Książka słaba.
Przeczytałam z dużym bólem, włożyłam wiele wysiłku, żeby dobrnąć do końca, bo zwyczaj mam taki, że jak już zacznę, to skończyć muszę.
Co mnie irytowało? Przede wszystkim główny bohater - Jerzy, jego zachowanie i bezsensowne dygresje myślowe. Druga sprawa to jego pogląd, że jeśli się kogoś kocha to musi się człowiek biczować samotnością, a każda myśl skierowana być powinna na osobę ukochaną. Kto normalny unika kontaktów z przypadkowymi osobami podczas wakacji w obawie, co jego luba/ luby na to powie? Kto ma wyrzuty sumienia, że za mało, niezbyt mocno oddaje się miłości. Czy to uczucie można w ogóle zmierzyć ilością zachowań, słów i myśli?? Jak można żyć, rezygnując ze swojego własnego życia, oddając je w całości komuś kogo się rzekomo kocha? Kto normalny boi się swobodnie mówić w obecności „drugiej połówki”, dowolnie wyrażać swoje zdanie, mówić jej prawdę? ...
O co dokładnie autorowi chodziło? Nie wiem, chyba o przedstawienie toksycznego pojmowania relacji między dwojgiem ludzi, którzy jeszcze myślą, że tak być powinno?! I zachowywanie się jakby cały świat chciał faktycznie popsuć im szyki?
Jak dla mnie dramat. Lektura tylko dla fanów „Cierpień młodego Wertera”.

Książka słaba.
Przeczytałam z dużym bólem, włożyłam wiele wysiłku, żeby dobrnąć do końca, bo zwyczaj mam taki, że jak już zacznę, to skończyć muszę.
Co mnie irytowało? Przede wszystkim główny bohater - Jerzy, jego zachowanie i bezsensowne dygresje myślowe. Druga sprawa to jego pogląd, że jeśli się kogoś kocha to musi się człowiek biczować samotnością, a każda myśl...