W gombrowiczowskiej antologii łatwo jest pominąć dramaty. W końcu najbardziej znany jest ze swojej prozy, a dramat przez swoją formę wydaje się być czymś pomniejszym, krótką ciekawostką w jego pisarskim dorobku, a nie poważnym przedsięwzięciem. Otóż nie. Świadczy o tym chociażby fakty, że sam Gombrowicz przyznawał, że pisanie dramatów zajmuje mu tyle samo czasu, co pisanie powieści., jeśli nie więcej. Także, o mój Gombrowiczu, byłam w błędzie zwlekając tak długo z tą lekturą.

Znajdziemy tu dosłownie wszystko, co gombrowiczowskie. Jest Forma, jest groteskowość, jest walka nowego i starego porządku świata, jest Wielka Historia i prywatny dramat. We wszystkich trzech sztukach pod przykrywką absurdu i humoru jest docieranie do samego sedna ludzkości (a najbardziej jest to widoczne w Operetce, więc najbardziej mi się ona podoba). Jeśli ktoś nie lubi Gombrowicza lub go nie rozumie, te sztuki raczej mu nie pomogą. Wszystkie zabiegi zwykle stosowane przez autora Ferdydurke są tutaj skoncentrowane i zmaksymalizowane. Natomiast to, co jest wyjątkowe w tym wydaniu, to świetna przedmowa Jarzębskiego i genialny esej Jeleńskiego. Rzucają one dużo światła na twórczość Gombro w ogóle - to dla opornych, i zagłębiają się w jego życie prywatne i związany z tym symbolizm - to dla miłośników. Także łącząc przyjemne z pożytecznym, można zagłębić się całkowicie w świat tego niepojętego człowieka.

W gombrowiczowskiej antologii łatwo jest pominąć dramaty. W końcu najbardziej znany jest ze swojej prozy, a dramat przez swoją formę wydaje się być czymś pomniejszym, krótką ciekawostką w jego pisarskim dorobku, a nie poważnym przedsięwzięciem. Otóż nie. Świadczy o tym chociażby fakty, że sam Gombrowicz przyznawał, że pisanie dramatów zajmuje mu tyle samo czasu, co pisanie...

MISTRZ !!!

MISTRZ !!!

Ma to szczescie pan G, ze Burgunda lekturą nie była, stąd po znienawidzonym przez jednych, a drugich kochanym Ferdydurke przeczytało ją grono najszczerszych fanów(i kilku tych, co niechcący się o nią potknęli). Przyznam, że byłam fanką G aż do tego stopnia, ze nawet chciałam wystawić Burgunde na deskach teatru młodzieżowego(było mineło) dlatego czytalam ją wnikliwie raz po raz od deski do deski. tępo zachwycona, napawając się jego pełnymi uszczypliwości frazami... podejrzewam, ze dzisiaj by mnie to juz nie ruszalo, co wiecej irytowałoby, ale mloda , gniewna byłam więc za serce mnie chwytał pan G. Polecam te książkę, krótka, przyjemna. ot na 1 wieczór do utopienia się w Gombrowiczu:)

Ma to szczescie pan G, ze Burgunda lekturą nie była, stąd po znienawidzonym przez jednych, a drugich kochanym Ferdydurke przeczytało ją grono najszczerszych fanów(i kilku tych, co niechcący się o nią potknęli). Przyznam, że byłam fanką G aż do tego stopnia, ze nawet chciałam wystawić Burgunde na deskach teatru młodzieżowego(było mineło) dlatego czytalam ją wnikliwie raz po...