Bardzo pozytywne zaskoczenie. Zbiór reportaży o Polsce (pi razy drzwi)sprzed dekady. Część o tak nieprzystającym do naszej (mojej) wizji świata, że aż trudno w nie uwierzyć. Im dłużej żyje - i czytam takie książki - tym bardziej rozumiem, że świat nie jest taki czarno-biały jakbyśmy chcieli go widzieć.

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Zbiór reportaży o Polsce (pi razy drzwi)sprzed dekady. Część o tak nieprzystającym do naszej (mojej) wizji świata, że aż trudno w nie uwierzyć. Im dłużej żyje - i czytam takie książki - tym bardziej rozumiem, że świat nie jest taki czarno-biały jakbyśmy chcieli go widzieć.

Najbardziej przerażające jest to, że większość tematów społeczno-ekonomiczno-politycznych z książki napisanej 20 lat temu jest nadal aktualna.

Najbardziej przerażające jest to, że większość tematów społeczno-ekonomiczno-politycznych z książki napisanej 20 lat temu jest nadal aktualna.

Pulp reportaże dla ciekawskich. Na poprawę samopoczucia.

Pulp reportaże dla ciekawskich. Na poprawę samopoczucia.

Mialem wieksze oczekwiania wobec tej pozycji. Niektore reportaze sa ciekawe i sa powiazane z tytulem. Inne z kolei zostaly dodane aby książka ''nabrała'' gabarytów.

Mialem wieksze oczekwiania wobec tej pozycji. Niektore reportaze sa ciekawe i sa powiazane z tytulem. Inne z kolei zostaly dodane aby książka ''nabrała'' gabarytów.

W większości reportaże poruszające, ale bez patosu, nie łzawe. Napisane prostym językiem, bez osądzania, a przez to boleśnie prawdziwe. Historie zwykłe, lecz... niezwykłych ludzi. Bo potrafią przetrwać "pomimo". A czasem odchodzą. Po cichu.
Jedynie w reportaże polityczne napisane są stronniczo (co nie oznacza, że bez słuszności :p),z dużą dozą populizmu. No ale w końcu autor pisuje dla "Polityki", a nazwa poniekąd zobowiązuje ;)

W większości reportaże poruszające, ale bez patosu, nie łzawe. Napisane prostym językiem, bez osądzania, a przez to boleśnie prawdziwe. Historie zwykłe, lecz... niezwykłych ludzi. Bo potrafią przetrwać "pomimo". A czasem odchodzą. Po cichu.
Jedynie w reportaże polityczne napisane są stronniczo (co nie oznacza, że bez słuszności :p),z dużą dozą populizmu. No ale w końcu...

Książka „100 najbiedniejszych Polaków” Wojciecha Markiewicza to zbiór 25 reportaży ukazujących życie tych najbiedniejszych. I nie chodzi tu o to aby pokazać tylko tych finansowo najbiedniejszych, ale też tych, którym przysłowie „czemuś biedny, boś głupi” sprawdza się w 100%. Wojciech Markiewicz pokazuje nam ludzi „biednych” w różnym tego słowa znaczeniu.
Bieda w postaci braku środków do życia, to coś co najlepiej nam się kojarzy z tytułem książki. A czy biednymi ludźmi nie są osoby wykorzystywane przez innych, czy brak wzorców i zachowań moralnych nie prowadzi do biedy w środowisku w którym te osoby żyją? A jak żyją ludzie którym brak wyobraźni niczego dobrego nie przysporzy, tylko przysłowiową biedę. W. Markiewicz nie oszczędza też polityków czy ludzi posiadających władzę których decyzje, właśnie nam wszystkim przysparzać mogą najwięcej biedy. Ukazywanie marzeń biednych ludzi, biedy wynikłej z patologii, zwykłej głupoty czy cwaniactwa, okraszona też humorem autora, to wspaniały sposób na pokazanie tej biedy z różnych punktów widzenia.
Opisując np. stosunki panujące między studentami a znanymi wykładowcami wojskowymi na uczelni warszawskiej, można się uśmiać do łez. Ale jest to śmiech przez łzy….
oto przykład;
„W 1966 r., gdy niemal we wszystkich kinach w Polsce grany był „Faraon”, student PWST Jerzy Zelnik, odtwórca głównej roli, stawił się na porannym apelu. Legendarny mjr Kuźma przechadzał się dobrą chwilę przed frontem kompanii, wreszcie wyryczał: „Szeregowy Zelnik! Wyystąp!”. Krążył wokół umierającego ze strachu Zelnika, starając się znaleźć jakieś niedoskonałości w jego umundurowaniu. Zadumał się, po czym zaryczał: „Wy tu, Zelnik, niby wielki faraon jesteście. Ale ja mogę wam w dupę dać!”.
Wojciech Markiewicz od dawna uznany jest za mistrza reportażu. Przez wiele lat, swoje prace publikował w „Polityce”. Warto zapoznać się z jego stylem, humorem i celnością obserwacji.

Książka „100 najbiedniejszych Polaków” Wojciecha Markiewicza to zbiór 25 reportaży ukazujących życie tych najbiedniejszych. I nie chodzi tu o to aby pokazać tylko tych finansowo najbiedniejszych, ale też tych, którym przysłowie „czemuś biedny, boś głupi” sprawdza się w 100%. Wojciech Markiewicz pokazuje nam ludzi „biednych” w różnym tego słowa znaczeniu.
Bieda w postaci...

Wojciech Markiewicz uznał, że listy najbogatszych, najpiękniejszych i najbardziej wpływowych to nuda. I stworzył własną. Listę 100 najbiedniejszych Polaków. Do tego dodał inne teksty poruszające problemy zwykłych ludzi, które w większości można było przeczytać na początku XXI wieku w Polityce. Jak to w Antologii: jedne teksty są lepsze, inne gorsze. Ciekawostką jest to, że pod każdym z nich autor dopisał post scriptum, w którym krótko (zazwyczaj jednym zdaniem) przedstawia dalsze losy bohaterów.

Wojciech Markiewicz uznał, że listy najbogatszych, najpiękniejszych i najbardziej wpływowych to nuda. I stworzył własną. Listę 100 najbiedniejszych Polaków. Do tego dodał inne teksty poruszające problemy zwykłych ludzi, które w większości można było przeczytać na początku XXI wieku w Polityce. Jak to w Antologii: jedne teksty są lepsze, inne gorsze. Ciekawostką jest to, że...

Powiązanie treści z tytulem to reportaż otwierający książkę - "lista" ludzi ubogich.I pytanie zachęcające do własnej analizy "poziomu biedoty" i czym jest ubóstwo według nas samych.
Cala książka to zbiór reportaży napisanych w różnych latach,blisko 2000r. Z dopiskami o dalszych losach bohaterów czy sytuacji opisanych w każdej historii.
Mnie całość czytało się lekko chociaż nie wszystkie tematy interesowały mnie na równi.Największe uczucia jak smutek,zdumienie, wspólczucie, i zastanowienie wzbudził we mnie reportaż drugi " W klatce" i smutny komentarz po latach.Moja (egoistyczna) refleksja to coś w stylu; Dobrze,ze mam jak mam i jest jak jest.
Wprawiła mnie też w zdumienie opowieść ( humoreska) o człowieku który uważa się za potomka Bolesława Chrobrego i trudni się juz lat wiele leczeniem homoseksualizmu i biseksualizmu.

Powiązanie treści z tytulem to reportaż otwierający książkę - "lista" ludzi ubogich.I pytanie zachęcające do własnej analizy "poziomu biedoty" i czym jest ubóstwo według nas samych.
Cala książka to zbiór reportaży napisanych w różnych latach,blisko 2000r. Z dopiskami o dalszych losach bohaterów czy sytuacji opisanych w każdej historii.
Mnie całość czytało się lekko chociaż...