[...]
Nawet nie zauważyłeś, że Aaricia była już bardzo słaba, zanim wyszedłeś; przyznaj! Biedactwo od tygodni nie ma jedzenia, żeby ci je zaoferować!
To twoja wina, Thorgal, twoja wina!... Zabiłeś ją!
Solveig.

𝐌Ł𝐎𝐃𝐙𝐈𝐄Ń𝐂𝐙𝐄 𝐋𝐀𝐓𝐀 𝐓𝐇𝐎𝐑𝐆𝐀𝐋𝐀 - 𝐊𝐎𝐍𝐓𝐘𝐍𝐔𝐀𝐂𝐉𝐀 !
Po ciekawym pierwszym tomie, który mnożył odniesienia do innych albumów, druga odsłona skupia się na historii Thorgala.
𝗧𝗛𝗢𝗥𝗚𝗔𝗟𝗔 𝗭𝗔𝗪𝗦𝗭𝗘 𝗪𝗔𝗥𝗧𝗢 𝗣𝗢𝗖𝗭𝗬𝗧𝗔Ć 𝗜 𝗣𝗢𝗢𝗚𝗟Ą𝗗𝗔Ć !

[...]
Nawet nie zauważyłeś, że Aaricia była już bardzo słaba, zanim wyszedłeś; przyznaj! Biedactwo od tygodni nie ma jedzenia, żeby ci je zaoferować!
To twoja wina, Thorgal, twoja wina!... Zabiłeś ją!
Solveig.

𝐌Ł𝐎𝐃𝐙𝐈𝐄Ń𝐂𝐙𝐄 𝐋𝐀𝐓𝐀 𝐓𝐇𝐎𝐑𝐆𝐀𝐋𝐀 - 𝐊𝐎𝐍𝐓𝐘𝐍𝐔𝐀𝐂𝐉𝐀 !
Po ciekawym pierwszym tomie, który mnożył odniesienia do innych albumów, druga odsłona skupia się na historii...

Bezpośrednia kontynuacja poprzedniego tomu - Thorgal wykonuje kolejne questy, by ocalić legendarne siostry przemienione w wieloryby. Dosyć prosta przygodówka, w której każdemu plusowi odpowiada niestety minus. Z jednej strony fajnie, że znów pojawia się więcej mitologii nordyckiej; z drugiej strony szkoda, że zostaje ona tak spłaszczona i pozbawiona mistycznego majestatu (chodzi mi głównie o wątek Odyna). Z jednej strony spoko, że Yann stara się pokazać dojrzewanie głównego bohatera; z drugiej strony na pohybel mu, że robi to poprzez Nagły Magiczny Atak Mutacji (przypomina się Nagły Magiczny Atak Miesiączki Louve, to chyba jakaś specjalność Yanna) oraz fakt, że wszystkie baby, łącznie z najsędziwszą Norną, ślinią się na jego widok. Z jednej strony wstrząsający jest obraz wioski zalanej krwią i ucztującej, z drugiej strony układ kadrów Surżenki jest na większości stron naprawdę nudny. Na domiar złego Thorgal na każdym kroku obwieszcza, że przybył z kosmosu, chociaż na tym etapie w ogóle nie powinien o tym wiedzieć. I jeszcze ta dziwna sprawa z dziewczyną, która go zgwałciła w poprzednim tomie, a która później pojawia się w serii o Louve jako matka Skalda; Yann wydaje się sugerować, że kryje się za tym jakaś głęboka historia miłosna, kompletnie bez sensu.

Może jestem bardziej krytyczna, niż bym była jeszcze kilka tygodni temu, bo dopada mnie w końcu zmęczenie tą serią, ale naprawdę uważam, że byłabym w stanie wykrzesać z siebie więcej entuzjazmu, gdyby były po temu powody. Dopiero teraz zaczynam naprawdę doceniać scenariusze Van Hamme'a...

Bezpośrednia kontynuacja poprzedniego tomu - Thorgal wykonuje kolejne questy, by ocalić legendarne siostry przemienione w wieloryby. Dosyć prosta przygodówka, w której każdemu plusowi odpowiada niestety minus. Z jednej strony fajnie, że znów pojawia się więcej mitologii nordyckiej; z drugiej strony szkoda, że zostaje ona tak spłaszczona i pozbawiona mistycznego majestatu...

Trochę psuje ten komiks to, że każdy tak pomaga Thorgalowi. 'Jaki piękny chłopczyk, mmm… tak… przyszłość blablabla jesteś wyjątkowy blablabla.' Chyba główny bohater powinien się sam wykazywać i pokonywać przeciwności losu. No i każda lambadziara jest taka napalona na niego, a on nawet nie jest pełnoletni. *BONK*

Trochę psuje ten komiks to, że każdy tak pomaga Thorgalowi. 'Jaki piękny chłopczyk, mmm… tak… przyszłość blablabla jesteś wyjątkowy blablabla.' Chyba główny bohater powinien się sam wykazywać i pokonywać przeciwności losu. No i każda lambadziara jest taka napalona na niego, a on nawet nie jest pełnoletni. *BONK*

Obecnie seria Thorgal mocno odbiega od tego co znaliśmy w ubiegłej dekadzie. Mamy trzon główny i dwie mini-serie dziejące się równolegle, ale opowiadające historię Kriss de Valnor oraz Louve, czyli córki tytułowego bohatera. Jednak aby całość wzbogacić jeszcze bardziej, zaserwowano nam kilka miesięcy temu pierwszy tom, miejmy nadzieję ostatniego spin-offu, czyli młodzieńcze przygody Thorgala Aegirsona w świecie wikingów północy i ich bogów. Zaczęło się całkiem zgrabnie od albumu Trzy siostry Minkelsönn, który fabularnie oraz wizualnie mocno nawiązywał do pierwszych zeszytów opowiadających losy Dziecka z Gwiazd. Oko Odyna z całych sił stara się utrzymać ten poziom i wydaje się, że póki co cała seria idzie w dobrym kierunku. Nowy album ma w sobie coś z magii dawnych przygód Thorgala chyba dlatego ze dotyczy właśnie głównego bohatera, a jednocześnie daje nam coś nowego w tej postaci - dziecięce marzenia, naiwność oraz, co pokazuje ten zeszyt, także butę.

Fabuła w Oku Odyna trzyma nadal wysoki poziom, choć znawcy serii zapewne wyłapią pewne smaczki sytuacyjne, które już napotkali w pierwszym cyklu przygód Thorgala. Znów przyjdzie nam poznać kawałek legend Bogów Asgardu, ich wyrzeczeń oraz nowych postaci, z mitologii nordyckiej, na przykład Mimir. Młody Thorgal ocalony przed niechybną śmiercią, przez urodziwą i młodą dziewczynę (poprzedni album),nadal szuka góry w której mieszkają trzy Norny - siostry mogące wyjawić mu jak obłaskawić boginię Frigg, aby ta uwolniła z klątwy siostry Minkelsönn. Na swojej drodze napotyka, wysłaną przez boginię, walkirię imieniem Gunn, która potrafi przybrać postać łabędzia. Ta nakazuje Thorgalowi zaniechanie wyprawy i proponuje że zabierze go z powrotem do jego wioski. Młodzieniec nie ma zamiaru się poddać i rusza w nieznane, przez śnieżne, górskie pustkowia. Wtedy Gunn postanawia pomóc Synowi Gwiazd i wspomina o Oku Odyna. Młodzieniec jeszcze nie wie, że niedługo doświadczy bardzo bolesnej, ale jakże ważnej dla niego, lekcji, gdyż świat Bogów Asgardu jest naprawdę okrutny.

Jest to raptem skąpy fragment całej przygody w którą wplątał się młody Thorgal Skald, gdyż tym razem mamy kilka ciekawych zwrotów akcji. Dotyczą nie tylko tytułowego oka, ale też samego głównego bohatera, który dostaje kolejną ważną lekcję, tym razem już bardziej poważną niż to miało miejsce wcześniej (album Gwiezdne Dziecko),gdyż jest już niemal dorosły. Jego serce przepełnia nadal wierność, honor i dobroć, ale pojawia się w nim też buta oraz zadufanie, że może on bez żadnych konsekwencji rzucić wyzwanie losowi i istotom potężniejszym oraz starszym od niego. Postawa ta nie prowadzi go bynajmniej do zguby, jak mogłoby się zdawać, ale nauczka jest bolesna i bardzo życiowa. Nie tylko dla Thorgala, ale także dla czytelnika, który może wynieść z przygód literackiego herosa własną naukę na przyszłość.

To co przyciąga uwagę czytelnika, obok dobrze napisanej fabuły, to naprawdę świetnie zrobiona okładka. Surżenko spisał się na medal i czuć dzięki jego pracy urok starszych przygód Syna Gwiazd, które tworzył duet Rosiński i Van Hamme. Nie mam tutaj na myśli zupełnie pierwszych tomów, ale tych trochę późniejszych, jak Kraina Qa. Widać to też w scenariuszu. Postacie są bardzo wyraziste, czasem nieprzewidywalne i potrafiące pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie. Do tego całość niesie solidne przesłanie dla czytelnika, tak jak to miało miejsce kiedyś. Napotkamy też jedno nawiązanie do "współczesnych" dziejów rodziny Thorgala, czyli jego córki Louve, co jednak było do przewidzenia, ze względu na podarunek Aarici, jaki ta ofiarowała mężczyźnie swego serca, nim ten wyruszył na poszukiwanie Norn.

Oko Odyna warto nabyć i mieć w kolekcji, tak jak pierwszy ton serii Thorgal: Młodzieńcze lata. Finał tej części jest co prawda połowicznie zamknięty, jednak... właśnie tylko połowicznie. Na końcu poznajemy imię nowej postaci, która z pewnością może okazać się ciekawym wyzwaniem dla młodego Thorgala i być może również Aarici. Całość póki co zmierza w dobrym kierunku i byłoby wskazane aby ją kontynuować. Stoi ona nieporównywalnie wyżej od obecnej głównej historii oraz tych związanych z Louve i Kriss de Valnor, dlatego warto się nią zainteresować.

Obecnie seria Thorgal mocno odbiega od tego co znaliśmy w ubiegłej dekadzie. Mamy trzon główny i dwie mini-serie dziejące się równolegle, ale opowiadające historię Kriss de Valnor oraz Louve, czyli córki tytułowego bohatera. Jednak aby całość wzbogacić jeszcze bardziej, zaserwowano nam kilka miesięcy temu pierwszy tom, miejmy nadzieję ostatniego spin-offu, czyli młodzieńcze...

Arcydzieło stworzone przez naszego mistrza Grzegorza Rosińskiego - który jest tutaj tylko autorem okładki – kontynuowane w pobocznej serii przez rysownika Romana Surżenko godnie reprezentującego polskiego artystę. Przedsmak młodzieńczych przygód Thorgala mieliśmy już okazję poznać w głównej serii, a tu dostajemy więcej. Może ktoś powie, że to żerowanie na marce. Ale czemu nie, jeśli robi się to w tak doskonały sposób? To nie to co zrobiono z Kajkiem i Kokoszem gdzie bezwstydnie zrobili to ludzie nie mający pojęcia co to kreska Janusza Christy! Oczywiście oprócz Sławomira Kiełbusa, który swoją pracę wykonał na medal i stał się godnym kontynuatorem J. Christy. Reszty panów z grzeczności wymieniał nie będę bo to co zaprezentowali to poniżej dna. Thorgal - dzięki Odynowi – nie został tak potraktowany i oby tak dalej.

Arcydzieło stworzone przez naszego mistrza Grzegorza Rosińskiego - który jest tutaj tylko autorem okładki – kontynuowane w pobocznej serii przez rysownika Romana Surżenko godnie reprezentującego polskiego artystę. Przedsmak młodzieńczych przygód Thorgala mieliśmy już okazję poznać w głównej serii, a tu dostajemy więcej. Może ktoś powie, że to żerowanie na marce. Ale czemu...

Podobny poziom jak w przypadku pierwszego tomu. Zamknięcie rozpoczętej tam historii prezentuje się naprawdę dobrze. To tytuł przemyślany, pełny całkiem angażującej, typowej dla tych bardziej fantastycznych albumów "Thorgala", akcji.

Yann dobrze przedstawia bohaterów, którzy po prostu są tu sobą i pasują do tego jak zaprezentował ich Van Hamme w tomach głównego cyklu - Thorgal bardzo angażuje się w pomoc innym, Aaricia jest oddana swojej miłości, a Bjorn to podły, złośliwy chłopak. Najlepsze wrażenie robi jednak Hierulf, przedstawiciel Althingu w wiosce wikingów. Jego postać pokazuje, że do każdej religii dobrze jest dodać szczyptę zdrowego rozsądku i zwykłego, ludzkiego sprytu.

Po dwóch tomach to "Młodzieńcze Lata" wydają się najlepsze z wszystkich trzech thorgalowych spin offów. Nie obraziłbym się, gdyby także w kolejnych tomach seria utrzymała ten wysoki poziom.

Podobny poziom jak w przypadku pierwszego tomu. Zamknięcie rozpoczętej tam historii prezentuje się naprawdę dobrze. To tytuł przemyślany, pełny całkiem angażującej, typowej dla tych bardziej fantastycznych albumów "Thorgala", akcji.

Yann dobrze przedstawia bohaterów, którzy po prostu są tu sobą i pasują do tego jak zaprezentował ich Van Hamme w tomach głównego cyklu -...

Po odkryciu rozpiski, według której Thorgal: Młodzieńcze lata nie łączy się z Thorgalem i pozostałymi seriami pobocznymi (a mógłby, różne rzeczy się już w Thorgalu działy),rezygnuję. Ta część sama w sobie była nawet przyjemna, ale jako mały spin-off. Nie czuję potrzeby brnąć w to głębiej. Zwłaszcza że odnoszę wrażenie, iż scenarzysta nie czytał oryginalnego Thorgala... Najwyższy czas pozwolić Thorgalowi się skończyć, moim zdaniem.

Po odkryciu rozpiski, według której Thorgal: Młodzieńcze lata nie łączy się z Thorgalem i pozostałymi seriami pobocznymi (a mógłby, różne rzeczy się już w Thorgalu działy),rezygnuję. Ta część sama w sobie była nawet przyjemna, ale jako mały spin-off. Nie czuję potrzeby brnąć w to głębiej. Zwłaszcza że odnoszę wrażenie, iż scenarzysta nie czytał oryginalnego Thorgala......

"Thorgal: Młodzieńcze lata: Oko Odyna" to druga część serii opowiadającej o młodzieńczych przygodach Thorgala, przybysza z gwiazd żyjącego pośród wikingów. Seria jest tworzona przez francuskiego scenarzystę Yanna le Pennetier oraz rosyjskiego rysownika Romana Surżenko. Oboje są też autorami serii opowiadającej o córce Thorgala.

Yann le Pennetier - francuski scenarzysta komiksów. Zadebiutował jako autor scenariuszy w magazynie komiksowym. Po poznaniu Didiera Conrada, stworzył wraz z nim: "Hauts de pages", "Bob Marone" i "Les Innommables". Mężczyzna od trzech lat odpowiada za scenariusze do pobocznych albumów z przygodami Thorgala.

Roman Surżenko - rosyjski kreślarz komiksów. Debiutując jako rysownik komiksowej serii "Niezwykłe Przygody", już dwa lata później współpracował z norweskim wydawnictwem, które powierzyło mu serie: "Wojownik i Mnich", "Fotografie Znikąd", "Wielesław". Podejmując wraz z Yannem Le Pennetierem współpracę, również rozpoczął przygodę z Thorgalem.

Kilkunastoletni skald – czyli poeta i pieśniarz – Thorgal, dał słowo zaklętym w wieloryby siostrom Minkelsönn, że zdejmie z nich przekleństwo. W tym celu musi odnaleźć pod górą zwaną Kowadłem Thora siedzibę trzech Norn, które przędą los ludzki i boski. Tylko one mogą wiedzieć, co zrobić, aby wielka bogini Frigg uwolniła siostry od swej klątwy. Młody skald jest przekonany, że oczarowane jego pięknym głosem Norny pomogą mu w wykonaniu zadania. A musi się spieszyć, bo cierpiący od dawna głód mieszkańcy jego wioski w każdej chwili mogą zjeść trzy schwytane wieloryby, w których ciałach kryją się dusze sióstr Minkelsönn.

Thorgal Aegirsson wychowuje się wśród wikingów, jednakże nie jest członkiem ich społeczności. Mimo tego, to oni nadali mu imię – posłaniec Thora (Thorgal),boga piorunów i syn Aegira (Aegirson),władcy wód – ponieważ jako niemowlę znaleziono go na brzegu morza po potężnym sztormie. Charakter Thorgala różni go od ziomków, tak samo jak wartości, które kierują jego poczynaniami. Nawet jako podrostek, gwiezdne dziecko ukazuje jawną niechęć do bóstw, które rządzą światem w jakim przyszło mu egzystować. Również teraz obdarza wielkim uczuciem księżniczkę wikingów, córkę króla Gandalfa Szalonego, która pozostając w wiosce, podczas zdarzeń w jakich chłopiec bierze udział, zmaga się z śmiercią. Jednakże Thorgalowi nie wolno zawrócić. Obiecał trzem siostrom Minkelsönn, że uratuje je od nieszczęścia, jakie zbliża się wielkimi krokami. W jego zadaniu pomaga mu piękna kobieta, potrafiąca zamieniać się w łabędzia. Jest ona na usługach bogini Frigg, która nie do końca pozwala na ingerowanie w los śmiertelników. Thorgal jeszcze nie wie, że nie można zadzierać z bogami i nie ponosić za to żadnej konsekwencji. Ponadto, istnienie uratowane w świecie bogów, musi zostać nadrobione katastrofą kogoś innego z świata śmiertelników.

Mimir to tajemnicza postać mędrca o nieznanym pochodzeniu. Właściciel źródła mądrości u korzeni Yggdrasilu, znajdujących się nieopodal Kowadła Thora. Prawo do napicia się z tego źródła uzyskał Odyn, płacąc w zamian Mimirowi własnym okiem. W mitologii nordyckiej ,po wojnie Azów z Wanami Mimir został wraz z Hönirem oddany do Wanów jako zakładnik. Za wskazówski udzielane Hönirowi skazano go na ścięcie. Potem zabalsamowana głowa Mimira udzielała rad Odynowi.

Wraz z każdą poboczną częścią związaną z uniwersum czarnowłosego wikinga, spada poziom opowiadanych historii, do jakiego przyzwyczaił odbiorców Jean Van Hamme przez kilkanaście lat jego tworzenia. Yann le Pennetier tworząc scenariusz poprzedniego tomu popełnił wiele przeoczeń, potknięć, a jednocześnie zrobił z głównego bohatera kompletnego niedorajdę. Obecnie omawiana kontynuacja nie prezentuje się wcale bardziej szczęśliwie. Przewodni bohater nadal nie może pochwalić się wielkimi osiągnięciami, a wsparcie zawdzięcza głównie ładnej buźce, jednakże są one większe niż wcześniej. Co nie zmienia faktu, że bez pomocnych dłoni nie może się obejść. Na domiar złego, nagle okazało się, że dziecko z gwiazd jest doskonale świadome swojego pochodzenia. Prócz Yanna le Pennetier z jakiegoż to powodu nie wie nikt. Zapoznając się z pozostałą częścią postaci, można również odnieść wrażenie, że ich twórca postanowił prześcignąć poprzednika wobec bezwstydności płci pięknej tejże rzeczywistości. Także tak dobrze znana każdemu fanowi Strażniczka, od teraz ma podniosłą konkurentkę. Dwie z trzech Norn również podchodzą interesująco do swojego ubioru. Yann le Pennetier bałamuci serię, ale również igra z mitologię nordycką, tak wyjątkowo ważną dla tego albumu. Wedle niej Odyn odznacza się prawdziwą mądrością, a wchodząc w jej posiadanie poświęcił jedno oko, dając je Mimirowi w zamian za napicie się z jego studni. Następnie powiesił się na drzewie Yggdrasil na dziewięć dni, pierw przebijając się własną włócznią, przez co nauczył się osiemnastu magicznych pieśni i dwudziestu czterech run. W "Thorgalu: Młodzieńczych latach: Oko Odyna" bóg poświęca swoje oko, bo pragnie dostrzegać swoich wrogów rozsianych po zakątkach światów. Ironia losu, można rzec. Kolejną jest fakt, że jego żona od tego czasu nie może patrzeć na pustkę w jego oczodole. Nie trudno od teraz domyślić się, co jest ostatecznym celem młodego Thorgala. Co ciekawe, zna on los sióstr Minkelsönn, zanim się dopełnia. Koniec powieści kompletnie bez sensu reasumuje całość, która posiada jeszcze więcej błędów, niż tu wymieniono.

Roman Surżenko także ponownie serwuje konsumentom to samo co wcześniej. Jego twórczość nadal objawia się jako nieregularna. Interesującym przykładem są pierwsze plansze z albumu, które przedstawiają pogawędkę kilkunastoletniego skalda z Walkirią. Jeżeli ktoś dokładnie zacznie badać otoczenie dostrzeże, że postaci nie ruszają się z miejsc, a otoczenie za ich plecami ulega zmianom. Ponadto sama kobieta, posiadająca zdolność latania, czasem ma pióra obrastające jej ręce, jednakże potem posiada je całkiem nagie. Można bronić koncepcję przypuszczeniami, że przed odlotem zmieniała się w łabędzia i to z tego powodu, jednakże później nie można mieć już takiej pewności. Pokazana walcząca o istnienie młoda Aaricia z początku ma nagie ramiona, a potem już odziane. W twórczości Grzegorza Rosińskiego nie występowała również para ulatująca z ust bohaterów, nawet podczas najzimniejszych klimatów. Roman Surżenko wprowadził takie rozwiązanie, ale najwyraźniej potem postanowił z niego zrezygnować. Owa charakterystyczność występuje tylko na początku, później mimo nadal towarzyszącemu mrozowi, nie pojawia się więcej. Talent Romana Surżenko jest iście wielki, ale nie powinien się on zabierać za dodawanie swoich trzech grosików do tego uniwersum.

Jean Van Hamme i Grzegorz Rosiński zapracowali sobie długimi latami na swoje powodzenie. Ich powieści graficzne, często składające się na długie pod serie, do dziś stanowią skarbnicę mądrości i wartości. Nie można powiedzieć tego samego o dziełach Yanna le Pennetier, Romana Surżenko. W dwóch częściach swojej serii, będącej odnogą głównej, popełnili więcej nietaktów niż wspomniani przez całą swoją twórczą współpracę. Na dodatek nie przelali do niej żadnej z wartości, które tam się ukazują. To będzie charakteryzować ich w historii uniwersum na zawsze.

"Thorgal: Młodzieńcze lata: Oko Odyna" to druga część serii opowiadającej o młodzieńczych przygodach Thorgala, przybysza z gwiazd żyjącego pośród wikingów. Seria jest tworzona przez francuskiego scenarzystę Yanna le Pennetier oraz rosyjskiego rysownika Romana Surżenko. Oboje są też autorami serii opowiadającej o córce Thorgala.

Yann le Pennetier - francuski scenarzysta...

"Oko Odyna" to kolejna odsłona przygód młodego Aegirssona i muszę przyznać, że jeszcze lepsza niż poprzednia. To dalszy etap wędrówki naszego bohatera do Kowadła Thora, gdzie w grocie u podnóża góry czekają na niego trzy Norny mogące pomóc w uratowaniu sióstr Minkelsonn. To również historia władcy Asgardu, Odyna i jego poświęcenia wynikającego z chęci bycia wszechwiedzącym.
Samo spotkanie z Nornami przywodzi natomiast na myśl inną przygodę Thorgala z tomu „Zdradzona czarodziejka”, gdzie w części zatytułowanej „Prawie raj…” trzy siostry Ingrid, Ragnhilda i Skadia goszczą go w swojej krainie. W obu przypadkach mamy do czynienia z pojęciem czasu i nieśmiertelności.
Korelacja losów dziecka gwiazd i wszelkich historii z nordyckiej mitologii to jest coś, co najbardziej mi odpowiada. A graficznie? Znów świetnie, Surżenko trzyma wysoki poziom.

NOTATKI:

Yggdrasil było "Drzewem Strasznego", czyli Odyna. Nazwa Yggdrasil dosłownie oznacza koń Yggra, czyli koń Odyna, którego jednym z imion jest Yggr (Straszliwy).
W mitologii skandynawskiej Yggdrasil (święte drzewo życia -jesion) łączy dziewięć światów:
1)Asgard – siedziba Asów
Inna teoria mówi, że Asgard był rajem wojowników i miejscem, gdzie przebywali bogowie.
2)Wanaheim – siedziba Wanów (bogowie urodzaju i płodności ziemi)
3)Álfheim – siedziba elfów pomiędzy niebem a ziemią
4)Muspelheim – kraina ognia (ognistych olbrzymów)
5)Niflheim(„Kraina Mgły”): królestwo lodu i zimna, a w nim Helheim (Hel)kraina zmarłych, ciemności, świat podziemny
6)Hrimthursheim - mroźna kraina oszronionych olbrzymów
7)Svartalfheim – kraina mrocznych alfów (krasnoludów/ karłów) położona we wnętrzu ziemi, pomiędzy Midgardem, a Niflheimem
8)Jötunnheim – kraina olbrzymów
9)Midgard – świat środka, kraina ludzi (Middle-earth: śródziemie)wewnątrz starożytnego Drzewa Świata Yggdrasil, na środku nieprzebytego oceanu, który opasa wąż morski Jormungand.

Hrimthursheim, Jötunnheim i Muspelheim tworzyły razem Utgard - świat zewnętrzny

Pień Yggdrasil opiera się na trzech korzeniach: jeden przechodzi przez Asgard, drugi przez Midgard, trzeci przez Hel. Pod korzeniem asgardzkim jest się święta Studnia Urd, nad którą mieszkały trzy Norny, nad którymi mocy nie mieli nawet bogowie, i które każdego dnia podlewały drzewo wodą z pradawnego źródła, aby jego gałęzie mogły się zielenić; pod korzeniem midgardzkim leży źródło(lub studnia) Mimira.

"Oko Odyna" to kolejna odsłona przygód młodego Aegirssona i muszę przyznać, że jeszcze lepsza niż poprzednia. To dalszy etap wędrówki naszego bohatera do Kowadła Thora, gdzie w grocie u podnóża góry czekają na niego trzy Norny mogące pomóc w uratowaniu sióstr Minkelsonn. To również historia władcy Asgardu, Odyna i jego poświęcenia wynikającego z chęci bycia...

Dalszy ciąg wydarzeń z poprzedniego tomu. Młody Thorgal kontynuując swoją misję dowiaduje się, że aby uratować trzy wielorybice musi odnaleźć oko Odyna. Jednocześnie bogini Frigg ze wszelką cenę chce utrudnić bohaterowi działanie. Historia jest bardzo dobrze opowiedziana i podoba mi się w jaki sposób autor piętrzy kolejne trudności na drodze bohatera. Strasznie naciągane było jak dla mnie jednakże wyjście z sytuacji związanej z Nornami. Podobnie jak ostatnio pojawił się błąd dotyczący znajomości swojego pochodzenia przez Thorgala. Jednakże tutaj to już tak nie przeszkadza, szczególnie że zakończenie je całkiem przemyślane. Dobrze, że nareszcie zdecydowano się zamknąć jakąś historię, bo w pozostałych seriach niestety wątki się ciągną i ich końca nie widać. Nie podobała mi się jednak końcowa dyskusja Aaricii z Thorgalem – trąci to trochę tanim melodramatyzmem, ale konsekwencje są widoczne w tomach innych serii. Rysunki Surżenki są świetne – przypadł do gustu wygląd walkirii (bardziej pomysłowe niż w tomie „Giganci” z głównej serii czy w cyklu „Thorgal: Kriss de Valnor”) Norn czy trochę przerażająca scena uczty. Podsumowując, jest całkiem dobrze pomimo większych i mniejszych niedociągnięć.

Dalszy ciąg wydarzeń z poprzedniego tomu. Młody Thorgal kontynuując swoją misję dowiaduje się, że aby uratować trzy wielorybice musi odnaleźć oko Odyna. Jednocześnie bogini Frigg ze wszelką cenę chce utrudnić bohaterowi działanie. Historia jest bardzo dobrze opowiedziana i podoba mi się w jaki sposób autor piętrzy kolejne trudności na drodze bohatera. Strasznie naciągane...