Choć kobiety stanowiły ok. 22% uczestników powstania warszawskiego i były zaangażowane niemal we wszystkie sfery podziemnej działalności, ich wysiłek wojenny nie został w pełni zintegrowany z głównonurtową historiografią zrywu. W podręcznikach szkolnych powstanki są całkowicie nieobecne, a w najważniejszych monografiach pojawiają się zazwyczaj w rolach drugoplanowych, niewymagających przywoływania szczegółowych danych biograficznych. Niniejsza książka jest próbą przywrócenia kobietom należnego im miejsca w historii powstania warszawskiego, jednak nie tyle przez proste „dodanie” informacji o nich do ogólnie znanej narracji o zrywie, ile przez zmianę kategorii, w jakich jest on opisywany i analizowany. Opierając się na dokumentach historycznych i materiałach biograficznych, autorka bada politykę płci powstania warszawskiego. Próbuje odpowiedzieć na pytanie, jak to się stało, że określone pojęcia męskości i kobiecości używane były z jednej strony do mobilizowania zarówno mężczyzn, jak i kobiet do wspólnego wysiłku, z drugiej zaś – do jednoczesnego podtrzymywania tradycyjnego obrazu walki jako projektu męskiego.