Pozłacana rybka

❗TW: anoreksja, rozwód, śmierć, choroba, narkotyki

Książka smutna i poruszająca wiele ważnych tematów, ale jednocześnie było tego za dużo. Wątek narkotyków wśród dzieci, nie wiem po co tu był, skoro nie został rozwinięty. Tak samo temat anoreksji bardzo spłycony, nie wierzę w to, że dziewczyna w tak młodym wieku tak szybko z tego wyszła i to dlatego, że ktoś z nią porozmawiał??
Moim zdaniem wystarczyłyby tylko tematy rozwodu i choroby, które zostały dobrze rozwinięte.

❗TW: anoreksja, rozwód, śmierć, choroba, narkotyki

Książka smutna i poruszająca wiele ważnych tematów, ale jednocześnie było tego za dużo. Wątek narkotyków wśród dzieci, nie wiem po co tu był, skoro nie został rozwinięty. Tak samo temat anoreksji bardzo spłycony, nie wierzę w to, że dziewczyna w tak młodym wieku tak szybko z tego wyszła i to dlatego, że ktoś z nią...

Książkę czytałam dawno i popłakałam się, choć mi się to nie zdarza, dlatego bardzo utkwiła mi w pamięci, mam nawet autograf pisarki, choć książka jest dla młodzieży. Szkoda, że Basia Kosmowska pisze główni dla dzieci.

Książkę czytałam dawno i popłakałam się, choć mi się to nie zdarza, dlatego bardzo utkwiła mi w pamięci, mam nawet autograf pisarki, choć książka jest dla młodzieży. Szkoda, że Basia Kosmowska pisze główni dla dzieci.

Historia głównej bohaterki bardzo pociągająca, choć czytałam ją stosunkowo dawno to nadal pamiętam dokładnie fabułę. Szczerze polecam😊

Historia głównej bohaterki bardzo pociągająca, choć czytałam ją stosunkowo dawno to nadal pamiętam dokładnie fabułę. Szczerze polecam😊

Najlepsza młodzieżówka, jaką czytałem.

Najlepsza młodzieżówka, jaką czytałem.

Kolejna wzruszająca książka Barbary Kosmowskiej. Autorka porusza trudne tematy, gdzie takie historie niestety dzieją się obok nas. Napisana lekko i przyjemnym,prostym językiem. Oprócz dramatów które ściskając serce, mamy w książce mnóstwo małych iskierek, które utwierdzają nas w przekonaniu że życie jest naprawdę piękne. Sięgając po tą pozycję trzeba mieć na uwadze, że jest to bardzo smutna opowieść, która potrafi wycisnąć niejedną łzę.
Jednak uważam że naprawdę warto.

Kolejna wzruszająca książka Barbary Kosmowskiej. Autorka porusza trudne tematy, gdzie takie historie niestety dzieją się obok nas. Napisana lekko i przyjemnym,prostym językiem. Oprócz dramatów które ściskając serce, mamy w książce mnóstwo małych iskierek, które utwierdzają nas w przekonaniu że życie jest naprawdę piękne. Sięgając po tą pozycję trzeba mieć na uwadze, że jest...

Teoretycznie nic złego w tej książce nie było. Jednak gdyby mnie ktoś zapytał o czym ona jest to ciężko mi powiedzieć. Zwykłe życie dziewczyny, nic wielkiego się nie wydarzyło. W opisie jest, że tej historii się nie zapomina lecz ja już zaczynam. Zwykła codzienność.

Teoretycznie nic złego w tej książce nie było. Jednak gdyby mnie ktoś zapytał o czym ona jest to ciężko mi powiedzieć. Zwykłe życie dziewczyny, nic wielkiego się nie wydarzyło. W opisie jest, że tej historii się nie zapomina lecz ja już zaczynam. Zwykła codzienność.

Książka świetna!

Jest to idealna pozycja dla fanów literatury młodzieżowej, obyczajowej. Jest napisana bardzo lekko i bardzo płynnie, rozdziały są krótkie ale przepełnione ciepłem. Lektura ta porusza ważne tematy i jest niesamowicie bliska mojemu sercu! Uwielbiam Fryderyka z resztą nie mniej samą Alicję (główną bohaterkę książki). Uroniłam łzę... Ale moim zdaniem świadczy to nie tylko o mojej wysokiej wrażliwości ale i o emocjach oraz wybitnym sposobie ich przekazania. Książka jest pełna treści czytając ją miałam dziwne poczucie bezpieczeństwa ciepła oraz przenikającej nostalgii i zadumy. Książka piękna i wzruszająca godna polecenia. Skrojona idealnie pode mnie! Moja opinia jest bardzo pozytywna ale nie mogła być inna, gdyż uwielbiam wzruszające pozycje, a szczególnie te napisane tak pięknie i płynnie. Na pewno nie jest to ostatnia książka Barbary Kosmowskiej, która przeczytam! Dla mnie 10 gwiazdek, ale wiążę ją sentymentem również prywatnym, bo książka podarowana mi została przez bardzo ważną osobę która niestety odeszła... Nie zapomnę tych łez i tych maleńkich promyków nadziei, które rosły i malały z każdą stroną.

Książka poruszała też wątki szkolne, pierwszych miłości i problemów w przyjaźni, które w porównaniu do rodzinnych i tych związanych z chorobą brata czy rozwodem rodziców są nieco nudniejsze i mi się mniej podobały. Jest to natomiast nie odłączny element życia nastolatki.

Reasumując, książka wybitna jednak typowo moja! Polecam serdecznie! <3

Książka świetna!

Jest to idealna pozycja dla fanów literatury młodzieżowej, obyczajowej. Jest napisana bardzo lekko i bardzo płynnie, rozdziały są krótkie ale przepełnione ciepłem. Lektura ta porusza ważne tematy i jest niesamowicie bliska mojemu sercu! Uwielbiam Fryderyka z resztą nie mniej samą Alicję (główną bohaterkę książki). Uroniłam łzę... Ale moim zdaniem świadczy...

Jeśli zamierzasz sięgnąć po tę książkę, miej na uwadze, że to dość smutna historia. Przeplatana pozytywami i wartościowymi spostrzeżeniami, ale jednak smutna. Żałuję, że nie była dłuższa. Przedstawione wątki spokojnie mogłyby trwać nieco dłużej. Rozumiem jednak, że jeden z nich niejako wymuszał tempo pozostałych. Muszę też przyznać, że przedostatni fragment był świetnie napisany. Bardzo obrazowo i emocjonalnie.

Bohaterka jest młoda, ale jej przemyślenia i wnioski są bardzo dorosłe. To jednocześnie plus i minus. Czytelnik zapomina, że ma ona 14 lat. Mimo wszystko Alicja podobała mi się jako człowiek, nie robiła rzeczy za które byłoby mi wstyd, ani nie była irytująca. Podobał mi się motyw "listów do samej siebie". Sama piszę do siebie w podobniej formie i przyznam, że jest to dobry sposób na zdystansowanie do wydarzeń.
Na plus na pewno można zaliczyć relacje między bohaterami. Były realistyczne, nie jak odciśnięte od klasycznych foremek, ale jak wyjęte prosto z życia. Podobało mi się też, że bohaterowie podejmują słuszne decyzje, zamiast trwać w głupocie czy popełniać błąd na błędzie. To już jest mniej realistyczne ;) wszyscy wiemy jak bywa w życiu.

Jeśli zamierzasz sięgnąć po tę książkę, miej na uwadze, że to dość smutna historia. Przeplatana pozytywami i wartościowymi spostrzeżeniami, ale jednak smutna. Żałuję, że nie była dłuższa. Przedstawione wątki spokojnie mogłyby trwać nieco dłużej. Rozumiem jednak, że jeden z nich niejako wymuszał tempo pozostałych. Muszę też przyznać, że przedostatni fragment był świetnie...

Przed przeczytaniem tej książki trafiła do mnie pozycja J. Norburiego: "Wielka Panda i Mały Smok", z której został ze mną na dłużej fragment, kiedy Wielka Panda pyta: "Co jest ważniejsze: droga, czy cel?" A Mały Smok odpowiada: "Towarzystwo w podróży".
I czytając później "Pozłacaną rybkę" miałam wrażenie, że o tym jest właśnie ta książka. O relacjach, o towarzyszach w podróży. Szczególnie ważnych, gdy życie pokazuje nam swoją trudną stronę, co też na końcu książki głosi mama Fryderyka: "W takiej podróży nie można być samemu, bo w samotności ból tylko urasta, nigdy nie maleje..."
Książka piękna, bardzo dobrze napisana poruszyła wiele strun w mojej duszy, przypomniała, jakim azylem był dla mnie pobyt w dzieciństwie u dziadków i jak istotne jest to, by każde dziecko miało taki azyl ( idealnie by było żeby był on w domu rodzinnym).
Książka wywołała mój uśmiech, łzy, refleksję. Wartościowa pod względem treści, tematu radzenia sobie z różnymi przeciwnościami losu, mówi o rzeczach ważnych.

Mini zgrzyt jaki miałam to przedstawiona, jak dla mnie, zbytnia dojrzałość Alicji ( jak na swój wiek),często wydająca się stabilniejszą, mądrzejszą, lepiej radzącą sobie z rzeczywistością niż wielu dorosłych wokół niej. Miałam wrażenie, że czytam perspektywę osoby dużo starszej. Zbyt idealnie jak dla mnie. Z drugiej strony to właśnie te postawy i stanie po dobrej stronie mocy sprawiały, że ta bohaterka inspirowała. Drugi mini zgrzyt to nadmiar zasygnalizowanych problemów w jednej książce. Ale...
Podsumowując cieszę się, że natrafiłam na "Pozłacaną rybkę" i na pewno sięgnę po inne pozycje autorek.

Przed przeczytaniem tej książki trafiła do mnie pozycja J. Norburiego: "Wielka Panda i Mały Smok", z której został ze mną na dłużej fragment, kiedy Wielka Panda pyta: "Co jest ważniejsze: droga, czy cel?" A Mały Smok odpowiada: "Towarzystwo w podróży".
I czytając później "Pozłacaną rybkę" miałam wrażenie, że o tym jest właśnie ta książka. O relacjach, o towarzyszach w...

"Dzieci i ryby głosu nie mają". To chyba najbardziej kłamliwe powiedzenie, jakie znam. Od ponad stu lat, od czasów tworzenia ogródków jordanowskich i nauk Korczaka, który przekonywał, że "nie ma dzieci, są ludzie", uczucia młodego człowieka są dostrzegane. Za mało jednak. Za często dorośli zapominają, że to właśnie wiek dziecięcy jest tym, w którym uczucia i emocje są ważniejsze niż cokolwiek innego.
Lektura "Pozłacanej rybki" daje możliwość wejścia w świat skomplikowanych uczuć młodej dziewczyny, Alicji, która, podobnie jak większość ze współczesnych nastolatków, musi mierzyć się codziennie z sinusoidą emocji. Wszędzie, w domach rozwiedzionych rodziców, w szkole pomiędzy wymykającą się z rąk przyjaźnią a próbą pomocy anorektycznej koleżance, w szpitalu u nieuleczalnie chorego brata przyrodniego, czy w końcu w bardzo zielonych oczach pewnego zdolnego, obiecującego skrzypka...
Dawno nie czytałem czegoś tak bardzo dającego do myślenia.

"Dzieci i ryby głosu nie mają". To chyba najbardziej kłamliwe powiedzenie, jakie znam. Od ponad stu lat, od czasów tworzenia ogródków jordanowskich i nauk Korczaka, który przekonywał, że "nie ma dzieci, są ludzie", uczucia młodego człowieka są dostrzegane. Za mało jednak. Za często dorośli zapominają, że to właśnie wiek dziecięcy jest tym, w którym uczucia i emocje są...