Laur

Opinia 50 stron...

Zatrzymałem się rozmyślnie na pięćdziesięciu stronach. Zadumałem się w ciszy poranka i pędzącego autobusu nad przeczytanym słowem ze świadomością, że dawno nie było mi już dane czytać nic równie niezwykłego i urzekającego. Czegoś na pograniczu baśni i opowieści wędrowca.

Kreśląc piórem na kartce me słowa świadom jestem tego, że nie jest to zwykła powieść, a niespotykana często ciesząca umysł intensywna w doznania mentalne opowieść. Istotą jej jest stworzona z prostych liter historia chłopca, któremu pisane jest stać się kimś wielkim. I to jego dziadek już w dwuletnim chłopcu dostrzega istotę, która będzie w życiu leczyć ludzi, tak lekiem, jak i słowem, będzie...

Arsenij był gotowy na spotkanie ze światem po śmierci dziadka, a Jewgienij Wodołazkin nie bez powodu nazywany jest rosyjskim Umberto Eco.

Opinia 50 stron...

Zatrzymałem się rozmyślnie na pięćdziesięciu stronach. Zadumałem się w ciszy poranka i pędzącego autobusu nad przeczytanym słowem ze świadomością, że dawno nie było mi już dane czytać nic równie niezwykłego i urzekającego. Czegoś na pograniczu baśni i opowieści wędrowca.

Kreśląc piórem na kartce me słowa świadom jestem tego, że nie jest to zwykła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stwierdzenie, że jest to powieść historyczna lub historyczno-przygodowa byłoby nadmiernym uproszczeniem. Wodołazkin wprawdzie ulokował swego bohatera w średniowiecznej Rosji, ale pozwalając mu przeżyć kilka żyć, nie skupiał się zbytnio na odwzorowaniu realiów epoki. Cała średniowieczna scenografia musi samoistnie wytworzyć się w wyobraźni czytelnika, gdyż sama książka stanowi mizerną ku temu pożywkę. Czas w sensie historycznym nie ma tu większego znaczenia, jest pojęciem umownym. Granica między tym co było, chwilą obecną i tym co się wydarzy jest płynna i nieostra. W „Laurze” wszystkie te wymiary czasowe funkcjonują obok siebie równolegle.

Problematyka zaprzątająca uwagę bohaterów książki jest również ze wszech miar uniwersalna. Grzech i odkupienie, dobro i zło, miłość, istota czasu, sens ludzkiego życia to zagadnienia roztrząsane przez myślicieli w każdej epoce historycznej. Żeby było ciekawiej Wodołazkin zderza wschodnią duchowość z zachodnim racjonalizmem uwypuklając interesujące kontrasty, ale i zaskakujące podobieństwa. Wschód i Zachód w „Laurze” to jak dwie strony tej samej monety, czego potwierdzeniem jest pokrewieństwo dusz Arsenija i Ambrogio.

Trudno potraktować tę książkę jako tylko rozrywkę, chociaż dzięki dobremu przekładowi czyta się ją bardzo przyjemnie. Mimo wszystko lektura wymaga pewnego skupienia i refleksji. Osobiście przyznaję, że chyba żadna książka nie wlała w moje serce tyle spokoju i nie wyprostowała rzeczy, które kiedyś wydawały mi się pogmatwane. Polecam, zarówno wierzącym jak i sceptykom.

Stwierdzenie, że jest to powieść historyczna lub historyczno-przygodowa byłoby nadmiernym uproszczeniem. Wodołazkin wprawdzie ulokował swego bohatera w średniowiecznej Rosji, ale pozwalając mu przeżyć kilka żyć, nie skupiał się zbytnio na odwzorowaniu realiów epoki. Cała średniowieczna scenografia musi samoistnie wytworzyć się w wyobraźni czytelnika, gdyż sama książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę "Laur" dostałem w prezencie ślubnym od przyjaciela. Z początku zastanawiałem się jaka musi być powieść by móc z czystym sumieniem podarować ją nowożeńcom. Po przeczytaniu "Laura" już wiem, że to doskonale dobrana literatura -mądra, dojrzała, poruszająca wiele kwestii, nad którymi człowiek podczas swojego życia się zastanawia. To książka wymagająca czasu, aby w pełni ją zrozumieć i przeżywać.

Książkę "Laur" dostałem w prezencie ślubnym od przyjaciela. Z początku zastanawiałem się jaka musi być powieść by móc z czystym sumieniem podarować ją nowożeńcom. Po przeczytaniu "Laura" już wiem, że to doskonale dobrana literatura -mądra, dojrzała, poruszająca wiele kwestii, nad którymi człowiek podczas swojego życia się zastanawia. To książka wymagająca czasu, aby w pełni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwna to była historia.

Sięgając po Laura liczyłem na powieść historyczną z późnośredniowiecznej rusi. Taką normalną książkę - wiecie, trochę awanturniczą - medyk zostaje wysłany przez kniazia na tajną misję, po drodze spotyka go wiele przygód, a wszystko dzieje się zgodnie z realiami epoki. Natomiast Laur to, bardziej żywoty świętych, hagiografia, mistycyzm, przypowieść.

Poniewczasie dowiedziałem się, że Wodołazkin jest nazywany rosyjskim Eco, również później doczytałem, że owszem, autor Laura jest historykiem tyle, że literatury średniowiecznej; to czuć w książce - tą ogromną wiedzę i erudycję autora, niesamowity, mistyczny klimat prawosławia schyłku średniowiecza.

Laura nie czyta się szybko (w każdym razie mi się nie czytało). To książka, która wymaga skupienia, wiedzy, której mi brakło i spokoju. No tak, ale o czym to w ogóle jest? O życiu. Zmianach, przemijaniu, tęsknocie za tym co mogło się wydarzyć i za tym co właśnie się dzieje, o naturze czasu i o tym, że każdy dźwiga swój krzyż i pewnie jeszcze o masie innych spraw, które dostrzeże bardziej wyrafinowany i doświadczony czytelnik, niż ja.

W każdym razie ja Laura polecam i wiem, że za kilka lat do niego wrócę, z ciekawości jak zmieniła się moja percepcja. Przepraszam też za chaotyczność tej opinii, ale książkę skończyłem prawie dwa tygodnie temu i cały czas ją trawię, cały czas do głowy przychodzą mi nowe spostrzeżenia. Taka to jest właśnie książka, która zostaje z czytelnikiem na dłużej.

Dziwna to była historia.

Sięgając po Laura liczyłem na powieść historyczną z późnośredniowiecznej rusi. Taką normalną książkę - wiecie, trochę awanturniczą - medyk zostaje wysłany przez kniazia na tajną misję, po drodze spotyka go wiele przygód, a wszystko dzieje się zgodnie z realiami epoki. Natomiast Laur to, bardziej żywoty świętych, hagiografia, mistycyzm,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowieść o fikcyjnym, średniowiecznym rosyjskim świętym, noszącym kilka imion. Pełna mistycyzmu, podniosłości i wiary. Wygodnie się czyta dzięki dużej czcionce, choć tłumaczenie chwilami jest dziwne. Do tego dialogi napisane są w nietypowy sposób - bez myślników. Ciekawa i wciągająca książka, aczkolwiek mogłaby być dłuższa.

Opowieść o fikcyjnym, średniowiecznym rosyjskim świętym, noszącym kilka imion. Pełna mistycyzmu, podniosłości i wiary. Wygodnie się czyta dzięki dużej czcionce, choć tłumaczenie chwilami jest dziwne. Do tego dialogi napisane są w nietypowy sposób - bez myślników. Ciekawa i wciągająca książka, aczkolwiek mogłaby być dłuższa.

Pokaż mimo to

" Osobliwość człowieka, o którym jest ta opowieść, polegała na tym, że mówił bardzo niewiele. Pamiętał słowa Arsenija Wielkiego: Wielokroć żałowałem słów, które wypowiadały me usta, ale nigdy nie żałowałem milczenia."

"Laur" Wodołazkina jest magiczny, mistyczny, metafizyczny, jak
długi, ciepły sen, z którego trudno jest przeniknąć do rzeczywistości.
Uczy pokory.

" Osobliwość człowieka, o którym jest ta opowieść, polegała na tym, że mówił bardzo niewiele. Pamiętał słowa Arsenija Wielkiego: Wielokroć żałowałem słów, które wypowiadały me usta, ale nigdy nie żałowałem milczenia."

"Laur" Wodołazkina jest magiczny, mistyczny, metafizyczny, jak
długi, ciepły sen, z którego trudno jest przeniknąć do rzeczywistości.
Uczy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Intrygująca powieść. Z jednej strony wydarzenia są jednocześnie nam Polakom bliskie, bo dzieją się w słowiańskim chrześcijańskim kraju, a z drugiej strony niesłychanie dalekie. Jednak prawosławne chrześcijaństwo jest inne niż polskie-katolickie, historia Polski jest inna, niż Rosji. "Laur" jest jakby zawieszony w czasie, mimo, że wprost opowiada o średniowieczu, to jednak czuć, że między słowami zdarzają się opisy odnoszące się do innych epok dotyczące Tej Jedynej Rusi. Nie jest to książka łatwa.

Intrygująca powieść. Z jednej strony wydarzenia są jednocześnie nam Polakom bliskie, bo dzieją się w słowiańskim chrześcijańskim kraju, a z drugiej strony niesłychanie dalekie. Jednak prawosławne chrześcijaństwo jest inne niż polskie-katolickie, historia Polski jest inna, niż Rosji. "Laur" jest jakby zawieszony w czasie, mimo, że wprost opowiada o średniowieczu, to jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odłożyłam tę powieść z pewnym niesmakiem. Może dlatego, że to książka profesorska, napisana ze świadomością "konstrukcji", skrojona tak, żeby narzędzia literaturoznawcze mogły ją rozbroić, a literaturoznawcy analizować wte i wewte, i pisać o niej niepotrzebne doktoraty. To książka bez tego życia, który się czuje w naprawdę dobrych powieściach naprawdę zdolnych pisarzy; bez tego wewnętrznego pulsu, który się bierze z tego, że autor ma coś ważnego do powiedzenia i to coś jest dla niego ważniejsze niż strojenie się w piórka literata. Mam wrażenie, że autor próbuje naśladować głębię Dostojewskiego, a tak naprawdę przypomina raczej Zafona. Szkoda czasu i miejsca na półce.

Odłożyłam tę powieść z pewnym niesmakiem. Może dlatego, że to książka profesorska, napisana ze świadomością "konstrukcji", skrojona tak, żeby narzędzia literaturoznawcze mogły ją rozbroić, a literaturoznawcy analizować wte i wewte, i pisać o niej niepotrzebne doktoraty. To książka bez tego życia, który się czuje w naprawdę dobrych powieściach naprawdę zdolnych pisarzy; bez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Умом Россию не понять. Niezwykłe dzieło do którego z pewnością, jako czytelnicy, wrócimy.

Умом Россию не понять. Niezwykłe dzieło do którego z pewnością, jako czytelnicy, wrócimy.

Pokaż mimo to

Wina i pokuta napędzająca koło życia. I koło się w końcu zamknie. Po czterech etapach metamorfozy. Głębokiej i świadomej.
Książka głośna (zasłużenie) i bardzo (jak się okazuje po lekturze pozostałych tekstów Wodołazkina) reprezentatywna dla jego twórczości, występują w niej bowiem wszystkie jej znaki wywoławcze takie jak między innymi: specyficzne, nieustannie balansujące pomiędzy liniowym (właściwym realizmowi) a kołowym/spiralnym (właściwym postmodernizmowi) ujęcie kategorii czasu, motyw Wenecji jako miasta/przestrzeni ponadkulturowej i ponadnarodowej, kategoria miłości jako współistnienie Erosa i Tanatosa - trudna i piękna jednocześnie, czy tzw. indywidualna świadomość - totalnie apolityczna, pozostająca niezależnie od wszystkiego poza czasem i przestrzenią. Przy okazji, pięknie, plastycznie oddane realia średniowieczne (choć absolutnie nie jest to powieść historyczna!) i dalekie (co cieszy) nawiązanie do starej formy żywotów świętych. Nie jest to pierwszy we współczesnej literaturze rosyjskiej tekst odwołujący się do (wydawać by się mogło) przebrzmiałych form, ale za to wyjątkowo udany, bo nader wyważony, pozbawiony nachalnego dydaktyzmu i zaledwie ocierający się o prawosławie. I właśnie dlatego czyta się to dobrze, a nawet bardzo dobrze, bo bohater, jakkolwiek doświadcza coraz głębszej wewnętrznej metamorfozy, to jednak nie staje się przez to mniej ludzki, bardziej enigmatyczny, "egzotyczny", czy niedostępny/niezrozumiały. Do końca pozostaje po prostu ... człowiekiem, któremu nic, co ludzkie nie jest obce.

Wina i pokuta napędzająca koło życia. I koło się w końcu zamknie. Po czterech etapach metamorfozy. Głębokiej i świadomej.
Książka głośna (zasłużenie) i bardzo (jak się okazuje po lekturze pozostałych tekstów Wodołazkina) reprezentatywna dla jego twórczości, występują w niej bowiem wszystkie jej znaki wywoławcze takie jak między innymi: specyficzne, nieustannie balansujące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to