Kiedy tylko dostrzegłam okładkę Podróży wiedziałam, że musi być moja. Doskonała proza B. Cosica ukazująca sytuację w dzisiejszych byłych republikach Jugosławii. Autor umiejętnie łączy to co było i jest już zapomniane z tym co obecnie możemy zastać przechadzając się uliczkami Sarajewa czy Zagrzebia. Szczere i śmiałe tezy dotyczące dzisiejszego stanu państwa, prawa i obywateli rozbrajają, napawają smutkiem i pchają czytelnika w świat, który już nie powróci. Co pozostaje po takiej lekturze? Może iskierka nadziei towarzysząca nam i autorowi podczas spoacerów po Rijece, a może tęskny wzrok zwrócony w czasy dzieciństwa, młodości, nie tylko autora, nasze..

Kiedy tylko dostrzegłam okładkę Podróży wiedziałam, że musi być moja. Doskonała proza B. Cosica ukazująca sytuację w dzisiejszych byłych republikach Jugosławii. Autor umiejętnie łączy to co było i jest już zapomniane z tym co obecnie możemy zastać przechadzając się uliczkami Sarajewa czy Zagrzebia. Szczere i śmiałe tezy dotyczące dzisiejszego stanu państwa, prawa i...

Dziś, kiedy emocje opadły, pozostawiając jedynie rozrywający serca ból i przerażające obrazy w pamięci, wielu uczestników wojny na Bałkanach wspomina ten okres bez nienawiści, bez gniewu, a tylko z oczyma pełnymi łez. Próbujące współegzystować narody i dzielące je poglądy religijne doprowadziły do rozpętania istnego bałkańskiego kotła. Mimo alarmów, ostrzeżeń, ćwiczeń wojskowych i pełnej mobilizacji po każdej ze stron konfliktu, początkowo zawsze jest nadzieja, że jeszcze nie jest późno, że istnieje cień szansy na utkanie choćby najcieńszej nici porozumienia mogącej zapobiec nieszczęściu. Bo człowiek zawsze wierzy, że jest lepszy niż w rzeczywistości, że potrafi wznieść się ponad własne słabości, swoją mizerność i zwykłą, ludzką ułomność. Niestety, nadzieje rozpłynęły się niczym mydlane bańki. Pozostał tylko strach. Czy można być gotowym na wojnę? Przyglądając się historii, wyciągnąć można jeden wniosek, do wojny można się przygotować i… nie można.

Podróż Bory Ćosića pozwala m.in. przespacerować się wraz z autorem zagrzebskimi ulicami, śledząc emocje, wspomnienia, ale też dzisiejsze refleksje na temat okresu, w którym przyszło mu opuścić ojczyznę i powrotu do miejsca zawierającego dziś jedynie jej znikomą cząstkę. Po przeczytaniu tej książki, już nigdy spacer po chorwackiej stolicy nie jest taki sam, a kawa wypita na Trgu Bana Jelaćića nie smakuje tak samo. Nieoczekiwanie i bez zapowiedzi wkrada się zaduma, a umysł zbacza z dotychczasowego toru myślenia.. Przynajmniej mój.

Dziś, kiedy emocje opadły, pozostawiając jedynie rozrywający serca ból i przerażające obrazy w pamięci, wielu uczestników wojny na Bałkanach wspomina ten okres bez nienawiści, bez gniewu, a tylko z oczyma pełnymi łez. Próbujące współegzystować narody i dzielące je poglądy religijne doprowadziły do rozpętania istnego bałkańskiego kotła. Mimo alarmów, ostrzeżeń, ćwiczeń...

Wraz z Borą Ćosić nie udajemy się na Alaskę. Warto zaznaczyć to na wstępie, choć gdy przyjrzymy się uważniej okładce, dostrzeżemy na zdjęciu Hotel Balkan. Gdzie na Alasce znajdziemy tak sugestywną nazwę dla hotelu? To na "Alaskę życia" wybieramy się z autorem tej książki. Na Bałkany. Do Chorwacji i Serbii, czyli na tereny byłej Jugosławii. Do krajów jego młodości. Krajów biednych, zapomnianych, niemal... zakończonych.

W podróż po nieistniejących już na mapie ziemiach dzieciństwa, Bora Ćosić (wybitny intelektualista i pisarz; studiował także filozofię) udaje się wraz z żoną Lidiją Klasić. Odwiedzić (dziesięć lat po wojnie domowej) kraje, które odbiły się głęboko w ich duszach. Przywołać wspomnienia, spotkać starych przyjaciół. Usiąść w ulubionych kawiarniach i zapomnieć o tym wiecznym rozerwaniu, o serbsko-chorwackich zatargach. Kolizji starego świata z nowymi wyobrażeniami, którym daleko do ideału. Tak, to podróż sentymentalna. Autor wspomina dawnych poetów, aktorów teatralnych, reżyserów, ludzi związanych z kulturą - całą tę jugosłowiańską bohemę, do której sam należał. Z której nie zostało w zasadzie nic. Tak jak i z dawnej Jugosławii...

Najpierw Chorwacja. Mnóstwo śmieci, ale też historia, ludzie, dom Lidiji. A potem droga do Bośni. Minarety w bośniackich miastach i wsiach. Brud. Brak gustu. Brak perspektyw. "Przytłoczona i zamknięta w sobie jest cała ziemia bośniacka". Starzy Bośniacy przesiadują w cieniu z kieliszkami słabej rakii. Zapytani o drogę mieszkańcy Sarajewa, nie potrafią określić w jakiej dzielnicy znajduje się jakaś ulica, jakby sami nie wiedzieli gdzie są. A jednak życie artystyczne i kulturalne kwitnie w tym mieście na tyle, by Ćosić uznał: "ten naród będzie żył". Następnie udają się w stronę Serbii. Do Belgradu i "depresyjnej duszy jego mieszkańców". Tam wszystko sprawia wrażenie, jakby się skończyło. Zero ewoluowania. Nawet nowa moda przypomina starą, a wyprzedaże kradzionych rzeczy są na porządku dziennym. To Serbii poświęca autor najwięcej miejsca w książce.

Dawni serbscy przyjaciele autora nie przychodzą na spotkania. Niektórzy po prostu już nie żyją, inni odcięli się zupełnie od nurtu życia, niektórym ciążą jego chorwackie korzenie. Ćosić bowiem urodził się w Chorwacji, ale w wieku 5 lat przeniósł się z rodzicami do Belgradu. Dopiero w czasie wojny domowej wyemigrował do Berlina. To ta wojna, ten konflikt serbsko-chorwacki, u wielu z jego znajomych - artystów, pisarzy, historyków, których w przeszłości bardzo poważał, zmieniły nastawienie. Ba, zupełnie ich zmieniły. "W Zagrzebiu ludzie może już wiedzą, na czym stoją, w Belgradzie nadal nie".

więcej na: http://przestrzenie-tekstu.blogspot.com/2014/01/podroz-na-alaske.html#more

Wraz z Borą Ćosić nie udajemy się na Alaskę. Warto zaznaczyć to na wstępie, choć gdy przyjrzymy się uważniej okładce, dostrzeżemy na zdjęciu Hotel Balkan. Gdzie na Alasce znajdziemy tak sugestywną nazwę dla hotelu? To na "Alaskę życia" wybieramy się z autorem tej książki. Na Bałkany. Do Chorwacji i Serbii, czyli na tereny byłej Jugosławii. Do krajów jego młodości. Krajów...

Kontrowersyjna książka Bory Ćosicia zachwyciła mnie i zmusiła do rewindykacji poglądów na patriotyzm i przywiązanie do ojczyzny. Ćosić wykorzystuje motyw podróży, aby przeprowadzić głęboką analizę i surową ocenę społeczeństwa, przywódców i historii Serbii. Z drugiej strony książka jest apoteozą kultury i sztuki byłej Jugosławii. Dla ludzi emocjonalnie związanych z Serbią, książka ta jest policzkiem dla kraju który sobie upodobali. Może to właśnie dowód, że powinni nabrać dystansu i pozostać obiektywnymi, bowiem Serbski intelektualista w swoim eseistycznym dziele przyjmuje ton moralizatora, który karci jedynie winnych zbrodni wojny, resztę społeczeństwa piętnuje za zachowania wojenne i nie tylko, jednak jest to krytyka konstruktywna, udowodniona. Oburzenie jakie książka wywołuje, moim zdaniem, wskazują na wyjątkowe trafne i dobitnie przekazane uwagi względem Serbów. Książka bezapelacyjnie warta uwagi dla każdego kierującego swe spojrzenie na Bałkany.

Kontrowersyjna książka Bory Ćosicia zachwyciła mnie i zmusiła do rewindykacji poglądów na patriotyzm i przywiązanie do ojczyzny. Ćosić wykorzystuje motyw podróży, aby przeprowadzić głęboką analizę i surową ocenę społeczeństwa, przywódców i historii Serbii. Z drugiej strony książka jest apoteozą kultury i sztuki byłej Jugosławii. Dla ludzi emocjonalnie związanych z Serbią,...

http://istas11.wordpress.com/2009/02/07/podroz-na-alaske/

http://istas11.wordpress.com/2009/02/07/podroz-na-alaske/

Podróż na Alaskę to naprawdę sentymentalna podróż do kraju, który już nie istnieje. Cosić po raz kolejny przywołuje wspomnienia i potwierdza olbrzymi kunszt swojego warsztatu pisarskiego.

Podróż na Alaskę to naprawdę sentymentalna podróż do kraju, który już nie istnieje. Cosić po raz kolejny przywołuje wspomnienia i potwierdza olbrzymi kunszt swojego warsztatu pisarskiego.