Edward Kołpak był nastoletnim, wiejskim chłopcem z Kresów. Jadwiga Mielżyńska to pani z dobrego i bogatego domu, która wraz z rodziną ratowała się ucieczką na Kresy Wschodnie, przed groźbą ataku Niemiec na Polskę w 1939 roku.
Nie łączą ich żadne więzi, tym bardziej rodzinne. Ich jedyny wspólny mianownik, to niewłaściwe miejsce i niewłaściwy czas w jakim się znaleźli, czyli wschodnia Polska w czasie wybuchu II Wojny Światowej.
Oboje trafiają w miejsce, gdzie większość z nas nie chciałaby trafić. Na Syberię.
Książka urzeka prostotą. Bez zbędnych upiększeń przedstawia trudy życia na końcu świata. Ile trzeba mieć wewnętrznej siły by przeżyć piekło, stracić dzieci, tak jak w przypadku Jadwigi Mielżyńskiej, i jeszcze potrafić znaleźć jakieś optymistyczne aspekty swojej niedoli. Podziwiam takich ludzi i ich relacje.
Szczególnie gdy czas, w jakim przyszło nam żyć, staje się nieciekawy i kiedy historia próbuje zatoczyć koło.
Niech takie wspomnienia będą dla nas przestrogą. Pieniądze mogą dawać szczęście, ale ważniejszą sprawą jest nasze bezpieczeństwo.
Polecam.
By zachęcić do przeczytania książki, polecam zapoznać się z komentarzem pani Marii Przełomiec, zamieszczonym na łamach Przewodnika Katolickiego, na wieść o śmierci Jadwigi Mielżyńskiej, mieszkającej na stałe w Sao Paolo a będącej notabene rodziną współautorki książki. Dokładnie wnuczką rodzonej siostry Jadwigi Mielżyńskiej.
„Róże cioci Jadwini”- http://www.przewodnik-katolicki.pl/pg/pl/komentarze/maria_przelomiec/roze_cioci_jadwini.html

Edward Kołpak był nastoletnim, wiejskim chłopcem z Kresów. Jadwiga Mielżyńska to pani z dobrego i bogatego domu, która wraz z rodziną ratowała się ucieczką na Kresy Wschodnie, przed groźbą ataku Niemiec na Polskę w 1939 roku.
Nie łączą ich żadne więzi, tym bardziej rodzinne. Ich jedyny wspólny mianownik, to niewłaściwe miejsce i niewłaściwy czas w jakim się znaleźli, czyli...