W 1934 roku Veza Taubner i Elias Canetti, żyjący od lat w nieformalnym związku, zawierają małżeństwo z rozsądku, co mocno podkreśla Elias w liście do ukochanego, młodszego brata, Georges'a. Właśnie do niego, którego pociągają raczej młodzi chłopcy, Veza poczuje niebawem bliską uwielbienia sympatię. W niej będzie szukać oparcia w trudnym, symbiotycznym związku z Eliasem. Cztery lata później Veza i Elias zostają wyrzuceni z wiedeńskiego mieszkania i uciekają do Londynu. Wiodą tam biedne emigranckie i coraz bardziej komplikujące się małżeńskie życie. Niezależnie od siebie, a czasem nawet w tajemnicy przed sobą, korespondują z mieszkającym w Paryżu Georges'em, starającym się wyrobić sobie pozycję jako pulmonolog. Veza donosi mu o napadach obłędu Eliasa, Elias natomiast o złym stanie nerwów i depresjach Vezy. Wspólnym mianownikiem tych listów jest troska o zdrowie chorego na gruźlicę Georges'a, któremu Veza pragnęłaby scałować zarazki z ust. Georges, sam nieskory do pisania, przechowa troskliwie listy brata i szwagierki, które zostały odnalezione w 2003 roku w jednej