Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie lubię dużych ilości surrealizmu, groteski czy motywów onirycznych. Przytłaczają mnie, męczą, często powodując zmniejszenie czy całkowite stracenie zainteresowania czytanym utworem, a właśnie taka stylistyka dominuje w opowiadaniach Lafferty'ego.
Autor prezentuje bardzo oryginalny styl - czasami odnosiłem wrażenie, że jest lakoniczny, najczęściej w dialogach, czasami nagle pojawiały się bogate opisy czy liryczne wstawki, ale wszystko to ma jakiś swego rodzaju melodyjny charakter, rytm (myślę, że w oryginale uwydatnia się to jeszcze bardziej), przez co płynnie się to czyta. We wszystkim przeszkadza jednak ten abstrakcyjny charakter opowiadań, w niektórych przypadkach wyrażony tak mocno, że nie mam pojęcia, o co w nich chodziło, streścić fabuły za bardzo także bym nie potrafił, przez co przy nich, jednym słowem, cierpiałem. Nie jest to jednak jakaś reguła, bo niektóre pozycje w tym zbiorze są bardzo dobre, lecz stanowią raczej mniejszość niż reprezentatywną część. Doceniam samą kreatywność autora, bo pomysły ma nietuzinkowe. Miejscami także szerzej się uśmiechnąłem, chociaż na podstawie tego zestawienia wybitnym humorystą bym Lafferty'ego nie okrzyknął.
Najbardziej urzekły mnie: "Wąska Dolina", "Dziewięćset babć", "Matka Euremy", "Szkoła podstawowa u Camiroich", "Urwiska, które się śmieją", "Boomer Flats", "Dawno zapomniana stopa", "Świat jako wola i tapeta", "Planeta Złodziejskich Misiów".
Co do samego wydania, to większość przedmów do opowiadań nie wnosi za wiele do ich odbioru, dodatkowo ich autorzy wyrażają jeden za drugim tę samą opinię, że Lafferty wielkim pisarzem był, tylko problem w tym, że ten zbiór raczej mnie do tego poglądu nie przekonał.
Konkludując, taka literatura za bardzo do mnie nie trafia.

Nie lubię dużych ilości surrealizmu, groteski czy motywów onirycznych. Przytłaczają mnie, męczą, często powodując zmniejszenie czy całkowite stracenie zainteresowania czytanym utworem, a właśnie taka stylistyka dominuje w opowiadaniach Lafferty'ego.
Autor prezentuje bardzo oryginalny styl ...

Rozwiń Zwiń

Jako osobie bez gruntownego wykształcenia matematyczno-fizycznego książkę czytało mi się dobrze i przybliżyła mi niektóre aspekty funkcjonowania Natury. Wnioski autorzy formułowali w sposób logiczny, przekonująco je argumentując, z reguły unikając przy tym niezrozumiałych dla laików komplikacji. Muszę jednak przyznać, że stwierdzenia takie jak: "filozofia jest martwa", świadczą o pewnym braku subtelnego wglądu na wpływ, jaki obecnie niezwykle dynamiczny rozwój nauki wywiera na człowieka. Nie potrafię stwierdzić, czy nie zrozumienie niektórych fragmentów tekstu wynikało z nieumiejętnego przedstawienia ich przez autorów, czy raczej ze stopnia mej niewiedzy, chociaż skłaniam się ku tej drugiej opcji.

Jako osobie bez gruntownego wykształcenia matematyczno-fizycznego książkę czytało mi się dobrze i przybliżyła mi niektóre aspekty funkcjonowania Natury. Wnioski autorzy formułowali w sposób logiczny, przekonująco je argumentując, z reguły unikając przy tym niezrozumiałych dla laików kompli...

Rozwiń Zwiń

Stwierdzenie z okładki jest prawdziwe - uczta wyobraźni.
Powieść bardzo wymagająca, od początku rzucająca czytelnika na głęboką wodę wielodziedzinowych zawiłości naukowych. Cybernetyka, mechanika kwantowa, astrofizyka, neurobiologia, biochemia - a to wszystko tylko wycinek spektrum - przenikające się wielopoziomowo, w sposób często skomplikowany do tego stopnia, że wymaga to dziesiątek stron mozolnego opisywania i tłumaczenia, ale wpasowuje się to świetnie w strukturę książki i zachwyca rozmachem. Problematyka transhumanistycznego transferu umysłu wydaje się za to w dużej mierze pozostawiona czytelnikowi do własnej interpretacji i rozmyślań.
Czy fabuła w ostatecznym rozrachunku blednie przy ogromie rozbudowy naukowych i filozoficznych rozważań, stając się miałką, nieinteresującą? Tylko w niewielkim stopniu. Jest ona prawie całkowicie jednowątkowa (z ewentualnym wyodrębnieniem w pewnym sensie mesjańskiego wątku Orlanda) i służy głównie jako rusztowanie dla moim zdaniem najistotniejszego motywu całej powieści - motywu drogi. Drogi człowieka do mikro- i makrokosmosu oraz do wnętrza samego siebie - swej psychiki, świadomości i ich naukowych determinant. Całościowo odczytuję "Diasporę" jako pean na cześć ludzkiej niezłomności w próbach zrozumienia wszelkich aspektów Natury, odkrycia jej najbardziej niedostępnych zakamarków, choćby wysiłek ten miał trwać eony, bo przecież w końcu: "wszystko można pojąć".

Stwierdzenie z okładki jest prawdziwe - uczta wyobraźni.
Powieść bardzo wymagająca, od początku rzucająca czytelnika na głęboką wodę wielodziedzinowych zawiłości naukowych. Cybernetyka, mechanika kwantowa, astrofizyka, neurobiologia, biochemia - a to wszystko tylko wycinek spektrum - przen...

Rozwiń Zwiń

"Władca much" zbudowany jest na klasycznym modelu powieści podróżniczo-przygodowej - grupa ocalałych z katastrofy, w tym wypadku chłopców, musi przetrwać na bezludnej wyspie w oczekiwaniu na ratunek. Powieść, pomimo tego już mocno utartego, pospolitego literacko w roku wydania schematu, dotyka fundamentalnej problematyki ludzkiej natury, w tym jej pierwotnej zwierzęcości uwolnionej z uwarunkowanych cywilizacyjnie moralnych oków, podstawowych kierunków tworzenia i organizowania społeczeństwa, ale i kruchości struktur społecznych. Pełna jest subtelnej symboliki, w dużej mierze biblijnej, przez co dodatkowo zakorzenia swe przesłanie w uniwersalności. Świat przedstawiony jest naturalistyczny, zdarzenia w nim zachodzące biją realizmem, choć są raczej przewidywalne, a to wszystko jest opatrzone różnorodnymi, kunsztownymi opisami tych samych krajobrazów i rzeczy, co przekształca pozornie monotonną wyspiarską scenerię w efektowny, buchający życiem pejzaż.

"Władca much" zbudowany jest na klasycznym modelu powieści podróżniczo-przygodowej - grupa ocalałych z katastrofy, w tym wypadku chłopców, musi przetrwać na bezludnej wyspie w oczekiwaniu na ratunek. Powieść, pomimo tego już mocno utartego, pospolitego literacko w roku wydania sc...

Rozwiń Zwiń

Czytajmy "Paradyzję", bo nie tylko jest to dzieło świetnie skomponowane i ujęte literacko, ale przede wszystkim zwracające czytelnikowi uwagę na kwestie wolności jednostki i wszelkiej maści próby jej spętania.
Książka napisana w pierwszej połowie burzliwych lat 80. w Polsce i tak naprawdę opisująca pod przykrywką sci-fi totalitaryzm w PRL-u. Absolutnie jednak nie straciła na aktualności, w niektórych aspektach wręcz na niej zyskała, bo czyż nie mamy w dzisiejszym świecie do czynienia z realizacją jednego z najbardziej przerażających aspektów powieści, czyli systemu oceny podporządkowania obywatela systemowi (postępujący obecnie z piorunującym tempem rozwój AI dodatkowo nasila związany z tym niepokój) oraz wymierzanych z tego powodu kar i nakładanych ograniczeń? Od razu nasuwa się na myśl system zaufania społecznego egzekwowany w Chinach, obozy reedukacyjne i wszechobecna w ChRL inwigilacja społeczeństwa i życia prywatnego jego członków. Zwróćmy tylko uwagę, że ten system polityczny Dalekiego Wschodu nie jest jakimś wyjątkiem. Zerknijmy na własne, zachodnie podwórko i chociażby blokowanie kont bankowych protestujących truckerów w Kanadzie, żeby zdać sobie sprawę z tego, że zajdlowskie światy przenikają się z otaczającą nas rzeczywistością często w większym stopniu, niż sobie to uświadamiamy.

Czytajmy "Paradyzję", bo nie tylko jest to dzieło świetnie skomponowane i ujęte literacko, ale przede wszystkim zwracające czytelnikowi uwagę na kwestie wolności jednostki i wszelkiej maści próby jej spętania.
Książka napisana w pierwszej połowie burzliwych lat 80. w Polsce i tak...

Rozwiń Zwiń

To ponadczasowe dzieło Wellsa czyta się znakomicie mimo ponad wieku dzielącego jego publikację od czytelnika.
Książka ta jest melanżem powieści podróżniczo-przygodowej i ówcześnie raczkującej współczesnej fantastyki naukowej, który wyszedł autorowi świetnie. Mamy tutaj typowy motyw rozbitka i jego trudu przetrwania na tropikalnej wyspie, ale przede wszystkim nieetycznych badań szalonego naukowca i eksperymentu, który wymknął się spod kontroli. H.G. Wells pochyla się nad tym tematem z perspektywy człowieka końca XIX w., który w wyniku trzęsienia ziemi, jakim było opublikowanie i przebicie się do ogólnej społecznej świadomości "O powstawaniu gatunków" Charlesa Darwina, dostrzega niezaprzeczalne fizjologiczne podobieństwo między różnymi gatunkami zwierząt i człowiekiem. Jakie mogą być efekty ingerencji w integralność organizmów zwierzęcych i prób nadania im cech ludzkich? Jak mogłyby wyglądać relacje między człowiekiem a takimi hybrydami? Co kieruje badaczem dokonującym niemoralnych eksperymentów? Odpowiedzi na te pytania szuka autor kilka dekad przed rozwojem technik inżynierii molekularnej pozwalającej na klonowanie i wprowadzanie zmian w genomie - powieść tematyką wyprzedza swoją epokę.
Mamy tutaj także subtelne, lecz umiejętnie wprowadzone elementy grozy wynikające z kontaktu człowieka z istotami o cechach ludzkich, ale ludźmi niebędącymi i próbą ich pewnego skatalogowania, osadzenia w świecie i określenia ich rzeczywistego charakteru.
Końcówka powieści ukazuje bardzo dojrzały stosunek autora do nauki w ogóle - postęp naukowy, pomimo swoich wad i niesionych zagrożeń, powinien być głównym kierunkiem rozwoju ludzkości.

To ponadczasowe dzieło Wellsa czyta się znakomicie mimo ponad wieku dzielącego jego publikację od czytelnika.
Książka ta jest melanżem powieści podróżniczo-przygodowej i ówcześnie raczkującej współczesnej fantastyki naukowej, który wyszedł autorowi świetnie. Mamy tutaj typowy motyw rozbitk...

Rozwiń Zwiń

Jest lepiej niż w pierwszym tomie, choć nie idealnie. Jedna rzecz z pewnością utrzymała się na najwyższym poziomie - bogactwo pomysłów.
Przede wszystkim mamy tu do czynienia z o wiele bardziej socjologicznym sci-fi. Autor szeroko opisuje nastroje społeczeństw, ich politykę międzynarodową i społeczną zarówno na Ziemi, jak i w Kosmosie, oraz ich wzajemne relacje. Czasami wydają się one dziwne, irracjonalne, chwilami musiałem wręcz traktować je z przymrużeniem oka, ale ostatecznie kto tak naprawdę jest w stanie przewidzieć, jak dokładnie by to wyglądało? Czy przypadkiem i otaczająca nas rzeczywistość nie jest pełna przeciwstawieństw, absurdów i uprzedzeń, więc czemu miałoby się to diametralnie zmienić w tak stosunkowo niewielkim czasie? Na pewno z socjologicznego punktu widzenia książka jest bardzo rozbudowana i ambitna, przez co daje także szeroki kontekst ogólny przedstawianej historii - coś, czego poprzedniczce nieco brakowało.
Skrupulatna analiza zjawisk społecznych i politycznych spowolniła przebieg wydarzeń, ale jednocześnie go uporządkowała.
Aspekty technologiczne nie zachwycają już tak bardzo jak w "Problemie trzech ciał". Wynikać to może z przeniesienia dużej części akcji powieści na typową scenę sci-fi - do przestrzeni kosmicznej, a więc na mocno wyeksploatowane pomysłowo pole. Raczej nie mamy już tutaj do czynienia z rozwiązaniami technicznymi, które wywołują reakcję "wow" - chociaż do banalnych też absolutnie nie można ich zaliczyć - co wynika na pewno w dużej mierze z fabularnie uzasadnionego skupienia się na fizyce klasycznej, a nie na zawoalowanej alogicznością mechanice kwantowej.
Motyw miłosny został osadzony dziwnie, nie powiedziałbym, że niepotrzebnie, bo patrząc szczególnie na ostatnie strony, swoją funkcję filozoficzną w jakiejś mierze spełnił, ale był przeciągnięty i wyolbrzymiony. Nie wiem, dlaczego miejscami autor tak bardzo starał się forsować go na pierwszy plan. Na pewno dodał książce trochę stylistycznych barw, szczególnie w postaci momentami pięknie sporządzonych opisów stanów wewnętrznych bohaterów i krajobrazów.
Skoro już o stylistyce mowa, to dialogi, mimo tego że w mniejszym stopniu niż w pierwszej części trylogii, nadal gdzieniegdzie kuleją, analogicznie do charakterystyki postaci, co wynika chyba z warsztatu autora, który, jak sam przyznaje, w dużej mierze tworzy swoich bohaterów jako elementy wpasowujące się w historię, przez co w moim odczuciu w większości nie powstają w jego prozie pełnoprawnie "żyjące" byty literackie.
Zwroty fabularne pod koniec zaskakują i ze sprawnością kowalskiej osełki ostrzą czytelnicze zęby na kolejny tom.

Jest lepiej niż w pierwszym tomie, choć nie idealnie. Jedna rzecz z pewnością utrzymała się na najwyższym poziomie - bogactwo pomysłów.
Przede wszystkim mamy tu do czynienia z o wiele bardziej socjologicznym sci-fi. Autor szeroko opisuje nastroje społeczeństw, ich politykę międzynarodową i...

Rozwiń Zwiń