Pamiętniki Tatusia Muminka

Wszystko co trzeba, to ma.
Humor, wzruszenia, horror -wszystko jest.
Dzieci zasłuchane, rodzic nieznudzony ;-)

Wszystko co trzeba, to ma.
Humor, wzruszenia, horror -wszystko jest.
Dzieci zasłuchane, rodzic nieznudzony ;-)

Pokaż mimo to

Oto nastaje dzień, gdy tatuś Muminka w samym środku lata ... przeziębia się. Opatulony kocami i pierzynami kładzie się w swoim pokoju i... szykuje się do żegnania z tym światem. Bo skoro mleko z cukrem i z cebulą mu nie smakuje, a choroba trzyma i nie ustępuje, to znak, znak jednoznaczny. Woła więc swego synka Muminka i Ryjka i nawet Włóczykija i zaczyna mowę, która ... och, przybiera inny odbiór aniżeli zamierzony.
I wieczorem, pełen żalu, zasiada przy biurku, by jako skrzętny skryba i wiarołomny podróżnik, który wiele, wiele przeżył, postanawia spisać wszystko. Wszystkooooo. A to wszystko, to... jak powiedziała Mamusia Muminka, nazywa się chyba "Wypominki".
I powstaje, słowo po słowie pamiętnik. Ba, dziennik życia, który, jak orzekł Muminek już po wysłuchaniu pierwszego rozdziału, sprawi, że Tatuś będzie sławnym na cały świat. Że dzięki tym wspomnieniom już jest najsławniejszym Muminkiem na świecie, co tylko łaskocze ego trolla i sprawia, że choroba odchodzi, bo Tatuś nie ma na nią czasu. Zajęty wspominaniem, przypominaniem i pisaniem zdrowie szybciej, niż zauważa. A co najważniejsze, staje się autorem książki, którą czyta na głos po rozdziale, by wszyscy domownicy poznali jego odwagę i los i by byli z niego dumni. I co z tego, że czasem koloryzuje, albo wprowadza nuty grozy i strachu? I co z tego, że czasem nikt nie wierzy w te jego historie? Grunt, że odwagą może się poszczycić, skrupulatnością też, a i dumą tym bardziej. No a słuchacze mają zaszczyt posłuchać owego mądrego trolla, co powinno stanowić przywilej i zaszczyt. A przy tym poznają też losy własnych rodzin, bo przecież nawet Włóczykij miał tatę. I Ryjek miał...
jest coś niesamowitego w tych przygodach Muminków. "Pamiętniki Tatusia", to już kolejna część, jaką pochłaniam ostatnio i każda - KAŻDA z nich - stanowi dla mnie magię. Niewytłumaczalny urok i wielki talent autorki sprawiły, że losy trolli stają się terapią na wszystko. Na smutny dzień, na szarobury klimat za oknem, czy nawet sliczny poranek. Leczą dusze, goją rany, odsuwają kłopoty hen, hen... hen gdzieś, gdzie Hatiffnatów nawet nie ma...

Oto nastaje dzień, gdy tatuś Muminka w samym środku lata ... przeziębia się. Opatulony kocami i pierzynami kładzie się w swoim pokoju i... szykuje się do żegnania z tym światem. Bo skoro mleko z cukrem i z cebulą mu nie smakuje, a choroba trzyma i nie ustępuje, to znak, znak jednoznaczny. Woła więc swego synka Muminka i Ryjka i nawet Włóczykija i zaczyna mowę, która ......

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Póki co - najsłabsza odsłona słodkich, białych pyszczków. I to wynika z konstrukcji Jansson, która prowadzi beztrosko przygody - nie czuć żadnego zagrożenia podczas żeglarskich podróży taty muminka. W przeciwieństwie do ,,Komety nad Doliną Muminków'', gdzie czas nie działał na korzyść Ziemi. A apokalipsa drgała i z zegarkiem w ręku czekała na wstrząs. Ale ważniejszym powodem wydaje się brak charakterystycznych postaci. Tatuś Muminka, z całym szacunkiem, nie jest wystarczająco interesujący, żeby pisać cały album o jego marzycielskich, sennych eskapadach. Z Wiercipiętkiem, który uwielbia swoją puszkę, a ciotka Paszczaka jest nieznośnym pasażerem. Mimo, że na kartkach powieści pojawia się Buka - nie czyni większych szkód. Raczej budzi współczucie, niż realne niebezpieczeństwo. Jako entuzjasta mieszkańców Muminkowa jestem zobligowany, aby poinformować adeptów, aby nie zaczynali przygody od pamiętników. Mogą poczuć się ,,oszukani'', że legendarna seria nie spełniła ich nadziei. Lepiej zacząć od pierwszego albo drugiego cyklu - wspomnianej ,,Komety...'', która fantastycznie uzupełnia nieoczywisty dramat egzystencjalny w bajce dla dzieci.

Póki co - najsłabsza odsłona słodkich, białych pyszczków. I to wynika z konstrukcji Jansson, która prowadzi beztrosko przygody - nie czuć żadnego zagrożenia podczas żeglarskich podróży taty muminka. W przeciwieństwie do ,,Komety nad Doliną Muminków'', gdzie czas nie działał na korzyść Ziemi. A apokalipsa drgała i z zegarkiem w ręku czekała na wstrząs. Ale ważniejszym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudowna! Jak dotąd najzabawniejsza część :) Wspaniały, błyskotliwy humor. Niezwykle żywe, plastyczne opisy i postacie, w które po prostu się wierzy! Podziwiam nieustannie wyobraźnię autorki, coś pięknego. Choć osobiście wolę historie, które dzieją się w Dolinie Muminków, przeżycie takiej przygody z TAKIMI towarzyszami było niesamowite :) Polecam! Czytajcie! :)

Cudowna! Jak dotąd najzabawniejsza część :) Wspaniały, błyskotliwy humor. Niezwykle żywe, plastyczne opisy i postacie, w które po prostu się wierzy! Podziwiam nieustannie wyobraźnię autorki, coś pięknego. Choć osobiście wolę historie, które dzieją się w Dolinie Muminków, przeżycie takiej przygody z TAKIMI towarzyszami było niesamowite :) Polecam! Czytajcie! :)

Pokaż mimo to

Tatuś Muminka się przeziębił, w związku z tym wiadomo, żegna się z bliskimi ;). Na szczęście jest jak zwykle trzeźwo myśląca Mamusia Muminka, która podsuwa pomysł spisania jakże wspaniałych wspomnień Tatusia. I tak, dzięki temu my i cała gromada trolli w Dolinie Muminków, dowiemy się o jego trudnym dzieciństwie z Ciotką Paszczaka, będziemy świadkami historycznego spotkania z Fredriksonem, poznamy Wiercipiętka i Jolka oraz olbrzyma o wdzięcznym imieniu Edward. Z tej części nauczymi się sposobu na oswajanie ducha(co przyda się w mojej pracy, bo mam dziewczynkę, co się boi duchów) oraz dowiemy się, skąd się wzięła ulubiona ozdoba salonowa Muminków, czyli mały tramwaj z morskiej piany. A co najważniejsze, odkryjemy, jak to się stało, że Mamusia Muminka została żoną Tatusia Muminka.
"Można być bardzo odważnym, mimo że jest się małym".

Tatuś Muminka się przeziębił, w związku z tym wiadomo, żegna się z bliskimi ;). Na szczęście jest jak zwykle trzeźwo myśląca Mamusia Muminka, która podsuwa pomysł spisania jakże wspaniałych wspomnień Tatusia. I tak, dzięki temu my i cała gromada trolli w Dolinie Muminków, dowiemy się o jego trudnym dzieciństwie z Ciotką Paszczaka, będziemy świadkami historycznego spotkania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na koniec roku postanowiłam sprawdzić, czy Muminki nadal będą mi się podobały, tak jak podobały mi się one w dzieciństwie.
Miło było przypomnieć sobie dzieciństwo i młodość Tatusia Muminka i jego wielkie przygody.

Na koniec roku postanowiłam sprawdzić, czy Muminki nadal będą mi się podobały, tak jak podobały mi się one w dzieciństwie.
Miło było przypomnieć sobie dzieciństwo i młodość Tatusia Muminka i jego wielkie przygody.

Pokaż mimo to

Jak to się ma z wszystkim opowieściami o Muminkach "Pamiętniki" są urocze, mądre i jak plaster za serce, zwłaszcza w burym i podłym grudniu. Dodatkowo ta część jest chyba jedną z najzabawniejszych z racji egzaltowanego sposobu w jaki Tatuś Muminka opowiada o swojej młodości i przygodach. Świetna opowieść o paczce nietuzinkowych przyjaciół i nieco więcej informacji o rodzicach Włóczykija czy Ryjka. Piękny epilog :)

Jak to się ma z wszystkim opowieściami o Muminkach "Pamiętniki" są urocze, mądre i jak plaster za serce, zwłaszcza w burym i podłym grudniu. Dodatkowo ta część jest chyba jedną z najzabawniejszych z racji egzaltowanego sposobu w jaki Tatuś Muminka opowiada o swojej młodości i przygodach. Świetna opowieść o paczce nietuzinkowych przyjaciół i nieco więcej informacji o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie pamiętałam, że „Pamiętniki Tatusia Muminka” są tak dowcipne. Chyba najbardziej pełne humoru ze wszystkich pozostałych tomów. I pełne smaczków. Na przykład, to mały poradnik tzw. kreatywnego pisania. Tatuś Muminka pisze swoje memuary i czyta je, rozdział po rozdziale, swojej rodzinie, krewnym i znajomym. Są tu więc uwagi na temat pisania dialogów, konstruowania opowieści, dozowania napięcia, dramaturgii. Mój mąż, na podstawie podsłuchanych fragmentów, skwitował, że Tove Jansson naśmiewa się tu z Tatusia Muminka. Ja tak nie uważam. Owszem, głównym tematem „Pamiętników…” jest ego, nie bójmy się tego napisać - męskie ego, jednak Tove Jansson nie byłaby sobą gdyby wyśmiewała swoją postać. Wszyscy bohaterowie sagi mają słabości i zalety, Tatuś Muminka, na przykład, jest odpowiedzialny, ma autorytet, ale jest też napuszony i egocentryczny, łatwo go urazić, ale przy tym świadomy swoich słabych punktów. W swoich memuarach nie szczędzi nam życiowych mądrości, często jednak udowadnia też dystans do samego siebie. Tove Jansson daje wyraz literackiemu mistrzostwu, styl „Pamiętników”, które pisze Tatuś jest egzaltowany, patetyczny, pełen wydumanych zwrotów, dialogi sztywne i deklaratywne, z czasem, pod wpływem uwag słuchaczy, Tatuś modyfikuje go, dialogi nabierają więcej naturalności, styl prostoty, a opowiadane historie werwy. Smrodek dydaktyczny, wiadomo, musi zostać, wszak pamiętniki pisane są dla młodego pokolenia. Tekst pisany przez Tatusia stoi w kontrze do tekstu książki. Tove Jansson bawi siebie i nas tą konwencją, a przy tym poznajemy tatusiów i mamusie wszystkich głównych bohaterów: Małej Mi, Włóczykija i Ryjka oraz zabawne i pouczające przygody tatusia Muminka i jego kompanii. Wątek ciotki Paszczaka poprowadzony jest fantastycznie. Gryzilepki są fenomenalne. Duch robiący ma drutach - palce lizać. Ucieczka Tatusia z hatifnatami niewyjaśniona. A Krzysztof Kowalewski czyta wybornie. Co za przyjemność!

Nie pamiętałam, że „Pamiętniki Tatusia Muminka” są tak dowcipne. Chyba najbardziej pełne humoru ze wszystkich pozostałych tomów. I pełne smaczków. Na przykład, to mały poradnik tzw. kreatywnego pisania. Tatuś Muminka pisze swoje memuary i czyta je, rozdział po rozdziale, swojej rodzinie, krewnym i znajomym. Są tu więc uwagi na temat pisania dialogów, konstruowania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Urocze i bardzo zabawne!

Urocze i bardzo zabawne!

Pokaż mimo to

Opisałam wcześniej swoje refleksje dotyczące trzech książek o Muminkach. Jednak w którymś momencie trafiłam na opinię napisaną przez "czytającego" (20.06.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga pierwsza" oraz 23.07.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga druga") i stwierdziłam, że nic bardziej trafnego nie sformułuję. Polecam wszystkim ich przeczytanie, a "czytającemu" za jego przemyślenia daję ++++++++++!
Dodam tylko, że Muminki to dla mnie najlepsze lekarstwo na depresję.

Opisałam wcześniej swoje refleksje dotyczące trzech książek o Muminkach. Jednak w którymś momencie trafiłam na opinię napisaną przez "czytającego" (20.06.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga pierwsza" oraz 23.07.2019 pod zbiorem "Muminki. Księga druga") i stwierdziłam, że nic bardziej trafnego nie sformułuję. Polecam wszystkim ich przeczytanie, a "czytającemu" za jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to