Zgodnie z tym, o czym informuje zajawka na okładce, zaczyna się od przesłuchań rosyjskich emigrantów, ubiegających się o azyl w Szwajcarii - ale czytelnik bardzo szybko zaczyna wycofywać się z Ksenofontem przez imperium perskie po śmierci Cyrusa, natykając się po drodze na Czeczenów uciekających przed czystkami, a potem robi się jeszcze dziwniej.
W tym kolażu zdarzają się momenty fantastyczne, by wymienić brawurowo opowiedzianą w drugiej osobie historię kryminalną, wykoślawiającą klasyki gatunku, scenki z życia koszarowego, dziennik naiwnej dziewczynki z okresu pierwszej wojny światowej czy atrofię związku podczas spaceru po współczesnym Rzymie. Szyszkin stawia nie na narrację od punktu a do b, tylko na obrazy: przetrwa tylko to, co zostanie opisane, i to, co zostaje opisane, trwa w każdej chwili - w momencie, gdy dochodzisz do kropki na końcu tego zdania, ja właśnie ją stawiam. Ot, potęga słowa pisanego.
James Meek w LRB nazywa „Włos Wenery" nie powieścią, a imponującym, różnobarwnym pisarskim portfolio, prof. Piotr Fast wskazuje na pokrewieństwo z rosyjskimi klasykami, a internetowy recenzent na Lubimyczytać nieśmiało zauważa, że żaden z popularniejszych w Polsce postradzieckich „-Inów" (Pielewin, Sorokin, Prilepin) nie napisał tak dobrej książki.

Zgodnie z tym, o czym informuje zajawka na okładce, zaczyna się od przesłuchań rosyjskich emigrantów, ubiegających się o azyl w Szwajcarii - ale czytelnik bardzo szybko zaczyna wycofywać się z Ksenofontem przez imperium perskie po śmierci Cyrusa, natykając się po drodze na Czeczenów uciekających przed czystkami, a potem robi się jeszcze dziwniej.
W tym kolażu zdarzają się...

jest dziwna, ale jednocześnie czym głębiej tym mocniej wciąga.
10 dzień czytania - to jedna z książek, których szkoda, kiedy się skończą. Znaleźć drugą taką będzie trudno. Czyta się ją szorstko, niepłynnie, z pewną trudnością. Ale właśnie to wszystko to cechy książek szczególnych.
Zgodnie z opisem - połączenie kilku stylów, narracji, historii, które wtapiają się jedna w drugą. Czuć zapach historii i fizyczność bohaterów.
polecam!

jest dziwna, ale jednocześnie czym głębiej tym mocniej wciąga.
10 dzień czytania - to jedna z książek, których szkoda, kiedy się skończą. Znaleźć drugą taką będzie trudno. Czyta się ją szorstko, niepłynnie, z pewną trudnością. Ale właśnie to wszystko to cechy książek szczególnych.
Zgodnie z opisem - połączenie kilku stylów, narracji, historii, które wtapiają się jedna w...