Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabawne, ostatnio mam szczęście trafiać na książki, które dokładnie trafiają w stan moich myśli i uczuć. No właśnie-uczuć bo to właśnie o nich po raz kolejny opowiada nam Schmitt z typowym dla niego ciepłem i chłodem jednocześnie. Przedstawia obraz bardzo prosty w swojej komplikacji. Prosty dlatego, że wszyscy dobrze znamy sytuację, kiedy nasze uczucia nas przerastają, kiedy zaczynamy się w nie wikłać aż w końcu... aż w końcu wszystko staje się zbyt trudne, kiedy się poddajemy. Proste bo to rozumiemy, bo potrafimy się w to wczuć, bo pamiętamy. Jednocześnie wszystko jest skomplikowane, bo to jak synonim słowa "uczucie". Bohaterowie Tektoniki też walczą. Ze sobą, o siebie, z uczuciem i o uczucie... walczą tak bardzo, że wszystko tracą. Wydaje mi się, że autor nie tyle nas przed tym przestrzega ile mówi "pójdźcie w to". Bo przecież prawdziwe, intensywne uczucie warte jest doznania, nawet jeśli pozostawia po sobie blizny. Kto to zrozumie będzie czuł naprawdę.
Odwołując się do komentarza autora na końcu książki- ja też wolę niespokojną, wrzącą, chaotyczną i nieprzewidywalną tektonikę. Masochistycznie?

Zabawne, ostatnio mam szczęście trafiać na książki, które dokładnie trafiają w stan moich myśli i uczuć. No właśnie-uczuć bo to właśnie o nich po raz kolejny opowiada nam Schmitt z typowym dla niego ciepłem i chłodem jednocześnie. Przedstawia obraz bardzo prosty w swojej komplikacji. Prosty dlatego, że wszyscy dobrze znamy sytuację, kiedy nasze uczucia nas przerastają,...

Są takie książki, które w niezwykły sposób dotykają. Które trafiają dokładnie w punkt, poruszają struny duszy, które wyrażają nasze myśli i przekazują je światu, chociaż nasze wargi nadal są nieruchome. Na południe od granicy, na zachód od słońca jest właśnie taką książką dla mnie. Dużo myśli pływa mi po głowie po lekturze, a o to chyba chodzi. Murakami nie zawodzi.

Są takie książki, które w niezwykły sposób dotykają. Które trafiają dokładnie w punkt, poruszają struny duszy, które wyrażają nasze myśli i przekazują je światu, chociaż nasze wargi nadal są nieruchome. Na południe od granicy, na zachód od słońca jest właśnie taką książką dla mnie. Dużo myśli pływa mi po głowie po lekturze, a o to chyba chodzi. Murakami nie zawodzi.

"Siddhartha" to myśli, które wylewają się ciurkiem z kranu naszego umysłu. To historia człowieka, który myśli, czeka i pości a poza tym wątpi, szuka, popełnia błędy, uczy się , znajduje i gubi, upada, wstaje a czasem nawet się wznosi. To refleksje o mądrości, o ludziach, o Wzniosłości, niepewności, odpowiedziach i sensie zadawania pytań. Czytelnik płynie z nurtem tej rzeki, która podobnie jak ta w utworze mówi do niego i zostawia niezatarty ślad.

"Siddhartha" to myśli, które wylewają się ciurkiem z kranu naszego umysłu. To historia człowieka, który myśli, czeka i pości a poza tym wątpi, szuka, popełnia błędy, uczy się , znajduje i gubi, upada, wstaje a czasem nawet się wznosi. To refleksje o mądrości, o ludziach, o Wzniosłości, niepewności, odpowiedziach i sensie zadawania pytań. Czytelnik płynie z nurtem tej rzeki,...