"Siddhartha" to myśli, które wylewają się ciurkiem z kranu naszego umysłu. To historia człowieka, który myśli, czeka i pości a poza tym wątpi, szuka, popełnia błędy, uczy się , znajduje i gubi, upada, wstaje a czasem nawet się wznosi. To refleksje o mądrości, o ludziach, o Wzniosłości, niepewności, odpowiedziach i sensie zadawania pytań. Czytelnik płynie z nurtem tej rzeki, która podobnie jak ta w utworze mówi do niego i zostawia niezatarty ślad.

"Siddhartha" to myśli, które wylewają się ciurkiem z kranu naszego umysłu. To historia człowieka, który myśli, czeka i pości a poza tym wątpi, szuka, popełnia błędy, uczy się , znajduje i gubi, upada, wstaje a czasem nawet się wznosi. To refleksje o mądrości, o ludziach, o Wzniosłości, niepewności, odpowiedziach i sensie zadawania pytań. Czytelnik płynie z nurtem tej rzeki,...

Tę niedługą powieść czyta się trochę jak bajkę, a trochę jak przypowieść z jakiejś nieznanej w tej części świata wschodniej księgi mądrości. Jej spokojny ton – niczym rzeka będąca na końcu źródłem objawienia Siddharthy – oraz idylliczny nastrój wprowadzają czytającego w dość błogi stan zahipnotyzowania, co sprawia, że czyta się ją za jednym posiedzeniem.

Dla mnie to przede wszystkim powieść o konsekwencjach dociekliwości co do istoty życia, niezaspokojeniu i odrzuceniu przewodników i nauczycieli. A najważniejszą tego konsekwencją jest osamotnienie, brak oparcia, poleganie wyłącznie na swoim indywidualnym doświadczeniu świata. Na końcu tej książki jest ciekawa debata między buddyzmem (reprezentowanym przez przyjaciela Siddharthy, Gowindę) a – no właśnie, nie rozpoznaję tej drugiej filozofii, być może jest to po prostu ówczesny ogląd świata Hessego. Wyrażona tam miłość do całej rzeczywistości – co zaskakuje, również miłości do zła, potencjalnie mogącego przemienić się w dobro – przypomniała mi o tym, że powieść tę Hesse musiał pisać na długo przed narodzinami niemieckiego nazizmu.

Ta książka wydaje się być oddalona o całe lata świetlne od dominującego dzisiaj sposobu przeżywania swojego życia. Dzisiaj ogromna większość ludzi nie przechodzi żadnej drogi duchowej, nie wędruje od jednego duchowego drogowskazu do kolejnego, nie pielgrzymuje w ślad za swoimi pytaniami – raczej trwa w jakiejś duchowej nieokreśloności lub porzuca wszelką duchowość na rzecz tego, co tutaj nazywa się „sansarą.”

I jeszcze jeden drobiazg – czy oblicze Wasudewy, przewoźnika przez rzekę, w które wpatruje się Siddhartha nie jest przypadkiem Borgesowskim Alefem?

Tę niedługą powieść czyta się trochę jak bajkę, a trochę jak przypowieść z jakiejś nieznanej w tej części świata wschodniej księgi mądrości. Jej spokojny ton – niczym rzeka będąca na końcu źródłem objawienia Siddharthy – oraz idylliczny nastrój wprowadzają czytającego w dość błogi stan zahipnotyzowania, co sprawia, że czyta się ją za jednym posiedzeniem.

Dla mnie to...

Szukanie sensu istnienia. Wyjątkowa książka.

Szukanie sensu istnienia. Wyjątkowa książka.