13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych oraz inne bajki

Bajki z królestwa Lailonii i inne, zawarte w tej niedużej książeczce, są faktycznie przeznaczone zarówno dla dorosłych czytelników jak i dla dzieci. Tylko nieco inaczej zostaną odebrane przez jednych i drugich, ale także zapewne trochę inaczej przez każdego, kto do nich zajrzy.
Jest w nich wszystko, co być powinno w bajkach. Niezwykli bohaterowie, niecodzienne zdarzenia, spora dawka humoru i przede wszystkim bardzo dużo bardzo zwyczajnej mądrości.
Jest w nich filozofia, którą umiłował i zajmował się Leszek Kołakowski i której nadał najpiękniejszą z form w tej książce.
Dobrze jest spojrzeć na świat przez pryzmat bajki. W której łatwo jest odróżnić dobro od zła. I mądrość od jej braku. W bajce nie ma niedomówień. Wszystko tu może być bardzo wyraźnie opowiedziane. Zdziwienie i zachwyt nie muszą być udawane. Trochę jak w świecie dziecka, które potrafi zadać każde pytanie. I wszystko opisać dokładnie tak jak widzi i czuje.
"13 bajek z królestwa Lailonii..." dobrze jest potraktować jako lekturę lekką i przyjemną. A podczas lektury znajdziemy w niej prawdziwe perełki, każdy dla siebie zupełnie inną. Dobrze jest oddać się przyjemności filozofowania - bez zbędnych założeń. Odpłynąć sobie trochę w rewiry, w których nie bywa się co dzień - i wrócić bogatszym o to przeżycie.
Zwłaszcza dzisiaj, kiedy żyjemy w świecie, w którym gdzieś gubią się wartości i sami czujemy się często zagubieni. W tej niezwykłej lekturze można spróbować odnaleźć właściwe ścieżki.

[autor: Joanna Popiel-Szut]

Bajki z królestwa Lailonii i inne, zawarte w tej niedużej książeczce, są faktycznie przeznaczone zarówno dla dorosłych czytelników jak i dla dzieci. Tylko nieco inaczej zostaną odebrane przez jednych i drugich, ale także zapewne trochę inaczej przez każdego, kto do nich zajrzy.
Jest w nich wszystko, co być powinno w bajkach. Niezwykli bohaterowie, niecodzienne zdarzenia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja opinia, bardzo personalna:
Słowem wstępu: Moja relacja z bajkami Kołakowskiego rozpoczęła się w szkole podstawowej, podczas lekcji polskiego. Pamiętam, że w jednym z podręczników umieszczono "Piękną twarz", którą czytałam, kiedy nie czułam się na siłach słuchać nauczycielki czy nieudolnie czytanego przez kolegów z klasy tekstu z jednej z pozostałych stron.
O tym wszystkim przypomniał mi mój drugi podręcznik, tym razem już do gimnazjum, kiedy natrafiłam na jednej ze stron właśnie na "Piękną twarz".
Niedługo później wypożyczyłam z biblioteki "13 bajek z królestwa Lailonii" i jeszcze nie skończywszy lektury, zapragnęłam posiadać ich egzemplarz na własność. Stwierdziłam, że bezdyskusyjnie po prostu muszę.

Przechodząc do sedna: Bajki są magiczne. Cudownie abstrakcyjne, kocham je, uwielbiam, pamiętam je świetnie, są dla mnie ważne. Leszek Kołakowski przedstawia ludzkie problemy w sposób wyjątkowy, pasjonujący. Daje więcej, niż pustą rozrywkę, skłaniając do przemyśleń. Bajki są treściwe, idealnej długości, zostają na długo.

To moim zdaniem. Wielu moich znajomych nie podziela jednak mojego entuzjazmu w stosunku do tych bajek. Są - ich zdaniem - zbyt wymyślne, przekombinowane.
Można więc je pokochać lub zwyczajnie ich nie strawić. Ja - pokochałam.

Moja opinia, bardzo personalna:
Słowem wstępu: Moja relacja z bajkami Kołakowskiego rozpoczęła się w szkole podstawowej, podczas lekcji polskiego. Pamiętam, że w jednym z podręczników umieszczono "Piękną twarz", którą czytałam, kiedy nie czułam się na siłach słuchać nauczycielki czy nieudolnie czytanego przez kolegów z klasy tekstu z jednej z pozostałych stron.
O tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór opowiadań, o ciekawych problemach socjologicznych i filozoficznych - dzięki formie bajek czyta się przyjemnie. Dobre nawet dla dzieci.

Zbiór opowiadań, o ciekawych problemach socjologicznych i filozoficznych - dzięki formie bajek czyta się przyjemnie. Dobre nawet dla dzieci.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie, momentami absurdalność bolesnej rzeczywistości (nie tylko Lailonii) bywa denerwująca, podobnie jak historie nagle urywające się bez ostatecznego wyjaśnienia. Ale czy tak właśnie nie jest w życiu?

Jak dla mnie, momentami absurdalność bolesnej rzeczywistości (nie tylko Lailonii) bywa denerwująca, podobnie jak historie nagle urywające się bez ostatecznego wyjaśnienia. Ale czy tak właśnie nie jest w życiu?

Pokaż mimo to

Ciekawy i zmuszający do przemyśleń zbiór bajek autorstwa Leszka Kołakowskiego- jednego z najwybitniejszych polskich filozofów. Przedstawione w nim opowieści dotyczą absurdalnych spraw życia codziennego, skomplikowanych relacji z otoczeniem, kwestii społecznych i światopoglądowych oraz sprawowania władzy. Tworzą one niezwykle spójną całość, od której trudno się oderwać. Warto sięgnąć po te bajki, by uświadomić sobie, jak wiele rzeczy w naszym życiu jest niedostrzegalnych i jak łatwo one nam umykają. Zapraszam więc do magicznego świata Lailonii i nie tylko, po to by wraz z bohaterami bajek przeżyć niesamowite przygody. Polecam każdemu czytelnikowi.

Ciekawy i zmuszający do przemyśleń zbiór bajek autorstwa Leszka Kołakowskiego- jednego z najwybitniejszych polskich filozofów. Przedstawione w nim opowieści dotyczą absurdalnych spraw życia codziennego, skomplikowanych relacji z otoczeniem, kwestii społecznych i światopoglądowych oraz sprawowania władzy. Tworzą one niezwykle spójną całość, od której trudno się oderwać....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lemowskie i obiektywnie niezłe, jeśli chodzi o narrację i warstwę ideową, ale zupełnie nie w moim stylu i jednak skierowane do ludzi o umysłach mniej filozoficznych, niż mój, przez co wynudziłem się.

Bardzo lemowskie i obiektywnie niezłe, jeśli chodzi o narrację i warstwę ideową, ale zupełnie nie w moim stylu i jednak skierowane do ludzi o umysłach mniej filozoficznych, niż mój, przez co wynudziłem się.

Pokaż mimo to

Książeczka „13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych oraz inne bajki” Leszka Kołakowskiego dowodzi, że z bajek się nigdy nie wyrasta. I choć nie są to bajki z dzieciństwa, przy których łzy lały się strumieniami, nadal zmuszają do zastanowienia, zrozumienia, odpowiedniej interpretacji.

W tych bajkach zobaczymy absurdy, słabostki, głupoty w jakich na co dzień uczestniczymy a które uświadamiamy sobie patrząc z pozycji obserwatora a nie uczestnika. Tym obserwatorem jest Leszek Kołakowski który w swoich bajkach pokazuje nasze zachowania z humorem, w sposób ironiczny lecz bardzo skuteczny. I nie ważna jest nazwa krainy w której akcja się rozgrywa, nie ważne są przedmioty i sytuacje które wywołują zamieszanie, bo choć przybierają bajkowe nazwy, w naszej rzeczywistości to ważne sprawy. Sprawy które mają duże znaczenie a tak bardzo są niedostrzegane.

Niby język poplątany a świat wokół zwariowany, świat absurdu, złych nawyków, na który popatrzeć oczami Leszka Kołakowskiego naprawdę warto.
Wystarczy wejść do królestwa Lailonii….

Książeczka „13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych oraz inne bajki” Leszka Kołakowskiego dowodzi, że z bajek się nigdy nie wyrasta. I choć nie są to bajki z dzieciństwa, przy których łzy lały się strumieniami, nadal zmuszają do zastanowienia, zrozumienia, odpowiedniej interpretacji.

W tych bajkach zobaczymy absurdy, słabostki, głupoty w jakich na co dzień...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bajki to zdecydowanie nie moja bajka, ale co tam, raz się żyje :)

Na usprawiedliwienie napiszę, ze to bajki filozoficzne, czyli dla wyrafinowanych czytelników. Na szczęście niezbyt wyrafinowanych, takich jak ja.

O czym więc są te filozoficzne bajki?
Wiadomo, jak to u filozofów, o bycie i jego atrybutach, o istnieniu, o dowodach logicznych i sprzecznościach. Brzmi niekoniecznie ekscytująco, niemniej czytałam je z przyjemnością. Są napisane tak lekko, z tak dobrze dobraną dozą absurdu, która nie przeszkadzała ani trochę, a stanowiła największą zaletę tego zbioru.

Moimi ulubionymi bajkami ogłaszam:
- Wielki Głód za postać arcykapłana
- Lemurię Lemurów za pomieszanie z poplątaniem i demaskowanie kłótliwości
- Legendę o Cesarzu Kennedym za pokazanie gdybologii stosowanej.
Brawo!

Bajki to zdecydowanie nie moja bajka, ale co tam, raz się żyje :)

Na usprawiedliwienie napiszę, ze to bajki filozoficzne, czyli dla wyrafinowanych czytelników. Na szczęście niezbyt wyrafinowanych, takich jak ja.

O czym więc są te filozoficzne bajki?
Wiadomo, jak to u filozofów, o bycie i jego atrybutach, o istnieniu, o dowodach logicznych i sprzecznościach. Brzmi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"13 Bajek z Królestwa Lailonii dla dużych i małych oraz inne bajki" to zbiór miniatur pióra Leszka Kołakowskiego. Na tę niewielką książkę składają się, stanowiące tematycznie zamknięty cykl, bajki o fikcyjnym tytułowym państwie, trzy bajki wschodzie, opowiadanie o Lemurach i dwa teksty bardziej zaangażowane politycznie.

Przyjemność z czytania to główny atut. Tekst płynie, człowiek nieświadomie się relaksuje i na koniec bajki stwierdza, że było warto. Bez silenia się na wielkie słowa dostajemy, dzięki autorowi, mnóstwo głębokich przemyśleń nad ludzkimi ułomnościami, karykaturalnie pokazanymi słabostkami.

Kołakowski w formie czerpie z Woltera i Diderota, choć dostrzegam i Swifta oraz Rabelaisa. Zresztą to nie jest ważne, na kim się wzoruje, skoro robi to świetnie. O ludzkich przywarach naszej pokręconej duszy napisano sporo. Profesor nie jest pierwszy, choć jako klasyczny filozof i wnikliwy obserwator rzeczywistości XX-wieku, dodał coś od siebie.

Zdradzić morał, puentę to rzecz nieobyczajna przy opinii o tego typu literaturze, będzie więc o treści enigmatycznie i ekspresowo.

Jest więc o biurokracji rodem z Kafki, jest o wtórności i o przemijaniu widzianym oczami narcyza. Jest świetna bajka o pozorach, formach i sztampie gombrowiczowskiej. Mamy absurdalny, ale i głęboko ludzki, pęd do bycia kimś wyjątkowym. Tę bajkę polecam wszystkim 'wylogowanym z życia do sieci'. Dostaje się uświęconym zasadom, o których nikt już nie pamięta, czemu takowymi się stały, poza tym, że są święte i istnieją od lat. Niewiele osób zada sobie pytanie, czy one mają sens. Ile takich 'ludzkich nakładek' na świat realny my stworzyliśmy przez tysiąclecia budując wiekopomne zamki na piasku !

Mamy bajkę o odwiecznym marzeniu Homo sapiens - wydłużaniu życia i pytania o kuracje odmładzające (tak mi się skojarzyło, ale odczytania mogą być różne). Szczególnie polecam bajkę o natręctwach, dziwactwach, które nas nękają. Dla nas są oczywiste, słuszne, warte pielęgnowania, ale czy 'z boku' to wygląda na coś zdrowego i chwalebnego?

Urzekła mnie opowieść o wstydzie zakochanego bez pamięci (tu to sformułowanie ma dodatkowe, dosłowne konotacje) młodego człowieka, który z tego wstydu ... (nie mogę być nieobyczajny - niech każdy sam przeczyta).

Jest bajka o władzy i jej nieuchronności, niezależnie od poziomu fatalnie sprawowanych rządów.

Powiastka o lemurach to cudny detal o jałowości większości prowadzonych rozmów. Każdy z nas takie ma za sobą. Ale jak ich unikać? Oto jest pytanie.

Trochę 'obok' są bardzo sugestywne bajki wschodnie, które do filozoficznych pytań o kondycję człowieka, dodają nowego wymiaru. Czym jest prawda, co można wiedzieć i po co? Myślę, że każdy się nad tymi pytaniami zastanawia, a profesor daje odpowiedzi frapujące i niejednoznaczne.

"13 bajek..." jest więc o ludzkiej naturze. Wszyscy ten temat eksplorują pisząc, ale niewielu udaje się oddać tak lekko i trafnie to, co David Hume zawarł w kilkusetstronicowym dziele. To może nie pełen zamiennik jego "Traktatu o naturze ludzkiej", ale w dobie, gdy teraźniejszość jest już nieaktualna z powodu wszechogarniającego pędu do jutra, można dziełko Kołakowskiego uznać za wystarczająco intensywny namysł.

Zazdroszczę tym, którzy są jeszcze przed lekturą!

"13 Bajek z Królestwa Lailonii dla dużych i małych oraz inne bajki" to zbiór miniatur pióra Leszka Kołakowskiego. Na tę niewielką książkę składają się, stanowiące tematycznie zamknięty cykl, bajki o fikcyjnym tytułowym państwie, trzy bajki wschodzie, opowiadanie o Lemurach i dwa teksty bardziej zaangażowane politycznie.

Przyjemność z czytania to główny atut. Tekst płynie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kołakowski pozostaje filozofem, lecz teraz naucza językiem zrozumiałym dla wszystkich, a w dodatku królestwem Lailonii, poszukiwanym, lecz nieznalezionym, wpisuje się w ”fantasy”.
13 bajek z królestwa i cztery o identyczności. Omówienie tych pierwszych znalazłem na: https://pl.wikipedia.org/wiki/13_bajek_z_kr%C3%B3lestwa_Lailonii_dla_du%C5%BCych_i_ma%C5%82ych
i zamierzam z niego skorzystać:
1. „Jak szukaliśmy Lailonii?”
Ważny jest efekt: mieszkaniec Lailonii dowiedział się o naszych poszukiwaniach i na pocieszenie przesłał,,,,
„...nam zbiorek najmniejszych opowiadań starych i nowych, które są znane w tym kraju..”
Ach, jak miło! I o poszukiwaniach łatwiej zapomnieć.
2. „Garby”
Zaczęło się od kamieniarza Ajio, któremu wyrósł garb. A koniec straszny.... Tak to nowe unicestwia stare. Jeszcze rozbrajająca sekwencja:
„...A jeśli nie wyleczono tego garbu sto osiem lat temu, to tym bardziej, rzecz jasna, my go nie możemy wyleczyć. Wtedy bowiem ludzie byli mądrzejsi..”
3. „Opowiadanie o zabawkach dla dzieci”
Jak uleganie zachciankom dzieci źle się kończy. Grozę powiększa fakt, że córka nosi imię Memi, co w języku starolailonskim oznacza: „jeździć brawurowo na małym różowym słoniu bez ucha, potrząsając zarazem chorągiewką bladoniebieską z jedwabnej wstążki i kręcąc młynka palcami krwiście polakierowanymi”.
4. „Piękna twarz”
Irracjonalne zachowanie piekarskiego czeladnika przypomina ewangeliczną opowieść o talentach. Właściciel pięknej twarzy doczekał się: siedzi w więzieniu łudząc się, że ona dalej jest piękna.
5. „Jak Gyom został starszym panem”
O skutkach pozoranctwa. Zdemaskowany Gyom, potrzebuje pomocy i......
”....dlatego, jeśli zdarzy wam się na przykład zobaczyć w parku krzyczące niemowlę, to nawet gdyby było w meloniku albo w kaloszach, musicie się nim zaopiekować. Jest to właśnie Gyom, który chce, żeby ktoś się nim zajął i ktoś go nakarmił”
6. „O sławnym człowieku”
Marzenie o sławie może doprowadzić do samounicestwienia. Ponadto: pieniądze i sława idą w parze, jedno ułatwia drugie, lecz jak i od którego zacząć?
7. „Jak bóg Maior utracił tron”
Moralitet: narzucone podziały prowadzą do samozagłady
8. „Czerwona łata”
W pewnym sensie nawiązanie do bajki „Garby”; teraz spodnie są zdominowane przez łaty. Utwór kończy się morałem: nie należy zrywać niedojrzałych gruszek z drzewa sąsiada, ponieważ powoduje to zbędne komplikacje
9. „Wojna z rzeczami”
Autor nie wyjaśnia przyczyn wojny, wgląd mamy w sytuację, gdy sprzysiężenie rzeczy przeciw chłopcu już trwa, a on skazany jest na przegranie i uznanie przez siostrę za kłamcę. Beznadzieja; naleśniki dalej uciekają; chyba, że nie zrozumiałem.
10. „Jak rozwiązano sprawę długowieczności”
O skutkach źle pojętej demokracji. Król Gorgoli wywołał spór o metody osiągnięcia długowieczności; adwersarze się pozabijali, a.. "..sprawa długowieczności nie została ostatecznie rozstrzygnięta na skutek całkowitego upadku królestwa Gorgola".
11. „Oburzające dropsy”
"Źdźbło w oku bliźniego widzisz, a belki w swoim nie dostrzegasz", a jeszcze, gdy znajdzie się kozła ofiarnego, to przy swoich przywarach można zostać
12. „Opowieść o największej kłótni”
Trzej bracia maja problem na rozstaju dróg, czasowo ulegają najstarszemu; potem jeden odchodzi, a w końcu drugi, mimo wiedzy o tragicznym końcu buntownika. Autor urywa opowieść, bo przecież czy odejście skończy się polepszeniem doli czy nie jest bez znaczenia
13. „Opowieść o wielkim wstydzie”
W „Małym Księciu” było: dlaczego pijesz? - Bo się wstydzę. A dlaczego się wstydzisz? - Bo piję. Tutaj mamy progres: „A dlaczego zmalałeś? - Zmalałem ze wstydu.. ..Czego się teraz wstydzisz? - Teraz się wstydzę, że jestem taki mały, a wstydząc się robię się coraz mniejszy. I tak do końca...”
I Rio zmalał do końca i nikt go nie zobaczy.
W moim wydaniu brak czternastej bajki pt „Wielki głód”, przepisuję więc streszczenie z adresu podanego wyżej:
„W Lailonii wybuchł głód. Arcykapłan tego kraju wezwał do siebie strażaków i zapytał ich, czy umieją ugasić głód. Ci nie umieli, ale bali się, więc odpowiedzieli, że umieją. Pojechali więc w kraj oblewając wszystko wodą. Do głodu dołączyła się powódź. Arcykapłan wezwał do siebie ślusarzy i zapytał ich, czy umieją zapobiec przeciekaniu wody z nieba. Ci odpowiedzieli, że potrafią i wsiedli w balon, aby szukać przeciekającego kranu na niebie. Balon poleciał i słuch o nich zaginął. Arcykapłan wezwał do siebie ośmiu najlepszych wróżbitów w kraju i nakazał im, by dowiedzieli się jak pozbyć się głodu. Jeden z nich wróżył z wody, dzięki czemu ustała powódź, bo cała woda została oddana mu do użytku. Po upłynięciu pewnego czasu wróżbici ogłosili swe wyniki. Pierwszy powiedział, że głód można usunąć za pomocą jedzenia; drugi, że mieszkańcy muszą zmniejszyć sobie żołądki; trzeci, że należy wygnać połowę mieszkańców. Te rady nie zadowoliły arcykapłana. Czwarty powiedział, że lud głoduje, ponieważ arcykapłan zbyt dużo je. Ten został wychłostany za kłamstwa. Piąty poradził, by puszczać fajerwerki, a szósty urządzanie igrzysk cyrkowych, żeby odciągnąć uwagę ludzi od pustki w ich brzuchach. Siódmy stwierdził, że czuje niesmak do tego tematu. Ósmy – ten wróżący z wody – powiedział, że głodu zwalczyć nie można, a nawet gdyby było można, to nie wiadomo po co, nawet gdyby było wiadomo po co, to wcale nie należałoby tego robić. Ta rada spodobała się arcykapłanowi. Aby wypłacić honoraria wróżbitom (również wychłostanemu) nałożył na kraj nowe podatki. Jednak w kraju było jeszcze sporo osób głodnych (mimo odjęcia spośród ich liczby wróżbitów), więc arcykapłan postanowił zastosować się do rad pozostałych wróżbitów (oprócz czwartego). Jednak, mimo tego kroku, głód nie ustawał. Arcykapłan obraził się na ludność i ogłosił, że odlatuje balonem szukać ślusarzy. Gdy tylko odleciał, głód zniknął. Część ludności sądziła, że to arcykapłan znalazł sposób na usunięcie głodu, część natomiast uważała, że to on był przyczyną głodu. Obie te grupy zaczęły się zwalczać, przez co nie uprawiały swych pól. Wtedy wybuchł nowy głód. Pojawił się też nowy arcykapłan."
Bez komentarzy, bo powód interwencji cenzury jest jasny

Podsumowując 14 bajek, należy wyrazić żal, że filozofowie rzadko piszą bajki, bo na pewno są nieprzeciętne. Teraz cztery bajki o identyczności:

„Bajka syryjska o wróblu i łasiczce”
O ślepej Temidzie. Różne werdykty przyznawały bądź wróblowi, bądź łasiczce, ale w myśl zasady „dajcie mnie człowieka, a paragraf znajdę” wróbel dostał 25 lat za rzekome oszustwo
„Bajka koptyjska o wężu logiku”
Błędy logiczne św. Tomasza w rozmowie z pustynnym wężem, a szczególnie ostatnia jego wypowiedź „zmuszają” węża do ugryzienia Świętego. Prowokacja brzmiała:
„- Jeśli nie masz racji w jednej, to we wszystkich innych sprawach jesteś podejrzany...”
„Bajka perska o sprzedawcy osła”
Zdechły osioł pozostaje osłem bądź nie, zależnie od zasad sądzenia: kartezjańskich czy arystotelesowskich. „Biednemu wiatr w oczy”, więc handlarz w każdym przypadku jest batożony
„Wojna u Lemurów”
Co był pierwsze: jajko czy kura? A w tekście czy Lemury nazywają się tak od Lemurii, czy też Lemuria wzięła nazwę od osadników? Każdy powód jest dobry do zwady, a w realu peerelowscy konformiści kłócą się kto wywalczył wolną Polskę

Proszę Państwa, proszę nie zwlekać i natychmiast zacząć czytać te bajki swoim dzieciom do snu. Ręczę, że wszystkim się spodoba.

Kołakowski pozostaje filozofem, lecz teraz naucza językiem zrozumiałym dla wszystkich, a w dodatku królestwem Lailonii, poszukiwanym, lecz nieznalezionym, wpisuje się w ”fantasy”.
13 bajek z królestwa i cztery o identyczności. Omówienie tych pierwszych znalazłem na: ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to