O przypowieściach, św. Pawle i Apokalipsie

Książka ciekawa, ale niestety mocno niedopracowana, będąca zapisem programu radiowego, który chyba został opublikowany bez wykonania porządnej pracy edytorskiej. Taki zapis mógłby mieć swój urok (ktoś w innej recenzji napisał, że wyobraża sobie Autorkę spokojnie i z urokiem wygłaszającą swoje kwestie), mnie (mimo, że miałem szczęście słuchać Pani Profesor w czasach mojej młodości i byłem pod dużym wrażeniem), niestety miejscami razi, najbardziej w pierwszej części, gdzie trafiają się błędy rzeczowe wynikające z oczywistych przejęzyczeń w audycji zapewne na żywo. Dalsze części są lepsze, choć momentami mamy do czynienia z powtórzeniami, i one wciąż nieco rażą, podobnie jak przemycone w dygresjach utyskiwania nad zagrożeniami cywilizacyjnymi. Jeśli jednak wyłączymy w sobie marudę, przestaniemy czepiać szczegółów i skoncentrujemy na esencji, dostaniemy moim zdaniem bardzo dobry popularny wykład na tematy biblijne i religijne. Nie ma pewnie na to szans, ale fajnie by było, gdyby ten tekst został poddany obróbce i opublikowany w wersji mniej saute.

Książka ciekawa, ale niestety mocno niedopracowana, będąca zapisem programu radiowego, który chyba został opublikowany bez wykonania porządnej pracy edytorskiej. Taki zapis mógłby mieć swój urok (ktoś w innej recenzji napisał, że wyobraża sobie Autorkę spokojnie i z urokiem wygłaszającą swoje kwestie), mnie (mimo, że miałem szczęście słuchać Pani Profesor w czasach mojej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając książkę widziałam oczami wyobraźni starą babinkę opowiadającą ze spokojem. Taki obraz profesor Anny Świderkówny utrwalił mi się z czasów studiów i nie mogłam się od niego uwolnić podczas całego czytania rozważań o przypowieściach. Książka pani profesor Anny Świderkówny jest taka jak jej autorka: spokojna, przemyślana, delikatna, stanowcza, systematyczna a do tego przepełniona niesamowitą pokorą przy niesamowitym oczytaniu i zapale do wyjaśniania tego, co każdy w naszym kręgu kulturowym powinien znać. Bogata wiedza autorki na temat „Biblii” została przelana na papier w formie bardzo przystępnej dla czytelnika. Teksty tłumaczone są przez pryzmat kultury starożytnej, wiedzy o ówczesnym życiu i religiach. Profesor Anna Świderkówna dzieli się z czytelnikiem obszerną wiedzą, którą powinien posiadać każdy średnio wykształcony człowiek, chcący zrozumieć kontekst kulturowy, w którym żyje. Na „Biblię” patrzy ona nie z naszej współczesnej perspektywy, ale z perspektywy ludzi, dla których kolejne księgi były współczesnymi tekstami, niosącymi wiele prawd. Autorka wielokrotnie kładzie nacisk na konieczność znajomości starożytnego świata w celu odkrywania bogactwa „Biblii”, która poza prostymi tekstami przekazuje nam zawiłe „przypowieści”.
To, co podobało mi się w wykładach pani profesor to sięganie do judaizmu, by wytłumaczyć coś, co zna większość osób z kazań czy szkoły. Anna Świderkówna odchodzi od tego schematu badając i wyjaśniając historię. Jej powoływanie się na Talmud i judaizm jest bardzo subtelne i jednocześnie dekonstrukcyjne. Próbuje w znanych tekstach pokazać to czego współcześni nie widzą, czyli bohaterów, którzy może nie są pierwszoplanowi, ale ich rola jest ważniejsza od tych głównych. Tak jest ze znana wszystkim przypowieścią o synu marnotrawnym, w której profesor zwraca uwagę na postać kochającego ojca bardziej niż na syna, który wraca po latach błądzenia i wyparcia się rodzica. W części o św. Pawle wskazuje wszechstronne źródła utrwalające założyciela kościoła, jego spryt polityczny oraz psychologiczne wyczucie osób, z którymi prowadził walki słowne.
Wielkim plusem książki jest jej dodatek: płyta. Dzięki niej czytelnik będzie mógł tak jak ja przez całą lekturę wyobrazić sobie wygłaszanie wykładów.
Książkę polecam wszystkim Szczególnie wierzącym. Na pewno powinna być ona lekturą obowiązkową na teologiach w całym kraju.

Czytając książkę widziałam oczami wyobraźni starą babinkę opowiadającą ze spokojem. Taki obraz profesor Anny Świderkówny utrwalił mi się z czasów studiów i nie mogłam się od niego uwolnić podczas całego czytania rozważań o przypowieściach. Książka pani profesor Anny Świderkówny jest taka jak jej autorka: spokojna, przemyślana, delikatna, stanowcza, systematyczna a do tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Profesor Annę Świderkówną kojarzą wszyscy studenci historii, nie wiem jak z innymi kierunkami, ale w tym przypadku jestem tego pewna. Pani profesor jest historykiem literatury, biblistką, papirologiem, filologiem klasycznym. Nie sposób wymienić wszystkich tematów, czy zagadnień jakimi się zajmowała i nadal zajmuje, ponieważ jest to dosyć pokaźny zbiór. Pozycja jaką dzisiaj recenzuje jak sugeruje sam tytuł traktuje „O przypowieściach, św. Pawle i apokalipsie”. Muszę przyznać, że podobały mi się już wcześniejsze pozycje autorki, w tym przypadku byłam ciekawa jak zostanie podjęty właśnie ten temat.

Pisarka na początku wyjaśnia czym jest sama przypowieść. Przytacza samo pojęcie i dogłębnie je analizuje. Następnie przechodzi o analizy niektórych przypowieści. Co ciekawe powołuje się wielokrotnie na innych badaczy. Ocenia ich opinie i ustosunkowuje się do nich. Omawiając poszczególne przypowieści dodaje od siebie komentarz i pewne dopiski. Nie są to tylko i wyłącznie suche uwagi. Ujęły mnie wszystkie odwołania do codziennego życia, to jak Bóg ingeruje w nasze życie, jak działa w nim i pomaga nam. Oczywiście, jeśli tego chcemy, bo bez nas nic nie da rady zrobić. Bo „przychodzą na ludzi takie momenty, że są na granicy rozpaczy i wtedy mają tylko dwie możliwości: albo rzucić się w miłosierdzie Boże, albo popełnić samobójstwo”. Wydawać, by się mogło takie pospolite, ale, tak naprawdę niepowtarzalne i życiowe. Podobało mi się odwołanie do modlitwy. Tylko ona jest drogą, która umacnia nas. Jak pisze autorka „najlepsza modlitwa to modlitwa milczeniem, a jeżeli się dwa milczenia, milczenie Boga i milczenie człowieka, spotkają, to jest szczyt modlitwy”.

Pisarka porusza również kwestię św. Pawła i jego działalności apostolskiej. Mówi o tym, że może nie jest to zwyczajna pospolita aktywność, ale niezwykle radosna. Nie ma w niej strachu, jest szczęście i uśmiech. Św. Paweł nawet w chwilach załamania, kiedy był w więzieniu pokładał ufność i wierzył w miłosierdzie Boże. Ostatnim już tematem jest apokalipsa, nie tylko ta św. Jana, ale również Daniela. Mamy mylne wyobrażenie terminu apokalipsa. Autorka rozwiewa te wątpliwości i opisuje prawdziwe znaczenie tego słowa. Muszę przyznać, że byłam nieco zdziwiona tą analizą, gdyż posiadałam nieco inną wiedzę na ten temat ugruntowaną w szkole.

Anna Świderkówna powołuje się wielokrotnie na swoje przeżycia i doświadczenie. Jak sama pisze „Bóg zrobi wszystko, ale nie zrobi tego beze mnie”. Co jest „świętą prawdą”  początkowo miałam nieco inne wyobrażenie samej książki. Oczywiście wiedziałam jaka będzie tematyka, lecz nie podejrzewałam, że autorka w taki sposób podejdzie do tematyki. Czytając tą pozycję niejednokrotnie biegałam i szukałam kartek samoprzylepnych, aby zaznaczyć jakąś myśl. Niektórzy patrzyli na mnie ze zdziwieniem widząc oklejoną książkę. Ale myślę, że ma ona wiele cennych uwag, które należy wykorzystywać w życiu. Nie rozczarowałam się, wręcz zachwyciłam i mam ochotę na więcej książek autorki. Polecam wszystkim bez wyjątku, tym wierzącym i tym niewierzącym, tym wątpiącym i tym pewnym. Bo pewne kwestie są dla nas wszystkich jednakie i należy je zgłębiać.

Profesor Annę Świderkówną kojarzą wszyscy studenci historii, nie wiem jak z innymi kierunkami, ale w tym przypadku jestem tego pewna. Pani profesor jest historykiem literatury, biblistką, papirologiem, filologiem klasycznym. Nie sposób wymienić wszystkich tematów, czy zagadnień jakimi się zajmowała i nadal zajmuje, ponieważ jest to dosyć pokaźny zbiór. Pozycja jaką dzisiaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To niezwykłe, jak prof. Anna Świderkówna traktuje Pismo Święte. Widzi w nim nie tylko księgę, która stoi na półce i czyta się ją kilka razy do roku. Nie, Ona dostrzega w nim treść, którą można porównywać z innymi gatunkami:

Miejscami jak kryminał, gdzie indziej jak powieść sensacyjna, a miejscami jak szczegółowy dziennik pokładowy. Tutaj tylko podamy "współrzędne" tych podróży.... s.68

Kiedy rozważa znaczenie przypowieści pokazuje ich oblicze odmienne od tego, prezentowanego podczas niedzielnych kazań. Przy synu marnotrawnym zwraca uwagę na istotną postać ojca, przy chwastach i dobrych plonach, o tym jak inaczej na świat patrzy Bóg. Jako znawczyni kultury antycznej przybliża kontekst kulturowo-historyczny i rzuca nowe światło na znane mi teksty.Tłumaczy czym jest przypowieść, i jednocześnie jak łatwo je źle odebrać czy nawet nie zauważyć w ramach danej księgi. W części dotyczącej św. Pawła - Apostoła porównuje wersje z różnych ksiąg, przybliża nam jego sylwetkę i zwraca uwagę jak wiele zrobił dla Kościoła. Dzieje Apostolskie nie były nigdy dla mnie łatwą księgą. Wręcz przeciwnie, często uważałam ją za... nudną. Czytanie komentarzy pozwala jednak dostrzec kwestie inspirujące, dzięki którym przełamuję wewnętrzne opory :)

Wystarczyło, że raz usłyszałam głos z dołączonej płyty CD, by teraz podczas lektury słyszeć w głowie (wiem, nie brzmi to zbyt dobrze, ale wierzę, że nie uznacie mnie za wariatkę :p) ten spokojny ton głosu, kiedy opowiada o biblijnych zawiłościach. Czytając rozdziały o Dziejach Apostolskich po raz pierwszy od dłuższego czasu, nabrałam ochoty aby je ponownie przeczytać i poznać dokładniej. To jest niesamowite, że kilka stron/ kilka minut audycji potrafi przekonać do lektury ksiąg natchnionych. To jest tak bardzo niesamowite, że książkę zostawię sobie pod ręką, aby korzystać z niej podczas lektury Biblii.

źródło: http://www.anianotuje.pl/2014/06/o-przypowiesciach-sw-pawle-i.html

To niezwykłe, jak prof. Anna Świderkówna traktuje Pismo Święte. Widzi w nim nie tylko księgę, która stoi na półce i czyta się ją kilka razy do roku. Nie, Ona dostrzega w nim treść, którą można porównywać z innymi gatunkami:

Miejscami jak kryminał, gdzie indziej jak powieść sensacyjna, a miejscami jak szczegółowy dziennik pokładowy. Tutaj tylko podamy "współrzędne" tych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to