Podróż Bena

książka jeszcze "dziwniejsza" od swojej poprzedniczki. pokazuje nam drogę do odnalezienia samego siebie. niestety reprezentacja kobiet w tej książce była bardzo na minus, a historia rity i teresy była do siebie bardzo zbliżona. ponadto gwałt został tutaj znormalizowany, nie podobało mi się to.

książka jeszcze "dziwniejsza" od swojej poprzedniczki. pokazuje nam drogę do odnalezienia samego siebie. niestety reprezentacja kobiet w tej książce była bardzo na minus, a historia rity i teresy była do siebie bardzo zbliżona. ponadto gwałt został tutaj znormalizowany, nie podobało mi się to.

Dalsze losy Bena z I tomu. Trzymają w napięciu do samego końca. Losy niespodziewane i przejmujące. Dla mnie cały dwutom to mistrzostwo, zapadające w umysł na długo.

Dalsze losy Bena z I tomu. Trzymają w napięciu do samego końca. Losy niespodziewane i przejmujące. Dla mnie cały dwutom to mistrzostwo, zapadające w umysł na długo.

Dalsze losy piątego dziecka, Ben próbuje znaleźć akceptację, której nie miał w domu rodzinnym. Kontynuacja nie dorównuje pierwszej części.

Dalsze losy piątego dziecka, Ben próbuje znaleźć akceptację, której nie miał w domu rodzinnym. Kontynuacja nie dorównuje pierwszej części.

Nie mogę przestać myśleć o Benie, o jego dramacie, samotności i bólu. Mała niepozorna książeczka napisana przezroczystym językiem (podobnie jak "Piąte dziecko") aż do ostatniej linijki trzyma w napięciu. W podróżach do siebie i po świecie Ben spotyka dobrych i przyjaznych ludzi oraz oszustów. Niektórzy okazują mu pomoc (np. stara kobieta uczy go higieny),inni świadomie wykorzystują, czyniąc krzywdę. Ben dojrzewa i choć wygląda o wiele starzej niż na 18 lat, uczy się panować nad swoją agresją, coraz lepiej radzi sobie z obecnością innych koło siebie. Jego ufność i naiwność, prostota postrzegania świata mimo "złego" wyglądu przyciągają równie doświadczonych ciężko przez życie jak on. Jednak nikt nie ma tyle energii i siły, by towarzyszyć Benowi w jego zmaganiach ze sobą i z rzeczywistością. Dla Bena nie ma miejsca w niczyim życiu. Samotność go przytłacza coraz bardziej. Czuje się zagrożony, jak się okazuje - słusznie. I nieustannie zadaje sobie bolesne pytanie, dlaczego tak bardzo różni się od innych ludzi. W książce pojawiają się i inne postaci, napiętnowane tzw. złym urodzeniem, które determinuje ich życie. Niezwykła powieść Doris Lessing bez śladu czułostkowości aż do ostatniego zdania wciąga w swój świat i każe otworzyć oczy na słabych, samotnych, wyalienowanych, poniżanych, wykorzystywanych. Każe też zadać pytanie o własną obecność na świecie, o stopień osobistej hipokryzji i indywidualnego zakłamania. Koniecznie trzeba przeczytać!

Nie mogę przestać myśleć o Benie, o jego dramacie, samotności i bólu. Mała niepozorna książeczka napisana przezroczystym językiem (podobnie jak "Piąte dziecko") aż do ostatniej linijki trzyma w napięciu. W podróżach do siebie i po świecie Ben spotyka dobrych i przyjaznych ludzi oraz oszustów. Niektórzy okazują mu pomoc (np. stara kobieta uczy go higieny),inni świadomie...

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2019/10/krotko-i-na-temat-9-policjanci-bez.html

Książka "Piąte dziecko" Doris Lessing wywarła na mnie spore wrażenie, dlatego byłam ciekawa kontynuacji. Och, jakie rozczarowanie mnie spotkało zrozumie tylko ten, kto z niecierpliwością oczekiwał przynajmniej równie dobrej lektury po ówczesnym przeczytaniu pierwszej części, a trafił na totalny bubel...

Ben to osiemnastolatek, wyglądający na przynajmniej dwadzieścia lat więcej. Od dnia narodzin nie jest chcianym dzieckiem, a jego zachowanie i wygląd jedynie potęgują owe odczucia. Tytułowy bohater przypomina bardziej zwierzę niż człowieka. Zostaje odrzucony przez swoją rodzinę i musi sam radzić sobie w świecie pełnym ludzi, którzy często wykorzystują jego naiwność. Jedynym pragnieniem Bena jest spotkanie kogoś, kto będzie podobny do niego, ponieważ ma już dość traktowania go jak dziwadło.

Zdaję sobie sprawę ze specyficznego sposobu pisania autorki, jednak to, co spotkałam w "Podróży Bena", to kompletne nieporozumienie. Nie wiem, czy to wina tłumacza, czy Lessing tworzyła tę historię na kolanie, jednak wiem jedno - w takiej formie nie powinna ona w ogóle powstać. Nie dość, iż przedstawione wydarzenia pozbawione są wiarygodności, to portrety psychologiczne leżą i kwiczą, a warstwa językowa woła o pomstę do nieba. Tak jak "Piąte dziecko" chwyciło mnie za serce, tak drugą część wymęczyłam. Mam wrażenie, jakby obie książki były pisane przez zupełnie inną osobę.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2019/10/krotko-i-na-temat-9-policjanci-bez.html

Książka "Piąte dziecko" Doris Lessing wywarła na mnie spore wrażenie, dlatego byłam ciekawa kontynuacji. Och, jakie rozczarowanie mnie spotkało zrozumie tylko ten, kto z niecierpliwością oczekiwał przynajmniej równie dobrej lektury po ówczesnym przeczytaniu pierwszej części, a trafił na totalny...

Byłam absolutnie zachwycona "Piątym dzieckiem", ale niestety "Podróż Bena" nie jest dobrą kontynuacją. Autorka uderzyła w zupełnie inne tony, Ben nie wydaje się być tą samą postacią co z pierwszej części (rozumiem, że dorósł i wcześniej był przedstawiony z perspektywy matki... ale mimo wszystko coś tu się nie klei). Jako osobna historia, byłaby to fantastyczna, wzruszająca i pobudzająca komórki mózgowe pozycja. Niestety jest to druga część "Piątego dziecka" i nie sposób wywalić tego z głowy w trakcie lektury.

Byłam absolutnie zachwycona "Piątym dzieckiem", ale niestety "Podróż Bena" nie jest dobrą kontynuacją. Autorka uderzyła w zupełnie inne tony, Ben nie wydaje się być tą samą postacią co z pierwszej części (rozumiem, że dorósł i wcześniej był przedstawiony z perspektywy matki... ale mimo wszystko coś tu się nie klei). Jako osobna historia, byłaby to fantastyczna, wzruszająca...

Kontynuacja "Piątego dziecka", smutna opowieść o niezrozumieniu drugiego człowieka.
Świetny styl, jeśli znacie pierwszą część, sięgnijcie.
Warto.

Kontynuacja "Piątego dziecka", smutna opowieść o niezrozumieniu drugiego człowieka.
Świetny styl, jeśli znacie pierwszą część, sięgnijcie.
Warto.

Zawiodło mnie zakończenie książki...

Zawiodło mnie zakończenie książki...

Bardzo rzuca się w oczy brak spójności między obrazem Bena przedstawionym w pierwszej opowieści, a tym z jej kontynuacji. Początkowo autorka chciała nas przekonać, że Ben to wcielone zło, teraz okazuje się, że jest tylko biednym, zagubionym dzieckiem w ciele dorastającego mężczyzny. Ze względu na tę niespójność traktuję tę historię raczej w oderwaniu od części pierwszej. Jako osobna historia jest to świetna, poruszająca (choć wielce nieprawdopodobna) opowieść o samotności i tym, jak łatwo przychodzi niektórym wykorzystywanie słabości innych ludzi.

Bardzo rzuca się w oczy brak spójności między obrazem Bena przedstawionym w pierwszej opowieści, a tym z jej kontynuacji. Początkowo autorka chciała nas przekonać, że Ben to wcielone zło, teraz okazuje się, że jest tylko biednym, zagubionym dzieckiem w ciele dorastającego mężczyzny. Ze względu na tę niespójność traktuję tę historię raczej w oderwaniu od części pierwszej....

Ben. Człowiek-zwierzę, o starej twarzy, masywnych ramionach, owłosiony jak szympans. Dziwadło, na które wszyscy patrzą, a on boi się tego wzroku i od niego ucieka. Kierowany impulsami, zwierzęcymi instynktami i pierwotnymi emocjami. Wiedział, że nie wolno mu ich wyrażać, bo spotka go za to coś złego. Kiedy się bał, szczerzył się w zakłopotanym uśmiechu, jak się cieszył - skakał i śpiewał piosenki, które dla innych brzmiały jak szczekanie psa. Odczuwał żądzę brutalnego, zwierzęcego seksu, a zarazem ogromną potrzebę miłości. Nigdy nie spotkał kogoś podobnego do siebie, nikt też nie spotkał kogoś podobnego do niego (za wyjątkiem Alfreda, który widział podobną postać na prehistorycznym, skalnym malowidle). Sam z siebie nie krzywdził, chyba że sprowokowany.

Ale czy to nie część każdego z nas? Dziedzictwo przodków, zakodowane w genomie. Freudowskie "id", słynna "klatka z potworkami". Nasz cień, nasze odrzucone wewnętrzne dziecko, którego się boimy i którego się wstydzimy. Jak się z Benem obchodzić?

Ben. Człowiek-zwierzę, o starej twarzy, masywnych ramionach, owłosiony jak szympans. Dziwadło, na które wszyscy patrzą, a on boi się tego wzroku i od niego ucieka. Kierowany impulsami, zwierzęcymi instynktami i pierwotnymi emocjami. Wiedział, że nie wolno mu ich wyrażać, bo spotka go za to coś złego. Kiedy się bał, szczerzył się w zakłopotanym uśmiechu, jak się cieszył -...