Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony odniosłem wrażenie, że autor nawet nie starał się być obiektywny. O Ignacym pisał w zasadzie w samych superlatywach. Na kartach książki próbował udowadniać, że wszystkie zarzuty pod kątem świętego (chociażby o bycie despotą) są bezpodstawne. Między innymi przez takie rozważania biografia sporo traci. Wiele fragmentów książki było nudnych i rozciągniętych.
Jednak z drugiej strony niektóre rozdziały strasznie mnie wciągały i po prostu je pochłaniałem. Historia Ignacego zadziałała na mnie inspirująco, a nawet trochę onieśmielająco. Mimo, że wyidealizowany obraz Ignacego nie przekonał mnie, to jednak zmotywował do sięgnięcia po kolejne książki związane z duchowością ignacjańską. Dzięki temu uważam, że książka była naprawdę dobra.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony odniosłem wrażenie, że autor nawet nie starał się być obiektywny. O Ignacym pisał w zasadzie w samych superlatywach. Na kartach książki próbował udowadniać, że wszystkie zarzuty pod kątem świętego (chociażby o bycie despotą) są bezpodstawne. Między innymi przez takie rozważania biografia sporo traci. Wiele fragmentów...

Niesamowita biografia przedstawiona w formie powieści. Autor oparł tę książkę na podstawie dostępnych już wcześniej biografii Św. Ignacego oraz innych źródeł.
Książka przedstawia życiorys Ignacego Loyoli od jego najmłodszych lat, aż po moment odejścia do Pana. Książka bardzo motywuje do refleksji nad sobą, to wyrzeczeń jakich my możemy się podjąć, a zarazem daje nadzieję, że nawet największy grzesznik może stać się świętym. Ponadto przedstawione losy świętego mogą wzbudzić w czytelniku refleksję nad tym, czego chce od nas Pan Bóg, a również jak ufając mu możemy iść drogą, którą On nam wskazuje.

Niesamowita biografia przedstawiona w formie powieści. Autor oparł tę książkę na podstawie dostępnych już wcześniej biografii Św. Ignacego oraz innych źródeł.
Książka przedstawia życiorys Ignacego Loyoli od jego najmłodszych lat, aż po moment odejścia do Pana. Książka bardzo motywuje do refleksji nad sobą, to wyrzeczeń jakich my możemy się podjąć, a zarazem daje nadzieję,...

Świetna książka. Pełna biografia fantastycznego i jednak trochę niedocenianego świętego. Święty Ignacy , założyciel największego obecnie męskiego zakonu. Zakonu Jezuitów. Biografia przedstawia życie Inigo od jego początków w Loyoli, gdzie był żołnierzem i człowiekiem niezbyt pobożnym, po jego nawrócenie, pielgrzymowanie, rozterki , walki duchowe aż po założenie Zakonu Jezuitów. Jeden z Jezuitów z południa Polski , którzy udziela rekolekcji Ignacjańskich powiedział że zna osobiście człowieka , który był zadeklarowanym ateistą a po przeczytaniu tej książki nawrócił się i został człowiekiem głęboko wierzącym. Gorąco polecam tą książkę choćby po to żeby na przykładzie Świętego Ignacego zobaczyć jak bezkrytycznie zaufać Bogu, jak zdać się na jego wolę, jak Bóg kieruje naszym życiem i zawsze wybiera dla nas najlepsze rozwiązania, jeśli tylko mu zaufamy i powierzymy mu nasze życie.

Świetna książka. Pełna biografia fantastycznego i jednak trochę niedocenianego świętego. Święty Ignacy , założyciel największego obecnie męskiego zakonu. Zakonu Jezuitów. Biografia przedstawia życie Inigo od jego początków w Loyoli, gdzie był żołnierzem i człowiekiem niezbyt pobożnym, po jego nawrócenie, pielgrzymowanie, rozterki , walki duchowe aż po założenie Zakonu...

Inspirująca lektura.

Inspirująca lektura.

Momentami nużąca i dłużąca się, momentami wciągająca. Kilka kwestii ku rozwadze: ubóstwo na życzenie w wyższym celu, "bym wszystko Jezu Tobie oddawał", "Zabierz i przyjmij całą wolność moją". To głębokie, moim zdaniem książka nie oddała tej głębi, aczkolwiek trochę przeniosła czytelnika do czasów życia św. Ignacego, by móc z nim iść "samemu i na piechotę". Jednak mimo ponad 500 stronic, wydaje się zbyt powierzchowna. Na pewno wyróżnia się jako nietypowa biografia.

Momentami nużąca i dłużąca się, momentami wciągająca. Kilka kwestii ku rozwadze: ubóstwo na życzenie w wyższym celu, "bym wszystko Jezu Tobie oddawał", "Zabierz i przyjmij całą wolność moją". To głębokie, moim zdaniem książka nie oddała tej głębi, aczkolwiek trochę przeniosła czytelnika do czasów życia św. Ignacego, by móc z nim iść "samemu i na piechotę". Jednak mimo...

MISTRZOSTWO !!!

MISTRZOSTWO !!!

„Ignacy Loyola. Sam i na piechotę” to książka-odyseja. To zajmująca podróż przez historię Kościoła, Europy i Hiszpanii. To konfrontacja z postacią absolutnie niestandardową, która, będąc niemal przez całe życie rozpaczliwie lakoniczna, milkliwa na temat swoich spraw i ukrywająca swoje mocne strony, stała się przedmiotem analiz, studiów i szczegółowych badań na całym świecie. To spotkanie z człowiekiem, który, mając wiele z franciszkańskiej cyganerii, wybrał skrajne ubóstwo poznawszy wcześniej ogromne bogactwo. To wreszcie cenne zetknięcie z autorem znanych „Ćwiczeń duchownych”, który swoim przyjaciołom i czytelnikom zostawił poniższą radę:

"Trzeba z góry założyć, że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go, jak on ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich środków stosownych do tego, aby on, dobrze ją rozumiejąc, mógł się ocalić".

„Ignacy Loyola. Sam i na piechotę” to książka-odyseja. To zajmująca podróż przez historię Kościoła, Europy i Hiszpanii. To konfrontacja z postacią absolutnie niestandardową, która, będąc niemal przez całe życie rozpaczliwie lakoniczna, milkliwa na temat swoich spraw i ukrywająca swoje mocne strony, stała się przedmiotem analiz, studiów i szczegółowych badań na całym...

O istnieniu Ignacego Loyoli, żyjącego na przełomie XV i XVI wieku, słyszał praktycznie każdy katolik. Jednak czy jesteśmy w stanie powiedzieć o nim coś więcej? Na przykład w jakim kraju żył, albo czego dokonał? Znawca teologii albo hagiografista z pewnością coś będzie o nim wiedział, ewentualnie parafianin z parafii pod wezwanie świętego Ignacego Loyoli, ale co z wiedzą przeciętnych wiernych? Już dawno odkryłam, że jest to jeden z tych świętych, o których słyszeliśmy, ale praktycznie nic o nich nie wiemy. A najlepszą formą na dokształcenie jest odpowiednia lektura.
Nie przesadzę, kiedy napiszę, że bardzo się ucieszyłam widząc pozycję książkową autorstwa hiszpańskiego historyka i teologa, Joségo Ignacio Tellechea Idígarosa, poświęconą Ignacemu Loyoli – „Ignacy Loyola. Sam i na piechotę”. A jeszcze bardziej ucieszył mnie fakt, że jest to powieść biograficzna. W ten niezwykle przystępny sposób poznałam żywot między innymi Jana Pawła II, Maksymiliana Marii Kolbe, a nawet świętego Józefa i Antoniego. Przyszedł więc czas na poznanie życia jednego z najbardziej tajemniczych świętych – Ignacego Loyoli.
Wstęp do lektury trochę mnie nużył. W pewnej chwili chciałam go nawet pominąć i przejść do konkretów. Autor miał co prawda ciekawy pomysł na przeniesienie oświeceniowej postaci do współczesnego świata, jednak w pewnym momencie mam wrażenie, że sam pogubił się w tym co pisze. A może po prostu nie miał pomysłu w jakie słowa ująć to co myśli i pisał trochę na siłę? W każdym razie uważam, że można było go trochę przykrócić, pomijając długie, aczkolwiek niezbyt niezbędne opisy.
Główna część biografii świętego została podzielona na trzy części. Pierwsza z nich opowiada o pierwszych latach życia Iñiga z Loyoli, aż do czasu jego przemiany chrześcijańskiej. Napisałam Iñigo z Loyoli, ponieważ imię Ignacy zostało przyjęte wraz z podjęciem studiów teologicznych przez mężczyznę. Loyola to natomiast niewielka hiszpańska miejscowość, w której urodził się i żył przyszły święty Kościoła Katolickiego. On sam jednak nie był Hiszpanem, ale Baskiem. Najmłodszy z kilkanaściorga rodzeństwa, wychowany przez mamkę, która nawet nie znała daty urodzenia chłopca, wiódł dość hulaszcze życie. Interesowały go przede wszystkim wojny oraz książkowe romanse rycerskie. Wszystko zmieniło się, kiedy któregoś dnia został ciężko ranny. Leżąc w łóżku zaczął czytać książki o Synu Bożym. To skłoniło go do zmiany życia niepokornego młodzieńca.
Druga część opowiada o początkach działalności Iñiga, który szybko odkrywa, że bez wykształcenia daleko nie zajdzie. Najpierw jednak wyrusza w pieszą pielgrzymkę do Jerozolimy, gdzie realizuje misję nawracania pogan. Po powrocie do kraju zaczyna studia filozoficzne, które, pomimo nieznajomości języka, kończy w Paryżu. Zaprzyjaźnia się tam między innymi z Franciszkiem Ksawerym. Razem zakładają Towarzystwo Jezusowe, które daje początek zgromadzeniu jezuitów. Mimo natłoku zajęć Ignacy dalej pielgrzymuje na piechotę po Europie, skupiając się na szpitalach i zaułkach dla najbardziej potrzebujących. W ten sposób obiera program działania Towarzystwa Jezusowego.
Trzecia część to stabilizacja zgromadzenia. Jednocześnie zostają podane najważniejsze jego założenia, które po latach wciąż są aktualne. Jego założyciel osiada w Rzymie i tam prowadzi swoją działalność. Coraz bardziej podupada na zdrowiu, zaczynają go męczyć bóle żołądka. W końcu umiera w ciszy swojej celi 31 lipca 1555 roku. Chwilę po jego zgonie do pomieszczenia wbiega jeden z jego uczniów, Polanco, z błogosławieństwem od samego papieża. Niestety, jest już za późno.
Dzięki książce poznajemy sposób powstania zakonu jezuitów, ale nie tylko. Jest to przede wszystkim opowieść o niezwykłej przemianie wewnętrznej niepokornego człowieka, który w chwili zagrożenia życia odnalazł Boga. Oraz o niezwykłej pieszej wędrówce po kontynencie europejskim.

O istnieniu Ignacego Loyoli, żyjącego na przełomie XV i XVI wieku, słyszał praktycznie każdy katolik. Jednak czy jesteśmy w stanie powiedzieć o nim coś więcej? Na przykład w jakim kraju żył, albo czego dokonał? Znawca teologii albo hagiografista z pewnością coś będzie o nim wiedział, ewentualnie parafianin z parafii pod wezwanie świętego Ignacego Loyoli, ale co z wiedzą...