Książka na bardzo ciekawy temat, ale napisana dość nierówno i wyjątkowo niefachowo przygotowana przez polskiego wydawcę. Autor wykorzystał trochę dostępnej mu literatury przedmiotu (tylko anglojęzycznej),ale nie zagłębił się poważnie w temat, a wiele do życzenia zostawia zwłaszcza analiza źródeł: widać, że oparł się bardziej na opracowaniach, nieraz nawet za nimi cytuje źródła. To oczywiście wada, która uniemożliwia traktowanie tej pracy w kategoriach naukowych. Zapewne wynika to z nieznajomości języka ówczesnych źródeł, co pokazuje, że paranie się orientalistyką nie jest rzeczą łatwą.

Waterson przyjął spojrzenie promameluckie i stara się bardzo mocno podkreślić osiągnięcia bohaterów swojej książki, zwłaszcza sułtana Bajbarsa. Stąd koncentracja na XIII w., podczas gdy stulecia kolejne potraktowane są dość pobieżnie. Na pewno należy się mamelukom istotne miejsce w dziejach powszechnych, ale czasem istotnie zbyt wyraziście ujawnia Autor swoje sympatie, wyolbrzymiając sukcesy mameluckie. Trzeba przecież pamiętać, że walki o Syrię były w istocie dla Mongołów marginalne (podczas gdy dla mameluków były walką o życie) i nigdy nie były w nich zaangażowane wszystkie siły ilchanatu, z kolei likwidacja resztek europejskiego Outremer dokonała się w sytuacji ogromnej przewagi liczebnej sił muzułmańskich nad praktycznie niewspieranymi już z Europy niedobitkami Franków w Lewancie. By już nie wspomnieć o wielkich okrucieństwach egipskich armii popełnianych na wszystkich przeciwnikach.

Bardzo ciekawy jest rozdział o mameluckiej literaturze wojskowej (furusijja),ale Autor nie zwraca w ogóle uwagi na to, że przedstawiała ona raczej stan idealny, a nie rzeczywistość, a poza tym powstała głównie w XIV w., a więc już po okresie największych sukcesów militarnych mameluków (trudno zatem na ich podstawie wnioskować o wyszkoleniu XIII-wiecznym). Trudno też dostrzec wyraźny związek między szkoleniem kawaleryjskim a zdobywaniem twierdz krzyżowców (bo chyba Autor nie sugeruje, że mamelucy atakowali mury konno),choć przecież znaczna część książki dotyczy właśnie działań oblężniczych.

Dla odmiany dobrze, moim zdaniem, zostały opisane relacje z Mongołami (wojenne z ilchanatem i dyplomatyczne ze Złotą Ordą) oraz z państwami krzyżowców. Biorąc pod uwagę fakt, że temat krucjat jest wciąż niezwykle atrakcyjny, zasługuje na uznanie dość szczegółowe ukazanie walk w drugiej połowie XIII w., zwykle marginalizowanych na rzecz rozważań o zdobyciu Jerozolimy czy walkach Saladyna z Ryszardem Lwie Serce. W tych zmaganiach z Mongołami i Frankami bardzo dobrze zresztą widać przewodnią rolę państwa mameluków w ówczesnym świecie muzułmańskim. Dodam jednak, że lepszym i bardziej fachowym ujęciem dziejów państwa mameluków jest książka P.M. Holta "Bliski Wschód od wypraw krzyżowych do 1517 roku", na którą zresztą Waterson często się powołuje.

Wielki minus - jak to niestety często się dzieje przy publikacjach Bellony - należy się natomiast wydawcy za zwyczajnie słabe tłumaczenie. Nie dość, że terminologia orientalna jest ujęta niefachowo i zbyt upraszczająco (co jeszcze można by wybaczyć w publikacji popularnej),to jeszcze w książce roi się od błędów w nazwach własnych: literówki, błędne przekłady i mieszanie pojęć. Ale i tak najbardziej wzruszyła mnie dwukrotnie powtórzona (sic!) na s. 236 i 239 informacja, że południowym krańcem Afryki jest przylądek... Horn! Zabawna jest też uwaga o tym, że Ismail I Safawida walczył z chanem krymskim, którą pięknie można podsumować polskim powiedzeniem gdzie Rzym, gdzie Krym!

Tomasz Babnis

Książka na bardzo ciekawy temat, ale napisana dość nierówno i wyjątkowo niefachowo przygotowana przez polskiego wydawcę. Autor wykorzystał trochę dostępnej mu literatury przedmiotu (tylko anglojęzycznej),ale nie zagłębił się poważnie w temat, a wiele do życzenia zostawia zwłaszcza analiza źródeł: widać, że oparł się bardziej na opracowaniach, nieraz nawet za nimi cytuje...

Wartościowa pozycja o arcyciekawej formacji wojskowej, która z czasem wywarła ogromny wpływ na Egipt cały Bliski Wschód w wiekach średnich!
Mało jest na polskim rynku dostępnych pozycji na temat Mameluków, ta jest napisana w sposób przystępny i zrozumiały pomimo ogromu dat oraz imion głównych "bohaterów" przy tak małej objętości.
Jedynym co woła o pomstę do nieba to żenująco słaba redakcja książki!!!
Skład oraz tłumaczenie a także błędy stylistyczne mocno ujemnie wypływają na wartość tej pozycji, a szkoda!

Wartościowa pozycja o arcyciekawej formacji wojskowej, która z czasem wywarła ogromny wpływ na Egipt cały Bliski Wschód w wiekach średnich!
Mało jest na polskim rynku dostępnych pozycji na temat Mameluków, ta jest napisana w sposób przystępny i zrozumiały pomimo ogromu dat oraz imion głównych "bohaterów" przy tak małej objętości.
Jedynym co woła o pomstę do nieba to...

Niestety książka pomimo niezwykle ciekawego tematu, ma liczne mankamenty.Narracja prowadzona jest teoretycznie chronologicznie, ale brak w niej w moim odczuciu uporządkowania. Czytelnik niewyrobiony w meandrach średniowiecznego Bliskiego Wschodu może bez trudu zagubić się w gąszczu faktów. Po drugie - ewidentnie brak konsultacji z arabistą i turkologiem (zarówno w oryginale, jak i w polskim tłumaczeniu).
Wyliczę tylko kilka wpadek: termin saqaliba to dużo szerzej niż "niewolnicy chrześcijańscy" (s. 40),to osobna kasta dworska w wielu państwach muzułmańskich. Pisanie o "cesarzu ajjubidzkim" (s. 54) to również potężne nadużycie, a plądrowanie Bagdadu przez Mongołów opisywał kronikarz Ibn Kathir, a nie "Ibn Chatir" (s.65). Słynną podróż do Wielkiego Chana odbył Wilhelm z Rubruk (fr. Rubrouck),a nie "Wilhelm Roubrock" (s. 76),serce/centrum to qalb, a nie "galb" (s. 82). To tylko drobna część wpadek z książki, które obniżają jej wartość. Nakładają się na to mocne uproszczenia, które jednak dla pozycji popularnej są dopuszczalne.
Podsumowując, po "Wojny mameluków" można sięgnąć, ale ze świadomością, że cytowanie tej pozycji jest ryzykowne. Jako wstępne źródło wiedzy - tak, ale dla wejścia w temat na serio odradzam.

Niestety książka pomimo niezwykle ciekawego tematu, ma liczne mankamenty.Narracja prowadzona jest teoretycznie chronologicznie, ale brak w niej w moim odczuciu uporządkowania. Czytelnik niewyrobiony w meandrach średniowiecznego Bliskiego Wschodu może bez trudu zagubić się w gąszczu faktów. Po drugie - ewidentnie brak konsultacji z arabistą i turkologiem (zarówno w...

Średnia książka. Typowo popularno-naukowa, z przewagą tego pierwszego.

Choć nie jestem znawcą w temacie wydaje mi się, że było tu sporo błędnych informacji, chociażby o koczownikach. Mi osobiście przeszkadzało też zbytnie faworyzowanie mameluków przy jednoczesnej niechęci wobec Mongołów, z którymi rywalizowali.

Wojny mameluckie opisane były całkiem dobrze, acz nie potrafię zrozumieć jak mamelucy, którzy pod koniec swojego panowania w Egipcie popadli w gnuśność i dekadencję potrafili pokonywać znacznie większe i lepiej wyszkolone armie, co stoi w sprzeczności z tym co autor napisał, iż ich siła bojowa spadła i nie byli już tak potężni jak niegdyś.

Podsumowując - ta książka to nieźle napisana, acz całkiem średnia historia Mameluków, mocno subiektywna i posiadająca parę błędów.

Średnia książka. Typowo popularno-naukowa, z przewagą tego pierwszego.

Choć nie jestem znawcą w temacie wydaje mi się, że było tu sporo błędnych informacji, chociażby o koczownikach. Mi osobiście przeszkadzało też zbytnie faworyzowanie mameluków przy jednoczesnej niechęci wobec Mongołów, z którymi rywalizowali.

Wojny mameluckie opisane były całkiem dobrze, acz nie...