Najsłynniejsza powieść bestsellerowej amerykańskiej pisarki Anne Tyler, wyróżniona Nagrodą Pulitzera.
Wg. wydawcy jest to "mistrzowska proza – zarazem prosta i wyrafinowana, liryczna i dowcipna, ciepła i przenikliwa. Barwny obraz małżeńskich oczekiwań i niepowodzeń, rodzinnych burz i miłości odradzającej się po wielu latach wspólnego życia, nie zawsze usłanego różami."
Chyba czytałam inną powieść, bo "Lekcje oddychania" wydały mi się przeraźliwie nudne, rozwleczone, infantylne, schematyczne do bólu.
Ciekawa była tylko różnica między sposobem postrzegania tej samej sytuacji przez męża i przez żonę.

Dialogi dziwne, fabuła niewidzialna.
20 lat temu powieść mi się podobała, teraz nieszczególnie, zatem gdzieś pośrodku ocena 6/10.

Najsłynniejsza powieść bestsellerowej amerykańskiej pisarki Anne Tyler, wyróżniona Nagrodą Pulitzera.
Wg. wydawcy jest to "mistrzowska proza – zarazem prosta i wyrafinowana, liryczna i dowcipna, ciepła i przenikliwa. Barwny obraz małżeńskich oczekiwań i niepowodzeń, rodzinnych burz i miłości odradzającej się po wielu latach wspólnego życia, nie zawsze usłanego...

Nigdy wcześniej nie słyszałam o tej książce, tak samo, jak o jej autorce, ale przecież nie byłabym sobą, gdybym miała zrezygnować z odkrycia - być może - kolejnej literackiej perełki. Czy mi się udało?

Odpowiedź jest prosta - tak. Już pierwsze strony dały mi do zrozumienia, że jest to coś naprawdę godnego, wartego uwagi. Prosta, aczkolwiek naprawdę pełna liryzmu, trafnych i dających do myślenia sentencji, wspaniała opowieść o małżeństwie, które jak wiele innych małżeństw z kilkudziesięcioletnim stażem, staje pewnego dnia przed obliczem pewnego zakrętu ich wspólnej drogi. Oboje zaczynają widzieć w tej drugiej osobie irytujące wady, różnice charakterów, które nagle zdają się nie do przeskoczenia, a ich dorosłe już dzieci zaczynają prowadzić własne życie.

Barwni, realistyczni bohaterowie, szczególnie Maggie, która, choć czasem naprawdę zachodząca za skórę nie tylko swojemu mężowi, dzieciom, ale też i czytelnikom, naprawdę dała się polubić.

Jestem pełna podziwu dla autorki i bardzo chętnie sięgnę po kolejne jej powieści. Zapadająca w pamięć, piękna, ukazująca miłość jako uczucie, które jest w stanie wybaczyć i znieść naprawdę wiele przeciwności. Naprawdę polecam.

Zuzanna Bębnowicz
czytelniaprzykwiatowej13.blogspot.com

Nigdy wcześniej nie słyszałam o tej książce, tak samo, jak o jej autorce, ale przecież nie byłabym sobą, gdybym miała zrezygnować z odkrycia - być może - kolejnej literackiej perełki. Czy mi się udało?

Odpowiedź jest prosta - tak. Już pierwsze strony dały mi do zrozumienia, że jest to coś naprawdę godnego, wartego uwagi. Prosta, aczkolwiek naprawdę pełna liryzmu, trafnych...

Nie jestem w stanie przesądzić czy ta książka się zestarzała, czy też została tak nudnie napisana. Na jedno w każdym razie wyszło. Nie dało się tego czytać. A może to ja za dużo do niej oczekiwałam. Przeczytałam bowiem niedawno inną książkę tej autorki pt. „Na szpulce niebieskiej nici” i bardzo mi się podobała. Myślałam,że ta nie powinna przynajmniej być od tamtej gorsza skoro autorka dostała za nią Nagrodę Pulitzera. Wiedziałam też mniej więcej jaka jest jej treść zatem nie spodziewałam się ani brawurowej akcji, ani wzruszających emocji, za to ciekawych bohaterów, scenek z życia amerykańskiej prowincji lat 50- tych i 80- tych ubiegłego wieku oraz tego co najbardziej lubię w takich książkach: nostalgicznego klimatu tamtych minionych lat. A była nuda, irytujący bohaterowie i banalne dialogi. Chociaż naprawdę się starałam, a nawet podejrzewał siebie, że to może ja nie potrafię skupić się na treści i odczytać jej głębi, dlatego też poddałam się po przeczytaniu ok ¾ książki, co rzadko mi się zdarza, bo przeważnie jak czytam coś tak nudnego to nie wytrzymuję nawet do 1/3. Szkoda czasu.

Nie jestem w stanie przesądzić czy ta książka się zestarzała, czy też została tak nudnie napisana. Na jedno w każdym razie wyszło. Nie dało się tego czytać. A może to ja za dużo do niej oczekiwałam. Przeczytałam bowiem niedawno inną książkę tej autorki pt. „Na szpulce niebieskiej nici” i bardzo mi się podobała. Myślałam,że ta nie powinna przynajmniej być od tamtej gorsza...

Przeczytałam 3 miesiące temu i kompletnie nie pamiętam, więc niestety niedobra

Przeczytałam 3 miesiące temu i kompletnie nie pamiętam, więc niestety niedobra

Ciepła, pełna humoru historia... przejażdżki na pogrzeb, trafiająca w najbardziej bolesne punkty relacji rodzinnych, a jednocześnie pokazująca zwykłą, dobrą czułość. O uszczęśliwianiu na siłę, o szukaniu czułości w codzienności. Kilka razy bardzo się uśmiałam, bo scenki jak z naszych rozmów z mężem. Nie jest to łatwa lektura ale ma w sobie coś rozgrzewającego, kojącego i dającego pocieszenie.

Ciepła, pełna humoru historia... przejażdżki na pogrzeb, trafiająca w najbardziej bolesne punkty relacji rodzinnych, a jednocześnie pokazująca zwykłą, dobrą czułość. O uszczęśliwianiu na siłę, o szukaniu czułości w codzienności. Kilka razy bardzo się uśmiałam, bo scenki jak z naszych rozmów z mężem. Nie jest to łatwa lektura ale ma w sobie coś rozgrzewającego, kojącego i...

O czym są "Lekcje oddychania"? teoretycznie o niczym. Dwoje ludzi w średnim wieku jedzie na pogrzeb znajomego i wraca. Wspólna podróż samochodem jest okazją do rozmowy. Ale oni w zasadzie nie rozmawiają ze sobą! Rzucają pojedyncze słowa, wyrwane z kontekstu zdania. Rozmowy toczą się w ich wnętrzach. O tu życie jest burzliwe! Te same zdarzenia, te same sytuacje widziane oczami męża i żony stają się dramatycznie inne. Surowy Ira z zasadami i wiecznie rozemocjonowana i uszczęśliwiająca każdą napotkaną osobę Maggie. Trudno o dwie bardziej różne osoby. A jednak opowieść Anne Tayler wciąga. Trudno się od niej oderwać. To pełna ciepła i subtelna historia o życiu Maggie, Iry ich dzieci i znajomych.

O czym są "Lekcje oddychania"? teoretycznie o niczym. Dwoje ludzi w średnim wieku jedzie na pogrzeb znajomego i wraca. Wspólna podróż samochodem jest okazją do rozmowy. Ale oni w zasadzie nie rozmawiają ze sobą! Rzucają pojedyncze słowa, wyrwane z kontekstu zdania. Rozmowy toczą się w ich wnętrzach. O tu życie jest burzliwe! Te same zdarzenia, te same sytuacje widziane...

Lekcje oddychania zdobywca Nagrody Pulitzera,jest to bardzo amerykańska powieść.Dziwią mnie niektóre niepochlebne opinie że jest to nudna powieść,bo być może nie ma tu zbyt wiele akcji ,ale bohaterowie są wyraziści szczególnie Maggie Moran główna bohaterka powieści.Akcja powieści obejemuje jeden dzień gdy Maggie i Ira Moranowie udają się na pogrzeb mężą przyjaciółki Magie Sereny.Po drodze dochodzi do wielu nieoczekiwanych zdarzeń,już na początku Maggie po odbiorze auta z warsztatu stucze się z autem przewożącym transport napojów,podczas jazdy Maggie zapomina mapy,podczas postoju w jednym barze Maggie spoufala się z barmanką i oboje opowiadają swoje historie rodzinne.
Po pogrzebie pomagają jednemu kierowcy starszemu panu Otisowi którego auto nie jest w pełni sprawne odwożąc jego do najbliższego warsztatu ,a okazuje się to że właścicielem jest jego brat.Również Maggie spoufala i chętnie wymienia się opowieściami nt. rodziny.Będąc w pobliżu jednej miejscowości gdzie mieszka Fiona wraz z Leroy,która jest córką jego
syna Jessego ,który rozwiódł się z Fioną.Podstępem Maggie przywozi Fionę z Leroy do domu i prosi Jessego żeby przybył na kolację ,jednak kolacja i chęć pogodzenia Fiony z Jessem kończy się klęską .Powieść Lekcje Oddychania Anne Tyler to także powieść wspomnieniowa gdyż autorka przytacza lata młodości Maggie i Iry gdy nie byli jeszcze małżeństwem,historię miłości Fiony i Jessego,narodziny Leroy,historię rozpadu związku Jessego i Fiony.
Lekcje Oddychania to opowieść o przeciętnej rodzinie amerykańskiej na przełomie lat 70,80.Zdecydowanie centralną osobą nadającą ton powieści jest Maggie Moran na co dzień pracującą w domu opieki.Maggie Moran to przeciwieństwo jego męża Iry Moran który jest ostoją spokoju,natomiast Maggie to bardzo barwna,żywiołowa postać,której nie da się nie lubić,"lubi wtykać nos w nie swoje sprawy ",jednak Maggie nie da się nie lubić,nawet sam mąż Ira mimo że podchodzi krytycznie do pomysłów swojej żony i dość często dochodzi do różnych sporów i różnicy zdań pomiędzy małżonkami to widoczne jest uczucie którym Ira darzy Maggie.
Lekcje Oddychania to także powieść o rodzinie,oraz dwóch pokoleniach żyjących których młodość przypada na lata 50,60 oraz lata 70,80.

Lekcje oddychania zdobywca Nagrody Pulitzera,jest to bardzo amerykańska powieść.Dziwią mnie niektóre niepochlebne opinie że jest to nudna powieść,bo być może nie ma tu zbyt wiele akcji ,ale bohaterowie są wyraziści szczególnie Maggie Moran główna bohaterka powieści.Akcja powieści obejemuje jeden dzień gdy Maggie i Ira Moranowie udają się na pogrzeb mężą przyjaciółki Magie...

„Przecież nie jesteśmy niewolnikami losu. A jeżeli nawet nimi jesteśmy, potrafimy się uwolnić, kiedy tylko zechcemy.”

„Lekcje oddychania” Anne Tyler to niezwykle mądra i prawdziwa książka.
Pełna wspaniałych przemyśleń. Fabuła prosta, refleksyjna, nieśpieszna, a mimo to nad podziw emocjonująca. Pełna dowcipnych, a jednocześnie wzruszających sytuacji. Ogromną zaletą tej powieści są błyskotliwe dialogi. Postać głównej bohaterki jest powalająca.

„Mam już dosyć randek! Mam powyżej uszu robienia się na bóstwo! Chcę siedzieć na kanapie ze zwykłym, normalnym mężem i oglądać telewizję przez tysiąc lat. To będzie jak zrzucenie elastycznego pasa – tak właśnie sobie to wyobrażam.”

„Gdy wyszła za mąż, zakładała, że Ira zawsze będzie na nią patrzył tak, jak tej pierwszej nocy, gdy stała przed nim w ślubnym negliżu[…] Ira patrzył jej prosto w oczy i wydawało się, że wcale nie oddycha. Zakładała, że tak będzie zawsze.”

„Lekcje oddychania” Anne Tyler to prawdziwa lekcja.

„Zrezygnował przecież z jednego poważnego marzenia w swoim życiu. Trudno chyba być większym marnotrawcą.”

Cokolwiek napiszę nie oddam artyzmu tej książki. Uwierzcie, że warto przeczytać! GORĄCO POLECAM!

„Przecież nie jesteśmy niewolnikami losu. A jeżeli nawet nimi jesteśmy, potrafimy się uwolnić, kiedy tylko zechcemy.”

„Lekcje oddychania” Anne Tyler to niezwykle mądra i prawdziwa książka.
Pełna wspaniałych przemyśleń. Fabuła prosta, refleksyjna, nieśpieszna, a mimo to nad podziw emocjonująca. Pełna dowcipnych, a jednocześnie wzruszających sytuacji. Ogromną zaletą tej...

Bohaterowie, owszem, mogą zirytować, ale dzięki swoim słabościom wydają się ludzcy i prawdziwi.
Czyż każdy z nas nie żyje w swojej bańce subiektywnej rzeczywistości i prześlizguje się obok innych nie rozumiejąc i nie będąc zrozumianym?

Bohaterowie, owszem, mogą zirytować, ale dzięki swoim słabościom wydają się ludzcy i prawdziwi.
Czyż każdy z nas nie żyje w swojej bańce subiektywnej rzeczywistości i prześlizguje się obok innych nie rozumiejąc i nie będąc zrozumianym?

Bardzo dobra

Bardzo dobra