Specyficzna książka, wolny przepływ myśli, czasem właśnie na taką mam ochotę. Niecałe 150 stron, które można zacząć czytać w dowolnym miejscu. Brak akcji, dialogów, po prostu przemyślenia człowieka opuszczającego kraj. Kilka szczególnie przypadło mi do gustu np.:
"Każde życie toczy się bez pytania, nawet w wypadku, gdyby jego właściciel wcale takiego życia nie chciał."

Specyficzna książka, wolny przepływ myśli, czasem właśnie na taką mam ochotę. Niecałe 150 stron, które można zacząć czytać w dowolnym miejscu. Brak akcji, dialogów, po prostu przemyślenia człowieka opuszczającego kraj. Kilka szczególnie przypadło mi do gustu np.:
"Każde życie toczy się bez pytania, nawet w wypadku, gdyby jego właściciel wcale takiego życia nie...

Książka nie jest dla każdego, czyta się ją dosyć ciężko, najlepiej by było, aby przeczytać ją jednym ciągiem - nie ma w niej żadnych przerw, rozdziałów, większych akapitów. Autor prowadzi monolog, który jest tytułową deklaracją celną - niekiedy odnieść można wrażenie, że prowadzi własną spowiedź.

Z punktu widzenia "czy książka mnie się podobała" powiem od razu, że nie. Styl Ćosicia męczy, często był dla mnie niezrozumiały, równie dobrze mogłem zacząć i/lub skończyć czytać w dowolnym momencie książki, a ze zrozumieniem wyszłoby na to samo. Momentami monolog ten mnie zaczynał drażnić - odnosiłem wrażenie, że narrator przesadza i wręcz zaczyna marudzić. Złość wzrastała wraz z kolejnymi stronami, wraz z kolejnymi rozrachunkami, deklaracjami, lecz szybko mijała, gdy dopuszczałem ponownie na pierwsze miejsce sens tego przesłania, czyli drugi punkt widzenia - jaka była idea Autora.

A Idea była nietuzinkowa. Oto w przededniu nowego rozdziału życia B. Ćosić postanawia rozliczyć się ze swoją przeszłością, niemal całym życiem spędzonym w Belgradzie. Postanawia wypełnić ową deklarację celną, która stawia wiele dylematów - co jest istotne, a co nie; co jest ważne dla narratora, a co dla celników jego życia. Opowieść ta wypełniona jest po brzegi różnego rodzaju metaforami i symbolami, które streszczają całe jego dotychczasowe życie. I właśnie zrozumienie tej spowiedzi jest najistotniejsze, chociaż może nie tyle chodzi o zrozumienie, co o zaakceptowanie starego człowieka i jego decyzji, który zmuszony sytuacją polityczną musi rozliczyć się sam ze sobą i ze swoją ojczyzną, miastem, mieszkaniem, ludźmi, z którymi żył. Staje nagi przed kolejnym rozdziałem swego życia, gdyż uważa, że jest to słuszne. Bo "Deklaracja..." to poza wspomnianym rozliczeniem się z poprzednim życiem, to także zapewne przejście między dotychczasową twórczością Ćosicia a tym, co nastąpiło po opuszczeniu Belgradu - w podobnym stylu jak ona napisana jest "Podróż na Alaskę", więc odcięcie się od dotychczasowego życia raczej Autorowi się udaje. Nie znam pozostałej twórczości Autora, w Polsce wydano jedynie trzy jego pozycje, więc moja opinia może być zdecydowanie na wyrost, jednak kto powiedział, że mogę się mylić?

Mnie tę drugą część ciężko było zrozumieć, dopiero pisząc tę opinię niektóre rzeczy zaczynam rozumieć. Książka ta to wielka podróż w głąb siebie, w głąb swego życia - to, że jej nie pojąłem oznacza tylko to, jak wielkim umysłem jest Autor. I aby zachować jakikolwiek obiektywizm i nie wykazać się snobizmem niech wystarczającą oceną tej książki będą powyższe słowa, a nie liczba gwiazdek.

Książka nie jest dla każdego, czyta się ją dosyć ciężko, najlepiej by było, aby przeczytać ją jednym ciągiem - nie ma w niej żadnych przerw, rozdziałów, większych akapitów. Autor prowadzi monolog, który jest tytułową deklaracją celną - niekiedy odnieść można wrażenie, że prowadzi własną spowiedź.

Z punktu widzenia "czy książka mnie się podobała" powiem od razu, że nie....