Pozycja, podobnie jak pozostałe z serii Początki państw wprowadza w dzieje jednej z monarchii Młodszej Europy. Stanowi wprowadzenie dość sympatyczne w odbiorze. Czytelnik bez większego pojęcia o omawianym materiale po lekturze książeczki wychodzi z pokaźną porcją wiedzy tak o faktach i postaciach, jak i procesach towarzyszących powstawaniu Rusi Kijowskiej. Autor posługując się wnikliwą znajomością starszej historiografii, uaktualnioną o nowy stan badań przybliża początki dziejów naszych wschodnich sąsiadów.

Książka nie przygniata swoją wielkością, a jednocześnie nie stanowi opracowania zdawkowego. Jej struktura jest udana, najpierw omówione zostały chronologicznie dzieje Rusi do bitwy nad Kałką, a potem poruszono problemowo kwestie wewnętrzne państwa ruskiego. O ile logicznie zaprezentowano dzieje do Jarosława Mądrego względnie do Monomacha, o tyle laikowi bardzo trudno się odnaleźć w gąszczu informacji dot. rozbicia dzielnicowego. Ów trudny okres został przedstawiony w sposób pogmatwany, zaś jego zrozumienie dodatkowo utrudnia brak tablic genealogicznych. Tylko dwie mapy wydają się być również niewystarczające dla niewprawionego czytelnika. Na korzyść pracy przemawia fakt, iż nazwy rozdziałów rzeczywiście oddają ich treść, co pomaga w odnalezieniu interesujących problemów. Autor potrafi rzetelnie i trafnie podsumowywać analizowane procesy np. chrystianizacji.

Choć styl książki nie sprawia problemów, autor nie uniknął paru błędów i niezręczności językowych. Na 186 s. stwierdza, że „przez cały okres Rusi Kijowskiej patriarchowie zachowali prawo mianowania metropolitów”, aby później przedstawić dwa przypadki wyboru metropolitów przez synod ruski bez uprzedniej zgody patriarchy (190 s.). Na 198 s. w jednym akapicie zostały zawarte sprzeczne wnioski; autor oceniając zjawisko dziedziczenia profesji kapłańskiej na wsi ruskiej zauważa, że „sprzyjało to chrystianizacji”, po czym dodaje, iż „efekty działalności religijnej sukcesorów były problematyczne”. 62 s. zawiera powtórzenie ustępu o chrystianizacji z 55-56 s. Nie wydaje się zasadne określenie „purpuratami” duchowieństwa wschodniego (193 s.),gdyż należy się ono głównie kardynałom. Na 221 s. pomylono datę II krucjaty, czyli „1148-1148”, cokolwiek ten zapis oznacza, zamiast 1147-1149.

Ruś A. Kijasa zasługuje na polecenie zwłaszcza amatorom historii Rosji, co nie oznacza, że jej lektura musi każdemu przypaść do gustu. Wymaga bowiem albo uprzedniego orientowania się w faktografii albo dostępu do wspomnianych pomocy, jak mapy, tablice chronologiczne, genealogiczne i in.

Pozycja, podobnie jak pozostałe z serii Początki państw wprowadza w dzieje jednej z monarchii Młodszej Europy. Stanowi wprowadzenie dość sympatyczne w odbiorze. Czytelnik bez większego pojęcia o omawianym materiale po lekturze książeczki wychodzi z pokaźną porcją wiedzy tak o faktach i postaciach, jak i procesach towarzyszących powstawaniu Rusi Kijowskiej. Autor posługując...

Niestety, już na pierwszy rzut oka widać, że autor nie specjalizuje się w dziejach wczesnośredniowiecznej Rusi. Nie tylko nie uwzględnia nowych publikacji ukazujących się na świecie, ale nie zna nawet "Rusi wikingów" Władysława Duczki! Przedstawiony stan wiedzy to lata 70./80. ubiegłego wieku, co nie byłoby zarzutem tylko wówczas, gdyby od tego czasu nie pojawiły się nowe odkrycia i interpretacje, a tych jest całkiem sporo. Poza tym autor sprowadza wszystko do powiązań dynastycznych: na temat społeczeństwa czy ekonomii nie ma zbyt wielu informacji, a problem Skandynawów jako założycieli Rusi Kijowskiej został ledwie wspomniany. Jedna z najsłabszych, o ile nawet nie najsłabsza książka w serii.

Niestety, już na pierwszy rzut oka widać, że autor nie specjalizuje się w dziejach wczesnośredniowiecznej Rusi. Nie tylko nie uwzględnia nowych publikacji ukazujących się na świecie, ale nie zna nawet "Rusi wikingów" Władysława Duczki! Przedstawiony stan wiedzy to lata 70./80. ubiegłego wieku, co nie byłoby zarzutem tylko wówczas, gdyby od tego czasu nie pojawiły się nowe...

Szału nie ma. Książka sprawia wrażenie niemalże encyklopedycznej. Przeskakujemy rok po roku, po kolejnych władcach, kniaziach. Po kilkudziesięciu stronach, uznałem iż wyraźnie mogę wyznaczyć cyklicznie pojawiające się fragmenty, dotyczące setek postaci historycznych i zależności między nimi w podzielonym kraju. Ten był synem tego, rządził tu i tu, zajął to i to. I tak następny i następny. Zaprzestałem czytania tychże, gdyż wiedziałem, iż po dwóch godzinach nic z tego sobie już nie przypomnę. Czytanie jej przypominało bardziej wychwytywanie wzrokiem miejsc, gdzie coś przykuje moją uwagę. I aby do końca.

Szału nie ma. Książka sprawia wrażenie niemalże encyklopedycznej. Przeskakujemy rok po roku, po kolejnych władcach, kniaziach. Po kilkudziesięciu stronach, uznałem iż wyraźnie mogę wyznaczyć cyklicznie pojawiające się fragmenty, dotyczące setek postaci historycznych i zależności między nimi w podzielonym kraju. Ten był synem tego, rządził tu i tu, zajął to i to. I tak...

Bardzo dobra książka, widać że napisana przez historyka a nie "laika" spod znaku "historycy.org". DObry przekrój faktów, podany rzeczowo i bez merytorycznej skazy. Tekst nie skażony "ideologiami" anty-historycznymi tak modnymi ostatnio wśród ignorantów. Polecam jak najbardziej!
Bardzo dobrze wyłożone początki jak to Rusowie ze Szwecji zaczęli się zagłębiać w tereny Rosji i dalej aż po Morze Czarne,jak założyli Ruś Kijowską - no ale nie będę zdradzał treści.

Bardzo dobra książka, widać że napisana przez historyka a nie "laika" spod znaku "historycy.org". DObry przekrój faktów, podany rzeczowo i bez merytorycznej skazy. Tekst nie skażony "ideologiami" anty-historycznymi tak modnymi ostatnio wśród ignorantów. Polecam jak najbardziej!
Bardzo dobrze wyłożone początki jak to Rusowie ze Szwecji zaczęli się zagłębiać w tereny Rosji i...

Wydanie jej w serii Początki Państw jest jakimś nieporozumieniem. Zresztą przewidywałem to, gdy tylko zobaczyłem zapowiedź. Dlaczego? Bo Artur Kijas nie kojarzy mi się z badaniami nad początkami Rusi. Jego pole badawcze to raczej okres rozbicia dzielnicowego i późniejszy.

Więcej:
http://seczytam.blogspot.com/2015/01/artur-kijas-rus.html

Wydanie jej w serii Początki Państw jest jakimś nieporozumieniem. Zresztą przewidywałem to, gdy tylko zobaczyłem zapowiedź. Dlaczego? Bo Artur Kijas nie kojarzy mi się z badaniami nad początkami Rusi. Jego pole badawcze to raczej okres rozbicia dzielnicowego i późniejszy.

Więcej:
http://seczytam.blogspot.com/2015/01/artur-kijas-rus.html

Wbrew tytułowi (czy też: nazwie serii) o początkach Rusi traktuje może jedna trzecia tej książki, będąca w zasadzie przepisaniem tzw. kroniki Nestora; nacisk położony jest raczej na czasy rozdrobnienia dzielnicowego. Jak na pozycję popularnonaukową, za dużo tu wypisywania suchych faktów i genealogii (ale brak choćby jednej tablicy genealogicznej!),styl natomiast toporny, jakby nie zaznał redakcji - akapity zbyt często złożone są ze zdań, które w żaden sposób się ze sobą nie łączą. Poza tym - akurat w części o początkach Rusi sensu stricto - masa informacji sprzecznych ze sobą, czy wręcz fałszywych. Dowiedzieć się można na przykład, że Słowianie wędrowali zewsząd wszędzie (różne dane na przestrzeni paru ledwie stron),a „[Awarowie] pod koniec VI wieku osiedlili się na terytorium Węgier”… które jeszcze wówczas nie istniały. Z krótkiego wtrętu o panteonie słowiańskim Włodzimierza Wielkiego wynika, że „Chors i Dadźbog były to dwa równorzędne wcielenia boga Słońca”, co jest nieprawdą. Mogłabym tak wypisywać różne kwiatki, jakie sobie podkreślałam w czasie lektury, ale wybrałam tylko kilka najciekawszych przykładów (redakcji i korekcie gratuluję świetnie wykonanej pracy):

„[Wsiewołod] posługiwał się pięcioma językami, których znajomość zdobył przez uczenie się”. (Niewiarygodne!)

„[Włodzimierz Monomach] ze wszystkich opresji wychodził cało, niczego nie tracąc, poza drobnymi obrażeniami ciała”.

„W dużych miastach ruskich społecznością dominującą byli Słowianie. Spotkać w nich można było też nieliczne grupy reprezentujące inne narodowości, między innymi (…) Polaków”.

A jeśli ktoś odkryje ukryty sens tego zdania, to daję order z ziemniaka:

„Mimo że Chazarowie posługiwali się językiem tureckim, odegrali dużo większą rolę niż Hunowie i Awarowie”.

Za co aż tak wysoka ocena jak 3 gwiazdki? Część o Rusi dzielnicowej nie jest zła, ale wypadałoby zmienić tytuł całej publikacji. A poza tym - książka bardzo ładnie wydana i dopóki się jej nie otworzy, to nie wstyd trzymać na półce.

Wbrew tytułowi (czy też: nazwie serii) o początkach Rusi traktuje może jedna trzecia tej książki, będąca w zasadzie przepisaniem tzw. kroniki Nestora; nacisk położony jest raczej na czasy rozdrobnienia dzielnicowego. Jak na pozycję popularnonaukową, za dużo tu wypisywania suchych faktów i genealogii (ale brak choćby jednej tablicy genealogicznej!),styl natomiast toporny,...

Kolejna niezwykle interesująca historyczna publikacja wypuszczona na księgarski rynek przez Wydawnictwo Poznańskie, będąca kontynuacją cyklu zatytułowanego Początki Państw. Po „Czechach” Marzeny Matli przyszła więc pora na „Ruś” Artura Kijasa

W bardzo przystępnej, zrozumiałej nawet dla laika bez historycznego zacięcia, i co bardzo istotne ciekawej formie przybliża nam autor wczesnośredniowieczną historie państwowości naszego wschodniego sąsiada z którym wielowiekowe ożywione tradycje wzajemnych kontaktów ( państwowych, narodowych, politycznych, społecznych, kulturowych, gospodarczych, handlowych i innych) nie zawsze były przyjazne i nie brakło granicznych sporów, lokalnych konflikty terytorialnych czy otwartych wojen przybierających niekiedy bardzo brutalne i krwawe oblicza.

Dzięki tej lekturze wzbogacimy trochę naszą, jakby nie było raczej obiegową i fragmentaryczną, wiedzę na temat dawnej Rusi, której fascynujące dzieje obfitowały w szereg niezwykle ważnych i interesujących postaci i zdarzeń. Autor wprowadza nas w świat dawnych wydarzeń, gdzie szereg faktów nadal pozostaje w sferze domysłów i teorii aż po okres który jest badaczom już bardziej znany i udokumentowany. Historyczne tło, kronikarskie zapiski, przeplatane mitologią i legendami przybliżają nam sposób w jaki naród ten wstąpił na arenę dziejów oraz przedstawiają mozolny, trudny i skomplikowany proces powstawania i krystalizowania się ruskiej państwowości. Jego genezę, teorie dotyczące normańskiego pochodzenia pierwszej dynastii, historycznych władców ( Oleg, Igor, Światosław, Włodzimierz Wielki, Jarosław Mądry, Włodzimierz Monomach, Mścisław) niełatwą konsolidację rozdrobnionych ziem, tłumienie czynników odśrodkowych, niezadowolonych z centralizacji, przyjęcie chrztu i chrystianizacje ( a co za tym idzie wzrost znaczenia organizacji kościelnych i wpływ dostojników kościelnych na poszczególnych władców) oraz różny wymiar wewnętrznej i zewnętrznej polityki. Czasy bratobójczych wojen, rozbicia dzielnicowego, zjednoczenia, wzrostu znaczenia i potęgi militarnej, politycznej, gospodarczej i nieźle rozwijającego się handlu. Terytorialnych sporów, podbojów, bezpardonowego zwalczania opozycji, krętych dróg dyplomacji, dynastycznych koligacji, tajnych układów, niełatwych stosunków z sąsiadami i plemionami koczowników ( Połowcy, Pieczyngowie).
Książka Artura Kijasa „Początki państw. Ruś” ze względu na jej popularnonaukowa formę i sprawnie prowadzoną narracje z całą pewnością jest doskonałą pozycją dla wszystkich pragnących dowiedzieć się więcej o historii tego, bliskiego nam przecież, kraju i narodu.

Kolejna niezwykle interesująca historyczna publikacja wypuszczona na księgarski rynek przez Wydawnictwo Poznańskie, będąca kontynuacją cyklu zatytułowanego Początki Państw. Po „Czechach” Marzeny Matli przyszła więc pora na „Ruś” Artura Kijasa

W bardzo przystępnej, zrozumiałej nawet dla laika bez historycznego zacięcia, i co bardzo istotne ciekawej formie przybliża nam...

Bardzo dobra, przekrojowa praca o Rusi do początku XIII wieku. Jedynymi minusem jest brak ilustracji a właściwie niemal brak, gdyż jest ich zaledwie siedem, co w książce o charakterze popularnonaukowym było by przydatne.

Bardzo dobra, przekrojowa praca o Rusi do początku XIII wieku. Jedynymi minusem jest brak ilustracji a właściwie niemal brak, gdyż jest ich zaledwie siedem, co w książce o charakterze popularnonaukowym było by przydatne.