Magdalena Mączyńska

My też mamy swoje prawo do Krymu. W tych dniach ostatnich, gdy można gwałcić międzynarodowe traktaty odwołując się do historycznej przynależności ziem narodowi ukraińskiemu, rosyjskiemu, czy tatarskiemu, my też mamy swoje słowo do dodania. Przecież nie dalej jak w III w. n.e. zamieszkujący tereny dzisiejszej Polski Goci wyruszywszy w wędrówkę dotarli właśnie na Krym, który stał się jednym z ważniejszych ośrodków ich władzy. Zanim jednak zachęceni tym apelem rodacy ruszą z karabinem w ręku po krymskie kurorty jak po swoje, warto zapoznać się dokładniej z historią wielkich wędrówek ludów na przełomie starożytności i średniowiecza dzięki najnowszej książce Magdaleny Mączyńskiej . Znajdziemy tam nie tylko informacje jak najbardziej spodziewane o Gotach, Wandalach, czy Herulach, ale nie pominięte zostały również marsze Turyngów, Bajuwarów, czy Sasów i Anglów. Tym, którym nazwisko Mączyńskiej brzmi znajomo nasunie się natychmiast pytanie, czy książka Światło z popiołu nie jest tylko wersją wcześniejszych Wędrówek ludów tej autorki pod zmienionym tytułem. Wędrówki ludów Mączyńska napisała po niemiecku i wydała po raz pierwszy w 1993 r. a przetłumaczono je na polski w 1996. Wiele od tego czasu się zmieniło zarówno w wiedzy historycznej jak i archeologicznej. Świadoma tego Autorka postanowiła napisać nową książkę po polsku i choć często przypomina ona poprzedniczkę to uważam, że znający starą wersję nie powinni być do nowej zniechęceni. Zamysł ogólny prowadzi nas od zarysowania sytuacji Rzymu u schyłku antyku i chrystianizacji ludów barbarzyńskich chronologicznie przez kolejne wędrówki poszczególnych ludów. Zrozumiałe jest, że Mączyńska nie mogła się ściśle trzymać ram czasowych wyznaczających początek i koniec okresu wędrówek ludów. Dla zrozumienia treści wielokrotnie istotne znaczenie miały wydarzenia wcześniejsze i późniejsze, jak skąd się wzięli Goci i Gepidowie, czy jak skończyły królestwa Wandalów w Afryce, Wizygotów w Hiszpanii albo monarchia Franków Chlodwiga. Najwięcej miejsca zajmują oczywiście historie ludów, które przebyły najdłuższe trasy, najmocniej dały się we znaki Rzymowi i pozostawiły po sobie najwięcej zabytków pisanych i materialnych, a więc Goci (Wizygoci i Ostrogoci),Gepidzi, Alanowie, Frankowie i Hunowie. Narracja poprowadzona jest w sposób w założeniu mający umożliwić łatwe przyswajanie treści czytelnikowi. Zwykle początek rozdziału to krótki rys historyczny, często okraszony jakimś ważniejszym cytatem źródłowym, po czym następuje opis znalezisk archeologicznych, które są pozostałością opisanych wydarzeń. Autorka stara się, by fakty nie były przedstawiane w sposób zupełnie suchy, dlatego dowiemy się też jakie miało kolor niebo na Krymie w czasie wykopalisk albo w jakich filmach zobaczymy Huna Attylę. Jest sporo w książce opowieści całkiem ciekawych, takich jak historie najważniejszych odkryć archeologicznych, rabunków bogatych grobowców, strat z tym związanych i żmudnego odzyskiwania zabytków, wreszcie fałszerstw wprowadzających w błąd rzesze naukowców. Cała recenzja na: http://mediewalia.pl/ksiazki/ostatnie-slowo-archeologii-o-wedrowkach-ludow/