Nie znoszę książek, których autorzy nienawidzą swoich bohaterów, a tak jest w przypadku autora biografii Ingmara Bergmana. Po co w ogóle się za nią brał?!

Nie znoszę książek, których autorzy nienawidzą swoich bohaterów, a tak jest w przypadku autora biografii Ingmara Bergmana. Po co w ogóle się za nią brał?!

W żadnym wypadku nie jest to biografia totalna, autor książki, zamiast stworzyć tradycyjną biografię o wybitnym artyście, skupił się na Bergmanie z perspektywy relacji międzyludzkich, zwłaszcza miłosnych. Choć takie podejście do tematu nie każdemu może odpowiadać, ale z jednej strony wybór Sjoberga wydaje się zrozumiały - ostatecznie, książek, artykułów i tekstów o artystycznej spuściźnie Bergmana i jej metafizyczności jest co niemiara. Przypuszczam, że autor "Miłości, seksu i zdrady" (swoją drogą, tytuł może nieco odpychać od biografii, której zawartość jest skądinąd przyzwoita)nie chciał powielać tego, o czym pisali inni. Książka może momentami wydawać się sensacyjna ze względu na jej skupienie na życiu miłosnym, ale Sjoberg uniknął stworzenia tekstu rodem z tabloidów. Autor ma dobre pióro, dzięki czemu lektura jest przyjemna w odbiorze, chociaż często można odnieść wrażenie, że za bohaterem własnej książki niespecjalnie przepada (być może trudno się temu dziwić). Sama biografia zawiera wiele ciekawych historii zaczerpniętych od osób, które Ingmara Bergmana pamiętają/ły (zwłaszcza nieocenione dzienniki Karin, matki reżysera),ale poleciłabym ją przede wszystkim osobom, które już nieco z życiorysem Bergmana się zapoznały oraz znają jego dorobek artystyczny.

W żadnym wypadku nie jest to biografia totalna, autor książki, zamiast stworzyć tradycyjną biografię o wybitnym artyście, skupił się na Bergmanie z perspektywy relacji międzyludzkich, zwłaszcza miłosnych. Choć takie podejście do tematu nie każdemu może odpowiadać, ale z jednej strony wybór Sjoberga wydaje się zrozumiały - ostatecznie, książek, artykułów i tekstów o...

Ten, kto chce sięgnąć po tę pozycję musi wiedzieć, że nie jest to książka o wielkim reżyserze, jego twórczości oraz fascynacjach artystycznych, ale rodzaj studium o mężczyźnie. Nie artystyczna biografia wybitnego reżysera, dramaturga, ale opowieść o człowieku poszukującym nowych wyzwań, inspiracji, zmiany, spełniania się bez wyrzutów sumienia, korzystania z życia i jego uciech, łaknącego emocji często kosztem najbliższych. To opis hedonistycznego podejścia do życia osoby twórczej, niezmiernie pracowitej i płodnej, która be skrupułów bierze z życia garściami i bez oglądania się na konwenanse czerpie - nie zważając na nic i na nikogo.
Bergman jawi się tu jak narcystyczny, niedojrzały, oczywiscie wrażliwy, ale nieco psychopatyczny osobnik płci męskiej, który szukając całkowitej akceptacji, oddania i podporządkowania się mu, buduje i karmi osobiste oraz tworcze ego kosztem innych bezkompromisowo idąc drogą swojego uzależnienia- sztuki.

Ten, kto chce sięgnąć po tę pozycję musi wiedzieć, że nie jest to książka o wielkim reżyserze, jego twórczości oraz fascynacjach artystycznych, ale rodzaj studium o mężczyźnie. Nie artystyczna biografia wybitnego reżysera, dramaturga, ale opowieść o człowieku poszukującym nowych wyzwań, inspiracji, zmiany, spełniania się bez wyrzutów sumienia, korzystania z życia i jego...

Fabuła tej książki jest taka, że jak się przeczytało pierwsze 50 stron to się przeczytało całość. Po 50 stronach znamy mechanizmy, znamy ich powody. Oczywiście taka fabuła jest spowodowane tym jak wyglądało życie Bergmana, od impulsu do impulsu, od jednej namiętności do drugiej, od wewnętrznego imperatywu zapłodnienia kolejnej kobiety do uspokojenia wynikającego z faktu, że udało się to osiągnąć...no tylko co z tego? Jaki sens ma kronikarskie wypisywanie kolejnych kobiet i kolejnych dzieci i to w chwili gdy mówimy o tak wybitnym artyście? Moim zdaniem większego nie ma. Lektura w miarę ciekawa jako jakieś uzupełnienie wiedzy o Bergmanie, ale pewnie lepiej sięgnąć po coś poświęconego jego twórczości. Mimo, że autorowi książki nie można odmówić ani dobrego pióra, ani naprawdę rzetelnie wykonanej pracy...no tylko po co.

Fabuła tej książki jest taka, że jak się przeczytało pierwsze 50 stron to się przeczytało całość. Po 50 stronach znamy mechanizmy, znamy ich powody. Oczywiście taka fabuła jest spowodowane tym jak wyglądało życie Bergmana, od impulsu do impulsu, od jednej namiętności do drugiej, od wewnętrznego imperatywu zapłodnienia kolejnej kobiety do uspokojenia wynikającego z faktu, że...

Generalnie sama książka mi się podobała. Muszę przyznać, że nie znałam specjalnie Bergmana ani jego twórczości, co zamierzam teraz nadrobić. Tzn. nazwisko znałam, ale filmu nie widziałam żadnego.

Nie polubiłam go - Ingmara. Nie wiem czy faktycznie był taki jak został opisany czy to "tylko część prawdy" pasującej do wizji autora. Natomiast na podstawie przeczytanych informacji wyłania mi się obraz człowieka samolubnego, dziecinnnego, gruboskórmego, chamskiego, zaniedbanego, bez zasad moralnych, ale z geniuszem reżyserskim. I właśnie dlatego nie jestem pewna czy wierzyć w to wszystko, ponieważ tyle kobiet jednak do niego lgnęło, więc chyba musiały istnieć jakieś cechy, które je przyciągały.

Swoją drogą straszny jest brak skrupułów. Kobiety odbijają męża innym kobietom, sam Bergman bez wyrzutów sumienia uwodził mężatki... smutne.

Książka ciekawa, choć momentami trochę się gubiłam, bo czytam np. że Bergman promienieje, a za chwilę, że jego matka jeszcze nigdy nie była nim tak zaniepokojona.

Myślę, że warto sobie przeczytać.

Generalnie sama książka mi się podobała. Muszę przyznać, że nie znałam specjalnie Bergmana ani jego twórczości, co zamierzam teraz nadrobić. Tzn. nazwisko znałam, ale filmu nie widziałam żadnego.

Nie polubiłam go - Ingmara. Nie wiem czy faktycznie był taki jak został opisany czy to "tylko część prawdy" pasującej do wizji autora. Natomiast na podstawie przeczytanych...

Nie uznaję się za za eksperta od historii filmu. Ingmar Bergman zawsze budził we mnie dobre skojarzenia. W pamięci pozostały pewne tytuły, obrazy z filmów... do czasu lektury tejże biografii. Okazało się, że słynny reżyser był despotą, seksoholikiem, kłamcą … Kiedy jego wybrana kobieta została zapłodniona, szukał następnej. I bardzo szybko znajdował. Nie wahał się sięgnąć po nieetyczne działania. W czasie realizacji jednego z filmów aktor cierpiący na migrenę został skierowany przez pomysłowego Ingmara do znajomego lekarza, który miał za zadanie przestraszyć go wizją strasznej choroby. Aktor uległ reżyserowi i zgodził się grać w czasie napadów migreny. No cóż sceny może były wymowne, ale wielu nie pochwalało takiego działania. W biografii autorstwa Thomasa Sjöberga przeważają szczegółowe relacje z życia rodzinnego reżysera. Iluż sławnych ludzi miało neurotycznych rodziców?! Drobiazgowe odniesienia do relacji z matką, która pisała sekretny dziennik. Bardzo duża ilość zacytowanych listów do rodziców i od nich, co prawda czyni książkę wiarygodną, ale przy lekturze nuży. Według mnie bardzo mało autor napisał o twórczości reżysera, który w samej Szwecji w środowisku filmowym nie był lubiany.

Nie uznaję się za za eksperta od historii filmu. Ingmar Bergman zawsze budził we mnie dobre skojarzenia. W pamięci pozostały pewne tytuły, obrazy z filmów... do czasu lektury tejże biografii. Okazało się, że słynny reżyser był despotą, seksoholikiem, kłamcą … Kiedy jego wybrana kobieta została zapłodniona, szukał następnej. I bardzo szybko znajdował. Nie wahał się sięgnąć...

Zawiodą się ci którzy sięgając tę książkę liczyli na zapoznanie się z życiem i twórczością Ingmara Bergmana. Autor, który we wstępie tłumaczy że wiele dobrych biografii reżysera napisano już wcześniej, postanowił skupić się na jego życiu prywatnym: relacjach z rodzicami, kolejnych małżeństwach, licznych romansach a także kontaktach (a właściwie ich braku) z kolejnymi dziećmi. Z racji na niezwykle intensywne i barwne życie Ingmara Bergmana materiałów do opracowania miał aż nadto.
I choć można kręcić nosem że książka ta bardziej przypomina artykuły które możemy znaleźć w serwisach plotkarskich i do "prawdziwej" literatury jej daleko to Thomas Sjoberg uniknął języka taniej sensacji i włożył wiele pracy aby przedstawić sylwetkę Bergmana jako syna, męża i ojca w sposób rzetelny i wielowymiarowy.

A wymagało to od pisarza niemałej odwagi bo, czy to za życia reżysera czy już po jego śmiercie, utarło się aby mówić o nim albo dobrze albo wcale. Wszelka krytyka czy nawet przedstawienie innego punktu widzenia na jego twórczość i odbierana jest przez Szwedów jako atak na świętość narodową. Ten kto się na taki krok odważy musi się liczyć z publicznym linczem a nawet, jak pokazuje przykład dziennikarki która ośmieliła się skrytykować jedno z przedstawień teatralnych reżyserowanych przez Bergmana, groźbami karalnymi.

Scenarzysta i reżyser (radiowy, teatralny i filmowy) który zdobył najważniejsze światowe nagrody był tytanem pracy. Praca była azylem i ucieczką od życia w którym do końca poszukiwał miłości, bezpieczeństwa i spokoju (i zdaje się że znalazł to u boku swojej ostatniej żony).
Egocentryk, nadwrażliwiec którego do śmierci prześladowały traumy surowego dzieciństwa kochał być zakochany. Ten stan działał na niego stymulująco. To wtedy tworzył z pasją, bez wytchnienia.
Jednak tak jak szybko się zakochiwał tak szybko mijała mu fascynacja. Regułą stało się że ślub było początkiem końca jego kolejnych związków. Więc szukał dalej zdradzając swoje partnerki i płodząc dziewiątkę dzieci w których wychowanie nie angażował się w ogóle.
5 małżeństw, liczne romanse, 9 dzieci i toksyczna relacja z rodzicami (szczególnie z matką) - o tym opowiada książka "Ingmar Bergman. Miłość, seks i zdrada". To na pewno lektura która wciąga czytelnika jednak mi zabrakło rozwinięcia wątków dotyczących twórczości bohatera. Niby taki był zamysł autora ale ja wolę czytać biografie które o danej postaci opowiadają w sposób całościowy.

Niemniej książka na pewno jest warta uwagi, choćby dlatego aby dowiedzieć jakie ukryte demony napędzały twórcę takich filmów jak "Tam gdzie rosną poziomki" czy "Fanny i Aleksander"

Zawiodą się ci którzy sięgając tę książkę liczyli na zapoznanie się z życiem i twórczością Ingmara Bergmana. Autor, który we wstępie tłumaczy że wiele dobrych biografii reżysera napisano już wcześniej, postanowił skupić się na jego życiu prywatnym: relacjach z rodzicami, kolejnych małżeństwach, licznych romansach a także kontaktach (a właściwie ich braku) z kolejnymi...

Ciekawa biografia, ciekawego człowieka. Jak większość artystów Ingmar był trudną osobowością, całkowicie oddaną sztuce i kompletnie nie nadającą się do życia rodzinnego. Polecam. Książka przystępnie napisana, bez niepotrzebnych dłużyzn. Czyta się jak dobry scenariusz filmowy.

Ciekawa biografia, ciekawego człowieka. Jak większość artystów Ingmar był trudną osobowością, całkowicie oddaną sztuce i kompletnie nie nadającą się do życia rodzinnego. Polecam. Książka przystępnie napisana, bez niepotrzebnych dłużyzn. Czyta się jak dobry scenariusz filmowy.

Dawno nie czytałam tak stronniczej biografii. Bergman stał się tutaj nieludzkim potworem. Wszystko co było w nim piękne, autor złośliwie pomija.

Dawno nie czytałam tak stronniczej biografii. Bergman stał się tutaj nieludzkim potworem. Wszystko co było w nim piękne, autor złośliwie pomija.

Bergman od strony sypialni.

Bergman od strony sypialni.