Zbiór kryminalnych felietonów legendarnego Wiecha. Krótkie historyjki umieszczane w przedwojennej prasie stanowią interesujące casusy, które – nawet jeżeli wymyślone – z pewnością trafiały co jakiś czas na stołeczną wokandę. Nie brakuje tu oczywiście niespożytych pokładów humoru, potęgowanego charakterystyczną warszawską mową. A jednak tomik, mimo że cienki, szybko okazuje się męczący. Kilkadziesiąt zebranych w nim felietonów jest bowiem do złudzenia podobnych, stąd trudno mówić o zaskoczeniu kolejnymi tekstami. Dlatego przez ostatnie kilkadziesiąt stron raczej brnie się, niż biegnie, tylko zaś siła inercji nie pozwala czytelnikowi odłożyć Pożycz mi rewolweru na półkę. Gorzko wypada też posłowie redaktora, Roberta Stillera, u którego wyczuwa się wyraźne pokłady niechęci do wydawców i spadkobierców Homera Warszawy. Jednym słowem: dziwna to lektura. Same teksty oczywiście się bronią, nie jest to jednak najlepszy zbiór Wiecha.

https://subiektywnik.pl/stanislaw-wiechecki-pozycz-mi-rewolweru/

Zbiór kryminalnych felietonów legendarnego Wiecha. Krótkie historyjki umieszczane w przedwojennej prasie stanowią interesujące casusy, które – nawet jeżeli wymyślone – z pewnością trafiały co jakiś czas na stołeczną wokandę. Nie brakuje tu oczywiście niespożytych pokładów humoru, potęgowanego charakterystyczną warszawską mową. A jednak tomik, mimo że cienki, szybko okazuje...