Wieść gminna wśród badaczy – eksperymentatorów prowadzących badania w zakresie nauk społecznych niesie, że najbardziej specyficzną i niereprezentatywną grupą badawczą są nauczyciele, pedagodzy i psycholodzy. Podobne doświadczenia mają również osoby prowadzące szkolenia i warsztaty dla tych grup. Indywidua tworzące te grupy okazują się nieprzewidywalne, mało zdyscyplinowane i trudne do prowadzenia. Co ciekawsze również, a wie o tym każdy, kto choć raz uczestniczył w obradach rady pedagogicznej czy zebraniu instytutowym, osobniki te nierzadko wykazują dokładnie te same anomalnie w zachowaniu, które z takim zapałem piętnują u swoich uczniów i studentów. Wśród tych zachowań powszechne jest ignorowanie osoby właśnie przemawiającej, czytanie czegoś innego pod stołem, pisanie liścików lub innych tekstów, czasem stanowiących złośliwy komentarz, do wypowiedzi prelegenta. Okazuje się, że podobne praktyki nie omijają także kręgów akademickich i naukowych, również tych najwyższych tytularnie.

Antologia „Igraszki literackie polonistów” to zbiór różnych tekstów - rozmaite gatunki literackie, powstałe w rozmaitych okolicznościach przyrody: od tekstów jubileuszowych i toastów, przez parodie uczonych wykładów i rozpraw naukowych, po pastisze literackie, mistyfikacje, fraszki i limeryki oraz bajki aż do nowoczesne formy, w młodzieńczym zaledwie wieku, takie jak esemesy czy moskaliki. Lektura tych utworów bywa równie zróżnicowana – od swobodnego i lekkiego czytania po pewne trudności w zrozumieniu kontekstu, zawartych aluzji czy wreszcie zwrotów w innych językach (angielski, francuski, niemiecki, łacina). Część z nich zrozumie każdy średnio oczytany odbiorca, inne wymagają większego doświadczenia, ukończenia wyższych poziomów edukacji, a czasem wręcz – konkretnego kierunku, którym jest, oczywiście, filologia polska. Bez wątpienia znajdziemy tu kilka perełek, niektóre utwory będą dla nas zaskoczeniem a inne spełnią nasze podejrzenia o istnienie świetnego poczucia humoru i dystansu do siebie ich autorów. Jedynym mankamentem lektury pozostaje, niestety, spora liczba błędów edycyjnych - w książce brak nazwiska korektora i to niestety daje się odczuć: znajdziemy wiele literówek, podwójnych czy niepotrzebnych spacji czy innych błędów. Zachętą za to może okazać się wzmianka, iż część tekstów jest inspirowana osobą lub utworami Wisławy Szymborskiej, a czasem nawet czyni ją ich adresatką.

Tom ten z pewnością nie trafi pod strzechy, ale może stać się miłą lekturą dla doświadczonego czytelnika, zwłaszcza jeśli – podobnie jak pisząca te słowa – mimo braku dyplomu ukończenia polonistyki lubi takie zabawy słowne oraz zna (osobiście lub z literatury naukowej) przynajmniej kilku autorów. Stanowić też będzie kolejny przyczynek do nurtu literatury niepoważnej, która, ogromnie popularna w krajach anglosaskich, u nas nieco zaniedbana, powoli znajduje chętnych czytelników.

Jowita Marzec