Gdybyś mnie kochała

Bardzo długie i nudne opisy. Z trudem przeczytałam pierwsze 50 stron.

Bardzo długie i nudne opisy. Z trudem przeczytałam pierwsze 50 stron.

Małe rozczarowanie. Zdaje się, że to jedna z wcześniejszych książek autorki i dopiero jakby wyrabiała stylowo.
Krótko mówiąc, ta historia w ogóle mnie nie wciągnęła, ani sielskość wioski i okolic - rzeka, ani historie bohaterów mnie nie oczarowały.
Jedynie wątek kryminalny był tu jakimś jaśniejszym punktem, ale to za mało.

Małe rozczarowanie. Zdaje się, że to jedna z wcześniejszych książek autorki i dopiero jakby wyrabiała stylowo.
Krótko mówiąc, ta historia w ogóle mnie nie wciągnęła, ani sielskość wioski i okolic - rzeka, ani historie bohaterów mnie nie oczarowały.
Jedynie wątek kryminalny był tu jakimś jaśniejszym punktem, ale to za mało.

Książki Pani Grażyny są specyficzne. Mają taki sentymentalny i melancholijny charakter. Ale czyta się je przyjemne. I tak też jest w tym przypadku. Trochę nostalgicznie, smutno a trochę też zabawnie i rozczulająco. Polecam.

Książki Pani Grażyny są specyficzne. Mają taki sentymentalny i melancholijny charakter. Ale czyta się je przyjemne. I tak też jest w tym przypadku. Trochę nostalgicznie, smutno a trochę też zabawnie i rozczulająco. Polecam.

Z książki na książkę staję się coraz większą fanką tej autorki.

"Gdybyś mnie kochała" to kolejna historia ludzkich losów osadzonych w polskich realiach. Jest miłość, jest złość, tęsknota i nienawiść.
Nic nie jest proste, jak to w życiu.

Polecam.

Z książki na książkę staję się coraz większą fanką tej autorki.

"Gdybyś mnie kochała" to kolejna historia ludzkich losów osadzonych w polskich realiach. Jest miłość, jest złość, tęsknota i nienawiść.
Nic nie jest proste, jak to w życiu.

Polecam.

Ksiazka która bawi i zarazem wzrusza do łez.
Na pewno sięgnę po nią jeszcze nie raz. Autorka serwuje nam cudowny kalejdoskop uczuć.

Ksiazka która bawi i zarazem wzrusza do łez.
Na pewno sięgnę po nią jeszcze nie raz. Autorka serwuje nam cudowny kalejdoskop uczuć.

Około 30 – letni Maksym zostaje oskarżony o morderstwo pewnej dziennikarki. Śledztwo w tej sprawie trwa, a Maksym czekając na jej wyjaśnienie, wspomina dawne czasy, kiedy każde wakacje spędzał u babci na wsi. Pomagał jej w obejściu, spotykał się z dziećmi sąsiadów, biegał z nimi po wsi, na której zawsze działo się coś ciekawego. Powraca też myślami do pewnego letniego dnia, w którym wszystko się zmieniło - do dnia, w którym jego kuzyn wyszedł z domu i nie wrócił.
Czytając, długi czas zastanawiałam się, dlaczego akurat te dwa wątki tworzą całą fabułę. Zadawałam sobie pytanie, jaki związek mogą mieć beztrosko spędzane przed laty wakacje, z próbą wrobienia niewinnej osoby w morderstwo. Jednak w miarę poznawania historii zaginionego kuzyna oraz historii jego najbliższych sąsiadów, coraz wyraźniej zaczęły być widoczne przesłanki, że sytuacja w jakiej obecnie znalazł się Maksym, może jednak mieć związek z tamtym zaginięciem.

Książka ta jest ciekawa i wciągająca. Jest w niej tajemnica, jest też wątek kryminalny, choć nie na tyle rozbudowany, aby trzymał nas w napięciu czy też wyzwalał jakieś większe emocje. Całość przedstawiona została prosto, nieskomplikowanie, czasami mroczno, czasami sielankowo, a czasem nawet nieco sentymentalnie. Bohaterowie są postaciami dobrymi, przyjaznymi, ale pojawił się też wśród nich czarny charakter, zatruwający życie wszystkim dookoła.

Sięgając po tę lekturę trzeba pamiętać, że autorka ma specyficzny styl prowadzenia narracji. Chwilami taki trochę filozoficzny, wymagający od czytelnika skupienia, zatem miłośnikom zwykłych czytadeł pisanych w formie lekkiego opowiadania może się on nie spodobać. Nie mniej jednak warto spróbować po książkę sięgnąć, gdyż można się przy niej zdrowo uśmiać. Czego, jak czego, ale humoru tutaj nie brakuje.

Polecam!

Około 30 – letni Maksym zostaje oskarżony o morderstwo pewnej dziennikarki. Śledztwo w tej sprawie trwa, a Maksym czekając na jej wyjaśnienie, wspomina dawne czasy, kiedy każde wakacje spędzał u babci na wsi. Pomagał jej w obejściu, spotykał się z dziećmi sąsiadów, biegał z nimi po wsi, na której zawsze działo się coś ciekawego. Powraca też myślami do pewnego letniego dnia,...

Książka bardzo specyficzna dla wymagającego czytelnika. Myślę, że wielbicielom prostej, nieskomplikowanej fabuły niekoniecznie przypadnie ona do gustu. Przesłanie powieści jest zawsze aktualne: nic nie dzieje się bez przyczyny, a każda niewyjaśniona sprawa, kiedyś w końcu się wyjaśni.

Książka bardzo specyficzna dla wymagającego czytelnika. Myślę, że wielbicielom prostej, nieskomplikowanej fabuły niekoniecznie przypadnie ona do gustu. Przesłanie powieści jest zawsze aktualne: nic nie dzieje się bez przyczyny, a każda niewyjaśniona sprawa, kiedyś w końcu się wyjaśni.

Świetna książka, nie mogłam się od niej oderwać :).

Świetna książka, nie mogłam się od niej oderwać :).

Książki Grażyny Jeromin-Gałuszki mają w sobie magię. "Gdybyś mnie kochała" pokazuje, że nic nie wydarza się bez powodu, niewyjaśnione lub niedomknięte wydarzenia z przeszłości w końcu powrócą. To lektura z morałem: jeśli nie zamkniesz przeszłości, nie zbudujesz nic nowego.

Książki Grażyny Jeromin-Gałuszki mają w sobie magię. "Gdybyś mnie kochała" pokazuje, że nic nie wydarza się bez powodu, niewyjaśnione lub niedomknięte wydarzenia z przeszłości w końcu powrócą. To lektura z morałem: jeśli nie zamkniesz przeszłości, nie zbudujesz nic nowego.

Oczarowała mnie ta książka. Jest magiczna! Sposób narracji a także przedstawienia tej małej, spokojnej (do czasu) wsi, sposób, w jaki autorka wykreowała bohaterów - urzekło mnie to wszystko. Miało to dla mnie smak dzieciństwa, choć przecież takiej prawdziwej wsi, jak Pan Bóg przykazał, z uprawnymi polami, obrabianiem gospodarstwa, to właściwie z własnego doświadczenia nie znam, co najwyżej z lektury i filmów. Obraz tej małej społeczności - nadzwyczaj smakowity. Zachwycili mnie bohaterowie, oczywiście trzy siostry, z których każda jakaś trochę niezwykła, ale przede wszystkim babcia Helena i jej zabawne intrygi, a również mądrość i życiowa wiedza. Tu jednak właściwie każdy zasługiwałby na wspomnienie, bo autorka przedstawiła po prostu wspaniałą galerię postaci, które na długo zapadają w pamięć. Do tego zagadka, niewyjaśniona przez lata, i późniejsze wydarzenia, w które zaplątana jest jedna z osób - czyta się to wszystko wspaniale i z wielką przyjemnością. Choć ja i bez tej zagadki z rozkoszą pogrążałabym się w opowieściach o tej wsi, o tych ludziach, o ich codzienności, kłótniach, marzeniach, sekretach serca... Naprawdę piękna i pełna uroku opowieść.

Oczarowała mnie ta książka. Jest magiczna! Sposób narracji a także przedstawienia tej małej, spokojnej (do czasu) wsi, sposób, w jaki autorka wykreowała bohaterów - urzekło mnie to wszystko. Miało to dla mnie smak dzieciństwa, choć przecież takiej prawdziwej wsi, jak Pan Bóg przykazał, z uprawnymi polami, obrabianiem gospodarstwa, to właściwie z własnego doświadczenia nie...