Niektórzy starsi stażem akademicy do dziś wspominają pewien rzadki, obecnie już wymarły gatunek, jakim byli "przedwojenni profesorowie" – dostojni, surowi, eleganccy, wybitni uczeni, o nienagannych manierach, pielęgnujący twardy etos intelektualny; których nazwiska do dziś lśnią na drzwiach sal wykładowych czy wydziałowych bibliotek, ale i w sylabusach przedmiotów kursowych. Niewątpliwie tak też bywa wspominany (co potwierdza przegląd dostępnych w internecie artykułów na jego temat) autor niniejszych pamiętników, toruński polonista Konrad Górski.
Górski sięga pamięcią aż do pierwszych lat życia, jeszcze pod koniec XIX w., dalej opisuje życie w carskiej Warszawie, swój rozwój duchowy i intelektualny (słynne gimnazjum Wojciecha Górskiego),spotkania ze znanymi osobami, dawne obyczaje, sytuację polityczną, I w.ś., następnie karierę naukową w międzywojniu, II w.ś. i pierwsze lata powojenne (w tym organizowanie życia naukowego na nowopowstałym UMK).
Wywód raz jest suchy i sprawozdawczy, czasem nawet zbacza w stronę omawiania zagadnień historycznoliterackich, innym razem bywa zaskakująco szczery i intymny. Autor nie szczędzi opisów swojej specyficznej i skomplikowanej relacji z matką oraz konsekwencji psychicznych tych trudności, wspomina z przejęciem dawny stosunek do zwierząt, który już wówczas nie odpowiadał jego wrażliwości, nie pomija nawet kwestii związanych z dojrzewaniem i seksualnością. Bywa bardzo dociekliwy w autorefleksji, z psychologicznym zacięciem analizuje wpływ wydarzeń na swoją osobowość. Niektóre wątki fabularne brzmią niemal sensacyjnie-powieściowo; nie tylko te związane z kolejnymi wojnami, ale i życiem zwykłych ludzi (jak np. historia tajemniczego ojczyma, czy konsekwencje przeciwstawienia się antysemityzmowi na uniwersytecie w Wilnie).
Momentami widać potrzebę autora, podsumowującego swoje życie o jego zmierzchu, do rozliczeń, usprawiedliwień, wyjaśnień, do obrony własnego dobrego imienia, nawet do wyjaśniania sporów teoretycznych; potrzeba całkiem zrozumiała w kontekście atmosfery, jaka wokół niego się wytworzyła po wykonaniu pewnych kontrowersyjnych gestów afirmatywnych w sferze polityki. Tym bardziej szkoda, że ostatnich dekad długiego życia opisać już nie zdążył, bo ciekawie byłoby poznać jego uzasadnienia takich a nie innych wyborów.

Niektórzy starsi stażem akademicy do dziś wspominają pewien rzadki, obecnie już wymarły gatunek, jakim byli "przedwojenni profesorowie" – dostojni, surowi, eleganccy, wybitni uczeni, o nienagannych manierach, pielęgnujący twardy etos intelektualny; których nazwiska do dziś lśnią na drzwiach sal wykładowych czy wydziałowych bibliotek, ale i w sylabusach przedmiotów...