Sama przeszłam nowotwór piersi, miałam agresywne leczenie, więc bardzo chciałam przeczytać książkę o takiej tematyce. Lekturę poleciła mi przyjaciółka. Na początku utożsamiałam się z główną bohaterką. Diagnoza, leczenie, utrata włosów, ludzka litość, depresja. Potem książka stała się romansem. Mimo iż nie lubię tego rodzaju powieści podobała mi się. Do tej pory rozważam w duszy ostatnie postanowienie Łucji o przerwaniu leczenia i spędzeniu końcowych miesięcy życia w ramionach ukochanego człowieka. Trochę nie wyobrażam sobie procesu umierania w góralskiej chacie, bez dostępu do lekarza czy pielęgniarki. I czy chciała, aby ukochany widział jak przemienia się we wrak człowieka. Wtedy raczej potrzebne jest hospicjum. Pomimo tych zgrzytów przeczytałam w jeden dzień.

Sama przeszłam nowotwór piersi, miałam agresywne leczenie, więc bardzo chciałam przeczytać książkę o takiej tematyce. Lekturę poleciła mi przyjaciółka. Na początku utożsamiałam się z główną bohaterką. Diagnoza, leczenie, utrata włosów, ludzka litość, depresja. Potem książka stała się romansem. Mimo iż nie lubię tego rodzaju powieści podobała mi się. Do tej pory rozważam w...

O raku i ciężkiej chorobie w inny sposób — z dużą dawką nadziei i optymizmu

Łucja to bohaterka, którą polubiłam już od pierwszych stron, chociaż jej życie nie należy do łatwych. Kobieta od lat żyje w małżeństwie, w którym nie jest szczęśliwa, o jakichkolwiek uczuciach ze strony Marka — znanego i cenionego lekarza już nie wspominając. Dorosłe, studiujące dzieci nie potrzebują już matki na co dzień w takim stopniu jak jeszcze niedawno. To dla rodziny wiele lat temu Łucja porzuciła plany i marzenia. Teraz nadchodzi ciężka próba, która zweryfikuje to, czy może jeszcze liczyć na męża, bo wie, że dzieci poszłyby za nią w ogień. Złośliwy rak piersi — wyrok? Może paradoksalnie nie do końca, ale o tym musicie przeczytać już sami.

Powieść przeczytałam z polecenia i naprawdę tego nie żałuje. To nie jest lekka i łatwa książka na jeden wieczór, co więcej to bardzo trudna książka, która nie skończy się happy endem, ale jej czytanie na pewno wywoła wiele emocji, zmusi do zatrzymania i zastanowienia się nad swoim życiem.

Autorka podjęła się bardzo trudnego zadania, gdyż napisanie książki o raku z pewnością nie może być proste. Już na samą myśl o tym słowie przed oczami pojawia się niezbyt przyjemny obraz. Chociaż trudno w to uwierzyć tą powieścią Katarzyna Zyskowska daje jednak nadzieję — nadzieję na to, że w trudnych momentach będzie można liczyć na najbliższych, nadzieję na to, że pomimo choroby można żyć pełnią życia, a wreszcie nawet nadzieję na prawdziwą miłość.

Kreacja wszystkich bohaterów jest bardzo dobra, mnie najbardziej poruszyła jednak stworzona przez Autorkę wyjątkowa sylwetka Łucji. Główna bohaterka udowadnia, że niemożliwe jest możliwe i robi rzeczy, na które nie odważyłby się pewnie niejeden zdrowy człowiek. Dodatkowo ma w sobie nieograniczone pokłady nadziei, optymizmu i miłości — takiej prawdziwej, która na pewno trwałaby długo.

Pomimo trudnego tematu książkę czytało mi się naprawdę dobrze. Sama historia jest bardzo ciekawa, a czytając o losach Łucji, nie można się nudzić. To nie jest powieść ze szczęśliwym zakończeniem, ale też nie do końca. Nie jest ono takie, jakie większość Czytelników uznałaby za pozytywne, ale czy dla bohaterki ono na pewno takie nie było? Zdecydowanie polecam Wam tę książkę, myślę, że nie pożałujecie tej lektury.

O raku i ciężkiej chorobie w inny sposób — z dużą dawką nadziei i optymizmu

Łucja to bohaterka, którą polubiłam już od pierwszych stron, chociaż jej życie nie należy do łatwych. Kobieta od lat żyje w małżeństwie, w którym nie jest szczęśliwa, o jakichkolwiek uczuciach ze strony Marka — znanego i cenionego lekarza już nie wspominając. Dorosłe, studiujące dzieci nie...

W pierwszym odczuciu można rzec, że to książka bardzo smutna. Historia w niej zawarta dotyczy wszak kobiety chorej na raka piersi. Chemia oraz zabieg mastektomii potrafi skutecznie obedrzeć człowieka z resztek szczęścia, a gdy dodatkowo okazuje się, że pierwszy zabieg nic nie dał i trzeba dać się niemal wykończyć...
Książka ta nie do końca mówi jednak tylko o chorobie. Autorka pokazała, że osoba, która ma męża lekarza, w dodatku bardzo szanowanego przez personel, ma dwójkę dzieci, piękny dom, nie zawsze musi być też szczęśliwa. Nawet w tak na pozór dopracowanych małżeństwach nie musi być idealnie. Ba, może się okazać, że para od dawna nic do siebie nie czuje, dochodzi do zdrad, itp. Tak dzieje się w przypadku Łucji i Adama Kornatowskich. On jest szanowanym transplantologiem, ona, dawna artystyczna dusza, poświęciła się dzieciom i domowi. Małżeństwo to od dawna widnieje tylko na papierku, Adam woli przelotne romanse. Pewnego dnia okazuje się, że Łucja ma nowotwór. Zachęcona przez przyjaciela rodziny, Leona, po wycieńczającym zabiegu zaszywa się w górskim domku. Poznaje tam drugą artystyczną duszę, cenionego rzeźbiarza Edwarda. Kogo wybierze Łucja? Czy podejmie się drugiej walki o życie, a może postanowi resztę życia spędzić na realizacji marzeń?
Lektura nie jest może szczytem moich literackich marzeń, ale książkę tę przeczytałam z chęcią. Nie nudziłam się, nie czytałam na siłę.

W pierwszym odczuciu można rzec, że to książka bardzo smutna. Historia w niej zawarta dotyczy wszak kobiety chorej na raka piersi. Chemia oraz zabieg mastektomii potrafi skutecznie obedrzeć człowieka z resztek szczęścia, a gdy dodatkowo okazuje się, że pierwszy zabieg nic nie dał i trzeba dać się niemal wykończyć...
Książka ta nie do końca mówi jednak tylko o chorobie....

Dzisiaj lektura kobieca na sezon letnio- urlopowy.
Książkę "Wieczna wiosna" Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak poleciła mi moja miła Pani bibliotekarka. Poprosiłam o coś kobiecego, nie nudnego. Zna już moje gusta, zatem wie, co lubię i kiedy, czego mam przesyt.
Choć tematyka powieści nie należy do łatwych, ani przyjemnych, książkę czyta się szybko.
Główna bohaterka Łucja, 40- sto paro letnia mama i żona dowiaduje się pewnego dnia, że jest chora na raka piersi.
Jej dotychczasowe, zdawałaby się poukładane rodzinne życie, zaczyna powoli się "walić".
Niespełniona zawodowo, artystyczna dusza. Zaczęła studia na ASP, ciąża, rychły ślub przerwały jej marzenia.
Na początku pochłonięta macierzyństwem, domowymi obowiązkami, niewiele czasu miała tylko dla siebie. Dobra sytuacja materialna, zapewniony przez męża Marka-znanego i cenionego lekarza transplantologa, na wysokim poziomie byt, nie dawały jej szczęścia. A zajęte swoimi sprawami dorosłe, studiujące dzieci córka Kornelia i syn Mikołaj nie potrzebowały już troski i opieki, mieszkały po za domem.
Kiedy dowiedziała się z ust przyjaciela rodziny onkologa Leona, o swojej ciężkiej, nieuleczalnej chorobie, przed oczami stanęło jej całe życie.
Młoda jeszcze sercem, nie otrzymała od życia tego, co jeszcze by chciała. Dawno zgasłe, wypalone mężowskie do niej uczucie, jakże potrzebne było w tej ciężkiej chwili. Niestety mąż od dawna nie adorował żony, nie mówił o miłości, nie przytulał. Wciąż zajęty tylko swoją odpowiedzialną pracą, każdy wolny czas spędzał z kolejnymi kochankami.
Łucja za namową przyjaciela lekarza oraz dzieci poddaje się operacji i leczeniu chemioterapią.
Wyniszczony chorobą organizm Łucji potrzebował rekonwalescencji, najlepiej z dala od zgiełku stolicy. Wtedy, to w pewien majowy dzień, Kornelia z Markiem postanowili wysłać ją na rehabilitację do Bukowiny Tatrzańskiej, do jej ulubionych górskich klimatów.
Niestety Łucji pomysł nie przypadł do gustu, ale postanawia wyjechać sama do góralskiej chaty w Murzasichlu.
I tam...po czasie osamotnienia, poznaje miłość swojego dojrzałego u schyłku życia- artystyczną duszę, ponad 60- letniego Edwarda.
Po latach doznaje pięknych uczuciowych przeżyć i wzruszeń, czuje się kochana i sama kocha.
Nawet pozuje mu nago, bez skrępowania, pomimo okaleczenia po chorobie, do niezwykłej rzeźby.
A na resztę... zapraszam już do lektury książki.
Młoda pisarka ma lekkie pióro, dlatego powieść czyta się jednym tchem.
Warto zastanowić się nad swoim życiem, cieszyć chwilką i drobiazgami, bo nie wiadomo, co nas jeszcze czeka, na co może być kolejnego dnia za późno.

Dzisiaj lektura kobieca na sezon letnio- urlopowy.
Książkę "Wieczna wiosna" Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak poleciła mi moja miła Pani bibliotekarka. Poprosiłam o coś kobiecego, nie nudnego. Zna już moje gusta, zatem wie, co lubię i kiedy, czego mam przesyt.
Choć tematyka powieści nie należy do łatwych, ani przyjemnych, książkę czyta się szybko.
Główna bohaterka Łucja, 40-...

Ważna historia, ważny temat i istotne przesłanie. Tylko dlaczego jest to skąpane w morzu powierzchowności, naskórkowości i stereotypowości? Jeżeli chora kobieta to musi być nieskazitelna święta Łucja; jeżeli mąż chorej kobiety to gbur, babiarz i pracoholik; jeżeli nowy ukochany chorej kobiety to cudowna, nietuzinkowa i sławna postać.
O opisie choroby nie będę się dłużej wypowiadać. Dobrze ujęła do @Bagatelka. Nie chodzi o plastyczne i do bólu fizyczne opisy, ale ugłaskana wersja też mi nie pasuje. Wystarczyło, aby autorka sięgnęła do blogów osób chorych lub ich rodzin, poczytała i może wtedy ten wątek zyskałby nieco na realności.
Nie kupuję tej historii.

Ważna historia, ważny temat i istotne przesłanie. Tylko dlaczego jest to skąpane w morzu powierzchowności, naskórkowości i stereotypowości? Jeżeli chora kobieta to musi być nieskazitelna święta Łucja; jeżeli mąż chorej kobiety to gbur, babiarz i pracoholik; jeżeli nowy ukochany chorej kobiety to cudowna, nietuzinkowa i sławna postać.
O opisie choroby nie będę się dłużej...

Książka całkowicie odrealniona. Główna bohaterka, śmiertelnie chora, w ostatnich dniach swojej egzystencji nagle postanawia zmienić swoje życie. zakochuje się, odchodzi od męża, z którym od lat już nic jej nie łączy. Historia pokazuje, że na zmiany nigdy nie jest za późno, jednakże, nie przekonuje mnie całkowicie.

Książka całkowicie odrealniona. Główna bohaterka, śmiertelnie chora, w ostatnich dniach swojej egzystencji nagle postanawia zmienić swoje życie. zakochuje się, odchodzi od męża, z którym od lat już nic jej nie łączy. Historia pokazuje, że na zmiany nigdy nie jest za późno, jednakże, nie przekonuje mnie całkowicie.

Bardzo piekna książka, pięknie napisana,tak jak większośc książek tej autorki.Niebanalny wątek, piękne zakończenie. Polecam.

Bardzo piekna książka, pięknie napisana,tak jak większośc książek tej autorki.Niebanalny wątek, piękne zakończenie. Polecam.

Ta książka pomogła mi dostrzec pewne rzeczy, których wcześniej nie zauważalam wokół siebie. Naszła mnie refleksja co by było gdyby to mnie spotkał los głównej bohaterki. Czasami wydaje się że mamy udane życie dopóki nie staniemy w obliczu jakiejś tragedi, którą tutaj jest śmiertelna choroba. Weryfikuje ona wszystko w co do tej pory wierzyła i na czym opierała się bohaterka. Książka mądra,ciekawa. Pokazująca ze w nawet w najgorszej sytuacji życiowej można się jakoś urządzic i czuć szczęśliwym.

Ta książka pomogła mi dostrzec pewne rzeczy, których wcześniej nie zauważalam wokół siebie. Naszła mnie refleksja co by było gdyby to mnie spotkał los głównej bohaterki. Czasami wydaje się że mamy udane życie dopóki nie staniemy w obliczu jakiejś tragedi, którą tutaj jest śmiertelna choroba. Weryfikuje ona wszystko w co do tej pory wierzyła i na czym opierała się...

Pani Katarzyna Zyskowska trzyma poziom . To jest moja druga książka tej autorki którą przeczytałem a poziom wysoki !. Polecam .

Pani Katarzyna Zyskowska trzyma poziom . To jest moja druga książka tej autorki którą przeczytałem a poziom wysoki !. Polecam .

Książka wcale nie jest łatwa i przyjemna. Opowiada o pokonywaniu ciężkiej choroby, swoich ograniczeń i uwalnianiu się od dotychczasowego życia (pełnego pustki i marazmu).
Opowieść o odwadze i miłości.
Poruszająca, dająca nadzieję i jednocześnie bardzo smutna.

Książka wcale nie jest łatwa i przyjemna. Opowiada o pokonywaniu ciężkiej choroby, swoich ograniczeń i uwalnianiu się od dotychczasowego życia (pełnego pustki i marazmu).
Opowieść o odwadze i miłości.
Poruszająca, dająca nadzieję i jednocześnie bardzo smutna.