Nie spodziewałem się, że tak stara książka (ma ponad 130 lat...) aż tak mi się spodoba. To jest moim zdaniem sztuka napisać tak ponadczasową książkę! "Ponadczasową" w tym sensie, że i dzisiejszy czytelnik może ją przeczytać bez znudzenia i bez problemu zrozumieć treść (a to wcale nie jest oczywistością moim zdaniem :P ). Oczywiście język jest nieco przestarzały, ale napisana jest w ten sposób, który ja lubię - lekko do czytania, wciąga i bardzo łatwo było mi się na niej skupić w niemal każdej sytuacji (a na wielu książkach niestety nie mogę się skupić gdy wokół mnie np. rozmawiają). No i jeszcze ponadczasowa jest ludzka moralność :D Książka jest dosyć humorystycznie napisana, czego się nie spodziewałem - nie ukrywajmy, że chciałem ją przeczytać ze względu na wątek molestowania - ciekawy byłem co na ten temat napisał ktoś, kto żył 150 lat temu... okazuje się, że całkiem dobrze to opisał (znaczy tak myślę, uczucia wydają mi się całkiem podobne do tego co mówią współcześnie osoby molestowane). A jednak to nie jest główny w książce wątek (no i to akurat nie jest zabawne),ale cała reszta treści jest dość wesoła. Taka próbka:

"Pana Rocha oburzyło, że jego wyjaśnienie zostało przyjęte przez tych prostaków z tak małym zdziwieniem i zachwytem. Cóż to, czy to rzecz normalna, bez znaczenia, że jego syn jedzie pierwszą klasą do jezuitów? Rzecz, która przytrafia się co dzień? I każdemu? Przeszło mu przez myśl, żeby podejść do nich, wytłumaczyć im, czym są jezuici; wyrzucał sobie, że nie zaaranżował wyjazdu syna w sposób bardziej uroczysty, nie poprosił proboszcza, rejenta, doktora - wszystkich wybitnych osobistości miasta, żeby im towarzyszyli..."
(s.44)

albo:

"Jedyna jasna wiadomość, jaką mogłem wyłowić, to ta, że Bolorec jest w Paryżu u jakiegoś rzeźbiarza, "swojego krajana". Z tego, co pisze, wynika, że on sam niewiele rzeźbi, a i rzeźbiarz również. Podejrzewam nawet, że nie rzeźbią wcale."
(s.255)

:D

Ale i też jeden mądry:

"- Dlaczego śpiewasz?
- A bo ja tam wiem? Śpiewam!
- Tak się cieszysz, żeś został żołnierzem?
- Co to, to nie. Śpiewam, bo inni śpiewają.
- A dlaczego inni śpiewają?
- A bo ja tam wiem... Taki już zwyczaj u poborowych.
- Czy wiesz, co to jest ojczyzna?
Patrzy na mnie z ogłupiałą miną. Nigdy sobie nie stawiał takiego pytania, to jasne.
- A więc, mój chłopcze, ojczyzna to paru bandytów, którzy przypisują sobie prawo zamienienia ciebie w coś, co znaczy mniej niż człowiek, mniej niż zwierzę, mniej niż roślina: w numerek!"
(z.286)

(czytana: 9-17.06.2021)
4/5

Nie spodziewałem się, że tak stara książka (ma ponad 130 lat...) aż tak mi się spodoba. To jest moim zdaniem sztuka napisać tak ponadczasową książkę! "Ponadczasową" w tym sensie, że i dzisiejszy czytelnik może ją przeczytać bez znudzenia i bez problemu zrozumieć treść (a to wcale nie jest oczywistością moim zdaniem :P ). Oczywiście język jest nieco przestarzały, ale...