Bogini sprawiedliwości jest ślepa. Bogini literatury też. Przeciętni pisarze bywają hołubieni, pisarze wybitni - zapomniani. Tak właśnie stało się z Kalmanem Segalem. Doskonały kronikarz Atlantydy żydowskich sztetli zniknął z pamięci, jakby w ogóle nie istniał.
Kochankowie w Sodomie ilustrują spór Starego z Nowym w scenerii prowincjonalnego miasteczka. Żydzi byli szczególnie wyczuleni na odstępców, a w XXw. odstępstwo groziło szczególnie mocno i z różnych stron, prowadząc czasem do konfliktów tragicznych, bo nie było dobrego rozwiązania. Ojciec wyrzekał się syna, córka wyrzekała się siebie w imię tradycji, ideowiec wyrzekał się wolności.
Segal miał dar pięknego opowiadania, swoją spokojną, melancholijną frazą czaruje, swoją trafną, ale nie drobiazgową psychologią szybko wciąga. Zachowuje też dobry balans między akcją a krótkim opisem przyrody. Nie stroni od dyskretnego humoru. Krotko mówiąc - ma wszystko, co tygryski prozy lubią najbardziej.
Chciałoby się to czytać dalej na setki stron, nici losów szybko się jednak rozplątują, bohaterowie nieco zarysowani znikają, lektura konczy się niedosytem. Ale takie w końcu jest życie i może to przyświecało tej lakoniczności Segala.

Bogini sprawiedliwości jest ślepa. Bogini literatury też. Przeciętni pisarze bywają hołubieni, pisarze wybitni - zapomniani. Tak właśnie stało się z Kalmanem Segalem. Doskonały kronikarz Atlantydy żydowskich sztetli zniknął z pamięci, jakby w ogóle nie istniał.
Kochankowie w Sodomie ilustrują spór Starego z Nowym w scenerii prowincjonalnego miasteczka. Żydzi byli...