Niech Was nie zwiedzie łobuzerskie spojrzenie Autora na okładce. Niech Was nie omami trzymany przez Niego w ręku papieros. „Drugi dziennik” bowiem to, może nie przede wszystkim, ale jednak - zapiski czasu choroby i niepokoju. Czasu rozliczeń z nałogiem. Pytań i podsumowań. Już pierwsze strony są tego zapowiedzią: odwiedziny ducha zmarłego przyjaciela, analiza (zwycięskiej) walki z nikotynizmem, wspomnienie o chorobie wprowadzają w klimat, który, mniej lub bardziej dostrzegalnie, towarzyszy nam do końca książki.
Ale to żadna apokalipsa, raczej oswajanie nieznanego na kartach sztambucha. A i to oczywiście nie wszystko. Jest tu też Pilch dobrze znany, choćby z poprzedniego „Dziennika”. Jest Jego niepodrabialne poczucie humoru, swada i lekkość snucia nawet nielekkich opowieści. Są i smakowite dyskusje z dziełami kolegów po piórze - bonus czytelniczy nie byle jaki, dowiedzieć się nie tylko, co Pisarz pisze, ale co, a raczej kogo, czyta. A czyta mnóstwo, w tym sporo dzienników. Są podróże w czasie i pamięci (w przestrzeni jednak rzadziej), do Wisły też, bo gdzieżby indziej? Jest donośny i niekończący się śmiech babki Czyżowej i Hani od Kocięłłów, śmiech, który Autor słyszy nawet dziś. Sprawy społeczne, Olimpiada i futbol. I wreszcie – mamy szansę podejrzeć Pilcha bardziej codziennego, Jego wstawanie, Jego śniadania, Jego odpowiedzi na czytelnicze listy. Szansę krótką i jednorazową (to pojedynczy zapisek), Autor bowiem nie ustaje w próbach uczynienia diariusza nieprzepuszczalnym na prozę życia.
„Każdy ma swoje bebechy”, pisze Pilch. Może nie wszystkie chciałoby się oglądać, może nie o każdych chciałoby się wiedzieć, ale jest w tym zapisie Pilchowych dni coś, co sprawia, że stwierdzam: uprawianie „autobebechowości” Autorowi „Pod Mocnym Aniołem” wciąż wychodzi na dobre. A czytelnik? Cóż, powiedzieć, że czytelnik z niecierpliwością czeka na kolejny tom Dziennika, to… nic nie powiedzieć.

Niech Was nie zwiedzie łobuzerskie spojrzenie Autora na okładce. Niech Was nie omami trzymany przez Niego w ręku papieros. „Drugi dziennik” bowiem to, może nie przede wszystkim, ale jednak - zapiski czasu choroby i niepokoju. Czasu rozliczeń z nałogiem. Pytań i podsumowań. Już pierwsze strony są tego zapowiedzią: odwiedziny ducha zmarłego przyjaciela, analiza (zwycięskiej)...