Piękna nowela o życiu tu i teraz, czerpaniu nauki, mądrości, radości i miłości z każdej przeżytej chwili.

Piękna nowela o życiu tu i teraz, czerpaniu nauki, mądrości, radości i miłości z każdej przeżytej chwili.

Napisana pięknym językiem, płynącym pomimo raczej spokojnych wydarzeń. Na pewno warto, jeżeli czujecie, że to jest moment na taką książkę.

Napisana pięknym językiem, płynącym pomimo raczej spokojnych wydarzeń. Na pewno warto, jeżeli czujecie, że to jest moment na taką książkę.

Podobnie jak inne książki Hessego gdy trafią w odpowiedni etap w życiu potrafią być cudownym Katharsis. To chyba najbardziej 'optymistyczna' książka Hessego opowiadająca o poszukiwaniu spokoju (ale nie takiego spokojnego spokoju - może raczej równowagi). Polecam.

Podobnie jak inne książki Hessego gdy trafią w odpowiedni etap w życiu potrafią być cudownym Katharsis. To chyba najbardziej 'optymistyczna' książka Hessego opowiadająca o poszukiwaniu spokoju (ale nie takiego spokojnego spokoju - może raczej równowagi). Polecam.

Posiadanie nastoletnich dzieci ma tę dobrą stronę, że podsuwając im wartościowe lektury swojej młodości, można je ukradkiem jeszcze raz przeczytać. Sięgnąwszy po latach po „Siddharthę” widzę wyraźnie, co mogło mnie wtedy w tej książce urzec. Jest moc, ale jest też po prostu bardzo dobra powieść alegoryczna, pisana serio, nie po lajki, z czasów sprzed zmemizowania gatunku na bazie odpałów Paulo Coelho i jego naśladowców. Mówiąc krótko, jest to „oryginał”, kawałek historii literatury.

Kto wie czy nie największe wrażenie zrobiła na mnie dedykacja do Romain Rollanda pisana w 1914…

Posiadanie nastoletnich dzieci ma tę dobrą stronę, że podsuwając im wartościowe lektury swojej młodości, można je ukradkiem jeszcze raz przeczytać. Sięgnąwszy po latach po „Siddharthę” widzę wyraźnie, co mogło mnie wtedy w tej książce urzec. Jest moc, ale jest też po prostu bardzo dobra powieść alegoryczna, pisana serio, nie po lajki, z czasów sprzed zmemizowania gatunku na...

Książka jest bardzo krótka, jest napisana bardzo prostym i przystępnym językiem. Co nie jest takie łatwe z uwagi na głębię tematu. Wg mnie ta pozycja jest rewelacyjna, mimo iż nie jest jakoś szczególnie odkrywcza. Posłużę się cytatem który wg mnie dobrze opisuję problem poszukiwań wewnętrznego spokoju. "Dusza moja pragnie postu, ciało karnawału".

Książka jest bardzo krótka, jest napisana bardzo prostym i przystępnym językiem. Co nie jest takie łatwe z uwagi na głębię tematu. Wg mnie ta pozycja jest rewelacyjna, mimo iż nie jest jakoś szczególnie odkrywcza. Posłużę się cytatem który wg mnie dobrze opisuję problem poszukiwań wewnętrznego spokoju. "Dusza moja pragnie postu, ciało karnawału".

Krótka książka, co do której nie byłem przekonany czy ją w ogóle czytać, bo jakieś tam mądrości życiowe, to zawsze chętnie ale jednak w formie filozofii dalekiego wschodu, to niekoniecznie, bo to ciężkie bywa w czytaniu i odbiorze... a jednak ta książka była zadziwiająco lekka w odbiorze :) łatwo się skupić, nie stracić wątku i przyjemnie się czyta/słucha. Może nic strasznie odkrywczego i świeżego w niej nie dostrzegłem ale pewne mądrości życiowe można wyciągnąć!

Cytaty, które chciałbym zachować:

"Przeważnie ludzie są jak liść, co leci z wiatrem to tu, to tam, kręci się i wiruje, aż spadnie na ziemię. Inni zaś, nieliczni, są jak gwiazdy, które poruszają się stałym torem, nie dosięgnie ich żaden wiatr, w samych sobie znajdują prawo i drogę."


"- Czy i tego sekretu - spytał go kiedyś - nauczyłeś się od rzeki: że czas nie istnieje?
Na twarzy Wasudewy zajaśniał uśmiech.
- Tak, Siddhartho - odrzekł. - Chodzi ci o to, że rzeka jest naraz wszędzie, u źródła i u ujścia, przy wodospadzie, przy przeprawie, i tam, gdzie toczy się wartki nurt, w morzu, w górach, w jeziorze, jest wszędzie naraz i istnieje dla niej tylko chwila obecna, nie ma cieni przeszłości, nie ma cieni przyszłości, prawda?
- O to mi chodzi, tak - rzekł Siddhartha. - I kiedy się tego nauczyłem, przyjrzałem się swemu życiu i zobaczyłem je tak jak rzekę, i Siddharthę dziecko oddzielały od Siddharthy dorosłego i od Siddharthy starego tylko cienie, nic rzeczywistego. Narodziny Siddharthy nie były przeszłością, a jego śmierć i złączenie z brahmanem nie były przyszłością. Nie było niczego, niczego nie będzie, wszystko ma swój byt i jest teraz.
Siddhartha mówił z przejęciem, to objawienie uszczęśliwiło go do głębi. Bo czyż czas nie był źródłem wszelkich cierpień, czy wszelkie udręki i obawy nie miały swej przyczyny w czasie, czy wszystko to, co w świecie jest nam wrogie albo trudne, nie zostaje usunięte i przezwyciężone z chwilą, gdy pokona się czas, gdy można się w myślach odeń oderwać?"


"- Kiedy ktoś szuka - rzekł Siddhartha - wówczas łatwo może się zdarzyć, że oczy jego widzą już tylko to, czego szukają, że nie jest w stanie niczego znaleźć, nic do siebie dopuścić, bo myśli tylko o tym, czego szuka, bo ma przed sobą cel, bo jest opętany myślą o celu. Wszak szukać znaczy mieć cel. Zaś znajdować, to być wolnym, być otwartym, nie mieć żadnego celu."

(przeczytana/przesłuchana: 9.03.2024, Legimi)

Krótka książka, co do której nie byłem przekonany czy ją w ogóle czytać, bo jakieś tam mądrości życiowe, to zawsze chętnie ale jednak w formie filozofii dalekiego wschodu, to niekoniecznie, bo to ciężkie bywa w czytaniu i odbiorze... a jednak ta książka była zadziwiająco lekka w odbiorze :) łatwo się skupić, nie stracić wątku i przyjemnie się czyta/słucha. Może nic...

"ᴛʀᴢᴇʙᴀ ʙʏᴌᴏ ᴘʀᴢᴇᴅʀᴢᴇᴄ́ sɪᴇ̨ ᴘʀᴢᴇᴢ ᴛʏʟᴇ ɢᴌᴜᴘᴏᴛʏ, ᴛʏʟᴇ ᴡʏsᴛᴇ̨ᴘᴋᴏ́ᴡ, ᴛʏʟᴇ ʙᴌᴇ̨ᴅᴏ́ᴡ, ᴛʏʟᴇ ᴏᴅʀᴀᴢʏ, ʀᴏᴢᴄᴢᴀʀᴏᴡᴀɴ́ ɪ ɴɪᴇsᴢᴄᴢᴇ̨śᴄɪᴀ, ᴛʏʟᴋᴏ ᴘᴏ ᴛᴏ, ʙʏ ɴᴀ ᴋᴏɴɪᴇᴄ ᴢɴᴏᴡᴜ sᴛᴀᴄ́ sɪᴇ̨ ᴅᴢɪᴇᴄᴋɪᴇᴍ ɪ ᴍᴏ́ᴄ ᴢᴀᴄᴢᴀ̨ᴄ́ ᴏᴅ ɴᴏᴡᴀ."

"Siddhartha" była ucztą dla umysłu. Hermann Hesse uwypuklił wszystkie ludzkie niedoskonałości, wszystkie pragnienia i umieścił je w kotle, mieszając, bawił się słowem i formą. To krótka historia pełna treści i mądrości, za którą warto podążać, której watro głębiej się przyjrzeć.

Historia Siddharthy ma dla mnie wymiar osobisty, ponieważ też swojego czasu przechodziłem piekło, też dosięgnąłem swojego dna, kiedy zewsząd dotykała mnie jedynie rozpacz i beznadzieja. Tak ja Siddhartha odnalazł swoją drogę, tak i ja odnalazłem swoją. Czasem w życiu są sprawy ważniejsze niż to co materialne i doczesne. Sam często o tym zapominam. Nie kształtując swojego wnętrza, narażamy się na skryte przed całym światem ciche i powolne umieranie. Ta uniwersalna opowieść niesie ze sobą wiele mądrości. Któż z nas nie chciałby pogodzić się ze światem, wyzbyć się uprzedzeń, kochać w pełni, cieszyć się wszystkim co nas otacza. Niestety, często życie wybiera za nas, lub stawia w sytuacji gdzie pozostaje nam jedynie brnąć do przodu, pomijając to co ważne, to, co czyni nas ludźmi.

Bardzo podobało mi się użycie Rzeki jaki alegorii życia. Bo czym w istocie jest życie jak nie właśnie rzeką. Która ma swój początek i koniec, która niekiedy swoim porywistym nurtem wiedzie nas ku zatraceniu, innym razem spokojna, pozwala odetchnąć pełną piersią. Każdy z nas w jakiś sposób szuka w życiu spokoju, jedności, na własnym przykładzie mogę powiedzieć że jest to trudne. To moje marzenie, aby odnaleźć bezgraniczny spokój ducha, by cieszyć się światem takim jaki jest, nie czuć goryczy rozczarowania. Chciałbym poczuć harmonię, nie złościć się, nie zazdrościć, mieć więcej empatii, wciąż wykrzeszam to sobie, lecz zło tego świat wciąż sprowadza mnie do punktu wyjścia.

"ᴛʀᴢᴇʙᴀ ʙʏᴌᴏ ᴘʀᴢᴇᴅʀᴢᴇᴄ́ sɪᴇ̨ ᴘʀᴢᴇᴢ ᴛʏʟᴇ ɢᴌᴜᴘᴏᴛʏ, ᴛʏʟᴇ ᴡʏsᴛᴇ̨ᴘᴋᴏ́ᴡ, ᴛʏʟᴇ ʙᴌᴇ̨ᴅᴏ́ᴡ, ᴛʏʟᴇ ᴏᴅʀᴀᴢʏ, ʀᴏᴢᴄᴢᴀʀᴏᴡᴀɴ́ ɪ ɴɪᴇsᴢᴄᴢᴇ̨śᴄɪᴀ, ᴛʏʟᴋᴏ ᴘᴏ ᴛᴏ, ʙʏ ɴᴀ ᴋᴏɴɪᴇᴄ ᴢɴᴏᴡᴜ sᴛᴀᴄ́ sɪᴇ̨ ᴅᴢɪᴇᴄᴋɪᴇᴍ ɪ ᴍᴏ́ᴄ ᴢᴀᴄᴢᴀ̨ᴄ́ ᴏᴅ ɴᴏᴡᴀ."

"Siddhartha" była ucztą dla umysłu. Hermann Hesse uwypuklił wszystkie ludzkie niedoskonałości, wszystkie pragnienia i umieścił je w kotle, mieszając, bawił się słowem i...

5.5 Zawiera wartościowe przypomnienia (potrzeba kroczenia własną drogą; wiedza a doświadczenie), ale z całej książki - języka, wszystkiego, co się dzieje i jest wypowiadane - bije totalny spokój, który w połączeniu z wszechobecną duchowością sprawia, że jest ona dla mnie zbyt bezzębna.

5.5 Zawiera wartościowe przypomnienia (potrzeba kroczenia własną drogą; wiedza a doświadczenie), ale z całej książki - języka, wszystkiego, co się dzieje i jest wypowiadane - bije totalny spokój, który w połączeniu z wszechobecną duchowością sprawia, że jest ona dla mnie zbyt bezzębna.

"Om jest łukiem, strzałą dusza,
Brahman jest celem strzały,
Dosięgnąć go trzeba niechybnie"
•
"- Cóż miałbym ci powiedzieć? - rzekł Siddhartha. - Może, że za dużo szukasz, że szukając tak dużo, nie możesz znaleźć?
- Jakże to? - spytał Gowinda.
- Kiedy ktoś szuka - rzekł Siddhartha - wówczas łatwo może się zdarzyć, że oczy jego widzą już tylko to, czego szukają, że nie jest w stanie niczego znaleźć, nic do siebie dopuścić, bo myśli tylko o tym, czego szuka, bo ma przed sobą cel, bo jest opętany myślą o celu. Wszak szukać znaczy mieć cel. Zaś znajdować, to być wolnym, być otwartym, nie mieć żadnego celu."
•
"Mnie zaś zależy tylko na tym, żeby kochać świat, nie gardzić nim, nie nienawidzić samego siebie ani świata, móc podchodzić do świata i do siebie i do wszystkich istnień z miłością, z podziwem i z szacunkiem."
•
"Siddhartha" to fascynująca, mistyczna podróż głównego bohatera, która ukazuje poszukiwanie sensu istnienia i dążenie do oświecenia.
Rozważania filozoficzne Hessego, wprowadzają nas w świat wschodnich idei i mądrości.
To także piękna opowieść o samopoznaniu i życiowych doświadczeniach. Skłania do refleksji nad własnym życiem.
Cieszę się, że właśnie teraz przeczytałam "Siddharthę". Książka dała mi chociaż trochę ukojenia i spokoju oraz mnóstwo inspiracji. Współgra z ostatnim tomem poezji Joanny Roszak "Om".
Na koniec słowa Henry'ego Millera, który napisał do wydawcy: "Siddhartha to dla mnie lekarstwo bardziej skuteczne niż Nowy Testament". Zgadzam się. Czytajcie "Siddharthę"!

@wschod_bug

"Om jest łukiem, strzałą dusza,
Brahman jest celem strzały,
Dosięgnąć go trzeba niechybnie"
•
"- Cóż miałbym ci powiedzieć? - rzekł Siddhartha. - Może, że za dużo szukasz, że szukając tak dużo, nie możesz znaleźć?
- Jakże to? - spytał Gowinda.
- Kiedy ktoś szuka - rzekł Siddhartha - wówczas łatwo może się zdarzyć, że oczy jego widzą już tylko to, czego szukają, że nie jest...

Jako, że jest to powieść noblisty to daje mało frajdy czytelnikowi. Nie jestem i nigdy nie byłem osobą uduchowioną więc trudno mi w pełni docenić kunszt powieści. Napisałem opis od razu po przeczytaniu, bo jutro nie będę nic pamiętał z treści.

Jako, że jest to powieść noblisty to daje mało frajdy czytelnikowi. Nie jestem i nigdy nie byłem osobą uduchowioną więc trudno mi w pełni docenić kunszt powieści. Napisałem opis od razu po przeczytaniu, bo jutro nie będę nic pamiętał z treści.