Milczące wyroki gór..
„To był szczególny dzień, właśnie przez tę ciszę, którą w końcu zaakceptowali jako jego nieodłączną część; dzień tak doskonały, że wart zapamiętania (…). Mogli oczekiwać tego, co niespodziewane. W swoich staraniach i uważnych przygotowaniach nie wzięli pod uwagę, ze będą musieli zmierzyć się z taką zabójcza ciszą” – te słowa nie są zaskoczeniem dla nikogo, kto eksploruje góry, niezależnie od tego, czy mierzy się z nimi samotnie czy też w towarzystwie. Miarowo odmierzane kroki, umysł skoncentrowany tylko na parciu do przodu, wyostrzone zmysły. I cisza, przerywana tylko niekiedy podmuchami lodowatego wiatru to częste zjawisko, które może budzić niepokój. Wielokrotnie bowiem stanowi złowieszczą zapowiedź przyszłości.
Wyruszając wraz ze swoją partnerką Patrick zlekceważył tę ciszę. Zarówno on, jak i ona byli doświadczonymi alpinistami, kochankami, wzajemnie dla siebie żyli. Ale żyli również dla gór, dla wyzwań, takich jak zimowa wspinaczka na trasie, której w styczniu jeszcze nikt nie przeszedł. To miał być sposób na wspólne spędzenie czasu, ale i prawdziwy sprawdzian. To egzamin, który oblali. O tym, jakie są konsekwencje igrania z górami i z własną wytrzymałością, uwagą, możemy przekonać się podczas lektury trudnej, lecz pięknej i poruszającej książki „Dźwięk grawitacji”. Autor, Joe Simpson, brytyjski alpinista i pisarz znany z takich książek, jak choćby „Dotkniecie pustki”, tym razem zdecydował się połączyć własne doświadczenie oraz historię miłosną, która choć fikcyjna, jest nad wyraz prawdziwa. Góry zapewne znają niejeden taki dramat, niejedna miłość pozostała na stoku, niejedno złamane serce było ich ofiarą. Po książkę opublikowaną nakładem Wydawnictwa Stapis sięgnąć mogą jednak nie tylko osoby, które kochają góry, które darzą je bezgranicznym uwielbieniem i szacunkiem, które przez góry straciły bliską osobę, ale i ci wszyscy, którzy cenią sobie przejmujące i dobrze opowiedziane historie.
Autor zdecydował się dokonać podziału książki na dwie korespondujące ze sobą części, na dwie tragedie oddzielone dwudziestopięcioletnim odcinkiem czasu. W pierwszej części jesteśmy świadkami upadku ze skalnej półki partnerki Patricka – tempo w jakim toczyły się wydarzenia oraz bezradność mężczyzny zważyły na jego dalszym życiu. W jednej chwili desperacko wczepiała się ona w jego dłoń, w drugiej spadała już w skalną szczelinę. On zaś pozostał z niedowierzaniem na twarzy, jeszcze zaspany, jakby nie potrafiąc zrozumieć bezmiaru tragedii, która przypadła mu w udziale.

(...)
Pełna treść recenzji dostępna na stronie: http://www.qulturaslowa.pl/2017/08/joe-simpson-joe-simpson.html

Milczące wyroki gór..
„To był szczególny dzień, właśnie przez tę ciszę, którą w końcu zaakceptowali jako jego nieodłączną część; dzień tak doskonały, że wart zapamiętania (…). Mogli oczekiwać tego, co niespodziewane. W swoich staraniach i uważnych przygotowaniach nie wzięli pod uwagę, ze będą musieli zmierzyć się z taką zabójcza ciszą” – te słowa nie są zaskoczeniem dla...

Autor rozwija wodze fantazji. Opisuje niesamowity wypadek w górach..robi to dobrze. W sposób przejmujący oddaje to, co sam kiedyś przeżył ale podając wszystko jako fabularną opowieść. I wszystko dobrze, tylko nieco rozwlekłe. Wolałam Go we wspomnieniach, i chętnie jeszcze coś przeczytam bo ma naprawdę dobry warsztat pisarski jak na amatora. Polecam.

Autor rozwija wodze fantazji. Opisuje niesamowity wypadek w górach..robi to dobrze. W sposób przejmujący oddaje to, co sam kiedyś przeżył ale podając wszystko jako fabularną opowieść. I wszystko dobrze, tylko nieco rozwlekłe. Wolałam Go we wspomnieniach, i chętnie jeszcze coś przeczytam bo ma naprawdę dobry warsztat pisarski jak na amatora. Polecam.

Po tym autorze spodziewałam się więcej. Niestety fikcja literacka nie okazała się najmocniejszą stroną Joe Simpsona. Zbyt kwiecisty styl odwraca uwagę od samej treści książki.Bardzo ciężko się to czyta. Nie mogłam skupić uwagi i często myślami odbiegałam od opisywanej historii, przez co musiałam po kilka razy czytać jedną linijkę.
Przerost formy nad treścią. Ocenę dobrą dałam tylko dlatego, że to górska historia.

Po tym autorze spodziewałam się więcej. Niestety fikcja literacka nie okazała się najmocniejszą stroną Joe Simpsona. Zbyt kwiecisty styl odwraca uwagę od samej treści książki.Bardzo ciężko się to czyta. Nie mogłam skupić uwagi i często myślami odbiegałam od opisywanej historii, przez co musiałam po kilka razy czytać jedną linijkę.
Przerost formy nad treścią. Ocenę dobrą...

Uwielbiam Joe Simpsona, jego książki również. Najprawdopodobniej zbyt wielkie oczekiwania, które wyrosły z "Dotknięcia pustki" i "Zewu ciszy" spowodowały, iż "Dźwięk grawitacji" był dla mnie rozczarowaniem. Zachęcam do przeczytania tej książki wszystkich fanów Simpsona, ale tylko na własną odpowiedzialność, ponieważ ten niesamowity człowiek gór pokazuje się w trochę innym świetle. Pierwszy raz pisze powieść, bawi się fikcją, z jakim skutkiem? Zachęcam, ale nie polecam.

Uwielbiam Joe Simpsona, jego książki również. Najprawdopodobniej zbyt wielkie oczekiwania, które wyrosły z "Dotknięcia pustki" i "Zewu ciszy" spowodowały, iż "Dźwięk grawitacji" był dla mnie rozczarowaniem. Zachęcam do przeczytania tej książki wszystkich fanów Simpsona, ale tylko na własną odpowiedzialność, ponieważ ten niesamowity człowiek gór pokazuje się w trochę innym...

Zdecydowanie przegadana i dużo gorsza niż rewelacyjne "Dotknięcie pustki", ale mimo to to całkiem niezła, wciągająca powieść. Chociaż wspomnienia Simpsona dużo większe powodują u mnie emocje niż proza Simpsona.

Zdecydowanie przegadana i dużo gorsza niż rewelacyjne "Dotknięcie pustki", ale mimo to to całkiem niezła, wciągająca powieść. Chociaż wspomnienia Simpsona dużo większe powodują u mnie emocje niż proza Simpsona.