Drugi tom poety pokazuje formalne poszukiwania oraz krystalizującą się coraz bardziej w praktyce poetyckiej wizję Rymkiewiczowskiego klasycyzmu, którego teoretyczne postulaty sformułowane zostały dopiero 7 lat później w jego książce „Czym jest klasycyzm”. Przywoływanie tradycyjnych form wersyfikacyjnych, testowanie różnych układów rymów było w tym okresie wyrazistą deklaracją w wyborze poetyki (Miłosz w kontrze do Przybosia). Miłosz zresztą przewija się we wczesnej twórczości Rymkiewicza w sposób tyle wyrazisty co dwuznaczny, poeta z jednej strony dialogując z jego twórczością czerpie z niej mocne inspiracje formalne i tematyczne, jednocześnie walczy o własny głos podejmując polemikę z jego poetyckim programem i postawą.

„Człowiek...” to tom dość miejscami enigmatyczny, mniej bezpośredni od późniejszych wierszy poety, łączący język filozofii z językiem symbolu i surrealistycznym obrazowaniem („Spinoza był pszczołą”, „Człowiek z głową jastrzębia”). Jednak naczelne tematy: odniesienia do dzieł przeszłości, metafizyczne rozważania o naturze czasu i śmierci, operowanie archetypami są już tu obecne i nie znikną w zasadzie nigdy w tej twórczości. Widać, że Rymkiewicz od początku miał w swoim poetyckim projekcie wpisane założenie bycia twórcą dialogującym z twórcami i dziełami przeszłości. Literatura jest tu polem konfrontacji ze światem, daje możliwość podjęcia próby przeniknięcia rzeczywistości. A jednocześnie wyjścia poza ograniczoną perspektywę własnego życia i marność socjalistycznej topornej doczesności, programowo traktującej przeszłość jako zbędny balast.

Trzeba dodać, że Rymkiewicz nie zszedł ze swojej drogi mimo zarzutów o wtórność i sztuczność padających ze strony najbardziej wpływowych w tym czasie postaci literackiego świata PRL. „Z papieru papierowy ogień” - sarkał Przyboś w protekcjonalno-prześmiewczym „Liście do młodego poety”. Młody poeta nie posłuchał jednak „słów życzliwej rady” starszego „kolegi po piórze” zachęcającego go by „Brać język najbardziej współczesny, dzisiejszy i widzieć żywych, dzisiejszych ludzi”. Atak ten wręcz utwierdził go w obranym kierunku, Przybosia nie traktował bowiem jako mentora, ale ideologa „jedynej słusznej” poetyki, która zawsze była mu obca. Pozostał wierny sobie. I słusznie.

Drugi tom poety pokazuje formalne poszukiwania oraz krystalizującą się coraz bardziej w praktyce poetyckiej wizję Rymkiewiczowskiego klasycyzmu, którego teoretyczne postulaty sformułowane zostały dopiero 7 lat później w jego książce „Czym jest klasycyzm”. Przywoływanie tradycyjnych form wersyfikacyjnych, testowanie różnych układów rymów było w tym okresie wyrazistą...