Nie jestem pewien, czy potrafię uzasadnić tak wysoką moją ocenę "The Broken Kingdoms". Niemniej jednak druga część Trylogii Dziedzictwa Jemisin bardzo mi się spodobała, choć na pierwszy (a nawet drugi) rzut oka wydaje się niepozorna. Spodobał mi się styl narracyjny, jakby Jemisin opowiadała historię przy kominku w mroźną noc. Jeszcze bardzie podobał mi się świat wykreowany, który pokrewny jest temu z mitologii greckiej czy nordyckiej. Mamy potężnych bogów, wręcz wszechmocnych, których wszechmoc właśnie okazuje się ich największym ograniczeniem. Są to istoty doskonałe, a jednak z punktu widzenia śmiertelników pełne wad. Podobał mi się motyw zbrodni tak strasznej, że niemożliwej do przebaczenia, motyw miłości zdradzonej, lecz nie zniszczonej, motyw desperackiej próby naprawienia błędów, co prowadzi tylko do jeszcze gorszych czynów i kolejnego pasma błędów, jakich nie da się wybaczyć i wreszcie motyw leczenia ran, odkupienia. Podobało mi się to, że główny bohater książki - Itempas - jest postacią drugoplanową, że poznajemy historię przez pryzmat doświadczeń niewidomej narratorki. Jemisin ubrała to wszystko w skromne szaty, ale jest to pozorna skromność. Wystarczy przyjrzeć się bliżej, by odkryć hipnotyzujące piękno prostoty. "The Broken Kingdoms" to powieść mała, która nie jest żadnym przełomem, a jednak naprawdę warto ją przeczytać.

Nie jestem pewien, czy potrafię uzasadnić tak wysoką moją ocenę "The Broken Kingdoms". Niemniej jednak druga część Trylogii Dziedzictwa Jemisin bardzo mi się spodobała, choć na pierwszy (a nawet drugi) rzut oka wydaje się niepozorna. Spodobał mi się styl narracyjny, jakby Jemisin opowiadała historię przy kominku w mroźną noc. Jeszcze bardzie podobał mi się świat wykreowany,...