Ta pozycja z dorobku Wawrzyńca Żuławskiego zrobiła na mnie najmniejsze wrażenie, wręcz się nudziłem w drugiej części, kiedy to autor przeniósł się z Wysokich Taurów do Masywu Mont Blanc i Alp Berneńskich. Wynikało to zapewne z tego, że po pierwsze brakowało mi punktu odniesienia, nie znam z własnego doświadczenia górskiego Alp Zachodnich i tak, jak dane mi było przemierzać lodowce i skały Wysokich Taurów, więc łatwo mi było wyobrazić sobie np. monumentalność wschodniej ściany Grossglocknera opadającej ku dolinie, w której swój jęzor toczy równie monumentalny lodowiec Pastersee, tak nie miałem podobnego przypadku z lodowcami i skałami Mont Blanc, czy Matterhornu. Po drugie, sam autor przynudza mocno, opowiadając o swoich przygodach alpejskich z iście nieangażującą flegmą. Po trzecie zaś tytuł wprowadza czytelnika w błąd, bo nie ma się tutaj do czynienia z alpejskim trekkingiem, lecz jest to profesjonalna, wyczynowa wspinaczka wysokogórska.
Powyższe nie oznacza jednak, że książka jest zła. Jest to rzetelna sprawozdawczość z alpejski doświadczeń autora, głównie w masywie Mont Blanc, który to zresztą masyw ostatecznie pochłonął jego życie.

Ta pozycja z dorobku Wawrzyńca Żuławskiego zrobiła na mnie najmniejsze wrażenie, wręcz się nudziłem w drugiej części, kiedy to autor przeniósł się z Wysokich Taurów do Masywu Mont Blanc i Alp Berneńskich. Wynikało to zapewne z tego, że po pierwsze brakowało mi punktu odniesienia, nie znam z własnego doświadczenia górskiego Alp Zachodnich i tak, jak dane mi było przemierzać...

Bardzo spodobała mi się "Trylogia tatrzańska" Żuławskiego, więc po chwili oddechu na inne lektury znów wróciłam do twórczości wspinacza. Tym razem sięgnęłam po jego wspomnienia z wypraw w Alpy - "Wędrówki alpejskie" opowiadają o co ciekawszych wspinaczkach zarówno przed II wojną światową, jak i po niej.
To, co bardzo podobało mi się we wcześniejszej lekturze, wciąż jest aktualne w "Wędrówkach alpejskich" - Żuławski świetnie opowiada, a książki się nie czyta, ją się pochłania. Niestety, mniej leży mi tu tematyka. O ile w "Trylogii tatrzańskiej" autor opowiadał o taternictwie z pierwszej połowy ubiegłego stulecia w taki sposób, że człowiek mógł się czegoś z tej książki nauczyć, to "Wędrówki alpejskie" mają już inny cel. To po prostu zbiór wspomnień - z tym i tym człowiekiem wybraliśmy tę trasę, pogoda była taka, ten i ten przeszedł ją przed nami, mieliśmy takie problemy, udało się lub nie... Trochę faktów, trochę emocji, ale czegoś mi tu brakowało, jakiejś klamry kompozycyjnej obecnej w tamtej książce. Lektura nie jest długa, ale rozdziały mi się mocno ze sobą zlewały - przeczytałam i nie byłabym w stanie powtórzyć wyczynów Żuławskiego.
Niby trochę czytam literatury górskiej, ale chyba nie na tyle, by w pełni docenić "Wędrówki alpejskie". Może ktoś, kto faktycznie zna alpejskie trasy wspinaczkowe, kto śledzi wyczyny alpinistów i interesuje się ich historią, znajdzie dla siebie coś fajnego w tej lekturze. W innym przypadku dalej będzie się czytało przyjemnie, ale niewiele z tego potem zostanie w głowie... :)

Bardzo spodobała mi się "Trylogia tatrzańska" Żuławskiego, więc po chwili oddechu na inne lektury znów wróciłam do twórczości wspinacza. Tym razem sięgnęłam po jego wspomnienia z wypraw w Alpy - "Wędrówki alpejskie" opowiadają o co ciekawszych wspinaczkach zarówno przed II wojną światową, jak i po niej.
To, co bardzo podobało mi się we wcześniejszej lekturze, wciąż jest...

Książka jest zbiorem opowiadań, a może tylko relacji z alpejskich wypraw autora. Począwszy od pierwszej fascynacji tymi górami, aż po metodyczne zdobywanie coraz trudniejszych przejść. Warto pamiętać, że Żuławski był uznanym taternikiem i góry jako takie nie były dla niego nowością, mimo to Alpami się zachwycił i zachwyt ten w swojej książce uchwycił.
Żuławski należy do dawnego świata wspinaczy i podróżników którzy nie zostawiali towarzysza nawet gdy był bryłą lodu (to są jego słowa),i którzy też potrafili poprawnie a nawet lepiej niż poprawnie swoje przeżycia przekazać w formie literackiej wypowiedzi. Historie przytoczone w książce mają dobrze skomponowaną fabułę, autor trzyma równowagę między opisem wspinaczkowych detali a uwagami o bardziej ogólnym charakterze. Przy okazji pisze to wszystko ładnym, spokojnym językiem, o który coraz trudniej wśród współczesnych pozycji o podobnej tematyce.

Książka jest zbiorem opowiadań, a może tylko relacji z alpejskich wypraw autora. Począwszy od pierwszej fascynacji tymi górami, aż po metodyczne zdobywanie coraz trudniejszych przejść. Warto pamiętać, że Żuławski był uznanym taternikiem i góry jako takie nie były dla niego nowością, mimo to Alpami się zachwycił i zachwyt ten w swojej książce uchwycił.
Żuławski należy do...

Książka "Wędrówki alpejskie" Wawrzyńca Żuławskiego nieco mnie zawiodła - liczyłem na coś naprawdę niezwykłego, tymczasem dostałem garść relacji z przed- i powojennych polskich wypraw w Alpy. Niby na co więcej liczyć - sam się zastanawiałem. Może na to, by opisy nie były jedynie sprawozdaniami, by przedstawiane wydarzenia fascynowały, by całość wywoływała silne emocje - wzruszenie, zachwyt, niepokój? Niesprawiedliwym byłoby określenie tej książki jako bezrefleksyjnej, bo tak nie jest, jednak sposób, styl jej napisania, a także, być może, podejście autora do gór nie przemówiły do mnie. Trudno mi się pogodzić w sposobie widzenia gór jako drogi do sukcesu, pola walki, czy miejsca wejść "na czas", bo i o takich jest mowa. Przynajmniej ja tak to odebrałem.
Jeżeli kogoś interesuje wspinaczka sportowa, to być może ta pozycja go zainteresuje, mamy tu nieraz podane czasy przejścia, stopnie trudności, a nawet chyba nachylenie stoku - dla mnie nie było to aż tak fascynujące.

Książka "Wędrówki alpejskie" Wawrzyńca Żuławskiego nieco mnie zawiodła - liczyłem na coś naprawdę niezwykłego, tymczasem dostałem garść relacji z przed- i powojennych polskich wypraw w Alpy. Niby na co więcej liczyć - sam się zastanawiałem. Może na to, by opisy nie były jedynie sprawozdaniami, by przedstawiane wydarzenia fascynowały, by całość wywoływała silne emocje -...