Jedyne, co mogę powiedzieć o tej książce to to , że jest bardzo realistyczna, wręcz naturalistyczna. Opisuje proste bytowanie na islandzkiej wsi i powolne przemijanie pewnego stylu życia. Styl pisania jest taki, jacy dwaj główni bohaterowie - nostalgiczny, pozbawiony energii, bez emocji , monotonny. Życie wydaje się samo toczyć, bez jakiejkolwiek woli bohaterów. Zabrakło mi zarówno jakiegoś własnego tematu książki poza biernymi opisami zdarzeń i rozmów, jak i koncepcji literackiej (bardziej była to obserwacja czy zapis z elementami literackimi)

Jedyne, co mogę powiedzieć o tej książce to to , że jest bardzo realistyczna, wręcz naturalistyczna. Opisuje proste bytowanie na islandzkiej wsi i powolne przemijanie pewnego stylu życia. Styl pisania jest taki, jacy dwaj główni bohaterowie - nostalgiczny, pozbawiony energii, bez emocji , monotonny. Życie wydaje się samo toczyć, bez jakiejkolwiek woli bohaterów. Zabrakło...

Islandia to jedno z najpiękniejszych państw Europy. Zachwycające krajobrazy, aktywne wulkany, lodowce, gejzery czy laguny, zorze polarne, dzika natura to wszystko pobudza naszą wyobraźnię, sprawia, że chcielibyśmy zwiedzić ten niesamowity zakątek świata.

Tymczasem Indridi Thorsteinsson przenosi nas w lata 50-te XX wieku na ubogą, nękana ciągłymi problemami wieś.
Gilsbakka i Gilsbakkakot to dwie sąsiadujące ze sobą zagrody, sąsiedzi, którzy żyją ze sobą w zgodzie.

Gilsbakkę zamieszkuje staruszek Olafur Einarsson wraz z synem Einarem. Zajmują się zazwyczaj spędem owiec, pracami w polu i przy zwierzętach hodowlanych.
Życie płynie zgodnie z naturą i tutaj również jak w poprzednio czytanej przeze mnie książce" Obcy przyszedł na farmę" pory roku wyznaczają rytm życia mieszkańcom gospodarstwa.
Ludzie przemijają, umierają, krajobraz jest ciągle ten sam, tylko nowości coraz więcej.
Pojawiają się drogi, którymi mkną autobusy. Autobusy, które wyparły konne karawany.
Staruszek patrzy, podziwia, ale nowe czasy nie przypadły mu do gustu. Sprzeciwu jednak nie wyraża, bo rozumie, że nie ma to sensu. Cieszy oko widokiem na góry, pagórki, rzekę na które spogląda ze swoich pastwisk.

"Ziemia i synowie" to krótka podobnie jak "Obcy przyszedł na farmę" książeczka. Treścią są również niezmiernie do siebie podobne.
Tu również odnajdujemy bliźniacze wątki, czyli smutek z przemijającego życia, starość spracowanego człowieka, zachwyt przyrodą, trudy życia w biedzie, ciężka praca na gospodarstwie. Nowością jest wątek poruszający problem opuszczenia rodzinnego gniazda i udanie się do miasta w celach zarobkowych.

Krótka, chłodna, oszczędna w słowach. Mniej poruszająca i zapadająca w pamięć niż "Obcy przyszedł na farmę" , ale jednak ciekawa. Pierwsza przeczytana przeze mnie pozycja opisująca islandzki krajobraz, mentalność ludzi i ich problemy.

Islandia to jedno z najpiękniejszych państw Europy. Zachwycające krajobrazy, aktywne wulkany, lodowce, gejzery czy laguny, zorze polarne, dzika natura to wszystko pobudza naszą wyobraźnię, sprawia, że chcielibyśmy zwiedzić ten niesamowity zakątek świata.

Tymczasem Indridi Thorsteinsson przenosi nas w lata 50-te XX wieku na ubogą, nękana ciągłymi problemami wieś.
Gilsbakka...

Naturalistyczne przedstawienie islandzkich chłopów urzekło mnie już od pierwszych stron nastrojowymi, plastycznymi opisami przyrody. Krajobrazy i sceny rodzajowe skalistej wyspy wyszły autorowi bardzo dobrze. Z dialogami niestety nie idzie mu już tak ładnie. Cierpią one na przypadłość, którą nazywam "dialogami w stylu ping-ponga". Problem ten polega na tym, że owe dialogi pozbawione są jakiejkolwiek charakterystyki, pokroju chociażby informacji o tonie głosu, czy nawet wskazywania, kto w danym momencie mówi, przez co czasem można nawet się pogubić z przypisywaniem wypowiedzi właściwym bohaterom. Całość jednak była bardzo przyjemna w lekturze już od pierwszych stron i zostawiła pozytywne wrażenie.

Naturalistyczne przedstawienie islandzkich chłopów urzekło mnie już od pierwszych stron nastrojowymi, plastycznymi opisami przyrody. Krajobrazy i sceny rodzajowe skalistej wyspy wyszły autorowi bardzo dobrze. Z dialogami niestety nie idzie mu już tak ładnie. Cierpią one na przypadłość, którą nazywam "dialogami w stylu ping-ponga". Problem ten polega na tym, że owe dialogi...

Świetna powieść, mądra, ale w żadnym wypadku nie przemądrzała. Pokazuje, nie ocenia, nie feruje wyroków. Opowiada. I maluje islandzki krajobraz, i naturalny, i ten ludzki. Do tego żadnych eksperymentów formalnych (one jednak czasem już męczą) - po prostu dobrze opowiedziana opowieść.

Świetna powieść, mądra, ale w żadnym wypadku nie przemądrzała. Pokazuje, nie ocenia, nie feruje wyroków. Opowiada. I maluje islandzki krajobraz, i naturalny, i ten ludzki. Do tego żadnych eksperymentów formalnych (one jednak czasem już męczą) - po prostu dobrze opowiedziana opowieść.