Taka sobie książka, napisana bardzo prostym językiem. Właściwie, to przez 70% opowieści nic cię nie dzieje. Pod koniec akcja przyspiesza i się urywa.
Do pięt nie dorasta "Służącym".

Taka sobie książka, napisana bardzo prostym językiem. Właściwie, to przez 70% opowieści nic cię nie dzieje. Pod koniec akcja przyspiesza i się urywa.
Do pięt nie dorasta "Służącym".

Czytałam sporo książek których akcja toczyła się w tym miejscu i w podobnym czasie - USA, lata 50-te. Ta nie była może wybitna, zdarzały się znacznie lepsze, ale dobrze napisana, widać że autorka włożyła serce w swoją opowieść. Dobrze się czytało, historia wciągająca i autentyczna.

Czytałam sporo książek których akcja toczyła się w tym miejscu i w podobnym czasie - USA, lata 50-te. Ta nie była może wybitna, zdarzały się znacznie lepsze, ale dobrze napisana, widać że autorka włożyła serce w swoją opowieść. Dobrze się czytało, historia wciągająca i autentyczna.

6,5 - książka bardzo przejmująca, wciągająca, do pełnych 7 gwiazdek (oceny bardzo dobrej) zabrakło niedużo. Pozostałam w poczuciu niesprawiedliwości, że życie płynie dalej, że nikt nie poniósł kary (a powinien!),że tak nie powinno być! A z drugiej strony, czy to nie bardziej rzeczywisty obraz tamtych amerykańskich lat?

6,5 - książka bardzo przejmująca, wciągająca, do pełnych 7 gwiazdek (oceny bardzo dobrej) zabrakło niedużo. Pozostałam w poczuciu niesprawiedliwości, że życie płynie dalej, że nikt nie poniósł kary (a powinien!),że tak nie powinno być! A z drugiej strony, czy to nie bardziej rzeczywisty obraz tamtych amerykańskich lat?

Akcja powieści dzieje się w USA, w latach pięćdziesiątych, opowiada o zwykłej amerykańskiej rodzinie. Należy jeszcze dodać – białej, średnio zamożnej rodzinie. Całą opowieść widzimy oczami trzynastoletniej dziewczynki imieniem Jubie, narracja jest soczysta i pełna żywych szczegółów, niemal czujemy na skórze letnie promienie słońca, w których blasku dzieją się sprawy nie zawsze radosne. Jest to opowieść o segregacji rasowej i społecznych normach, które tak diametralnie zmieniły się w ciągu bardzo krótkiego czasu. Rodzinie towarzyszy Mary - „dziewczyna” do pomocy, czarnoskóra kobieta po czterdziestce zatrudniona do sprzątania i pilnowania dzieci. Podczas wakacyjnego wyjazdu jesteśmy świadkami sytuacji, które dobitnie podkreślają, że mieć ciemną skórę w latach 50. w USA oznacza być obywatelem drugiej kategorii. A choć w dobrym tonie wśród kulturalnych ludzi jest być miłym dla kolorowych, to jednak wszyscy przecież wiedzą, że nie można ich traktować na równi z białymi, to oczywiste.
Książka jest hiperrealistycznym obrazem ówczesnej rzeczywistości, a napisała ją osoba, która sama tej rzeczywistości doświadczyła będąc nastoletnią dziewczynką. Jest to debiutancka powieść 71-letniej autorki, która dosłownie przenosi czytelnika w czasie i przestrzeni. Spokojna, miejscami słoneczna, miejscami dramatyczna i wzruszająca, warta przeczytania i dająca nieco do myślenia.

Akcja powieści dzieje się w USA, w latach pięćdziesiątych, opowiada o zwykłej amerykańskiej rodzinie. Należy jeszcze dodać – białej, średnio zamożnej rodzinie. Całą opowieść widzimy oczami trzynastoletniej dziewczynki imieniem Jubie, narracja jest soczysta i pełna żywych szczegółów, niemal czujemy na skórze letnie promienie słońca, w których blasku dzieją się sprawy nie...

Lata 50-te ubiegłego stulecia i charakterystyczny dla tamtych czasów problem rasizmu w stosunku do Czarnoskórych mieszkańców Karoliny Południowej. Temat rzeka. Książka, mimo uchwycenia tamtego klimatu, jednak mnie nie porwała. Ale jak na debiut i to późny (autorka miała 71 lat!) to wypadła całkiem dobrze. Autorka świetnie przedstawiła pseudo-perfekcjonizm ówczesnych rodzin i stosunek poszczególnych ludzi do sprawy Czarnych. Według mnie zbyt mocno wyidealizowała Mary, kolorową ‘dziewczynę’ do pomocy, a podróż 13-letniej Jude przez pół stanu wręcz nieprawdopodobna. Zawiodło mnie również zakończenie, którym zwyczajnie brakowało mi puenty.

Lata 50-te ubiegłego stulecia i charakterystyczny dla tamtych czasów problem rasizmu w stosunku do Czarnoskórych mieszkańców Karoliny Południowej. Temat rzeka. Książka, mimo uchwycenia tamtego klimatu, jednak mnie nie porwała. Ale jak na debiut i to późny (autorka miała 71 lat!) to wypadła całkiem dobrze. Autorka świetnie przedstawiła pseudo-perfekcjonizm ówczesnych rodzin...

Stany Zjednoczone lat 50', ogromne samochody, klimat przedmieść na Południu, amerykański sen dla wszystkich, no, prawie dla wszystkich. Idealna rodzina, jak z obrazka: mąż – głowa rodziny, przedsiębiorca, żona – matka dbająca o ciepło domowego ogniska, czworo dzieci i „dziewczyna” - afroamerykańska służąca. Jednak ten perfekcyjny obrazek bardzo szybko zostaje zdekonstruowany, (...)

Całość recenzji na:
https://www.facebook.com/7zdan

Stany Zjednoczone lat 50', ogromne samochody, klimat przedmieść na Południu, amerykański sen dla wszystkich, no, prawie dla wszystkich. Idealna rodzina, jak z obrazka: mąż – głowa rodziny, przedsiębiorca, żona – matka dbająca o ciepło domowego ogniska, czworo dzieci i „dziewczyna” - afroamerykańska służąca. Jednak ten perfekcyjny obrazek bardzo szybko zostaje...

Zachwyciłam się tą książką. Napisana pięknym, oszczędnym językiem, angażuje raczej umysł, niż emocje czytelnika. Główny wątek segregacji rasowej lat pięćdziesiątych na amerykańskim Południu współistnieje z innymi: problemem odpowiedzialności za własne czyny (ojciec, stryj) i czyny innych (Jubi - rodzice - Mary),różnymi aspektami dojrzewania, uwikłania w zastaną rzeczywistość. Podoba mi się to, że autorka nie usiłuje tanimi chwytami grać na naszych uczuciach, raczej pokazuje niż ocenia. "Sucha sierpniowa trawa" ma coś z ducha "Zabić drozda", "Służących", ale też... "Buszującego w zbożu".

Zachwyciłam się tą książką. Napisana pięknym, oszczędnym językiem, angażuje raczej umysł, niż emocje czytelnika. Główny wątek segregacji rasowej lat pięćdziesiątych na amerykańskim Południu współistnieje z innymi: problemem odpowiedzialności za własne czyny (ojciec, stryj) i czyny innych (Jubi - rodzice - Mary),różnymi aspektami dojrzewania, uwikłania w zastaną...

Porównywanie tej książki do Służących i Sekretnego życia pszczół jest profanacją tych tytułów. Nie wiem po co została napisana - ani nie wnosi nic nowego w tematyce rasizmu, ani fabuła nie porywa. Do przeczytania "Podziękowań" byłam przekonana, że jest to autobiografia (wtedy widziałabym sens jej napisania).
Trzeba przebrnąć przez nudne 2/3 książki, aby dotrzeć do kilkunastu stron gdzie coś się dzieje i... ze zdziwieniem odkryć, że to już koniec.
Jeżeli nie musicie - nie traćcie czasu.

Porównywanie tej książki do Służących i Sekretnego życia pszczół jest profanacją tych tytułów. Nie wiem po co została napisana - ani nie wnosi nic nowego w tematyce rasizmu, ani fabuła nie porywa. Do przeczytania "Podziękowań" byłam przekonana, że jest to autobiografia (wtedy widziałabym sens jej napisania).
Trzeba przebrnąć przez nudne 2/3 książki, aby dotrzeć do...

June pochodzi z szanowanej, zamożnej rodziny. Nie brakuje im niczego, nawet ciemnoskórej służącej, która jest na każde ich skinienie. Do czego doprowadzi poczucie obowiązku i przywiązanie do dziewczynki? Czy przyjaźń i miłość mogą pokonać kolor skóry?

To jedna z tych książek, na które rzeczywiście trzeba mieć chęć, albo czas, a najlepiej jedno i drugie. Chęć, bo temat przytłacza, czas, bo uporać się z nim nie jest łatwo. Mayhew zabiera nas na Południe Stanów, gdzie w latach pięćdziesiątych rasizm miał się bardzo dobrze, a ciemnoskórzy uważani byli za idealnych kandydatów na etaty służących. Czy trzeba dodawać coś więcej?

Mayhew spokojnie wprowadza nas w klimat, niespiesznie zarysowując klimat epoki, obyczajowość tamtych czasów, stosunki między białymi i czarnymi. Akcja powieści rozwija się powoli, autorka pozwala nam poczuć więź z bohaterami i zrozumieć prawa rządzące tamtym okresem historii. To czas, żeby się wczuć, lub tę powieść odłożyć. Bo uczciwie muszę przyznać, że spokojne tempo książki nie spodoba się każdemu, choć dla mnie ten spokój bardzo dobrze ukazywał rosnące napięcie, coraz bardziej burzliwe nastroje, rozłamy między ludźmi. Po prostu czujemy, że coś faktycznie musi się wydarzyć, że w końcu nastąpi kumulacja wydarzeń.

Rasizm to temat, który zawsze boli i uderza w człowieka. Nigdy nie rozumiałam i nie zrozumiem, jak można oceniać ludzi tylko na podstawie koloru skóry. A co z naszym charakterem, podejściem do życia, stosunkiem do innych? Ta książka przesiąknięta jest rasizmem. Ukazuje podłość i ludzką brutalność, czające się w nas zło i wszelkiego rodzaju okropieństwa, ze skłonnością do przemocy i agresji na czele. Czarnoskóra Mary spotyka się z dyskryminacją i upokorzeniem na każdym kroku- nie może jeść w restauracji, korzystać z toalety dla gości, spać w hotelu wraz z rodziną, dla której pracuje, a nawet korzystać z plaży (chyba, że specjalnie wydzielonej). Coś strasznego.

Mayhew spróbowała nam jednak pokazać, że nie dla wszystkich kolor skóry ma znaczenie. Na kartach powieści obserwujemy niezwykłą więź łączącą służącą Mary i nastoletnią June. Dziewczynka ograniczona jest społecznymi nakazami, rodzicielskimi przykazaniami, tym co wolno, a czego nie, a jednak mimo tych wszystkich obciążeń potrafi znaleźć miejsce dla niepasującej przyjaciółki i o tę relację zawalczyć w odpowiednim momencie.

Ta powieść przepełniona jest smutkiem, choć nie brakuje w niej pewnej dozy optymizmu. I emocji, których raczej doszukać trzeba się w sobie, niż w książce, bo ona zmusza nas do zajęcia stanowiska, do komentowania i refleksji, ale jej spokój i pewna subtelność działa na nas orzeźwiająco i dosyć chłodno. To także powieść o relacjach międzyludzkich, kłopotach rodzinnych i siostrzanej miłości, które wpisane zostały w skomplikowany klimat Południa tamtych lat.

Nie jest to książka idealna. Autorka mogłaby tchnąć w nią nieco więcej życia, akcja mogłaby być szybsza i płynniejsza. Tylko czy naprawdę o to chodzi? Bo myślę, że te czynniki akurat nie powinny tutaj odgrywać pierwszoplanowej roli. Sam fakt, że Mayhew skusiła się na taki temat powinien być doceniony. Mnie to wystarczy, cieszę się, że mam tę powieść u siebie na półce.

June pochodzi z szanowanej, zamożnej rodziny. Nie brakuje im niczego, nawet ciemnoskórej służącej, która jest na każde ich skinienie. Do czego doprowadzi poczucie obowiązku i przywiązanie do dziewczynki? Czy przyjaźń i miłość mogą pokonać kolor skóry?

To jedna z tych książek, na które rzeczywiście trzeba mieć chęć, albo czas, a najlepiej jedno i drugie. Chęć, bo temat...

Książkę tę miałam na swojej liście "Do przeczytania" już od dawna. Słyszałam, że to głośny debiut, bo autorka 71-letnia, i moje oczekiwania były wysokie. Kiedy dziś skończyłam czytać powieść najpierw poczułam się zawiedziona, jednak po chwili rozmyślań o lekturze dostrzegłam w niej wiele zalet.
Powieść ma prostą konstrukcję, jasne postaci, nic się tu nie gmatwa, a akcję można z grubsza przewidzieć (co może zaletą nie jest, ale jest do przełknięcia). Bohaterką jest 13-letnia Jude i to właśnie z jej perspektywy widzimy wydarzenia lata 1953 roku, kiedy z matką, rodzeństwem i "kolorową" służącą Mary wyjeżdżają na wakacje. Trochę wyjeżdżają, a trochę uciekają. I żeby nie spoilerować, to napiszę, że Mayhew prowadzi akcję z dyscypliną, która wynikać musi właśnie z dojrzałości, z tego, że myśl o książce jakoś się w niej tak zalęgła, że poszła na kurs pisania, że w pewnym momencie oddała się całkiem tej myśli i poszło. To piękny przykład na to, że można napisać dobrą książkę, gdy ma się po prostu coś do powiedzenia. I za to właśnie mój ogromny plus.

Książkę tę miałam na swojej liście "Do przeczytania" już od dawna. Słyszałam, że to głośny debiut, bo autorka 71-letnia, i moje oczekiwania były wysokie. Kiedy dziś skończyłam czytać powieść najpierw poczułam się zawiedziona, jednak po chwili rozmyślań o lekturze dostrzegłam w niej wiele zalet.
Powieść ma prostą konstrukcję, jasne postaci, nic się tu nie gmatwa, a akcję...