Odwrotniak

nie szlo mi czytanie

nie szlo mi czytanie

"Odwrotniak" to kolejna powieść Jakuba Małeckiego na mojej półce. To mój ulubiony polski pisarz, więc nie wiem czy umiem ocenić jego twórczość obiektywnie :) Sięgając po tę powieść, nie miałam zbyt wygórowanych oczekiwań. Jest to jedna z wcześniejszych książek autora, a jak wiadomo z każdą kolejną warsztat się poprawia. Jednak nie zawiodłam się.

Jakub Małecki serwuje nam historię, która z początku wydaje się być mało dynamiczna, ale bardzo emocjonalna. Z końcem to się zmienia. Nic nie jest takie jakie może się wydawać i do ostatniej strony nie wiemy jak potoczy się ta opowieść. Podobało mi się to, jak zostali wykreowani główni bohaterowie. Poznajemy ich obawy, słabości, pragnienia. Starość i młodość przeplata się ze sobą na kartach tej powieści. Zdarzają się liczne niedociągnięcia w historii, pojawia się bałagan w wydarzeniach, ale to nie ma wielkiego znaczenia, bo historia broni się sama.

Znając inne książki autora, zwróciłam również uwagę na trochę inny styl pisania. Nie jest on tak płynny i dopracowany jak w najnowszych książkach, a niektóre zdania są zbyt długie. Jednak trzeba docenić to, jak Jakub Małecki rozwinął się na przestrzeni kilku lat.

Jeżeli będziecie mieli okazję przeczytać tę pozycję, zróbcie to bez wahania, bo takie oryginalne historie nie zdarzają się zbyt często :)

"Odwrotniak" to kolejna powieść Jakuba Małeckiego na mojej półce. To mój ulubiony polski pisarz, więc nie wiem czy umiem ocenić jego twórczość obiektywnie :) Sięgając po tę powieść, nie miałam zbyt wygórowanych oczekiwań. Jest to jedna z wcześniejszych książek autora, a jak wiadomo z każdą kolejną warsztat się poprawia. Jednak nie zawiodłam się.

Jakub Małecki serwuje nam...

O żesz ty... Zazwyczaj nie brakuje mi słów, ale teraz... I pomimo że od początku miałam wrażenie że historia skończy się fatalnie to takiego zakończenia się nie spodziewałam...

O żesz ty... Zazwyczaj nie brakuje mi słów, ale teraz... I pomimo że od początku miałam wrażenie że historia skończy się fatalnie to takiego zakończenia się nie spodziewałam...

Cały Jakub Małecki... tylko on potrafi tak pisać. Książka to dwie równoległe historie Ignacego i jego babci Izabeli, jest kilka punktów wspólnych, jednak mnie osobiście losy Ignacego poruszyły najbardziej... zakończenie wstrząsające, niespodziewane. Polecam!

Cały Jakub Małecki... tylko on potrafi tak pisać. Książka to dwie równoległe historie Ignacego i jego babci Izabeli, jest kilka punktów wspólnych, jednak mnie osobiście losy Ignacego poruszyły najbardziej... zakończenie wstrząsające, niespodziewane. Polecam!

Świetnie zgrane równolegle historie dwojga ludzi. Zaskakujący zwrot akcji, bardzo wciągająca. Styl pisania jak zawsze w przypadku Kuby lekki i przyjemny, chociaż historia dość przygnębiająca. Na pewno warto przeczytać

Świetnie zgrane równolegle historie dwojga ludzi. Zaskakujący zwrot akcji, bardzo wciągająca. Styl pisania jak zawsze w przypadku Kuby lekki i przyjemny, chociaż historia dość przygnębiająca. Na pewno warto przeczytać

Jakub Małecki powoli wyrasta na mojego ulubionego polskiego pisarza. Jak nikt inny potrafi wykreować tak wciągający świat, cudowny klimat i fascynujących bohaterów, że ciężko się oderwać od lektury.

Jakub Małecki powoli wyrasta na mojego ulubionego polskiego pisarza. Jak nikt inny potrafi wykreować tak wciągający świat, cudowny klimat i fascynujących bohaterów, że ciężko się oderwać od lektury.

Czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Historia zawarta w książce mimo, że nie jest najwyższych lotów to zapewnia dobrą rozrywkę ... niestety po przerzuceniu ostatniej strony miałem poczucie zmarnowanego czasu. Dlaczego? skoro jeszcze przed chwilą stwierdziłem, że dzieło Małeckiego zapewnia dobrą rozrywkę? a no dlatego, że jeśli ktokolwiek zapyta mnie za tydzień o co chodziło w tej książce to obawiam się, że nie będę pamiętał. Czytając takie dzieła mam wrażenie jakbym oglądał odcinek dobrego serialu. Podczas oglądania miło spędzam czas, jednak nie jest to nic na tyle wartościowego by zaprzątało moje myśli kilka dni po napisach końcowych. "Odwrotniak" Jakuba Małeckiego, jak go oceniam? po prostu, "może być!" :)

Czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Historia zawarta w książce mimo, że nie jest najwyższych lotów to zapewnia dobrą rozrywkę ... niestety po przerzuceniu ostatniej strony miałem poczucie zmarnowanego czasu. Dlaczego? skoro jeszcze przed chwilą stwierdziłem, że dzieło Małeckiego zapewnia dobrą rozrywkę? a no dlatego, że jeśli ktokolwiek zapyta mnie za tydzień o co...

Podobało mi się. Nawet pomimo tego, że nie jest to poziom Dygotu, czy innych nowszych powieści Jakuba Małeckiego.

Jest fajny klimat. Przede wszystkim są uczucia. Bardzo silne, chociaż rwane. Ciekawe postacie i niebanalna w sumie historia.

Trochę nie do końca, w mojej opinii, udało się zakończenie. I nie tylko chodzi mi, o to, co się przydarzyło głównemu bohaterowi, ale też ogólnie sposób rozwiązania intrygi. Zbyt szybko, zbyt skrótowo i przez to mało przekonująco to wyszło. Bardziej by mi pasowało więcej niedopowiedzeń.

Mocno czuć jednak te emocje, które Autor potrafi tak doskonale w czytelniku wzbudzić. I choćby dla nich właśnie - warto po książkę sięgnąć.

Podobało mi się. Nawet pomimo tego, że nie jest to poziom Dygotu, czy innych nowszych powieści Jakuba Małeckiego.

Jest fajny klimat. Przede wszystkim są uczucia. Bardzo silne, chociaż rwane. Ciekawe postacie i niebanalna w sumie historia.

Trochę nie do końca, w mojej opinii, udało się zakończenie. I nie tylko chodzi mi, o to, co się przydarzyło głównemu bohaterowi, ale...

(...) wiedziała, że nie ma nic gorszego, jak odpaść od świata tak bardzo, by poczuć się nieważnym, poczuć, że się nigdy nie było..." "Odwrotniak", to książka przede wszystkim o przemijalności - przemijalności naszej pamięci i niepamięci, naszych marzeń, miłości, zmysłów, życia.
Dwie, na pozór mogłoby się wydawać odmienne osoby, starsza pani i młody mężczyzna, babcia i wnuczek, kobieta, która kochała do utraty tchu i mężczyzna, któremu nie po drodze z prawdziwą miłością.
Oboje pragną jednego, zrozumienia swojego losu.
Mamy do czynienia z postaciami, które wstydzą się swoich pragnień, chowają je w swoich duszach i głowach, co nieuchronnie prowadzi do pewnego rodzaju obłędu, niepewności, co tak naprawdę jest prawdziwe, a co jedynie wytworem ich wyobraźni i myśli.
Oboje opuszczeni, zamknięci w swoich umysłach, wspomnieniach, planach marzeniach. Tytułowy "Odwrotniak" nie pozwala o sobie zapomnieć, nigdy.

Nie będę pisać, że i ta książka Pana Małeckiego okazała się genialna, bo trąca to pomału o banał. Napiszę jedno: brawo.

(...) wiedziała, że nie ma nic gorszego, jak odpaść od świata tak bardzo, by poczuć się nieważnym, poczuć, że się nigdy nie było..." "Odwrotniak", to książka przede wszystkim o przemijalności - przemijalności naszej pamięci i niepamięci, naszych marzeń, miłości, zmysłów, życia.
Dwie, na pozór mogłoby się wydawać odmienne osoby, starsza pani i młody mężczyzna, babcia i...

"Odwrotniak" to taka wprawka do późniejszych dokonań pana Kuby i chociaż nie do końca podobało mi się w jakim kierunku podąża fabuła, to nie sposób tej pozycji odmówić uroku nakreślonych postaci i precyzji słowa z których słynie Autor.

"Odwrotniak" to taka wprawka do późniejszych dokonań pana Kuby i chociaż nie do końca podobało mi się w jakim kierunku podąża fabuła, to nie sposób tej pozycji odmówić uroku nakreślonych postaci i precyzji słowa z których słynie Autor.