Dom z witrażem

Zupełnie nie rozumiem wyróżnień, które otrzymała ta historia - jest bardzo przeciętna, przewidywalna, mało odkrywcza. Została przetłumaczona na angielski i rozpowszechniona pod egidą "młode, ambitne pisanie", ale to jest prosta, poprawna książka, która nie ma w sobie iskry.

Zupełnie nie rozumiem wyróżnień, które otrzymała ta historia - jest bardzo przeciętna, przewidywalna, mało odkrywcza. Została przetłumaczona na angielski i rozpowszechniona pod egidą "młode, ambitne pisanie", ale to jest prosta, poprawna książka, która nie ma w sobie iskry.

Nierówna jest ta powieść. Z jednej strony odnajdywałam tu klimaty jak z Bułhakowa - te opisy Lwowa, nostalgia, smutne radzieckie czasy, poza tym też zagmatwana historia rodzinna, sięgająca do czasów przedwojennych - byłaby dobrym materiałem na sagę rodzinną, niestety jest tu trochę niewykorzystana. Z drugiej strony są tu też takie fragmenty, gdzie nie wiedziałam, o co autorce chodzi (nie lubię oniryzmu). Dlatego wahałam się, czy ocenić powieść na 6 czy na 7. Na pewno pisarka posługuje się pięknym językiem, ma potencjał i warto byłoby, gdyby kontynuowała karierę literacką.

Nierówna jest ta powieść. Z jednej strony odnajdywałam tu klimaty jak z Bułhakowa - te opisy Lwowa, nostalgia, smutne radzieckie czasy, poza tym też zagmatwana historia rodzinna, sięgająca do czasów przedwojennych - byłaby dobrym materiałem na sagę rodzinną, niestety jest tu trochę niewykorzystana. Z drugiej strony są tu też takie fragmenty, gdzie nie wiedziałam, o co...

Jest w tej książce smutek i piękno. Opowieść o czterech pokoleniach kobiet mieszkających w tytułowym domu z witrażem we Lwowie jest gorzką ilustracją ingerencji wielkiej polityki i Historii w historie osobiste. Narratorką jest młoda dziewczyna, wspominająca matkę - śpiewaczkę operową i bojowniczkę o wolność Ukrainy, i romansująca z jej dawnym kochankiem, Mikołajem. Historia kobiecych pasji, namiętności i niespełnionych ambicji stopniowo wyłania się ze wspomnień. Elementy biografii bohaterek składają się równocześnie na wielką, sentymentalną opowieść o Lwowie, mieście wielu narodów i wielu kultur, odchodzącym w niepamięć niczym dawny Gdańsk Stefana Chwina i Pawła Huellego. Słoniowska pisze o miłości i wojnie z wielką wrażliwością i dbałością o detal. Jej kobiece spojrzenie na rzeczywistość to przede wszystkim barwny i dźwięki, słowa "dopieszczone" i przemyślane. "Dom z witrażem" jest nostalgiczną narracją o przemijaniu, wielkich ideałach, ludzkich słabościach i pięknie, które łatwiej odnaleźć w sztuce niż w życiu. Soczysty, bogaty język, silne bohaterki, przywiązanie do szczegółu i trafność obyczajowej obserwacji - oto czym autorka zdobywa czytelnika. I wdziera się w jego najskrytsze myśli.

Jest w tej książce smutek i piękno. Opowieść o czterech pokoleniach kobiet mieszkających w tytułowym domu z witrażem we Lwowie jest gorzką ilustracją ingerencji wielkiej polityki i Historii w historie osobiste. Narratorką jest młoda dziewczyna, wspominająca matkę - śpiewaczkę operową i bojowniczkę o wolność Ukrainy, i romansująca z jej dawnym kochankiem, Mikołajem. Historia...

Od pewnego czasu z dużym dystansem podchodzę do nagrodzonych (gdzieś, kiedyś) książek. "Dom z witrażem" to specyficzna opowieść, czasami na pograniczu jawy i snu, o skomplikowanej historii Ukrainy oraz kobiecych uczuć. I - jak to mi się ostatnio trafia - mocno zarysowane kobiece postacie, mężczyzna niby jest, ale jakby go jednak nie było, narracja nieco chaotyczna a całość - dla mnie - smutnawa. Tak, wiem, rzeczywistość rzadko bywa kolorowa, lecz w tej powieści nawet witraż jej nie ubarwił.

Od pewnego czasu z dużym dystansem podchodzę do nagrodzonych (gdzieś, kiedyś) książek. "Dom z witrażem" to specyficzna opowieść, czasami na pograniczu jawy i snu, o skomplikowanej historii Ukrainy oraz kobiecych uczuć. I - jak to mi się ostatnio trafia - mocno zarysowane kobiece postacie, mężczyzna niby jest, ale jakby go jednak nie było, narracja nieco chaotyczna a całość...

Piękny, zabytkowy Lwów oczami młodej Ukrainki. Ślady polskości na każdym kroku. Dla miłośników sztuki miejskiej i wycieczek sentymentalnych na Kresy.

Piękny, zabytkowy Lwów oczami młodej Ukrainki. Ślady polskości na każdym kroku. Dla miłośników sztuki miejskiej i wycieczek sentymentalnych na Kresy.

Dom z witrażem to historia niespieszna.
To rozgrzewający kubek wyśmienitej herbaty, smakowany deszczową porą. Czekałam na taką powieść.

Lubię książki, gdzie się dzieje, a kartki przewracają się same. Jestem zaś zachwycona, gdy autor za pomocą słów sprawia, że patrzę na świat jego oczami. A ja kocham Lwów, to jedno z moich „genius loci”. Lubię odkrywać coraz to nową jego twarz, gdy tam wracam. Także dzięki opowieściom.

Justyna Sobolewska napisała w Polityce: „Na szczęście szablonowość wynagradza z nawiązką przede wszystkim język opowieści (...)”. Język, pani Justyno, jest rzeczywiście wysmakowany, a historie - które pisze życie - są nie tylko szablonowe, co często do bólu banalne. Przecież wszystko w zasadzie już było! Ale umieć to opowiadać w tak czarowny sposób, to dopiero maestria!

Dom z witrażem to historia niespieszna.
To rozgrzewający kubek wyśmienitej herbaty, smakowany deszczową porą. Czekałam na taką powieść.

Lubię książki, gdzie się dzieje, a kartki przewracają się same. Jestem zaś zachwycona, gdy autor za pomocą słów sprawia, że patrzę na świat jego oczami. A ja kocham Lwów, to jedno z moich „genius loci”. Lubię odkrywać coraz to nową jego...

Żanna Słoniowska (ur.1978) - Ukrainka, mieszkająca w Krakowie i pisząca po polsku. Nagrodzona w konkursie, w którym jurorami byli m.in. Sobolewska i Czechowicz. No to recenzje muszą być pozytywne.
Jurorka Sobolewska daje książce, która wygrała konkurs 4/6, co przekłada się na 6,6/10. Nie rozumiem, jeśli laureatka słaba, to co z innymi konkurentkami?? Sobolewska pisze na:
https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/ksiazki/1610035,1,recenzja-ksiazki-zanna-sloniowska-dom-z-witrazem.read
„Na szczęście szablonowość wynagradza z nawiązką przede wszystkim język opowieści, wnikliwość portretów i obraz miasta – najpiękniejsze fragmenty książki dotyczą Lwowa…”
Juror Czechowicz wypowiada się bardziej entuzjastycznie na:
http://krytycznymokiem.blogspot.com/2015/02/dom-z-witrazem-zanna-soniowska.html
„….Żanna Słoniowska opowiada o ludzkich wyobrażeniach, które rozpadają się przedwcześnie. O namiętnościach niekontrolowanych i tych nie do końca świadomych. O trudnym czasie historycznym i o konsekwencjach zdecydowanej obrony własnych poglądów. Boleśnie zbliżona do dzisiejszej rzeczywistości fikcja literacka Słoniowskiej to nie tylko zręcznie spisana historia walki, upokorzenia, cierpienia i siły. Wieloznaczność tej narracji to jej zasadnicza siła. Ona wyróżniła tę powieść w konkursie. Myślę, że wśród czytelników sama się obroni”
A ja, to w ogóle nie lubię kontrowersyjnych tematów lwowskich i nie widzę możliwości pełnego uzgodnienia wersji polskiej i ukraińskiej. Na jaki kompromis musi iść Ukrainka Słoniowska by być przyjęta z aplauzem (nagroda!!) przez Polaków??. Nie udawajmy, że nie ma problemu!! Jak zachować political correctness?
Szczęśliwie jestem dociekliwy i jeszcze przed lekturą sprawę wyjaśniłem. Otóż polskojęzyczna Wikipedia pisze o autorce - „…ukraińska pisarka mieszkająca w Polsce..”, co wzbudziło moje wątpliwości. Szczęśliwie zajrzałem do anglojęzycznej Wikipedii, a tam stoi jak wół – „.. in a family with Polish antecedents. ..”, co kompletnie eliminuje jakiekolwiek kontrowersje.
To już uspokojony, przeczytałem, zachwycony nie jestem, bardziej skłaniam się do oceny Justyny Sobolewskiej, biorę poprawkę na debiut i (mimo wszystko) trudny temat, daję 6/10 i jestem ciekawy dalszych prób debiutantki.
Jeszcze wytłumaczenie: Żanna ur,1978, Justyna ur.1972, Jarosław ur.1978, a ja - 1943. I z tego chyba, brak mojego zachwytu opisami trudności aprowizacyjnych, ówczesnych lokali, w których piło się dyskretnie alkohol przyniesiony z sobą, prześladowań milicji i kamienic, ulic czy spelun Lwowa lat osiemdziesiątych. Bo JA TO ZNAM, wprawdzie nie z Lwowa, lecz z Warszawy, która była niemniej ciekawa. I sentyment, i tęsknotę mam do niej, a do Lwowa nie. Pomijam fakt, że tak podkreślany „obraz miasta” wcale mnie nie zauroczył, bo „socjalistyczna szarzyzna” w nim dominuje. A zniewoleni ludzie….

Żanna Słoniowska (ur.1978) - Ukrainka, mieszkająca w Krakowie i pisząca po polsku. Nagrodzona w konkursie, w którym jurorami byli m.in. Sobolewska i Czechowicz. No to recenzje muszą być pozytywne.
Jurorka Sobolewska daje książce, która wygrała konkurs 4/6, co przekłada się na 6,6/10. Nie rozumiem, jeśli laureatka słaba, to co z ...

Lektura z ogromną historią w tle. Na przemian przeplatają się w niej i łączą wątki z przeszłości Lwowa z życiorysami czterech pokoleń kobiet;prababci, babci , matki i córki. Autorka częstuje nas swoim bardzo osobistym stosunkiem do pewnych zagadnień. Duży ładunek emocjonalny, zmusza czytelnika do przemyśleń.

Lektura z ogromną historią w tle. Na przemian przeplatają się w niej i łączą wątki z przeszłości Lwowa z życiorysami czterech pokoleń kobiet;prababci, babci , matki i córki. Autorka częstuje nas swoim bardzo osobistym stosunkiem do pewnych zagadnień. Duży ładunek emocjonalny, zmusza czytelnika do przemyśleń.

Sprawne, ale tendencyjne. I politycznie użytkowe.

Sprawne, ale tendencyjne. I politycznie użytkowe.

Ciekawi mnie ilu byłoby chętnych na lekturę tej książki gdyby nie nęcące "najlepszy debiut roku". Tematów mocnych i drażliwych przewinęło się przez nią kilka, ale żaden nie rozwinął się we wciągającą całość.

Ciekawi mnie ilu byłoby chętnych na lekturę tej książki gdyby nie nęcące "najlepszy debiut roku". Tematów mocnych i drażliwych przewinęło się przez nią kilka, ale żaden nie rozwinął się we wciągającą całość.