Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Pytasz, czym jest dla mnie miłość. To porozumienie między dwoma osobami, jakby miały taką samą krew”.

Erytrea, Etiopia, Kenia, Uganda, Tanzania… Konrad Piskała odwiedza miasta i wsie, przemierza busz i bezdroża w poszukiwaniu opowieści o miłości. W miejscach, gdzie na pierwszy rzut oka trudno jej szukać. Tytułowa miłość staje się punktem wyjścia do rozważań na tematy trudne i bolesne – handlu ludźmi, sytuacji mniejszości seksualnych, wojny domowej, mrocznej strony kolonializmu.

Historie bohaterów reportażu zwracają uwagę na problemy, o których być może już słyszeliśmy, ale o których na co dzień nie myślimy. Nagłośnionymi przez media, ale zapomnianymi, zepchniętymi na bok. Nadal jednak obecnymi, mimo walki wielu osób i organizacji. Zagłębianie się we wspomnienia rozmówców autora nieraz boli, dotyka do głębi. Sięgając po ten tytuł musicie mieć na uwadze, że nie będzie to lektura łatwa. Niełatwa, lecz potrzebna.

Autor wplata migawki ze swoich podróży po Afryce, przywołuje obrazy i zapachy, które na zawsze zakorzeniły się w jego pamięci. Gdy trzeba przybliża kontekst historyczny, nakreśla obecną sytuację polityczną i społeczną w omawianych krajach. Dzięki temu opowiedziane historie trafiają do osób czytających w pełni. Ponadto pozwalają uświadomić sobie, że rozgrywające się tragedie nie dotykają jedynie pojedynczych jednostek, lecz mogą dotyczyć tysięcy, dziesiątek tysięcy członków afrykańskich społeczności.

Pojęcie miłości spaja ze sobą wszystkie opowieści. I choć wiele jest w nich gorzkich, bolesnych wspomnień, to są też takie, z których płynie nadzieja. Niektórym bohaterom udało się odnaleźć szczęście mimo przeciwności; doświadczyć ogromnej miłości, mimo nienawiści wokół. Autor doskonale uchwycił złożoność emocji, zachowań i postaw mieszkańców państw wschodniej Afryki. Warto pochylić się nad tymi opowieściami, bo poznanie i zrozumienie tego co odmienne pozwala lepiej poznać i zrozumieć samego siebie.

„Pytasz, czym jest dla mnie miłość. To porozumienie między dwoma osobami, jakby miały taką samą krew”.

Erytrea, Etiopia, Kenia, Uganda, Tanzania… Konrad Piskała odwiedza miasta i wsie, przemierza busz i bezdroża w poszukiwaniu opowieści o miłości. W miejscach, gdzie na pierwszy rzut oka t...

Rozwiń

Zwiń

Na co dzień prawdopodobnie nie zastanawiamy się, jaką drogę przechodzi podczas produkcji nasz telefon i poszczególne jego elementy. A jest to podróż nadzwyczaj fascynująca. Być może wiemy, że szkło powstaje z piasku, ale nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo ten surowiec istotny jest dla nowoczesnej technologii i cyfrowej rzeczywistości. Nasza codzienność nierozerwalnie związana jest ze światem surowców, który zapewnia nam dach nad głową, jedzenie, światło i niemal wszystko, co nas otacza. Ed Conway w swoim reportażu zaprasza nas do poznania tego świata od środka – spojrzenia w przeszłość, prześledzenia historii i zastanowienia nie nad przyszłością sześciu szalenie istotnych surowców, na których opiera się rozwój ludzkości.

Jako geolożka, szczególnie zainteresowana górnictwem i gospodarką surowcami, cieszę się ogromnie na każdą książkę, która przybliża kulisy tej jakże istotnej gałęzi przemysłu szerokiemu gronu odbiorców. Kopalnie, zakłady przeróbcze, huty i rozmaite fabryki przetwarzające surowce są czasem bardzo blisko nas, ale jednocześnie spowija je aura tajemniczości. Autor postanawia nieco rozwiać tę aurę i zabiera osoby czytające między innymi do rafinerii, podziemnych i odkrywkowych kopalni, huty stali czy fabryki akumulatorów. Przedstawia skomplikowane procesy chemiczne i zjawiska fizyczne prostymi słowami, korzystając z obrazowych porównań pobudzających wyobraźnię. Pewnie myślicie, że sól raczej nie jest interesująca – bo w końcu to tylko drobne kryształki wykorzystywane w kuchni i te nieco grubsze, którymi posypujemy zimą drogi. Nic bardziej mylnego! Conway opowiada o szeregu zastosowań soli, z którego mało kto zdaje sobie sprawę.

Wyjściowym tematem reportażu są surowce, będące filarem, na którym opiera się cała historia naszej cywilizacji. Sporo więc w książce kontekstu historycznego, fascynujących kulis przemian energetycznych i działań wojennych. Zgłębienie przeszłości, zwłaszcza w przypadku surowców, pozwala nam z mniejszą niepewnością spoglądać w przyszłość, o czym autor wiele razy przypomina. Zwraca też uwagę, jak wiele miejsc na całym świecie powiązanych jest ze sobą siecią łańcucha dostaw. W obecnych czasach uświadomienie sobie tych zależności okazuje się niezwykle pomocne w zrozumieniu polityki czy ekonomii.

Lektura „Skarbów Ziemi” to wyjątkowa podróż przez niemal wszystkie kontynenty, wgłąb Ziemi, przez wieki rozwoju cywilizacji i okresy geologicznej historii naszej planety. Polecam ją każdemu, kto chciałby dowiedzieć się więcej o otaczającym nas świecie, a także wszystkim, dla których ważny jest los naszej planety. Z historii świata surowców, czasem wyjątkowo wstydliwej i tragicznej, można bowiem wyciągnąć wiele cennych lekcji na przyszłość. Conway opowiada tę historię w sposób porywający – mnie pochłonęła całkowicie.

Na co dzień prawdopodobnie nie zastanawiamy się, jaką drogę przechodzi podczas produkcji nasz telefon i poszczególne jego elementy. A jest to podróż nadzwyczaj fascynująca. Być może wiemy, że szkło powstaje z piasku, ale nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo ten surowiec istotny jest dla n...

Rozwiń

Zwiń

Korea Północna – dla przeciętnego człowieka to odizolowana od świata państwo, reżim, który od czasu do czasu daje o sobie znać wypuszczając rakiety i grożąc bronią atomową. Okazuje się, że na swoim terytorium skrywają jeszcze jedną, obecnie niezwykle potężną broń. Jest to nieuchwytna grupa cyberprzestępców, hakerzy znani jako Grupa Lazarus. Działają w ramach służby wojskowej, zasilają budżet reżimu, zastraszają i szantażują wrogów oraz tych, którzy odważą się zakpić z północnokoreańskiej władzy. Ich działalność wziął na tapet Geoff White – brytyjski dziennikarz śledczy zainteresowany w swej pracy właśnie cyberprzestępczością. Przedstawił Grupę Lazarus szerszej publiczności w podcaście, a następnie spisał jej poczynania w reportażu, z którym miałam przyjemność (naprawdę ogromną) się zapoznać.

Opanowana do perfekcji sztuka podrabiania banknotów, atak na hollywoodzkie studio filmowe, paraliż brytyjskich szpitali – to tylko niektóre z „dzieł” północnokoreańskich hakerów. O reszcie nie będę wspominać, bo lepiej odkrywać je samodzielnie podczas lektury. Ja momentami zapominałam, że mam przed sobą reportaż. Czułam się, jakby wrzucono mnie w sam środek fabuły kryminalno-sensacyjnej powieści. Liczba przeczytanych stron rosła w zastraszającym tempie, a z każdym kolejnym rozdziałem miałam ochotę na więcej.

Sposób przedstawienia tematu przez autora jest doskonały. Widać też, jak wiele pracy White włożył w to, by go zgłębić. Każdy z ataków Grupy Lazarus opisuje z wieloma szczegółami, spogląda na nie z perspektywy ofiar, ale też zwycięzcy, czyli Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Kontekst polityczno-historyczny, o który zadbał autor, świetnie ukazuje rozkwit północnokoreańskiego reżimu, problemy z jakimi zmagał się kraj i sytuację zwykłych, a także tych uprzywilejowanych obywateli. Dzięki temu po reportaż mogą sięgnąć również osoby mniej obyte w tematyce Korei Północnej, a lektura rzuci nieco światła na część półwyspu będącą w cieniu południowego sąsiada.

Nie będę ukrywać – jestem pod ogromnym wrażeniem tego reportażu. Podchodziłam do niego bez większych oczekiwań, gdyż tematyka, choć ciekawa, to raczej nie należała do kręgu moich zainteresowań. Jako komputerowy i technologiczny laik trochę się wręcz bałam, że lektura okaże się dla mnie zbyt wymagająca. Okazało się to jednak zupełnie niepotrzebne i Was również niech nie martwi. Warto sięgnąć po „Wielki skok…”, gdyż autor postawił sobie za cel, by wyjaśnić czytającym w jaki sposób działają hakerzy – przybliżając działalność grupy przestępczej, stara się ukazać, jak potężna bronią jest współcześnie cyberprzestępczość i w jak łatwy sposób tak naprawdę każdy z nas może stać się celem ataku hakerów. Jest to wiedza wyjątkowo cenna, warto więc odbyć tę lekcję, mając Grupę Lazarus za doskonały przykład.

Korea Północna – dla przeciętnego człowieka to odizolowana od świata państwo, reżim, który od czasu do czasu daje o sobie znać wypuszczając rakiety i grożąc bronią atomową. Okazuje się, że na swoim terytorium skrywają jeszcze jedną, obecnie niezwykle potężną broń. Jest to nieuchwytna grupa...

Rozwiń

Zwiń

W powojennej Polsce młodzi absolwenci i absolwentki stomatologii pragnęli zdobyć doświadczenie w wyuczonej profesji. Wielu mieszkańców wsi nie miało natomiast nigdy kontaktu z dentystą. Wysyłano więc świeżo upieczonych lekarzy i lekarki na polską prowincję w mobilnych gabinetach – ambulansach, trafnie nazywanych dentobusami. Warunki nie były może idealne, ale dla wielu pacjentów busy były jedyną szansą na wyleczenie zębów, a dla urzędujących w nich stomatologów i stomatolożek okazją do doskonalenia dentystycznego fachu.

Autorka książki wyrusza w podróż – z rodziną, a później także samotnie – śladami dentobusów i do tej podróży zaprasza również osoby czytające. Mama Aleksandry, stomatolożka, która miała okazję na początku swej lekarskiej kariery przemierzać ambulansem Mazury, zostaje jej pierwszą przewodniczką. Malownicze wsie położone pośród pięknych jezior skrywają wspomnienia mieszkańców związane z pierwszymi doświadczeniami z leczeniem zębów. Gdzieś pomiędzy majaczy historia zakochanych rodziców autorki, którym niestraszne były dzielące ich przez wiele miesięcy kilometry. Wspomnienia te, spisane z czułością i humorem, stanowią wstęp do opowieści o innych wędrownych wyrwizębach, których życiorysy autorka przybliża w dalszych częściach książki.

Ciekawym uzupełnieniem biograficznych fragmentów reportażu są wzmianki z historii stomatologii i sytuacji polskiej służby zdrowia w okresie powojennym – czytałam o tym z dużym zainteresowaniem i nieco żałowałam, że autorka jeszcze bardziej nie rozwinęła tego tematu. Bardzo cieszyłam się również na wzmiankę o moich rodzinnych Kujawach. Zawsze miło czytać o miejscach, które znamy, albo chociaż kojarzymy – robi się jakoś tak cieplej na serduszku. Historie stomatologów i stomatolożek, do których dotarła autorka były w większości interesujące, jednak momentami miałam wrażenie, że trochę odbiegały od tematów ambulansów i leczenia zębów. Kilka dygresji jest jak najbardziej na plus, ale im więcej tym opowieści stawały się bardziej nużące i przydługie, przynajmniej dla mnie.

„Ambulans jedzie na wieś” to lektura, po którą mogą sięgać zarówno młodsi, jak i starsi. Tym młodszym da szansę na poznanie historii, której być może nie dane im było usłyszeć od rodziców czy dziadków. Starszym natomiast pozwoli wrócić do lat młodości, obudzi nostalgiczne lub też przyprawiające o ból zębów wspomnienia. Z pewnością dyskusja o książce jawi się jako doskonała okazja do międzypokoleniowego dialogu. Może nie każdemu temat i sporo biograficznych treści przypadnie do gustu, trzeba jednak oddać autorce, że wykonała świetną pracę, by odkryć nieznany dla wielu wycinek polskiej historii i obraz wiejskiej codzienności powojennej Polski. Warto poświęcić kilka godzin, by je poznać.

W powojennej Polsce młodzi absolwenci i absolwentki stomatologii pragnęli zdobyć doświadczenie w wyuczonej profesji. Wielu mieszkańców wsi nie miało natomiast nigdy kontaktu z dentystą. Wysyłano więc świeżo upieczonych lekarzy i lekarki na polską prowincję w mobilnych gabinetach – ambulans...

Rozwiń

Zwiń