Diaspora

Science-fiction przez duże SCIENCE. Jeśli ktoś nie znosi opisów fizycznych modeli działania świata rozciągniętych na cały rozdział, to nie jest to książka dla niego. O ile mnie samego te części aż tak nie odpychały, to przyznaję, że miejscami było tego za dużo i za bardzo. Jest to jednak mała przeszkoda w cieszeniu się tą książką, która w turbonaukowe paragrafy wplata bohaterów, którzy może nie są jakoś mega skomplikowani ani starannie zbudowani, ale dzięki nim odkrywamy ciekawe tajemnice wizji stworzonej przez autora i rozważamy pytania, które prawdopodobnie nigdy wcześniej się w naszych głowach nie pojawiły. Ten ludzki pierwiastek i droga w nieznane popycha do dalszego czytania.
Ciężko to opisać, ale cały styl opisów wynikający ze świata przedstawionego nadaje całej powieści oryginalny charakter.
Widać, że autor nie boi się eksperymentów. Do tego należy mu się szacunek za przygotowania, wymagające napisania takiej książki. Na końcu znajdziemy listę dzieł naukowych, którymi wspierał się podczas tworzenia i (czego ja nie wiedziałem do samego końca) słowniczek pojęć - może się przydać.

P.S. Pierwsze dwa rozdziały o powstawaniu cyfrowego "organizmu" i dalej samoświadomości - mistrzostwo świata.

Science-fiction przez duże SCIENCE. Jeśli ktoś nie znosi opisów fizycznych modeli działania świata rozciągniętych na cały rozdział, to nie jest to książka dla niego. O ile mnie samego te części aż tak nie odpychały, to przyznaję, że miejscami było tego za dużo i za bardzo. Jest to jednak mała przeszkoda w cieszeniu się tą książką, która w turbonaukowe paragrafy wplata...

Książka jakich niewiele. Czytałem już jakiś czas temu i wkrótce mam zamiar do niej powrócić. Jak do tej pory to chyba najtwardsza sf z jaką się spotkałem. Autor od razu wrzuca czytelnika na bardzo głęboką wodę, gdzie matematyczny żargon oraz czasem wręcz abstrakcyjna terminologia to normalka. Ogólnie mamy tu do czynienia z bardzo daleką przyszłością, gdzie ludzkość prawie całkowicie uległa dygitalizacji i zamieszkuje swego rodzaju elektroniczne środowiska - w książce nazywane "polis", które są teraz jej naturalnym, cyfrowym miejscem życia. Cielesność jest już na ziemi prawdziwą rzadkością. Fabuła dochodzi w końcu do momentu, gdzie autor daje naprawdę bardzo porządny wycisk dla wyobraźni czytelnika. Bardzo polecam, ale myślę raczej że książka podejdzie głównie miłośnikom tzw. hard sf. Egan nie jest jednak aż tak bezlitosny - na końcu książki znajduje się słowniczek , który z pewnością bardzo wspomaga czytanie tej wymagającej ksiazki.

Książka jakich niewiele. Czytałem już jakiś czas temu i wkrótce mam zamiar do niej powrócić. Jak do tej pory to chyba najtwardsza sf z jaką się spotkałem. Autor od razu wrzuca czytelnika na bardzo głęboką wodę, gdzie matematyczny żargon oraz czasem wręcz abstrakcyjna terminologia to normalka. Ogólnie mamy tu do czynienia z bardzo daleką przyszłością, gdzie ludzkość prawie...

Stwierdzenie z okładki jest prawdziwe - uczta wyobraźni.
Powieść bardzo wymagająca, od początku rzucająca czytelnika na głęboką wodę wielodziedzinowych zawiłości naukowych. Cybernetyka, mechanika kwantowa, astrofizyka, neurobiologia, biochemia - a to wszystko tylko wycinek spektrum - przenikające się wielopoziomowo, w sposób często skomplikowany do tego stopnia, że wymaga to dziesiątek stron mozolnego opisywania i tłumaczenia, ale wpasowuje się to świetnie w strukturę książki i zachwyca rozmachem. Problematyka transhumanistycznego transferu umysłu wydaje się za to w dużej mierze pozostawiona czytelnikowi do własnej interpretacji i rozmyślań.
Czy fabuła w ostatecznym rozrachunku blednie przy ogromie rozbudowy naukowych i filozoficznych rozważań, stając się miałką, nieinteresującą? Tylko w niewielkim stopniu. Jest ona prawie całkowicie jednowątkowa (z ewentualnym wyodrębnieniem w pewnym sensie mesjańskiego wątku Orlanda) i służy głównie jako rusztowanie dla moim zdaniem najistotniejszego motywu całej powieści - motywu drogi. Drogi człowieka do mikro- i makrokosmosu oraz do wnętrza samego siebie - swej psychiki, świadomości i ich naukowych determinant. Całościowo odczytuję "Diasporę" jako pean na cześć ludzkiej niezłomności w próbach zrozumienia wszelkich aspektów Natury, odkrycia jej najbardziej niedostępnych zakamarków, choćby wysiłek ten miał trwać eony, bo przecież w końcu: "wszystko można pojąć".

Stwierdzenie z okładki jest prawdziwe - uczta wyobraźni.
Powieść bardzo wymagająca, od początku rzucająca czytelnika na głęboką wodę wielodziedzinowych zawiłości naukowych. Cybernetyka, mechanika kwantowa, astrofizyka, neurobiologia, biochemia - a to wszystko tylko wycinek spektrum - przenikające się wielopoziomowo, w sposób często skomplikowany do tego stopnia, że wymaga...

Ponad tysiąc pięćset lat historii... ludzkości? Chyba już nie, bynajmniej nie w normalnym rozumieniu. „Ludzkość” to byty niematerialne, z możliwością wszelkiej możliwej adaptacji do środowiska, sytuacji, czy aktualnie panujących warunków. Są oczywiście Cieleśli, grupa ludzi żyjących na Ziemi, którzy człowieczeństwo przedkładają nad nieśmiertelność, ale tych autor – w nader spektakularny sposób - szybko się pozbywa. Tak jak i namacalnej fabuły – to największy zarzut dla książki. Byty, skoro już nie są cielesne i pozbawione płci są rodzaju nijakiego, w formie bezosobowej brzmią dziwnie. I jest w tej książce pewna tajemnica, ale nie dostatecznie eksploatowana. Mechanika klasyczna i kwantowa miesza się z wymyśloną przez autora w sposób doskonały, tylko – po przeczytaniu – nurtowało mnie pytanie „ale po co?”, skoro nie ma fabuły, namacalnego bohatera. To coś między traktatem naukowym a filozoficznym. Tylko to „coś” dla mnie jest zbyt duże.

Ponad tysiąc pięćset lat historii... ludzkości? Chyba już nie, bynajmniej nie w normalnym rozumieniu. „Ludzkość” to byty niematerialne, z możliwością wszelkiej możliwej adaptacji do środowiska, sytuacji, czy aktualnie panujących warunków. Są oczywiście Cieleśli, grupa ludzi żyjących na Ziemi, którzy człowieczeństwo przedkładają nad nieśmiertelność, ale tych autor – w nader...

Specyficzna książka. Bardzo abstrakcyjna, zaawansowana naukowo i filozoficznie. To lubię. Niestety fabuły brak.

Specyficzna książka. Bardzo abstrakcyjna, zaawansowana naukowo i filozoficznie. To lubię. Niestety fabuły brak.

Wzorzec typowo eganowski: do połowy książki trochę przynudnawo, ciężko wbić się w ten ciężki styl (tu nie wiadomo czy bardziej Egan czy tłumacz),ale po przeczytaniu ostatniej strony ma się wrażenie, że było to coś dobrego. Nie wyłapałem pewnie wszystkich niuansów, ale doceniam wieloczasoprzestrzenny rozmach.

Wzorzec typowo eganowski: do połowy książki trochę przynudnawo, ciężko wbić się w ten ciężki styl (tu nie wiadomo czy bardziej Egan czy tłumacz),ale po przeczytaniu ostatniej strony ma się wrażenie, że było to coś dobrego. Nie wyłapałem pewnie wszystkich niuansów, ale doceniam wieloczasoprzestrzenny rozmach.

Najlepiej się to w tramwajach czytało, gdzie się logowało i bujało, Ve ikonę schludną przybierało. Przez wiadukty, mosty i tunele przemieszczało, och Renato i ver Kozuch teorio. Na szybie formowały się gestalty błękitnych rombów, zielonych struktur hiperstożkowych, symboli fruwających w prądach wstępujących. Egzojaźn to zagłuszało. Konceptuarium nie reagowało, że się polis opuszczało. Zanurzenie tak wciągało, zrzut się robiło, megatau jak tau szybciutko leciało. Niby też trudno, owszem tagów tam nie brakowało, ale małpo snów, trudno to się umowę kredytową kartkowało. Z infotropu może się nie korzystało? Żartowałom. Więc gleisnerów w pojeździe przybywało, ubywało, troszkę też się vis skanowało;) ale ile światów się poznało, małe co nieco, dla nas temponautów kochana Sieroto.

Najlepiej się to w tramwajach czytało, gdzie się logowało i bujało, Ve ikonę schludną przybierało. Przez wiadukty, mosty i tunele przemieszczało, och Renato i ver Kozuch teorio. Na szybie formowały się gestalty błękitnych rombów, zielonych struktur hiperstożkowych, symboli fruwających w prądach wstępujących. Egzojaźn to zagłuszało. Konceptuarium nie reagowało, że się polis...

Fantastycznie dalekosiężne, oryginalne i rozwinięte pomysły, spłycone "uzasadniającymi" akapitami z astrofizyki, które odbierają dziełu znakomitą część poezji, rozbijają płynącą narrację o twarde kanty bezdusznych, encyklopedycznych wtrętów, które są potrzebne literaturze jak pompka kurze.

Fantastycznie dalekosiężne, oryginalne i rozwinięte pomysły, spłycone "uzasadniającymi" akapitami z astrofizyki, które odbierają dziełu znakomitą część poezji, rozbijają płynącą narrację o twarde kanty bezdusznych, encyklopedycznych wtrętów, które są potrzebne literaturze jak pompka kurze.

Książka nie walcząca o fabułę. W ogóle o ramy formy narracyjnej, jakiejkolwiek.
Zabieg spójny ze światem przedstawionym :)
Cieszyć się trzeba, że nam zostawiono chociaż logikę zdania, nie jęczeć o strukturę rozprawki.
Wymaga zdolności rozumienia fizyki, głównie fizyki kwantowej, oraz zaznajomienia z tym, że czarna dziura to nie jest to miejsce na niebie gdzie nie świeci gwiazdka.
Najbardziej niecielesna książka jaką widziałam.
Czysty wykład, rzut jaźni.
Trochę jak komputer tak pełen informacji że wydający się rachityczny, i ta chybotliwość udziela się czytelnikowi przez utratę środka ciężkości: miejsca, czasu i bycia.
Jak czytać to ze skupieniem. Momentami naprawdę chrzęści to jak hipomaniakalna baba z obsesją cyferek.
Niezwykłe ćwiczenie dla umysłu, szczególnie jeśli wydaje się on subiektywnie otwarty.
Must see :)

Książka nie walcząca o fabułę. W ogóle o ramy formy narracyjnej, jakiejkolwiek.
Zabieg spójny ze światem przedstawionym :)
Cieszyć się trzeba, że nam zostawiono chociaż logikę zdania, nie jęczeć o strukturę rozprawki.
Wymaga zdolności rozumienia fizyki, głównie fizyki kwantowej, oraz zaznajomienia z tym, że czarna dziura to nie jest to miejsce na niebie gdzie nie świeci...

Najbardziej hard z sf, które czytałem. A czytałem sporo.

Mam jednak, co do niej, mieszane uczucia. Z jednej strony ciekawe pomysły, wiele koncepcji, które mają sporą szansę ziścić się w bliższej lub dalszej przyszłości. Z drugiej wręcz celowo chyba szczątkowa fabuła i początek, który równie dobrze mógłby być wstępem do jakiegoś futurologicznego opracowania z mnóstwem naukowych określeń z dziedziny genetyki, informatyki, filozofii.

Trudno nie szanować ambicji autora i jego decyzji, by kierować swoją książkę do zdecydowanych fanów twardej fantastyki, ale jednak mnie brakowało jakiejś sensowniejszej fabuły i bohaterów spinających w całość kolejne etapy diaspory (np. Accelerando Strossa lepiej to robiło). Na szczęście już na samym początku Autor wrzuca czytelnika na głęboką wodę i można szybko się przekonać, czy to jest książka dla nas, czy jednak dla kogoś innego.

No cóż - ja przebrnąłem - lubię wyzwania. Po ciężkim początku dalej czytało mi się już ok, ale także specjalnie wielkich przemyśleń przy lekturze nie miałem. Trochę niedosyt, ale też nie mogę powiedzieć, że to nie jest wartościowa twórczość. Niemniej dla fanów, ja sam pewnie skuszę się jeszcze na inne utwory Autora, aby sprawdzić, czy też są w tak skrajny sposób napisane.

Najbardziej hard z sf, które czytałem. A czytałem sporo.

Mam jednak, co do niej, mieszane uczucia. Z jednej strony ciekawe pomysły, wiele koncepcji, które mają sporą szansę ziścić się w bliższej lub dalszej przyszłości. Z drugiej wręcz celowo chyba szczątkowa fabuła i początek, który równie dobrze mógłby być wstępem do jakiegoś futurologicznego opracowania z mnóstwem...