Znając zainteresowania autorki, jej działalność na niwie literaturoznawczej i przekładowej, można było spodziewać się trochę innej prozy, bardziej awangardowej, bliższej Joyce'owi niż Orzeszkowej (to przesada w obie strony, oczywiście). To jednak dobrze, że pisarka obyta z eksperymentem literackim potrafi pozostać przy cichym głosie liryki, przy kreśleniu portretów cieniutkim pędzelkiem, przy prozie, która może być oskarżana o nienowoczesność, o wtórność, o brak fajerwerków. O tak, po fajerwerki to do innych próz proszę, tu ich nie ma, jest za to delikatna melodia ludzkich przeżyć, choćby były nie wiem jak zwyczajne, a przez to tym łacniej przenikające do uczuć czytelnika.
No i bardzo kobieca proza. Do czytania i dla mężczyzn, ale niech wiedzą, że to nie o nich. O nich tu nie ma.

Znając zainteresowania autorki, jej działalność na niwie literaturoznawczej i przekładowej, można było spodziewać się trochę innej prozy, bardziej awangardowej, bliższej Joyce'owi niż Orzeszkowej (to przesada w obie strony, oczywiście). To jednak dobrze, że pisarka obyta z eksperymentem literackim potrafi pozostać przy cichym głosie liryki, przy kreśleniu portretów...

Zupełnie do mnie nie trafiła. Prolog - swietny. Reszta była nużąca, jakaś taka nieautentyczna. Nie znalazłam niczego, co skłoniłoby mnie, by wciągnąć się w tę opowieść. Wszystko wydaje się takie sztuczne, mdłe, wydumane. Nawet język - niby wyszukany, ale w ogóle nie chwycił mnie za serce.

Zupełnie do mnie nie trafiła. Prolog - swietny. Reszta była nużąca, jakaś taka nieautentyczna. Nie znalazłam niczego, co skłoniłoby mnie, by wciągnąć się w tę opowieść. Wszystko wydaje się takie sztuczne, mdłe, wydumane. Nawet język - niby wyszukany, ale w ogóle nie chwycił mnie za serce.

Zwykła proza o zwykłych ludziach napisana absolutnie niezwykłym, poetycki językiem. Dorastanie i dojrzewanie trzech kobiet obciążone jest wspomnieniem dramatycznej śmierci kolegi, co nie pozostaje bez wpływu na ich życie, które - rzecz jasna - na pewnym etapie zaczyna biec dla każdej z dziewcząt kompletnie innym torem. W tym ujęciu historia wydaje się bliźniaczo podobna do wielu innych, obecnych już w polskiej prozie. Nawet nieliniowość narracji nie stanowi o oryginalności tej powieści. O odmienności decyduje ów przejmujący język, jakim autorka opowiada o walce, jaka toczy każda z bohaterek, język wspaniale oddający cierpienie i zaparcie się siebie związane z próbą sprostania oczekiwaniom innych.

Ta językowa subtelność wyraziście podkreśla brutalne aspekty życia wszystkich trzech kobiet, przemoc, jakiej doświadczają już jako dziewczynki, bezradność, z jaka borykają się przez całe życie. Ogromne wrażenie czyni skontrastowanie subtelności opisów, antropologia codzienności w zestawieniu z okrucieństwem ludzi decydujących o życiu każdej z nich.

Zwykła proza o zwykłych ludziach napisana absolutnie niezwykłym, poetycki językiem. Dorastanie i dojrzewanie trzech kobiet obciążone jest wspomnieniem dramatycznej śmierci kolegi, co nie pozostaje bez wpływu na ich życie, które - rzecz jasna - na pewnym etapie zaczyna biec dla każdej z dziewcząt kompletnie innym torem. W tym ujęciu historia wydaje się bliźniaczo podobna do...

...sprawnie, ciekawie, współczesna proza na niezłym poziomie...warto

...sprawnie, ciekawie, współczesna proza na niezłym poziomie...warto

Językowo - przepiękna! Autorka używa przepięknej polszczyzny można by rzec: "zdania perlę jak z pereł kolię". Czytałam dla samej przyjemności obcowania z taką polszczyzną: bogatą, plastyczną, rozbudowaną, POPRAWNĄ a nie jest to rzecz oczywista i gwarantowana w obecnie wydawanej literaturze.
Narracyjnie. Nie wiem. Jedna strona mówi, że to książka o niczym, takie pisanie dla samego pisania. Druga,że to niemożliwe by ktoś z taką umiejętnością snucia opowieści nie miał nic do opowiedzenia.
Ot, taki zlepek ludzkich historii, wyrywki z życia, z początkiem, ale bez zakończenia...

Językowo - przepiękna! Autorka używa przepięknej polszczyzny można by rzec: "zdania perlę jak z pereł kolię". Czytałam dla samej przyjemności obcowania z taką polszczyzną: bogatą, plastyczną, rozbudowaną, POPRAWNĄ a nie jest to rzecz oczywista i gwarantowana w obecnie wydawanej literaturze.
Narracyjnie. Nie wiem. Jedna strona mówi, że to książka o niczym, takie pisanie dla...

Poetycko nakreślone stany i nastroje, w których bohaterki starają się zrozumieć swoje decyzje i miejsce w którym się znalazły. Każda z nich na pewnym etapie życia chciała się od czegoś odciąć. Wszystkie trzy wyrzekają się dawnej znajomości, każda w nieco inny sposób. Żadnej nie będzie dane opowiedzieć swojego życia, a tym bardziej przeprosić za błędy lub objąć rozumem okrucieństwo życia, okrucieństwo ich samych. Wszystkie trzy dryfują po powierzchni, pozostawione z tajemnicami i bólem, z tęsknotami i wyrzutami sumienia. To niebywałe, w jak kameralny sposób Fiedorczuk opisuje dramaty mogące brzmieć donośnie jak w epopei. Bo każde życie uczy akceptować siebie, lecz nie w każdym można zaakceptować zmiany.
"Nieważkość" otwiera na chwilę drogę do rozgoryczenia i smutku, ale wymaga także uważności oraz wnikliwości, bo za moment pozostaniemy samotne i niezrozumiane.

Poetycko nakreślone stany i nastroje, w których bohaterki starają się zrozumieć swoje decyzje i miejsce w którym się znalazły. Każda z nich na pewnym etapie życia chciała się od czegoś odciąć. Wszystkie trzy wyrzekają się dawnej znajomości, każda w nieco inny sposób. Żadnej nie będzie dane opowiedzieć swojego życia, a tym bardziej przeprosić za błędy lub objąć rozumem...

Warto czytać taką literaturę by zakosztować piękna naszego języka. Czytanie sprawiało przyjemność i oczekiwało się więcej niż ostatecznie zawiera książka. Przesłanie książki jest niejasne, wątki niedokończone. Skończyłam czytać z jakimś niezrozumieniem. Czyżbym coś przegapiła?Czegoś nie zrozumiała? I te wszechobecne papierosy?

Warto czytać taką literaturę by zakosztować piękna naszego języka. Czytanie sprawiało przyjemność i oczekiwało się więcej niż ostatecznie zawiera książka. Przesłanie książki jest niejasne, wątki niedokończone. Skończyłam czytać z jakimś niezrozumieniem. Czyżbym coś przegapiła?Czegoś nie zrozumiała? I te wszechobecne papierosy?

Nie takie nieważkie. Jest w tym wrażliwość.

Nie takie nieważkie. Jest w tym wrażliwość.

Bardzo nierówna książka. Momentami narracja porywa, intryguje, a momentami (szczególnie pierwsze rozdziały) to istny koszmarek narracyjny - "instrukcja obsługi bohatera", wstała, ubrała się, wycisnęła sok z grejpfrutów.

Bardzo nierówna książka. Momentami narracja porywa, intryguje, a momentami (szczególnie pierwsze rozdziały) to istny koszmarek narracyjny - "instrukcja obsługi bohatera", wstała, ubrała się, wycisnęła sok z grejpfrutów.

Co za ciekawa książka! Niepokoi i wkurza. Sama nie wiem, czy zostawia niedosyt, czy faktycznie pozwala czytelnikowi na swobodne łączenie kropek. Po kilku godzinach od lektury skłonna jestem uznać, że chyba to drugie.

Ale świeżo po przeczytaniu - frustracja: to już?! I nic więcej się nie dowiemy? Zostawiasz nas, autorko, w stanie nieważkości? Niedopowiedzenia, czy te losy trzech kobiet (a właściwie czterech, doliczając świetny portret Natalii z prologu) się splotą i wygładzą? I czy są faktycznie tak społecznie zdeterminowane, jak na to wygląda od początku?

A może tak wygląda życie? Fragment... Lista czynności do odhaczenia, a potem papieros ulgi o zmierzchu... Przyjaźń, którą się traci i idealizuje, zamiast realizować? Kawa wypita samotnie w stolicy i list w portfelu zamiast spotkania.

Jestem dziewczyną, która dojrzewała w latach 90. Myślę, że u wielu z nas te dziewczęce losy, naznaczone bólem i uległością, odezwą się echem. Bo tak się wtedy często kochało - przyjmując wszystko w imię bycia zaakceptowaną. Przez kolejnego mężczyznę. I świetnie opisany przez Julię Fiedorczuk mechanizm obronny, który w razie czego przyjdzie nam z pomocą - dysocjacja. Oddzielenie się od tego, co czujemy. Można patrzeć na wzór na suficie. Albo uciec od siebie jeszcze mocniej - jak Ewa, odcinająca się od wciskanej z litości bułki z mortadelą. Rosnącej w ustach z obrzydzenia i wstydu. I świadomości, że nie ma ucieczki. Trzeba żuć.

Ci mężczyźni też wkurzają... Kobiety, dziewczyny, dziewczynki narysowane dość cienką kreską (zwłaszcza porywają subtelnością i celnością opisane w retrospekcjach cudne zabawy w "skarby")... a te męskie bestie o cielskach olbrzymich, spasionych, spoconych, opętane żądzą i pogardą, dla poddanych im kobiet i samych siebie. Albo słabi i pasywni. Albo delikatni i chłopięcy - jeszcze nie w piekle męskiej nikczemności. Może ten teriomorfizm to efekt spojrzenia ofiar - ale i tak jest to jednowymiarowość, która zaskakuje w powieści aspirującej do "czułego" oka i poetyckiej wrażliwości. Ale z drugiej strony - może tak wygląda prawda wspomnienia o tamtych czasach, kiedy "nie" zastygało na dziewczęcych ustach albo w najlepszym razie było uważane za przekorę.

Powieść, która o więcej pyta niż odpowiada. Która bardziej drażni i dopytuje o twoje własne, czytelniku, retrospekcje i wrażenia z własnego okresu "nieważkości" niż daje pełny obraz losów bohaterek. Podsuwa fragmenty - jak dziewczynki owe "skarby" ukryte w ziemi - kwiaty, paciorki, kamyki pod szkiełkiem, odkrywane potem podczas zabawy. Taki skarb już każdy może odkryć niespodziewanie na własną rękę - Julia Fiedorczuk trochę ich podsuwa.

Co za ciekawa książka! Niepokoi i wkurza. Sama nie wiem, czy zostawia niedosyt, czy faktycznie pozwala czytelnikowi na swobodne łączenie kropek. Po kilku godzinach od lektury skłonna jestem uznać, że chyba to drugie.

Ale świeżo po przeczytaniu - frustracja: to już?! I nic więcej się nie dowiemy? Zostawiasz nas, autorko, w stanie nieważkości? Niedopowiedzenia, czy te losy...