Celem niniejszej pracy jest próba rozwiązania problemu silnie akcentowanej obecności żeńskiej istoty w ideologii wojennej starożytnych Greków. Niewątpliwie istnieje logiczny powód, dla którego Hellenowie zbroili posągi żeńskich bóstw, choć z pewnością nie posłaliby na pole bitwy swoich matek, żon i córek. W pojęciu Greków wojna miała źródło w świecie boskim, a przedsięwzięcie militarne pozostawało mechanizmem uruchamianym i zatrzymywanym przez bóstwo. Hellenowie odróżniali boską siłę wojenną od samych bogów. Wojnie podjętej na sposób sakralny nadawano charakter kontinuum i nie podlegała ona cyklicznym zmianom (umieraniu i odradzaniu). W związku z tym, nie należy na gruncie kultury greckiej ograniczać pojęcia wojny jedynie do trwających zmagań militarnych. Grecy wykorzystywali broń na oznaczenie wskazanego kontinuum poprzez umieszczanie jej równolegle poza dosłownie rozumianym polem bitwy - w kontekście pokojowym. Wojna pozostawała integralną częścią cywilizacji greckiej, ponieważ początki ludzkości wiązano z wojną i bronią, a sama wojna niejako konstytuowała istotę ludzką. Zakres chronologiczny prezentowanej pracy jest szeroki - obejmuje dzieje Hellenów począwszy od kultury mykeńskiej aż po okres hellenistyczny. Greckie wizerunki boskie o charakterze militarnym w zasadzie można znaleźć wszędzie tam, gdzie osiedlili się Hellenowie, toteż zasięg terytorialny publikacji wyznacza powszechnie znane pojęcie "świata greckiego". Oczywiście autorzy helleńscy opisywali również wizerunki uzbrojonych bogiń stanowiące wytwory obcych kultur, toteż można przyjąć, że zasięg terytorialny określa pojęcie znanego Grekom świata zamieszkałego (oikoumene). Praca ma charakter naukowy. Krąg odbiorców stanowić mogą przede wszystkim naukowcy - historycy starożytności, historycy idei, religioznawcy i historycy wojskowości.