Człowiek o czterech imionach i życie - jak nasze - rozsypane i składające się niczym kamienie mozaiki. Arsenij, wychowany przez ukochanego dziadka Christofora, przejmuje od niego dar i wiedzę medyczną. Jego miłość do Ustiny kończy się tragicznie. Biorąc na siebie brzemię swojej winy i odkupienia ukochanej, wyrusza w świat pod przybranym imieniem Ustin, na koniec zaś trafia do monastyru jako nowicjusz Ambroży, wreszcie zostaje mnichem Laurem. Niezwykła droga życia, nasza droga, wyznaczana tytułami kolejnych części: Księga poznania, Księga wyrzeczenia, Księga drogi, Księga spokoju. Przez szczęście, przez tragedię, przez modlitwę, przez absurd - do siebie i do Tego, który zna i kocha. Moc tej książki jest niezwykła. Wprowadza w fundamentalne pytania o nasz los, wybory życiowe i przeznaczenie. Otacza wyjątkową duchowością prawosławia. Zaskakuje przewrotnością i humorem (kapitalna postać Fomy z Pskowa). Spotkanie światów Wschodu i Zachodu zawarte jest w pięknym motywie przyjaźni z Ambroggiem z Florencji (jest tu też wątek polski: Litwa, Polska, Kraków i patriotycznie totumfacki ale dobrego serca kupiec Tadeusz). I co za słowo czarodziejskie, mądre, proste. Wybitna, przepiękna książka.

Człowiek o czterech imionach i życie - jak nasze - rozsypane i składające się niczym kamienie mozaiki. Arsenij, wychowany przez ukochanego dziadka Christofora, przejmuje od niego dar i wiedzę medyczną. Jego miłość do Ustiny kończy się tragicznie. Biorąc na siebie brzemię swojej winy i odkupienia ukochanej, wyrusza w świat pod przybranym imieniem Ustin, na koniec zaś trafia...

Piękna, ze smakiem i subtelnym kunsztem skąpana w okolicznościach wieków średnich opowieść o winie i (jej) odkupieniu, a nade wszystko o Miłości i nadnaturalnej potędze tego Uczucia.

Gdy tuż po zakończeniu lektury masz przemożną ochotę rozpocząć ją natychmiast od nowa, i raz jeszcze - to wiedz, że coś się dzieje...

Piękna, ze smakiem i subtelnym kunsztem skąpana w okolicznościach wieków średnich opowieść o winie i (jej) odkupieniu, a nade wszystko o Miłości i nadnaturalnej potędze tego Uczucia.

Gdy tuż po zakończeniu lektury masz przemożną ochotę rozpocząć ją natychmiast od nowa, i raz jeszcze - to wiedz, że coś się dzieje...

Czekałaś powieści ty moja ponad rok -leżąc na półce i kusząc pięknem swojej okładki, okładki kusicielki: emanującej i rozsiewającej wokół piękno, spokój i miłość, co jakiś czas spoglądałem na ciebie: dotykając twych wypukłych tłoczonych liter tytułu i czując, że się zaprzyjaźnimy.

Poza oczywiście bardzo pochlebnymi opiniami czytelników i faktem mojego uwielbienia literatury rosyjskiej właśnie wyżej rzeczona okładka była tą drobinką, która przechyliła szalę i zdecydowała o zakupie przeze mnie powyższego dzieła.
Już od pierwszych stron wiedziałem, że będzie przepięknie, duchowo i tajemniczo, z każdą kolejną stronicą opowieści- zagłębiałem się w świat
głównego bohatera coraz bardziej, przenosząc się niemal namacalnie do średniowiecznej Rusi połowy XV wieku, widziałem ludzi umęczonych codziennymi problemami, atakowanych zewsząd przez zarazę i głód, ludzi zagubionych, szukających pomocy i wsparcia, a w większości jedynie dobrego słowa, którego mocy przecenić nie podobna, takim słowem pocieszenia dysponował właśnie Laur główny bohater powieści, istota nie z tego świata, jeśli nawet z tego to tylko fizycznie czysto materialnie, poza tym będąca esencją uduchowienia, miłości i czystości, czyli tym wszystkim, co w człowieku najpiękniejsze i najbardziej wartościowe, tym co według mnie stanowi dowód, że człowiek na podobieństwo Boże uczyniony został.
Laur poza nieskończonymi pokładami miłości i cierpliwości posiadał również dar uzdrawiania wszystkich tych, którzy wierzyli w swe uzdrowienie, w innych przypadkach było ono mało skuteczne, lub niemożliwe, nawet współczesna medycyna potwierdza fakt, że odpowiednie nastawienie i wiara osoby leczonej w skuteczność terapii może w znacznym stopniu zwiększyć skuteczność zabiegów leczniczych.
Jakże kontrastuje obraz naszego bohatera z obrazem współczesnego człowieka, zapatrzonego na to, co tu i teraz, zaganianego i wyobcowanego, nieskorego do poświęceń i współczucia wobec bliźniego, człowieka nowoczesnego, do tego stopnia nowoczesnego, że aż zaplątanego w swoją nowoczesność, w coraz większym stopniu uzależnionego od materii, od stanu posiadania, od szczebelków w hierarchii społecznej.
Coraz więcej ludzi wokół, a coraz mniej człowieka w ludziach, a jeśli nawet to tylko od święta jakaś paczka dla potrzebujących, albo znaczek WOŚP za pięć zł, tak przy okazji dla poprawienia sobie we własnych oczach swojego wizerunku przy stole wigilijnym, ale żeby innym poświęcić całe swoje życie, co to, to nie (nie wyłączając mojej osoby).
Wielka powieść, lecz nie dla każdego, bez otwartości na sprawy duchowe nawet nie zabierajcie się do czytania, zwłaszcza ci mocno stąpający po ziemi: twardzi, bezwzględni, ultranowocześni, dążący do celu po tzw. trupach, nie dla was ta powieść szkoda waszego jakże cennego materialnego czasu. Wszystkim pozostałym polecam bardzo gorąco, gdyż przeżyjecie piękne i niezapomniane chwile czytając powieść Jewgienija Wodołazkina pt. „Laur”.
POLECAM.

Czekałaś powieści ty moja ponad rok -leżąc na półce i kusząc pięknem swojej okładki, okładki kusicielki: emanującej i rozsiewającej wokół piękno, spokój i miłość, co jakiś czas spoglądałem na ciebie: dotykając twych wypukłych tłoczonych liter tytułu i czując, że się zaprzyjaźnimy.

Poza oczywiście bardzo pochlebnymi opiniami czytelników i faktem mojego uwielbienia...

Wodołazkin - współczesny rosyjski mistrz słowa! Piękny język, nie pozwala się oderwać!

Wodołazkin - współczesny rosyjski mistrz słowa! Piękny język, nie pozwala się oderwać!

Nie rozumiem zachwytu nad książką. Książka mnie wynudziła,oczywiście motyw poczucia winy był i główna postać jeszcze jakoś się broni,reszta postaci... mam wrażenie jest doklejona do głównego bohatera na siłę.Spodziewałem się zdecydowanie czegoś lepszego.

Nie rozumiem zachwytu nad książką. Książka mnie wynudziła,oczywiście motyw poczucia winy był i główna postać jeszcze jakoś się broni,reszta postaci... mam wrażenie jest doklejona do głównego bohatera na siłę.Spodziewałem się zdecydowanie czegoś lepszego.

Opinia 50 stron...

Zatrzymałem się rozmyślnie na pięćdziesięciu stronach. Zadumałem się w ciszy poranka i pędzącego autobusu nad przeczytanym słowem ze świadomością, że dawno nie było mi już dane czytać nic równie niezwykłego i urzekającego. Czegoś na pograniczu baśni i opowieści wędrowca.

Kreśląc piórem na kartce me słowa świadom jestem tego, że nie jest to zwykła powieść, a niespotykana często ciesząca umysł intensywna w doznania mentalne opowieść. Istotą jej jest stworzona z prostych liter historia chłopca, któremu pisane jest stać się kimś wielkim. I to jego dziadek już w dwuletnim chłopcu dostrzega istotę, która będzie w życiu leczyć ludzi, tak lekiem, jak i słowem, będzie...

Arsenij był gotowy na spotkanie ze światem po śmierci dziadka, a Jewgienij Wodołazkin nie bez powodu nazywany jest rosyjskim Umberto Eco.

Opinia 50 stron...

Zatrzymałem się rozmyślnie na pięćdziesięciu stronach. Zadumałem się w ciszy poranka i pędzącego autobusu nad przeczytanym słowem ze świadomością, że dawno nie było mi już dane czytać nic równie niezwykłego i urzekającego. Czegoś na pograniczu baśni i opowieści wędrowca.

Kreśląc piórem na kartce me słowa świadom jestem tego, że nie jest to zwykła...

Stwierdzenie, że jest to powieść historyczna lub historyczno-przygodowa byłoby nadmiernym uproszczeniem. Wodołazkin wprawdzie ulokował swego bohatera w średniowiecznej Rosji, ale pozwalając mu przeżyć kilka żyć, nie skupiał się zbytnio na odwzorowaniu realiów epoki. Cała średniowieczna scenografia musi samoistnie wytworzyć się w wyobraźni czytelnika, gdyż sama książka stanowi mizerną ku temu pożywkę. Czas w sensie historycznym nie ma tu większego znaczenia, jest pojęciem umownym. Granica między tym co było, chwilą obecną i tym co się wydarzy jest płynna i nieostra. W „Laurze” wszystkie te wymiary czasowe funkcjonują obok siebie równolegle.

Problematyka zaprzątająca uwagę bohaterów książki jest również ze wszech miar uniwersalna. Grzech i odkupienie, dobro i zło, miłość, istota czasu, sens ludzkiego życia to zagadnienia roztrząsane przez myślicieli w każdej epoce historycznej. Żeby było ciekawiej Wodołazkin zderza wschodnią duchowość z zachodnim racjonalizmem uwypuklając interesujące kontrasty, ale i zaskakujące podobieństwa. Wschód i Zachód w „Laurze” to jak dwie strony tej samej monety, czego potwierdzeniem jest pokrewieństwo dusz Arsenija i Ambrogio.

Trudno potraktować tę książkę jako tylko rozrywkę, chociaż dzięki dobremu przekładowi czyta się ją bardzo przyjemnie. Mimo wszystko lektura wymaga pewnego skupienia i refleksji. Osobiście przyznaję, że chyba żadna książka nie wlała w moje serce tyle spokoju i nie wyprostowała rzeczy, które kiedyś wydawały mi się pogmatwane. Polecam, zarówno wierzącym jak i sceptykom.

Stwierdzenie, że jest to powieść historyczna lub historyczno-przygodowa byłoby nadmiernym uproszczeniem. Wodołazkin wprawdzie ulokował swego bohatera w średniowiecznej Rosji, ale pozwalając mu przeżyć kilka żyć, nie skupiał się zbytnio na odwzorowaniu realiów epoki. Cała średniowieczna scenografia musi samoistnie wytworzyć się w wyobraźni czytelnika, gdyż sama książka...

Książkę "Laur" dostałem w prezencie ślubnym od przyjaciela. Z początku zastanawiałem się jaka musi być powieść by móc z czystym sumieniem podarować ją nowożeńcom. Po przeczytaniu "Laura" już wiem, że to doskonale dobrana literatura -mądra, dojrzała, poruszająca wiele kwestii, nad którymi człowiek podczas swojego życia się zastanawia. To książka wymagająca czasu, aby w pełni ją zrozumieć i przeżywać.

Książkę "Laur" dostałem w prezencie ślubnym od przyjaciela. Z początku zastanawiałem się jaka musi być powieść by móc z czystym sumieniem podarować ją nowożeńcom. Po przeczytaniu "Laura" już wiem, że to doskonale dobrana literatura -mądra, dojrzała, poruszająca wiele kwestii, nad którymi człowiek podczas swojego życia się zastanawia. To książka wymagająca czasu, aby w pełni...

Opowieść o fikcyjnym, średniowiecznym rosyjskim świętym, noszącym kilka imion. Pełna mistycyzmu, podniosłości i wiary. Wygodnie się czyta dzięki dużej czcionce, choć tłumaczenie chwilami jest dziwne. Do tego dialogi napisane są w nietypowy sposób - bez myślników. Ciekawa i wciągająca książka, aczkolwiek mogłaby być dłuższa.

Opowieść o fikcyjnym, średniowiecznym rosyjskim świętym, noszącym kilka imion. Pełna mistycyzmu, podniosłości i wiary. Wygodnie się czyta dzięki dużej czcionce, choć tłumaczenie chwilami jest dziwne. Do tego dialogi napisane są w nietypowy sposób - bez myślników. Ciekawa i wciągająca książka, aczkolwiek mogłaby być dłuższa.

Intrygująca powieść. Z jednej strony wydarzenia są jednocześnie nam Polakom bliskie, bo dzieją się w słowiańskim chrześcijańskim kraju, a z drugiej strony niesłychanie dalekie. Jednak prawosławne chrześcijaństwo jest inne niż polskie-katolickie, historia Polski jest inna, niż Rosji. "Laur" jest jakby zawieszony w czasie, mimo, że wprost opowiada o średniowieczu, to jednak czuć, że między słowami zdarzają się opisy odnoszące się do innych epok dotyczące Tej Jedynej Rusi. Nie jest to książka łatwa.

Intrygująca powieść. Z jednej strony wydarzenia są jednocześnie nam Polakom bliskie, bo dzieją się w słowiańskim chrześcijańskim kraju, a z drugiej strony niesłychanie dalekie. Jednak prawosławne chrześcijaństwo jest inne niż polskie-katolickie, historia Polski jest inna, niż Rosji. "Laur" jest jakby zawieszony w czasie, mimo, że wprost opowiada o średniowieczu, to jednak...