Dla mnie rewelacja! Realizm, brak silenia się na eorginalnosc, po prostu portret pokolenia. Portret pasujący do wielu, do mnie tez. Do tego Lądek Zdrój, klimaty tego regionu a w tle wysokie góry w tym najwyższe pasma na terenie dawnego ZSRR. Na koniec refleksje z Festiwalu, którego autor jest założycielem.

Dla mnie rewelacja! Realizm, brak silenia się na eorginalnosc, po prostu portret pokolenia. Portret pasujący do wielu, do mnie tez. Do tego Lądek Zdrój, klimaty tego regionu a w tle wysokie góry w tym najwyższe pasma na terenie dawnego ZSRR. Na koniec refleksje z Festiwalu, którego autor jest założycielem.

Książka dość lekka i przyjemna w czytaniu, napisana z poczuciem humoru i pokazująca zafascynowanie światem gór oraz emocje towarzyszące rozwijaniu tej pasji. Na plus barwne opisy życia i wspinania w PRL-u - dziś już nie uświadczymy takich atrakcji! Zabrakło mi jednak jakiejś spójności w kolejnych rozdziałach: niby jest to podróż przez dziesięciolecia, bo wspomnienia uszeregowane są w dużej mierze chronologicznie, niby jest motyw przewodni, czyli górskie wyprawy i kształtowanie charakteru, a czegoś brak. Tak jakby to był zlepek luźnych opowiastek pretendujący do miana pełnej opowieści. Pojawiło się też kilka błędów w korekcie, czego osobiście bardzo nie lubię. Ogólnie książka dobra, ale nie wybitna ani genialna. Myślę, że czytałam lepsze książki o tematyce górskiej (a i gorsze ;))

Książka dość lekka i przyjemna w czytaniu, napisana z poczuciem humoru i pokazująca zafascynowanie światem gór oraz emocje towarzyszące rozwijaniu tej pasji. Na plus barwne opisy życia i wspinania w PRL-u - dziś już nie uświadczymy takich atrakcji! Zabrakło mi jednak jakiejś spójności w kolejnych rozdziałach: niby jest to podróż przez dziesięciolecia, bo wspomnienia...

Genialna książka, w której autor w sposób niezwykle ciekawy, barwny i humorystyczny opisuje swoje górskie przygody. Patrząc z szerszej perspektywy nie jest to książka tylko o górach, ale ogólnie o realizowaniu życiowych marzeń, życiu z pasją, dążeniu do wybranego celu.

Genialna książka, w której autor w sposób niezwykle ciekawy, barwny i humorystyczny opisuje swoje górskie przygody. Patrząc z szerszej perspektywy nie jest to książka tylko o górach, ale ogólnie o realizowaniu życiowych marzeń, życiu z pasją, dążeniu do wybranego celu.

Książka całkiem przyjemna, bardzo dobrze się czyta, nawet takiemu laikowi jak mi w sprawie gór. Przeczytałem, bo dostałem ;-) Kto się nie interesuje wspinaczką i nie ogarnia tematu gór nie polecam.

Książka całkiem przyjemna, bardzo dobrze się czyta, nawet takiemu laikowi jak mi w sprawie gór. Przeczytałem, bo dostałem ;-) Kto się nie interesuje wspinaczką i nie ogarnia tematu gór nie polecam.

Do książki Zbigniewa Piotrowicza podchodziłam jak do kolejnej książki o górach. To był mój błąd, bo przede wszystkim każda książka o górach jest trochę inna i nie można stawiać ich na jednej płaszczyźnie. Poza tym ta jest całkiem inna od tych, które już przeczytałam.

"Moje PaGóry" to historia podróżowania autora. Ale nie jest to wyliczanka zdobytych szczytów (choć chlubnych osiągnięć nie brakuje - np. pierwsze w historii wejście na Pik Edelwajs),a raczej zbiór anegdot i przemyśleń, które mu w tym podróżowaniu towarzyszyły.

Książka nie została opatrzona barwnymi fotografiami, ale mimo to pobudza wyobraźnię i pozwala przenieść się w trochę inny świat. Autor nie zarzuca nas fachowym słownictwem i technicznymi szczegółami, bo nie taki jest cel tej książki. Za to pokazuje nam kawałek historii i w sprawny sposób dzieli się swoimi odczuciami. Przyznam, że kilkakrotnie Zbigniew Piotrowicz wzbudził we mnie swoimi opowieściami tęsknotę za zamieszkaniem w jakiejś górskiej wsi, albo chociaż zaszyciem się na jakiś czas w cichej i osamotnionej chatce wysoko ponad "normalnym życiem".

"Moje PaGóry" to opowieść o pasji i odkrywaniu jej, życiu w zgodzie ze sobą. Tytułowe pagóry to nie tylko rzeczywiste szczyty, ale też po prostu wszystko co stawało autorowi w życiu na drodze i co musiał pokonać jak kolejną górę.

----
fragment tekstu z mojego bloga: http://domizzz.blogspot.com

Do książki Zbigniewa Piotrowicza podchodziłam jak do kolejnej książki o górach. To był mój błąd, bo przede wszystkim każda książka o górach jest trochę inna i nie można stawiać ich na jednej płaszczyźnie. Poza tym ta jest całkiem inna od tych, które już przeczytałam.

"Moje PaGóry" to historia podróżowania autora. Ale nie jest to wyliczanka zdobytych szczytów (choć...

Książka "Moje Pagóry" to jakby literacki pamiętnik autora z wypraw w góry - i te wysokie i te niewielkie.Autor swoją relację uzupełnił wieloma zdjęciami - tylko szkoda ,że nie kolorowymi.Ale i tak lektura jest bardzo ciekawa ,zwłaszcza dla lubiących podróże.Piotrowicz swoją górską przygodę zaczął od Karkonoszy - troszkę pod wpływem wujka.Górskie łazikowanie wciągnęło go na amen.Z własnego doświadczenia wiem co to za uczucie - jest po prostu cudowne.Taka ciekawość świata jest zawsze bardzo ekscytująca i dostarcza przeżyć niezastapionych.Bardzo podobały mi się opisy pobytu autora w górskich chatkach - te noce pełne gwiazd ,ciszy - gdy jest się z przyrodą sam na sam ,gdy napicie się gorącej herbaty wymaga sporego wysiłku ,bo trzeba samemu narabać drwa, a woda z kranu też nie płynie.Wspinanie skałkowe jest mi obce ,ale w relacji Piotrowicza ciekawie opisane ,a z życia niezbędne dla himalaisty.Autor interesująco opisuje poszczególne wyprawy wraz z wszelkimi trudnościami, jakie niosła rzeczywistość PRL - gdy wyprawa wymagała wręcz cudów i anielskiej cierpliwości ,bo zdobycie dolarów ,paszportów ,pozwoleń itd było istnych koszmarem.Trudna była rzeczywistość polskich alpinistów na wyprawach - nie mieli dobrego sprzętu ,nie starczało na dobre wyżywienie - stąd wruszyła mnie konieczność zdobywania po targu owoców i warzyw z odpadów.Szkoda ,że władze komunistyczne nie doceniły właściwie - bo cóż czcza propaganda w gazetach o sukcesach - wyczynów takich sław jak Kukuczka,Rutkiewicz czy Wielicki.

Każda z relacji Piotrowicza napisana jest z dużą dozą humoru .Autor przytacza na kartach książki i te wydarzenia komiczne - gdy poszukiwania toalety są nie lada wyprawą , i te denerwujące ,gdy odlot samolotu opóżnia się o trzy dni ,gdy ginie na miesiąc cały cenny i niezbędny do dalszej wyprawy bagaż.W lekturze nie brak wielkiej radości ze zdobycia szczytu ,ale i chwil grozy i strachu ,które też są nieobce górołazom.Ksiażka zabiera czytelnika i do Tybetu i do Indii ,ale także do b.republik radzieckich oraz w nasze Tatry czy Karkonosze.Łatwo mi było przenieść się tam wraz z autorem ,w te wysokie góry ,gdzie czas płynie inaczej i rządzą innne prawa .Książka moim zdaniem powinna znaleźć się koniecznie w kanonie lektur czytelników,którzy kochają górskie podróże.

Książka "Moje Pagóry" to jakby literacki pamiętnik autora z wypraw w góry - i te wysokie i te niewielkie.Autor swoją relację uzupełnił wieloma zdjęciami - tylko szkoda ,że nie kolorowymi.Ale i tak lektura jest bardzo ciekawa ,zwłaszcza dla lubiących podróże.Piotrowicz swoją górską przygodę zaczął od Karkonoszy - troszkę pod wpływem wujka.Górskie łazikowanie wciągnęło go na...

Fragmenty ciekawe, jednak pozostaje we mnie wrażenie trochę przypadkowego zlepku opowiadań.

Fragmenty ciekawe, jednak pozostaje we mnie wrażenie trochę przypadkowego zlepku opowiadań.

Humorystycznie przedstawione wędrówki po górach, ale także osoby związane z górami i niepowtarzalny klimatu PRL-u, którego teraz próżno szukać.

Humorystycznie przedstawione wędrówki po górach, ale także osoby związane z górami i niepowtarzalny klimatu PRL-u, którego teraz próżno szukać.