Pod dobrą gwiazdą. Opowiadania

Coś tu ewidentnie nie zagrało...
Albo autor okładki popełnił błąd, projektując okładkę sugerującą czytelnikowi zawartość odwołującą się do Bożego Narodzenia. Albo miały to być opowiadania o charakterze bożonarodzeniowym, tylko autorzy nie do końca wywiązali się z zadania, które postawiło przed nimi wydawnictwo.
W rezultacie nie wiem, jak mam się do tego ustosunkować. Jako zbiór opowiadań o tematyce bardzo ogólnej, zasługiwałby na jakieś (może lekko naciągane) 7. Jednakże jako zbiór opowiadań o tematyce bożonarodzeniowej - 3,5. W rezultacie daję pięć.
Ogólnie zaczęłam czytać jakoś zaraz po świętach, by wpasować się w bożonarodzeniowy nastrój. I tu przyszło wielkie rozczarowanie, bo Bożego Narodzenia tu jak na lekarstwo (i nie chodzi mi tu o takie komercyjne święta, ale nawet zabrakło jakiś refleksji dotyczących tego święta, przeżywania ich w duchowy sposób itd.) Z nieświątecznych opowiadań najlepsze było opowiadanie „Odlot” - ze względu na humorystyczne akcenty.
Niemniej jednak boli mnie, że w tej antologii zabrakło jakiegoś wspólnego mianownika...

Coś tu ewidentnie nie zagrało...
Albo autor okładki popełnił błąd, projektując okładkę sugerującą czytelnikowi zawartość odwołującą się do Bożego Narodzenia. Albo miały to być opowiadania o charakterze bożonarodzeniowym, tylko autorzy nie do końca wywiązali się z zadania, które postawiło przed nimi wydawnictwo.
W rezultacie nie wiem, jak mam się do tego ustosunkować. Jako...

Zawsze mam mieszane uczucia, jeśli chodzi o takie zbiory opowiadań. Można w nich znaleźć skarb i drobinki genialnych emocji, ale i zostać z pustą garścią, głową i duszą. Zależy to od wielu czynników. I od talentu pisarza, i od specyficznej wrażliwości, która pójdzie z naszą w tango lub nie.
Tu zagrało kilkukrotnie- Kutz zaprosił przed kredens i makatkę z napisem: "Zimna woda zdrowia doda" z przytupem, po śląsku, mocno i rzetelnie, Bator uwiodła humorem, zmysłem obserwacji, genialną prozą jednocześnie w punkt i skąpaną w urzekającym artyzmie; wzruszająco opowiadał Orłoś swoją niedzisiejszą, piękną prozą klasków, przykuł uwagę na detalach, malując słowem obraz Szostak; Szczepkowska stała się subtelną mistrzynią pointy ciekawej historii rodzinnej, a Chwin pochylił się nad psychiką człowieka odchodzącego w demencję starczą. Reszta opowiadań aż tak nie przykuła mojej uwagi, by o nich wspomnieć.
W zasadzie nie wiem co je łączy, motyw wigilii pojawia się tylko w kilku. Może też rys człowieka na rozstaju, szukającego dalszej drogi? A może i samotność, wrażliwość i skierowanie bohaterów do wewnątrz?
Myślę, że dla tych kilku pereł warto wziąć z półki tę niby- świąteczną książkę. Zawiedziony poczuje się tylko ten, komu wystarczy banał..
Ja ją cenię, choćby dla takich zdań:

"Dusza nie pamięta nawet jak się nazywa. W pustym pokoju duszy wieje wiatr halny, wzbijając z podłogi celofanowe strzępki serca, sreberka od czekolady i pogniecione foliowe torebki z kolorowymi nadrukami supermarketów. W duszy nie ma nic prócz drżenia."

"Życie jest ruchem barw i świateł, plątaniną gałązek głogu, brzękiem monet, szelestem papieru, niczym więcej. Cóż dobro i zło mogą mieć wspólnego ze starannym przypinaniem słów pinezką do ludzi i rzeczy?"

Zawsze mam mieszane uczucia, jeśli chodzi o takie zbiory opowiadań. Można w nich znaleźć skarb i drobinki genialnych emocji, ale i zostać z pustą garścią, głową i duszą. Zależy to od wielu czynników. I od talentu pisarza, i od specyficznej wrażliwości, która pójdzie z naszą w tango lub nie.
Tu zagrało kilkukrotnie- Kutz zaprosił przed kredens i makatkę z napisem: "Zimna...

Mało świąteczna ta Gwiazdka. Niektóre opowiadania są aż depresyjne, rozumiem, że nazwiska autorów wiele obiecują, ale na pewno nie na święta. Mocno zmyliła mnie okładka, liczyłam na coś typowo świątecznego, a tu smutki przeplatają się z żalem, mało optymistyczna książka. Na inną porę roku super, ale radzę omijać w ten wyjątkowy grudniowy okres.

Mało świąteczna ta Gwiazdka. Niektóre opowiadania są aż depresyjne, rozumiem, że nazwiska autorów wiele obiecują, ale na pewno nie na święta. Mocno zmyliła mnie okładka, liczyłam na coś typowo świątecznego, a tu smutki przeplatają się z żalem, mało optymistyczna książka. Na inną porę roku super, ale radzę omijać w ten wyjątkowy grudniowy okres.

Niektóre opowiadania podobały mi się bardzo, niektóre mniej, dwa uznałabym za słabe. Dobra pozycja na wieczór;zachęciła mnie do poznanie twórczości dwójki autorów, których dotąd nie znałam.

Niektóre opowiadania podobały mi się bardzo, niektóre mniej, dwa uznałabym za słabe. Dobra pozycja na wieczór;zachęciła mnie do poznanie twórczości dwójki autorów, których dotąd nie znałam.

Czerwona kokardka z feerią gwiazd. Gwiazdka ma również inną twarz. Oblicze bez banału, z krwi i kości treść. Wiesz?
Możesz się o tym przekonać, czytając Opowiadania pod dobrą gwiazdą, której współautorami są wybitni współcześni twórcy: Bieńczyk, Pilch, Grzegorczyk i inni.
To nie kolejna tandetna książka o Bożym Narodzeniu, ale pełna głębokiej treści książka na Boże Narodzenie, która każe nam pochylić się nad prawdą o ludzkiej egzystencji.
Uświadamia, że Święta nie są wyjętym ze strumienia codzienności wolnym od trosk okresem, ale części życia.
Opowiadania to witraż mieniący się różnobarwnymi egzemplifikacjami ludzkiej samotności, są miniaturowym studium przemijania, „rozprawą” o tęsknocie za drugim człowiekiem, innym światem, przypowieścią o poszukiwaniu miłości i akceptacji, dyskursem o jednostkowych pragnieniach, cierpieniach i nadziejach. Te ogólne hasła wypełnia osobliwa treść i forma. To oczywiście za sprawą wyjątkowego doboru autorów – nie popkulturowych celebrytów, ale mistrzów literackiego rzemiosła. Kontrast stylów, jedność artyzmu, spójna maestria.
Dzieło to budzi ze sztucznego rozradowania, czytane z rozwagą uczy, że stereotypowe rozumienie Świąt nie jest właściwe. Poza tymi, którzy cierpią „materialnie”, są chorzy na nadwrażliwość, którzy smucą się głębiej i ciszej. Warto ich zauważać.
Zawiedzie się ten, kto liczy na świąteczną, czerwono – białą papkę. Każde z tych opowiadań jest niczym adwentowe zadanie – skłaniające do refleksji o tożsamości. Nagrodą za ich wypełnienie jest katarsis oraz prawdziwe narodzenie Zbawiciela w sercu.
Reasumując, Opowiadania to doskonały prezent, wspaniały na samotne, nie tylko na zimowe, wieczory, ale i na długie rodzinne rozmowy. Celowo nie odnoszę się do ich treści, zamiast bowiem czytać opis dania lepiej go posmakować. To świąteczne, jest tak uniwersalne, że można się nim rozkoszować cały rok.

Czerwona kokardka z feerią gwiazd. Gwiazdka ma również inną twarz. Oblicze bez banału, z krwi i kości treść. Wiesz?
Możesz się o tym przekonać, czytając Opowiadania pod dobrą gwiazdą, której współautorami są wybitni współcześni twórcy: Bieńczyk, Pilch, Grzegorczyk i inni.
To nie kolejna tandetna książka o Bożym Narodzeniu, ale pełna głębokiej treści książka...

sierpień/wrzesień 2013

sierpień/wrzesień 2013

Dawno juz ksiazka nie zawiodla mnie tak bardzo. I nie chodzi tu nawet o jakos opowiadan czy ich tresc, a wlasnie o fakt, ze po takim zbiorze spodziewalabym sie czegos zupelnie innego. Tu slynne powiedzenie, ze nie ocenia sie ksiazki po okladce ma swietne zastosowanie.

Na pierwszy rzut oka opowiadania maja zwiazek ze Swietami. Nawet gdyby wielka, zielono czerwona kokarda nic nam nie mowila znajdziemy z tylu opis - doskonaly prezent na Swieta. I o ile tematyka niekoniecznie musi byc przeciez swiateczna to tresc powinna byc w jakis sposob sprzyjajaca czytaniu w ten czas. Niestety.

Kilka dobrych, znanych nazwisk i kilka niezbyt dlugich opowiadan. Takie rzeczy z reguly czyta sie z przyjemnoscia i bardzo szybko. Tutaj jednak odnosi sie wrazenie, ze niemal kazdy piszacy staral sie wykazac niesamowitymi zdolnosciami pisarskimi. Zawilosci, metafory, historie ktore ciezko zrozumiec i odniesc do rzeczywistosci. A masz czytelniku - czy jestes na tyle madry by odczytac co chce przez to powiedziec? Kilka historii jest tak zawilych, ze z niecierpliwoscia czeka sie na koniec by zrozumiec puente, ktorej... nie ma. Parokrotnie mozna odniesc po prostu wrazenie, ze tekst zostal napisany na zamowienie, byle jak, byle zdazyc i cos oddac.

Szczesliwie sa i wsrod opowiadan perelki, ktore sprawiaja, ze przeczytanie ksiazki nie wydaje sie totalnym zmarnowaniem czasu. I za nie wlasnie druga gwiazdka.

Dawno juz ksiazka nie zawiodla mnie tak bardzo. I nie chodzi tu nawet o jakos opowiadan czy ich tresc, a wlasnie o fakt, ze po takim zbiorze spodziewalabym sie czegos zupelnie innego. Tu slynne powiedzenie, ze nie ocenia sie ksiazki po okladce ma swietne zastosowanie.

Na pierwszy rzut oka opowiadania maja zwiazek ze Swietami. Nawet gdyby wielka, zielono czerwona kokarda...

Po opowiadania sięgnęłam ze względu na znane nazwiska na okładce. Trochę mnie jednak ta książka rozczarowała, spodziewałam się czegoś o wiele lepszego. Czyta się ją momentami bardzo ciężko, według mnie nie jest to na pewno idealna lektura na święta.

Po opowiadania sięgnęłam ze względu na znane nazwiska na okładce. Trochę mnie jednak ta książka rozczarowała, spodziewałam się czegoś o wiele lepszego. Czyta się ją momentami bardzo ciężko, według mnie nie jest to na pewno idealna lektura na święta.