Jako osoba od pewnego czasu zajmująca się towianizmem i czytająca w temacie różne pozycje, jestem tą książką ogromnie zawiedziona. Od samego początku, ideą autora jest nie jak twierdzi, ukazanie portretu psychologicznego Mickiewicza, ale bardzo subiektywne i mało delikatne skrytykowanie postaci Towiańskiego. Trudno doszukać się w tej książce elementów obiektywnych, a wszelkie wycinki mające 'rozpracować' postać Mistrza, są wyjaśnione bez kontekstu i bez odniesienia do filozofii towianizmu, co bardzo myląco dla czytelnika zmienia ich znaczenie. Sam autor nawiązuje na końcu utworu do czasów mu współczesnych, co potwierdza jedynie, że wojenna trauma przysłoniła pisarzowi obraz ludzi wielkich, zrównała geniusz z prymitywizmem i manipulacją. Książkę skończyłam z trudem - jeśli miałabym wskazać w niej plusy, wymieniłabym chyba jedynie ilość i jakość tekstów źródłowych...

Jako osoba od pewnego czasu zajmująca się towianizmem i czytająca w temacie różne pozycje, jestem tą książką ogromnie zawiedziona. Od samego początku, ideą autora jest nie jak twierdzi, ukazanie portretu psychologicznego Mickiewicza, ale bardzo subiektywne i mało delikatne skrytykowanie postaci Towiańskiego. Trudno doszukać się w tej książce elementów obiektywnych, a...